เรื่องราวของรุ่นพี่วิศวะที่เป็นลีดเดอร์เเสนสวยเเต่รุ่นน้องอย่างผมมีสิทธิ์ไหมครับ NC หนักๆ
ชาย-หญิง,รัก,วัยว้าวุ่น,ไทย,ดราม่า,NC,NC+,NC25++,มหาลัย,วิศวะ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
อยากมีเเฟนเป็นลีดเดอร์ต้องทำยังไงครับ
เรื่องราวของรุ่นพี่วิศวะที่เป็นลีดเดอร์เเสนสวยเเต่รุ่นน้องอย่างผมมีสิทธิ์ไหมครับ NC หนักๆ
เรื่องราวของรุ่นพี่วิศวะที่เป็นลีดเดอร์เเสนสวยเเต่รุ่นน้องอย่างผมมีสิทธิ์ไหมครับ
คำเตือน เนื้อหามีฉาก NC เยอะเด็กที่ต่ำกว่าอายุ 18 ปีควรใช้วิจารณญานในการอ่านด้วยนะครับ
การเผชิญหน้ากับครอบครัวและค่ำคืนแห่งความอบอุ่น
แสงแดดยามเช้าของวันเสาร์สาดส่องลงมาที่ถนนในหมู่บ้านจัดสรร บ้านสองชั้นสีขาวของเดียร์ตั้งอยู่อย่างเงียบสงบ ท่ามกลางสนามหญ้าสีเขียวและต้นไม้ร่มรื่น เดียร์และปาร์คเดินลงจากรถแท็กซี่ด้วยท่าทีตื่นเต้นปนกังวล เดียร์สวมเสื้อเชิ้ตสีครีมตัวหลวมกับกางเกงยีนส์ขาสั้น ผมยาวสีน้ำตาลเข้มถูกรวบเป็นมวยต่ำดูเรียบง่าย ปาร์คสวมเสื้อโปโลสีขาวกับกางเกงสแล็คสีเทา เขาดูเรียบร้อยและพยายามทำตัวให้ดูดี มือของเขาจับมือเดียร์แน่น "พี่เดียร์ ผมตื่นเต้นนิดหน่อยครับ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเล็กน้อย
เดียร์หันไปยิ้มให้ "ไม่ต้องกลัวนะน้อง พี่อยู่กับน้องตลอด" เธอพูดแล้วบีบมือเขาเบาๆ "แม่แค่ยังไม่เข้าใจ เดี๋ยวเราคุยกันดีๆ แม่จะต้องชอบน้องแน่" ปาร์คพยักหน้า "ครับพี่ ผมจะพยายามทำให้คุณแม่เห็นว่าผมจริงใจ" เขาตอบด้วยความมุ่งมั่น
ทั้งคู่เดินเข้าไปในบ้าน แม่ของเดียร์นั่งรออยู่ที่โซฟาในห้องนั่งเล่น เธอเป็นหญิงวัยกลางคน ผมสั้นสีน้ำตาลอ่อนตัดเรียบร้อย ดวงตาคมมองเดียร์และปาร์คด้วยสายตาที่ทั้งสงสัยและเข้มงวด โต๊ะกาแฟตรงหน้ามีถ้วยชาและขนมวางอยู่ "เดียร์ แกพาเขามาด้วยเหรอ?" แม่ถามด้วยน้ำเสียงที่ดูไม่พอใจนัก
"ค่ะแม่ เขาคือปาร์ค แฟนหนู" เดียร์พูดแล้วก้าวไปนั่งข้างแม่ ปาร์คก้มหัวทักทายอย่างสุภาพ "สวัสดีครับ ผมชื่อปาร์ค ผมรักพี่เดียร์มากและอยากให้คุณแม่รู้จักผมครับ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังและจริงใจ
แม่ของเดียร์มองเขาขึ้นลง "พี่ต้นโทรมาบอกว่าแกสองคนทำตัวไม่เหมาะสม แม่ไม่ชอบที่เดียร์ไปคบกับรุ่นน้องแบบนี้" เธอพูด เดียร์สูดหายใจลึก "แม่คะ พี่ต้นโกหก เขาแค่อิจฉาและพยายามใส่ร้ายหนู หนูกับปาร์คคบกันอย่างเปิดเผย และอาจารย์ที่คณะก็รับรู้แล้ว" เธอโต้แย้งด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
ปาร์คพูดเสริม "ผมสัญญาครับว่าผมจะดูแลพี่เดียร์ให้ดีที่สุด ถึงผมจะเด็กกว่า แต่ผมจริงจังกับพี่เดียร์ และผมอยากให้คุณแม่ไว้ใจผม" เขาพูด แม่ของเดียร์เงียบไปครู่หนึ่ง เธอจิบชาจากถ้วยแล้ววางลง "แกสองคนดูจริงจังกันจริงๆ เหรอ?" เธอถาม
