เรื่องราวของรุ่นพี่วิศวะที่เป็นลีดเดอร์เเสนสวยเเต่รุ่นน้องอย่างผมมีสิทธิ์ไหมครับ NC หนักๆ
ชาย-หญิง,รัก,วัยว้าวุ่น,ไทย,ดราม่า,NC,NC+,NC25++,มหาลัย,วิศวะ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
อยากมีเเฟนเป็นลีดเดอร์ต้องทำยังไงครับ
เรื่องราวของรุ่นพี่วิศวะที่เป็นลีดเดอร์เเสนสวยเเต่รุ่นน้องอย่างผมมีสิทธิ์ไหมครับ NC หนักๆ
เรื่องราวของรุ่นพี่วิศวะที่เป็นลีดเดอร์เเสนสวยเเต่รุ่นน้องอย่างผมมีสิทธิ์ไหมครับ
คำเตือน เนื้อหามีฉาก NC เยอะเด็กที่ต่ำกว่าอายุ 18 ปีควรใช้วิจารณญานในการอ่านด้วยนะครับ
แสงแดดยามบ่ายของวันอาทิตย์สาดส่องลงมาที่ลานงานสัปดาห์วิศวะ ซึ่งเป็นวันสุดท้ายของงาน บรรยากาศเต็มไปด้วยความสนุกสนาน บูธต่างๆ เริ่มเก็บของ เสียงหัวเราะและดนตรีดังผสมกัน เดียร์และปาร์คช่วยกันเก็บอุปกรณ์ที่บูธคณะวิศวะ เดียร์สวมเสื้อยืดสีเทาอ่อนกับกางเกงยีนส์ขาสั้น ผมยาวสีน้ำตาลเข้มถูกรวบเป็นมวยยุ่งๆ จากการทำงานหนัก ปาร์คสวมเสื้อยืดสีน้ำเงินเข้มที่เปียกเหงื่อเล็กน้อย กางเกงยีนส์ยาวมีรอยเปื้อนฝุ่น เขายกกล่องสุดท้ายไปวางที่มุมบูธ "พี่เดียร์ เสร็จแล้วครับ" เขาพูดพร้อมยิ้ม
เดียร์เช็ดเหงื่อที่หน้าผาก "ดีมาก น้องเก่งจัง" เธอตอบแล้วยื่นขวดน้ำให้ "เดี๋ยวเก็บเสร็จแล้วไปกินอะไรอร่อยๆ ด้วยกันนะ" ปาร์ครับน้ำ "ครับพี่ ผมหิวแล้วด้วย" เขาพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง
ขณะที่ทั้งคู่กำลังเก็บของ มิ้นต์เดินเข้ามาด้วยท่าทีมั่นใจ เธอสวมชุดเดรสสั้นสีเหลืองที่รัดรูป โชว์สัดส่วนชัดเจน ผมยาวสีดำสนิทปล่อยสยาย ดวงตาคู่โตมองปาร์คด้วยรอยยิ้มหวาน "พี่ปาร์คคะ หนูมีของขวัญเล็กๆ น้อยๆ อยากให้ค่ะ" เธอพูดแล้วยื่นกล่องของขวัญสีชมพูให้
ปาร์คหันไปมอง "เอ่อ... ขอบคุณนะน้องมิ้นต์" เขารับกล่องด้วยความเกรงใจ เดียร์ที่ยืนอยู่ข้างๆ หันมามอง "น้องมิ้นต์ช่างใจดีจังเลย" เธอพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งแต่แฝงนัย มิ้นต์ยิ้มกว้าง "หนูแค่อยากขอบคุณพี่ปาร์คที่ช่วยหนูวันก่อนค่ะ" เธอพูดแล้วกระพริบตา "ถ้าพี่ว่าง เดี๋ยวหนูชวนไปกินข้าวเย็นด้วยกันนะคะ"
"ผม..." ปาร์คยังไม่ทันตอบ เดียร์ก็ก้าวเข้ามา "น้องมิ้นต์ ปาร์คมีนัดกับพี่แล้วค่ะ" เธอพูดแล้วจับแขนปาร์ค "ขอบคุณที่ให้ของขวัญนะ เดี๋ยวพี่กับปาร์คต้องไปเก็บของต่อ" มิ้นต์ยิ้มฝืด "ค่ะพี่เดียร์" เธอตอบแล้วเดินจากไป แต่สายตาของเธอเต็มไปด้วยความไม่ยอมแพ้
ปาร์คหันไปมองเดียร์ "พี่เดียร์ ผมไม่ได้คิดอะไรกับน้องเขานะครับ" เขารีบอธิบาย เดียร์ยิ้ม "พี่รู้ แต่น้องมิ้นต์นี่ดูจะไม่ยอมหยุดง่ายๆ" เธอพูดแล้วบีบแขนเขาเบาๆ "พี่แค่ไม่อยากให้ใครมาแย่งน้องไป"
"ไม่มีใครแย่งผมจากพี่ได้แน่นอนครับ" ปาร์คพูดแล้วก้มลงจูบหน้าผากเธอ เดียร์ยิ้มกว้าง "น้องนี่มันหวานจริงๆ" เธอพูด
