เรื่องราวของรุ่นพี่วิศวะที่เป็นลีดเดอร์เเสนสวยเเต่รุ่นน้องอย่างผมมีสิทธิ์ไหมครับ NC หนักๆ
ชาย-หญิง,รัก,วัยว้าวุ่น,ไทย,ดราม่า,NC,NC+,NC25++,มหาลัย,วิศวะ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
อยากมีเเฟนเป็นลีดเดอร์ต้องทำยังไงครับ
เรื่องราวของรุ่นพี่วิศวะที่เป็นลีดเดอร์เเสนสวยเเต่รุ่นน้องอย่างผมมีสิทธิ์ไหมครับ NC หนักๆ
เรื่องราวของรุ่นพี่วิศวะที่เป็นลีดเดอร์เเสนสวยเเต่รุ่นน้องอย่างผมมีสิทธิ์ไหมครับ
คำเตือน เนื้อหามีฉาก NC เยอะเด็กที่ต่ำกว่าอายุ 18 ปีควรใช้วิจารณญานในการอ่านด้วยนะครับ
วันใหม่ของความรัก
เช้าวันอาทิตย์ เดียร์และปาร์คตื่นขึ้นมาด้วยความสดชื่น "น้อง วันนี้พี่อยากไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะกับน้อง" เดียร์พูดขณะยืดตัว ปาร์คยิ้ม "ครับพี่ ผมอยากไปดูต้นไม้กับพี่" เขาตอบ
ทั้งคู่แต่งตัวง่ายๆ แล้วเดินจูงมือกันไปที่สวนสาธารณะใกล้มหาลัย ท้องฟ้าสีครามและลมเย็นทำให้วันนั้นสดใส "พี่เดียร์ จากนี้ไปเราจะไม่มีอะไรต้องกลัวแล้วใช่มั้ยครับ?" ปาร์คถามขณะเดินไปตามทาง เดียร์ยิ้มกว้าง "ใช่ น้องคือคนที่พี่จะอยู่ด้วยตลอดไป" ทั้งคู่เดินต่อไปด้วยรอยยิ้ม ท่ามกลางแสงแดดอุ่นๆ ที่ส่องลงมา
แสงแดดยามเช้าของวันจันทร์สาดส่องลงมาที่ลานหน้าตึกคณะวิศวกรรมศาสตร์ หลังจากสุดสัปดาห์ที่เดียร์และปาร์คได้ใช้เวลาด้วยกันอย่างมีความสุข บรรยากาศในมหาลัยกลับมาคึกคักอีกครั้งหลังงานสัปดาห์วิศวะสิ้นสุดลง
"พี่เดียร์ เมื่อวานที่สวนสาธารณะสนุกมากเลยนะครับ" เขาพูด
เดียร์หันไปยิ้มให้ "ใช่ พี่ชอบที่ได้เดินกับน้องแบบชิลๆ" เธอตอบ มือของเธอแตะแขนเขาเบาๆ "น้องถ่ายรูปสวยด้วย พี่เอามาตั้งเป็นรูปหน้าจอแล้ว" ปาร์คหน้าแดง "จริงเหรอครับ? ผมดีใจจัง" เขาพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
ทั้งคู่กลายเป็นคู่รักที่ทุกคนในคณะคุ้นเคย ความสัมพันธ์ของพวกเขาดูมั่นคงขึ้นทุกวันหลังจากได้รับการยอมรับจากครอบครัวของเดียร์ "เดียร์! ปาร์ค! ประชุมสโมสรวันนี้บ่ายสองนะ!" เสียงของรุ่นพี่คนหนึ่งดังขึ้นจากระยะไกล เดียร์โบกมือตอบ "ค่ะพี่!" แล้วหันไปมองปาร์ค "เดี๋ยวประชุมเสร็จไปกินอะไรด้วยกันมั้ย?" เธอถาม
"ครับพี่ ผมอยากลองร้านก๋วยเตี๋ยวใหม่ที่เขาแนะนำมา" ปาร์คตอบ เดียร์พยักหน้า "ตกลง เดี๋ยวพี่พาไป" เธอพูดแล้วจูงมือเขาเดินไปที่ตึกเรียน
ระหว่างการประชุมสโมสรในช่วงบ่าย ห้องประชุมขนาดกลางเต็มไปด้วยสมาชิกจากทุกชั้นปี เดียร์ในฐานะลีดเดอร์ของสโมสรนั่งอยู่หัวโต๊ะ ขณะที่ปาร์คนั่งอยู่แถวหลัง เขาจดบันทึกอย่างตั้งใจ รุ่นพี่คนหนึ่งลุกขึ้นพูด "เดียร์ ปีนี้แกจะจบแล้วใช่มั้ย? เราต้องหาคนมาแทนตำแหน่งลีดเดอร์แล้วล่ะ"
เดียร์พยักหน้า "ใช่ค่ะพี่ หนูเรียนจบเทอมนี้ พอปีใหม่ก็จะฝึกงาน" เธอพูดด้วยน้ำเสียงนิ่ง ปาร์คที่ได้ยินชะงัก เขาหันไปมองเดียร์ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความกังวล เขารู้ว่าเดียร์จะจบการศึกษา แต่การได้ยินมันชัดๆ อีกครั้งทำให้หัวใจเขาหนักขึ้น
หลังประชุมเสร็จ เดียร์และปาร์คเดินไปที่ร้านก๋วยเตี๋ยวใกล้มหาลัย ร้านเล็กๆ มีโต๊ะไม้ตั้งเรียงเป็นแถว กลิ่นน้ำซุปหอมฟุ้งในอากาศ เดียร์สั่งก๋วยเตี๋ยวน้ำใส ส่วนปาร์คสั่งก๋วยเตี๋ยวต้มยำ "พี่เดียร์..." ปาร์คเรียกขณะใช้ตะเกียบคนเส้น "พี่จะจบแล้วจริงๆ เหรอครับ?"