"จริงค่ะแม่" เดียร์ตอบทันที "หนูรักปาร์ค และเขาก็เป็นคนที่หนูไว้ใจที่สุดในชีวิต" เธอพูดแล้วจับมือปาร์คแน่น แม่ของเดียร์มองท่าทีของทั้งคู่ สายตาของเธอเริ่มอ่อนลง "ถ้าแกมั่นใจในตัวเด็กคนนี้ขนาดนี้ แม่จะลองให้โอกาสดู แต่ถ้ามีอะไรไม่ดีเกิดขึ้น แม่ไม่ยอมแน่" เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ยังคงเข้มแต่แฝงด้วยความห่วงใย
เดียร์ยิ้มกว้าง "ขอบคุณค่ะแม่" เธอพูดแล้วโผเข้าไปกอดแม่แน่น ปาร์คยิ้มตาม "ขอบคุณมากครับ ผมจะไม่ทำให้คุณแม่ผิดหวังแน่นอน" เขาพูดแล้วก้มหัวอีกครั้ง แม่ของเดียร์พยักหน้า "งั้นนั่งกินข้าวด้วยกันก่อนกลับ แม่ทำกับข้าวไว้แล้ว" เธอพูดแล้วลุกขึ้นเดินไปที่ครัว
เดียร์หันไปมองปาร์ค "น้องเก่งมากเลย" เธอพูดเบาๆ แล้วบีบมือเขา ปาร์คยิ้ม "ผมแค่พูดตามที่ใจผมรู้สึกครับ" เขาตอบ ทั้งคู่ช่วยกันยกจานและช้อนไปวางที่โต๊ะกินข้าว บรรยากาศเริ่มผ่อนคลายเมื่อแม่ของเดียร์เริ่มถามปาร์คเรื่องเรียนและชีวิตในมหาลัยด้วยน้ำเสียงที่เป็นมิตรมากขึ้น
ค่ำคืนแห่งความอบอุ่น
หลังจากกลับจากบ้านของเดียร์ แสงจันทร์สาดส่องผ่านหน้าต่างห้องพักของเดียร์ในหอพัก ค่ำคืนวันเสาร์เต็มไปด้วยความรู้สึกโล่งใจและอบอุ่น ห้องถูกจัดให้ดูสบายตาด้วยแสงไฟนวลจากโคมตั้งโต๊ะสีเหลืองอ่อน เตียงเดี่ยวปูด้วยผ้าปูสีขาวสะอาด โต๊ะเล็กข้างเตียงมีแก้วน้ำและกล่องขนมที่แม่ของเดียร์ให้ติดมือกลับมาวางอยู่ เดียร์สวมเสื้อยืดสีขาวตัวใหญ่กับกางเกงขาสั้นผ้าฝ้าย ผมยาวปล่อยสยายอย่างเป็นธรรมชาติ ปาร์คสวมเสื้อยืดสีเทากับกางเกงขาสั้น เขานั่งบนเตียง ถือกล่องขนมในมือ "พี่เดียร์ คุณแม่ใจดีมากเลยนะครับ ขนมที่ให้มาอร่อยด้วย" เขาพูดแล้วหยิบขนมขึ้นมากิน
เดียร์ยิ้ม เดินไปนั่งข้างเขา "ใช่ แม่แค่ห่วงพี่ พอได้เจอน้อง แม่ก็คงสบายใจขึ้น" เธอพูดแล้วหยิบน้ำมาดื่ม "วันนี้พี่ดีใจมากที่น้องไปด้วย" ปาร์คหันไปมองเธอ "ผมก็ดีใจครับ ที่ได้เจอครอบครัวพี่" เขาพูดแล้ววางกล่องขนมลง
เดียร์เอื้อมมือไปจับมือเขา "น้องทำให้พี่รู้สึกว่าเราจะผ่านทุกอย่างไปได้จริงๆ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ปาร์คยิ้ม "ผมอยากอยู่เคียงข้างพี่ตลอดไปครับ" เขาตอบแล้วโน้มตัวไปกอดเธอเบาๆ เดียร์กอดเขาตอบ "พี่ก็เหมือนกัน" เธอพูดแล้วซบลงบนไหล่เขา
ทั้งคู่นั่งกอดกันเงียบๆ บนเตียง แสงจันทร์ที่ลอดผ่านหน้าต่างส่องกระทบใบหน้าของทั้งคู่ "พี่เดียร์ คืนนี้เราดูหนังด้วยกันมั้ยครับ?" ปาร์คถาม เดียร์ยิ้ม "ดีเลย น้องเลือกมาเลย พี่อยากนอนดูกับน้อง" เธอพูด
ปาร์คหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดหนังรักเรื่องโปรดของทั้งคู่ ทั้งสองคนนอนลงบนเตียง วางโทรศัพท์ไว้ตรงกลาง เดียร์ซบไหล่ปาร์ค ขณะที่ปาร์คโอบแขนรอบตัวเธอ "พี่เดียร์ ผมรู้สึกอบอุ่นมากเลย" เขากระซิบ เดียร์ยิ้ม "พี่ก็เหมือนกัน" เธอตอบ
ค่ำคืนนั้นทั้งคู่ดูหนังด้วยกันจนหลับไปในอ้อมกอดกันอย่างสงบ ความรู้สึกผูกพันของทั้งคู่ยิ่งแน่นแฟ้นขึ้นหลังจากผ่านการเผชิญหน้ากับครอบครัวของเดียร์มาได้