เรื่องราวของรุ่นพี่วิศวะที่เป็นลีดเดอร์เเสนสวยเเต่รุ่นน้องอย่างผมมีสิทธิ์ไหมครับ NC หนักๆ
ชาย-หญิง,รัก,วัยว้าวุ่น,ไทย,ดราม่า,NC,NC+,NC25++,มหาลัย,วิศวะ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
อยากมีเเฟนเป็นลีดเดอร์ต้องทำยังไงครับ
เรื่องราวของรุ่นพี่วิศวะที่เป็นลีดเดอร์เเสนสวยเเต่รุ่นน้องอย่างผมมีสิทธิ์ไหมครับ NC หนักๆ
เรื่องราวของรุ่นพี่วิศวะที่เป็นลีดเดอร์เเสนสวยเเต่รุ่นน้องอย่างผมมีสิทธิ์ไหมครับ
คำเตือน เนื้อหามีฉาก NC เยอะเด็กที่ต่ำกว่าอายุ 18 ปีควรใช้วิจารณญานในการอ่านด้วยนะครับ
แสงแดดยามบ่ายของวันอังคารสาดส่องลงมาที่ลานหน้าตึกคณะวิศวกรรมศาสตร์ นักศึกษาคึกคักไปด้วยการเดินไปมาระหว่างชั้นเรียน เดียร์เดินออกจากห้องอาจารย์ที่ปรึกษาด้วยสีหน้าสดใส เธอสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวบางกับกางเกงยีนส์ขาสั้น ผมยาวสีน้ำตาลเข้มถูกรวบเป็นหางม้าสูง กระเป๋าเป้สะพายไหล่ข้างหนึ่งเต็มไปด้วยเอกสารเกี่ยวกับการฝึกงาน ปาร์ครออยู่ที่โรงอาหารตามที่นัดไว้ เขาสวมเสื้อยืดสีน้ำเงินเข้มกับกางเกงยีนส์ยาว มือถือถ้วยน้ำแข็งใสที่ซื้อมากินระหว่างรอ "พี่เดียร์!" เขาโบกมือเมื่อเห็นเธอเดินมา
เดียร์ยิ้มกว้าง เดินไปนั่งตรงข้ามเขา "น้องรอนานมั้ย?" เธอถามแล้ววางกระเป๋าลง ปาร์คส่ายหัว "ไม่นานครับ ผมเพิ่งมากินน้ำแข็งใสไปนิดเดียว" เขาพูดแล้วยื่นช้อนให้ "พี่กินด้วยกันมั้ยครับ?" เดียร์หัวเราะ "น้องน่ารักจัง พี่ขอชิมหน่อยแล้วกัน" เธอพูดแล้วตักน้ำแข็งใสจากถ้วยของเขากิน
"พี่เดียร์ คุยกับอาจารย์เรื่องฝึกงานเป็นยังไงบ้างครับ?" ปาร์คถามด้วยความสนใจ เดียร์ยิ้ม "ดีมากเลย อาจารย์แนะนำบริษัทให้พี่สองที่ เป็นบริษัทวิศวะในเมืองนี้ทั้งคู่ พี่จะได้ไม่ต้องย้ายไปไหนไกล" เธอเล่า ปาร์คโล่งใจ "ดีจังครับ ผมกลัวพี่จะต้องไปฝึกงานที่อื่น" เขาพูด
เดียร์เอื้อมมือไปแตะมือเขา "พี่บอกแล้วไงว่าน้องไม่ต้องห่วง พี่จะอยู่ใกล้ๆ น้องเสมอ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ปาร์คยิ้ม "ครับพี่ ผมดีใจที่พี่ยังอยู่ใกล้ผม" เขาตอบพร้อมจับมือเธอไปด้วย "พี่จะเริ่มฝึกงานเมื่อไหร่ครับ?"