หลังงานเลิก มิ้นต์ส่งข้อความหาปาร์คอีกครั้ง: "พี่ปาร์ค หนูอยากคุยกับพี่หน่อยค่ะ เรื่องสำคัญมาก มาหาหนูที่ลานจอดรถหน่อยได้มั้ย?" ปาร์คที่กำลังเดินกลับหอกับเดียร์เห็นข้อความนั้น "พี่เดียร์ น้องมิ้นต์ทักมาอีกแล้วครับ" เขาบอกแล้วยื่นโทรศัพท์ให้ดู
เดียร์อ่านแล้วขมวดคิ้ว "เรื่องสำคัญอะไรกัน?" เธอพูด "น้องจะไปมั้ย?" ปาร์คส่ายหัว "ผมไม่อยากไปครับ ผมกลัวพี่ไม่สบายใจ" เขาตอบ เดียร์ยิ้ม "งั้นพี่ไปด้วย ไปดูกันว่าน้องเขาจะทำอะไร" เธอพูด
ทั้งคู่เดินไปที่ลานจอดรถ มิ้นต์ยืนรออยู่ข้างรถของเธอ "พี่ปาร์ค!" เธอเรียกเมื่อเห็นเขา แต่เมื่อเห็นเดียร์เดินมาด้วย สีหน้าของเธอก็เปลี่ยน "พี่เดียร์มาด้วยเหรอคะ?" เธอถาม
"ใช่ พี่อยากรู้ว่าน้องมีอะไรสำคัญจะคุยกับปาร์ค" เดียร์พูดด้วยน้ำเสียงนิ่ง มิ้นต์กัดริมฝีปาก "หนูแค่อยากบอกพี่ปาร์คว่าหนูชอบพี่ค่ะ" เธอพูดออกไปตรงๆ "หนูรู้ว่าพี่เดียร์กับพี่ปาร์คคบกัน แต่หนูอยากให้พี่ปาร์คลองคิดดู ว่าถ้าอยู่กับหนูจะดีกว่าไหม"
ปาร์คชะงัก "น้องมิ้นต์ พี่..." เขายังไม่ทันพูดจบ เดียร์ก็ก้าวไปข้างหน้า "น้องมิ้นต์ ปาร์คเลือกพี่แล้ว และพี่ก็รักปาร์คมาก น้องควรหยุดได้แล้ว" เธอพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด
มิ้นต์มองเดียร์ด้วยสายตาไม่ยอม "หนูแค่คิดว่าพี่ปาร์คอาจจะอยากลองอะไรใหม่ๆ บ้าง" เธอพูด ปาร์คก้าวไปยืนข้างเดียร์ "ผมรักพี่เดียร์ และผมไม่สนใจคนอื่นครับ" เขาพูดชัดเจน มิ้นต์หน้าเสีย "ถ้าพี่เลือกแบบนั้น หนูก็คงต้องยอม" เธอพูดแล้วเดินจากไป
เดียร์หันไปมองปาร์ค "น้องเก่งมากที่พูดแบบนั้น" เธอพูดแล้วกอดเขา ปาร์คยิ้ม "ผมพูดจากใจจริงครับ" เขาตอบ
วันต่อมา มิ้นต์เห็นเดียร์และปาร์คเดินจูงมือกันที่ลานคณะ เธอถอนหายใจ "ดูท่าพี่ปาร์คจะรักพี่เดียร์จริงๆ" เธอพูดกับตัวเองแล้วตัดสินใจหยุดรุก "ฉันยอมแพ้แล้วล่ะ" เธอพึมพำ
หลังจากงานสัปดาห์วิศวะสิ้นสุดลง บรรยากาศกลับเข้าสู่ความสงบตามปกติ เดียร์และปาร์คเดินไปที่ห้องเรียนด้วยกัน เดียร์สวมเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนที่รัดรูป กระโปรงสั้นสีดำเผยให้เห็นเรียวขาของเธอ ผมยาวสีน้ำตาลเข้มถูกรวบเป็นหางม้าสูง ปาร์คสวมเสื้อโปโลสีเทากับกางเกงยีนส์สีเข้ม ผมยุ่งเล็กน้อยจากลม เขาถือกระเป๋าเป้สะพายไหล่ข้างเดียว มองเดียร์ด้วยรอยยิ้ม "พี่เดียร์ วันนี้ไม่มีงานสโมสรแล้ว เราไปเดตกันมั้ยครับ?" เขาถาม
เดียร์หันไปยิ้ม "ดีเลย พี่อยากไปดูหนังกับน้องมานานแล้ว" เธอตอบ มือของเธอเอื้อมไปจับมือเขา "เดี๋ยวเลิกเรียนแล้วไปด้วยกันนะ" ปาร์คพยักหน้า "ครับพี่ ผมอยากใช้เวลากับพี่เยอะๆ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
ทั้งคู่กลายเป็นคู่รักที่ทุกคนในคณะยอมรับ มิ้นต์ถอยออกไปแล้ว ทำให้เดียร์และปาร์ครู้สึกถึงอิสรภาพในความรักมากขึ้น แต่เมื่อทุกอย่างดูเหมือนจะลงตัว บททดสอบใหม่ก็เริ่มเข้ามา บททดสอบจากครอบครัว