เดียร์มองเขา "ใช่ น้อง พี่เหลือแค่เทอมนี้" เธอตอบแล้วยิ้ม "แต่น้องไม่ต้องกังวลนะ พี่จะยังอยู่แถวนี้ ฝึกงานในเมือง ไม่ได้ไปไหนไกล" ปาร์ควางตะเกียบลง "ผมแค่... กลัวจะไม่ได้เจอพี่บ่อยๆ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงแผ่ว
เดียร์เอื้อมมือไปจับมือเขา "น้อง พี่สัญญาว่าจะหาเวลามาเจอน้องเสมอ ไม่ว่าพี่จะยุ่งแค่ไหน" เธอพูด ปาร์คยิ้มเล็กๆ "ครับพี่ ผมเชื่อพี่" เขาตอบแล้วบีบมือเธอกลับ "ผมแค่อยากอยู่กับพี่นานๆ"
"พี่ก็เหมือนกัน" เดียร์พูด "ถึงพี่จบไปแล้ว เราจะยังเป็นเราเหมือนเดิม" เธอยิ้มให้กำลังใจ ปาร์คพยักหน้า "ครับ ผมจะรอพี่เสมอ" เขาตอบ บรรยากาศระหว่างทั้งคู่เต็มไปด้วยความอบอุ่น แม้จะมีความเปลี่ยนแปลงรออยู่ข้างหน้า
ต่อมาในห้องของเดียร์
ปาร์ค นั่งบนเตียง ถือสมุดจดบันทึกจากประชุมสโมสร "พี่เดียร์ ผมจดครบแล้ว เดี๋ยวส่งให้พี่นะครับ" เขาพูด
เดียร์ยิ้ม เดินไปนั่งข้างเขา "ขอบคุณน้อง พี่ขี้เกียจจดเองจริงๆ" เธอพูดแล้วหัวเราะเบาๆ "น้องเก่งมากเลย" ปาร์ควางสมุดลง "ผมอยากช่วยพี่ครับ โดยเฉพาะตอนนี้ที่พี่ใกล้จบแล้ว" เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
เดียร์มองเขา "น้องยังกังวลเรื่องที่พี่จะจบอยู่เหรอ?" เธอถาม ปาร์คพยักหน้า "นิดหน่อยครับ ผมกลัวพี่จะยุ่งจนลืมผม" เขายอมรับ เดียร์ยิ้มอ่อนๆ " จะบ้านหรอน้องปาร์ค พี่จะลืมน้องได้ยังไง" เธอพูดแล้วโน้มตัวไปกอดเขา "น้องคือคนสำคัญของพี่เสมอ"
ปาร์คกอดเธอตอบ "ผมก็เหมือนกันครับ พี่เดียร์คือทุกอย่างของผม" เขาพูดแล้วซบลงบนไหล่เธอ เดียร์ลูบหัวเขาเบาๆ "น้อง จากนี้ไปเราจะเจออะไรใหม่ๆ อีกเยอะ แต่พี่สัญญาว่าจะไม่ปล่อยมือจากน้อง" เธอพูด
ทั้งคู่นั่งกอดกันเงียบๆ บนเตียง แสงจันทร์ที่ลอดผ่านหน้าต่างส่องกระทบใบหน้าของทั้งคู่ "พี่เดียร์ คืนนี้เรานอนด้วยกันได้มั้ยครับ?" ปาร์คถามด้วยน้ำเสียงเขินๆ "ผมอยากอยู่ใกล้พี่" เดียร์ยิ้ม "ได้สิ น้องอยากนอนกับพี่ พี่ก็ดีใจ" เธอตอบ
เดียร์ปิดไฟโคม แล้วทั้งคู่ลงนอนบนเตียง เดียร์นอนตะแคงหันหน้าเข้าหาปาร์ค ขณะที่ปาร์คโอบแขนรอบตัวเธอ "พี่เดียร์ ผมรู้สึกปลอดภัยเวลาอยู่กับพี่" เขากระซิบ เดียร์ยิ้ม "พี่ก็รู้สึกแบบนั้นกับน้อง" เธอตอบแล้วซบลงบนอกเขา
ค่ำคืนนั้นทั้งคู่หลับไปในอ้อมกอดกันอย่างสงบ ความเข้าใจและความผูกพันของทั้งคู่ยิ่งแน่นแฟ้นขึ้น แม้ว่าการเปลี่ยนแปลงในอนาคตจะเริ่มปรากฏให้เห็น
วันใหม่ของการเตรียมตัว
เช้าวันอังคาร เดียร์และปาร์คตื่นขึ้นมาด้วยความสดชื่น "น้อง วันนี้พี่ต้องไปคุยกับอาจารย์เรื่องฝึกงาน เดี๋ยวเลิกแล้วเจอกันนะ" เดียร์พูดขณะเก็บกระเป๋า ปาร์คยิ้ม "ครับพี่ ผมจะรอพี่ที่โรงอาหาร" เขาตอบ
ทั้งคู่แยกกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง เดียร์เริ่มเตรียมตัวสำหรับการฝึกงาน ขณะที่ปาร์คตั้งใจเรียนและช่วยงานสโมสร "พี่เดียร์ ถึงพี่จะจบไป ผมจะทำให้พี่ภูมิใจในตัวผมนะ" ปาร์คพูดกับตัวเองขณะเดินไปห้องเรียน ความรักของทั้งคู่เริ่มเข้าสู่ช่วงใหม่ที่เต็มไปด้วยความท้าทายและโอกาส