"หลังปีใหม่ค่ะ ตอนนี้พี่ต้องเตรียมเอกสารกับทำโปรเจกต์จบให้เสร็จก่อน" เดียร์ตอบ "อาจจะยุ่งหน่อย แต่พี่จะหาเวลามาเจอน้องแน่นอน" ปาร์คพยักหน้า "ผมจะช่วยพี่เท่าที่ทำได้นะครับ ถ้ามีอะไรให้ผมช่วยบอกเลย" เขาพูด
เดียร์ยิ้มกว้าง "น้องนี่มันที่พึ่งของพี่จริงๆ" เธอพูด "เดี๋ยวเย็นนี้ไปกินข้าวด้วยกันมั้ย? พี่อยากฉลองที่ได้ที่ฝึกงาน" ปาร์คตาเป็นประกาย "ครับพี่ ผมอยากไปกินหมูกระทะด้วย" เขาเสนอ เดียร์หัวเราะ "ตกลง หมูกระทะมันต้องมาแล้ว" เธอพูด
เย็นวันนั้น เดียร์และปาร์คไปที่ร้านหมูกระทะใกล้มหาลัย ร้านตั้งอยู่ริมถนน มีโต๊ะยาวเรียงรายพร้อมเตาย่าง กลิ่นหอมของเนื้อและน้ำจิ้มลอยฟุ้งในอากาศ เดียร์นั่งย่างหมูให้ปาร์ค ขณะที่ปาร์คคีบผักใส่จานให้เธอ "พี่เดียร์ กินเยอะๆ นะครับ เดี๋ยวพี่ยุ่งจนลืมกินข้าว" เขาพูดด้วยความเป็นห่วง
เดียร์ยิ้ม "น้องนี่ดูเป็นห่วงพี่จังเลยนะ พี่ดูแลตัวเองได้นะ" เธอพูดแล้วคีบหมูย่างใส่ปาก "แต่น้องคอยดูแลพี่แบบนี้ พี่ก็ดีใจ" ปาร์คหัวเราะ "ผมอยากให้พี่แข็งแรงครับ โดยเฉพาะตอนนี้ที่พี่ต้องเตรียมตัวเยอะ" เขาตอบ
ทั้งคู่กินไปคุยไป เดียร์เล่าให้ปาร์คฟังถึงแผนการฝึกงาน "พี่เลือกบริษัทที่สองที่อาจารย์แนะนำมา เป็นบริษัทที่ทำเกี่ยวกับโครงสร้างตึก พี่อยากลองงานจริงจังดู" เธอพูด ปาร์คฟังอย่างตั้งใจ "พี่เดียร์เก่งมากเลยครับ ผมเชื่อว่าพี่ต้องทำได้ดีแน่" เขาให้กำลังใจ
"น้องก็ต้องตั้งใจเรียนนะ ถึงพี่จบไปแล้ว น้องต้องเป็นคนเก่งของคณะต่อจากพี่" เดียร์พูด ปาร์คยิ้ม "ครับพี่ ผมจะพยายามให้พี่ภูมิใจในตัวผม" เขาตอบ บรรยากาศระหว่างทั้งคู่เต็มไปด้วยความอบอุ่นและความหวังในอนาคต
หลังจากกินหมูกระทะเสร็จ เดียร์และปาร์คกลับไปที่ห้องของเดียร์
ขณะที่เดียร์นั่งขัดสมาธิบนเตียง ถือสมุดบันทึกในมือ
"น้อง มาช่วยพี่ดูหน่อย พี่ต้องทำตารางเวลาส่งงานจบ" เดียร์เรียก ปาร์คลุกขึ้นย้ายไปนั่งข้างเธอบนเตียง "ครับพี่ ผมช่วยได้" เขาพูดแล้วหยิบปากกามาดูสมุดด้วยกัน เดียร์ชี้ไปที่รายการในสมุด "พี่ต้องส่งโครงร่างอาทิตย์หน้า แล้วต้องทำโมเดลตึกด้วย" เธอเล่า
ปาร์คพยักหน้า "พี่เดียร์ ผมช่วยพี่ทำโมเดลได้นะครับ ผมเคยทำตอนเรียนวิชาปีหนึ่ง" เขาเสนอ เดียร์ยิ้ม "จริงเหรอ? น้องนี่ช่วยพี่ได้ทุกเรื่องเลย" เธอพูดแล้วลูบหัวเขา "งั้นเรามาวางแผนกันดีๆ พี่อยากให้เสร็จทันเวลา"
ทั้งคู่ช่วยกันเขียนตารางเวลา เดียร์จดวันส่งงาน ขณะที่ปาร์ควาดเส้นแบ่งช่วงเวลาให้ชัดเจน "พี่เดียร์ ถ้าพี่ว่างวันเสาร์ เราไปซื้อของทำโมเดลด้วยกันมั้ยครับ?" ปาร์คถาม เดียร์พยักหน้า "ดีเลย น้องเก่งจัง พี่ไม่ต้องเหนื่อยคนเดียวแล้ว" เธอพูด
หลังจากวางแผนเสร็จ เดียร์วางสมุดลง "น้อง วันนี้ขอบคุณมากนะที่ช่วยพี่" เธอพูดแล้วโน้มตัวไปกอดเขา ปาร์คกอดเธอตอบ "ผมยินดีครับ พี่เดียร์เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ผมอยากให้พี่พักบ้าง" เขาพูดแล้วลูบหลังเธอเบาๆ
เดียร์ยิ้ม "น้องอยู่กับพี่แบบนี้ พี่ก็รู้สึกดีขึ้นเยอะแล้ว" เธอพูดแล้วซบลงบนไหล่เขา "คืนนี้พี่อยากนอนฟังน้องเล่าเรื่องอะไรก็ได้" ปาร์คหัวเราะ "ครับพี่ ผมจะเล่าเรื่องตอนผมไปทัศนศึกษาปีหนึ่งให้ฟัง" เขาตอบ
ทั้งคู่ลงนอนบนเตียง เดียร์ซบไหล่ปาร์ค ขณะที่ปาร์คเริ่มเล่าเรื่องราวของเขาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล "ตอนนั้นผมเกือบหลงป่า เพราะมัวแต่ถ่ายรูปต้นไม้..." เขาเล่า เดียร์หัวเราะเบาๆ "น้องนี่ขี้เล่นจัง" เธอพูด
ค่ำคืนนั้นทั้งคู่คุยกันจนหลับไป ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ยิ่งแน่นแฟ้นขึ้นผ่านการช่วยเหลือและการวางแผนสำหรับอนาคตข้างหน้า
เช้าวันพุธ เดียร์และปาร์คตื่นขึ้นมาพร้อมกัน "น้อง วันนี้พี่ต้องไปหาหนังสือที่ห้องสมุด เดี๋ยวเลิกเรียนเจอกันนะ" เดียร์พูดขณะเก็บกระเป๋า ปาร์คยิ้ม "ครับพี่ ผมจะไปช่วยพี่หาหนังสือด้วย" เขาตอบ
ทั้งคู่แยกกันไปตามหน้าที่ เดียร์มุ่งมั่นกับการเตรียมตัวจบการศึกษา ขณะที่ปาร์คตั้งใจเรียนและพร้อมสนับสนุนเธอ "พี่เดียร์ ไม่ว่าอะไรจะเปลี่ยนไป ผมจะอยู่ข้างพี่เสมอ" ปาร์คพูดกับตัวเองขณะเดินไปห้องเรียน ความรักของทั้งคู่กำลังเติบโตท่ามกลางความท้าทายใหม่
แสงแดดยามบ่ายของวันพฤหัสบดีเริ่มจางลงเมื่อเมฆฝนเริ่มก่อตัวเหนือท้องฟ้าของมหาลัย เดียร์และปาร์คใช้เวลาทั้งวันช่วยกันเตรียมโปรเจกต์จบของเดียร์ที่ห้องสมุด ปาร์คถือกองหนังสือช่วยเดียร์ "พี่เดียร์ ผมหาหนังสือเรื่องโครงสร้างตึกมาให้เพิ่มแล้วนะครับ" เขาพูดแล้ววางหนังสือลงบนโต๊ะ
เดียร์ยิ้ม "ขอบคุณน้องมากเลย พี่เริ่มเห็นภาพโปรเจกต์ชัดขึ้นแล้ว" เธอพูดขณะจดบันทึก ปาร์คมองเธอด้วยความชื่นชม "พี่เก่งมากเลยครับ ผมอยากให้พี่พักบ้าง" เขาพูด เดียร์หัวเราะ "น้องนี่ขี้ห่วงจริงๆ เดี๋ยวเสร็จแล้วพี่พักแน่นอน" เธอตอบ
เมื่อถึงเย็น ฟ้าที่มืดครึ้มเริ่มปล่อยฝนลงมา เดียร์และปาร์ครีบเก็บของเพื่อกลับหอ แต่ฝนตกหนักจนทั้งคู่ตัดสินใจหลบฝนที่ศาลาริมสวนหลังตึกคณะ ศาลาไม้เก่าๆ มีหลังคากันฝนได้ดีแต่ลมพัดเย็นจากสายฝนที่สาดเข้ามา เดียร์สั่นเล็กน้อย "น้อง ฝนตกหนักจัง พี่หนาวแล้ว" เธอพูด
ปาร์ครีบถอดเสื้อแจ็คเก็ตที่พกมาใส่กระเป๋าคลุมไหล่ให้เธอ "พี่เดียร์ ใส่นี่ก่อนนะครับ" เขาพูดแล้วโอบไหล่เธอ "ผมไม่อยากให้พี่ป่วย" เดียร์ยิ้ม "น้องนี่อบอุ่นจริงๆ" เธอพูดแล้วซบเข้าไปในอ้อมแขนเขา
ศาลาเงียบสงบมีเพียงเสียงฝนกระทบหลังคาและลมที่พัดผ่าน เดียร์และปาร์คนั่งใกล้กันบนม้านั่งไม้ ปาร์คมองเธอ "พี่เดียร์ ผมชอบเวลาที่ได้อยู่กับพี่แบบนี้" เขาพูดด้วยน้ำเสียงนุ่ม เดียร์หันไปมองเขา "พี่ก็ชอบ น้องทำให้พี่รู้สึกดีเสมอ" เธอตอบ
ปาร์คเอื้อมมือไปจับมือเธอ "พี่เดียร์... ผมอยากอยู่ใกล้พี่มากกว่านี้" เขาพูดแล้วโน้มตัวเข้าไปใกล้ เดียร์ยิ้ม "งั้นมานี่สิ" เธอพูดแล้วดึงเขาเข้ามาจูบ
ริมฝีปากของเธอเย็นจากลมฝนแต่ร้อนผ่าวด้วยความรู้สึก ปาร์ครู้สึกถึงความหวานจากสัมผัสนั้น เขาตอบสนอง มือของเขาลูบไล้ไปที่เอวของเธอ "พี่เดียร์..." เขากระซิบเมื่อทั้งคู่ผละออก
"น้องชอบมั้ย?" เดียร์ถาม สายตาคู่สวยมองเขาด้วยความยั่วเย้า ปาร์คพยักหน้า "ชอบมากครับ พี่ทำให้ผมใจสั่น" เขาตอบ เดียร์หัวเราะเบาๆ "ฝนตกแบบนี้ พี่อยากทำอะไรให้อบอุ่นขึ้น" เธอพูดแล้วเลื่อนมือไปลูบต้นคอของเขา
ปาร์ครู้สึกถึงความร้อนที่แผ่ซ่าน "พี่เดียร์... ที่นี่มัน..." เขาพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น เดียร์ยิ้ม "ไม่มีใครเห็นเราหรอก ฝนตกหนักแบบนี้"