เรื่องราวของรุ่นพี่วิศวะที่เป็นลีดเดอร์เเสนสวยเเต่รุ่นน้องอย่างผมมีสิทธิ์ไหมครับ NC หนักๆ
ชาย-หญิง,รัก,วัยว้าวุ่น,ไทย,ดราม่า,NC,NC+,NC25++,มหาลัย,วิศวะ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
อยากมีเเฟนเป็นลีดเดอร์ต้องทำยังไงครับ
เรื่องราวของรุ่นพี่วิศวะที่เป็นลีดเดอร์เเสนสวยเเต่รุ่นน้องอย่างผมมีสิทธิ์ไหมครับ NC หนักๆ
เรื่องราวของรุ่นพี่วิศวะที่เป็นลีดเดอร์เเสนสวยเเต่รุ่นน้องอย่างผมมีสิทธิ์ไหมครับ
คำเตือน เนื้อหามีฉาก NC เยอะเด็กที่ต่ำกว่าอายุ 18 ปีควรใช้วิจารณญานในการอ่านด้วยนะครับ
แสงแดดยามเช้าของวันจันทร์แรกหลังปีใหม่สาดส่องลงมาที่ตัวเมือง เดียร์เริ่มวันแรกของการฝึกงานที่บริษัทวิศวกรรมโครงสร้าง เธอสวมชุดทำงานเรียบร้อย เสื้อเชิ้ตสีขาวกับกระโปรงทรงสอบสีน้ำเงินเข้ม ผมยาวสีน้ำตาลเข้มถูกรวบเป็นมวยต่ำดูเป็นมืออาชีพ ปาร์คเดินมาส่งเธอถึงหน้าตึก เขาสวมเสื้อยืดสีเทากับกางเกงยีนส์ยาว กระเป๋าเป้สะพายไหล่เตรียมไปเรียน "พี่เดียร์ วันแรกของพี่ ผมตื่นเต้นแทนเลยครับ" เขาพูดด้วยรอยยิ้ม
เดียร์ยิ้มตอบ "พี่ก็ตื่นเต้นนิดหน่อย น้องเป็นห่วงพี่เหรอ?" เธอถาม ปาร์คพยักหน้า "ครับ ผมอยากให้พี่สนุกกับงาน" เขาตอบแล้วจับมือเธอ "ถ้ามีอะไร พี่โทรหาผมได้ตลอดนะครับ" เดียร์บอกลาปาร์ค "ขอบคุณน้อง พี่จะโทรหาน้องแน่นอน" เธอพูดแล้วโน้มตัวไปกอดเขาเบาๆ
ปาร์คมองเธอเดินเข้าตึกด้วยความรู้สึกภาคภูมิใจ "พี่เดียร์เก่งมาก ผมต้องตั้งใจเรียนให้เท่าพี่บ้าง" เขาพูดกับตัวเองแล้วเดินไปขึ้นรถบัสกลับมหาลัย
ในบริษัท เดียร์ได้รับการต้อนรับจากหัวหน้างาน หญิงวัยกลางคนชื่อพี่แอน "เดียร์ วันนี้เธอเริ่มด้วยการดูเอกสารโครงสร้างตึกก่อนนะ แล้วเดี๋ยวพี่จะให้เธอตามไปดูหน้างานกับทีม" พี่แอนพูด เดียร์พยักหน้า "ค่ะพี่แอน หนูจะตั้งใจค่ะ" เธอตอบ
ขณะที่เดียร์นั่งอ่านเอกสารที่โต๊ะทำงาน มีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามา เขาสูงโปร่ง ผิวขาว ผมสีน้ำตาลอ่อนตัดสั้นเรียบร้อย สวมแว่นตากรอบบาง ชื่อ "ธันน์" เป็นเด็กฝึกงานจากมหาลัยอื่นที่เริ่มงานพร้อมเดียร์ "สวัสดีครับ คุณชื่อเดียร์ใช่มั้ย? ผมชื่อธันน์ ฝึกงานที่นี่เหมือนกัน" เขาพูดด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร
เดียร์ยิ้มตอบ "สวัสดีค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก" เธอพูด ธันน์นั่งลงที่โต๊ะข้างๆ "ผมเห็นคุณอ่านเอกสารอยู่ เลยคิดว่าน่าจะเริ่มวันแรกเหมือนกัน งั้นเราคงได้เจอกันบ่อยๆ" เขาพูด เดียร์พยักหน้า "ใช่ค่ะ ฝากตัวด้วยนะคะ" เธอตอบอย่างสุภาพ
ระหว่างวัน ธันน์ดูเป็นคนกระตือรือร้น เขาชวนเดียร์คุยเรื่องงานและแนะนำเทคนิคการอ่านแปลนตึก "เดียร์ คุณเก่งจัง อ่านแปลนได้เร็วมาก" เขาชม เดียร์ยิ้ม "ขอบคุณค่ะ ธันน์ก็เก่งเหมือนกัน" เธอตอบ แต่เธอไม่รู้เลยว่านี่เป็นจุดเริ่มต้นของปมใหม่ในชีวิต
เย็นวันนั้น เดียร์และปาร์คเจอกันที่ร้านกาแฟใกล้มหาลัย เดียร์เล่าให้ปาร์คฟังถึงวันแรกของเธอ "น้อง วันนี้พี่ได้เจอเพื่อนฝึกงานด้วย ชื่อธันน์ เขาเป็นคนขยันดี" เธอพูด ปาร์คยิ้ม "ดีจังครับ พี่ได้เพื่อนช่วยงาน" เขาตอบ แต่ในใจเขารู้สึกถึงเงาของความกังวลเล็กๆ โดยไม่รู้ตัว
วันต่อมา ธันน์เริ่มแสดงท่าทีที่มากกว่าความเป็นเพื่อนร่วมงาน เขานำกาแฟมาให้เดียร์ตอนเช้า "เดียร์ ผมซื้อกาแฟมาให้ คิดว่าคุณน่าจะเหนื่อยจากเมื่อวาน" เขาพูดด้วยรอยยิ้ม เดียร์รับกาแฟ "ขอบคุณมากค่ะ ธันน์ช่างใส่ใจจริงๆ" เธอพูดโดยไม่คิดอะไร
ระหว่างไปดูหน้างานด้วยกัน ธันน์เดินเคียงข้างเดียร์ "เดียร์ คุณเคยไปดูตึกที่กำลังสร้างแบบนี้มาก่อนมั้ย?" เขาถาม เดียร์ส่ายหัว "ยังไม่เคยค่ะ ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ได้มาดูจริงๆ" เธอตอบ ธันน์ยิ้ม "งั้นผมขอเป็นไกด์ให้คุณนะ ผมเคยมาดูกับพี่ที่บริษัทมาก่อน" เขาพูดแล้วเดินนำเธอไป
ท่าทีของธันน์เริ่มชัดเจนขึ้นเมื่อเขาชวนเดียร์ไปกินข้าวหลังเลิกงาน "เดียร์ เย็นนี้ว่างมั้ย? ผมอยากชวนไปกินข้าว ฉลองวันแรกของการฝึกงาน" เขาพูด เดียร์ชะงัก "เอ่อ... ขอบคุณนะคะ แต่เย็นนี้ฉันนัดแฟนไว้แล้ว" เธอตอบอย่างสุภาพ ธันน์ยิ้มฝืด "อ๋อ คุณมีแฟนแล้วเหรอ? โชคดีจัง" เขาพูด แต่สายตาของเขายังคงจับจ้องเธอ
เดียร์เริ่มรู้สึกถึงความไม่สบายใจเล็กๆ แต่เธอเลือกที่จะไม่คิดมาก "ธันน์คงแค่เป็นมิตรเกินไป" เธอพูดกับตัวเอง
เย็นวันนั้น เดียร์เล่าให้ปาร์คฟังที่ร้านกาแฟ "น้อง วันนี้ธันน์ชวนพี่ไปกินข้าว แต่พี่บอกไปว่านัดน้องไว้แล้ว" เธอพูด ปาร์คขมวดคิ้ว "เขาชวนพี่บ่อยๆ เหรอครับ?" เขาถามด้วยน้ำเสียงกังวล เดียร์พยักหน้า "ก็ไม่ถึงกับบ่อย แต่วันนี้เขาดูใส่ใจพี่มากไปหน่อย" เธอตอบ
ปาร์คเงียบไปครู่หนึ่ง "พี่เดียร์ ผมกลัวเขาจะชอบพี่" เขาพูดตรงๆ เดียร์ยิ้ม "น้องหึงเหรอ? พี่บอกเขาแล้วว่ามีแฟน เขาคงเข้าใจ" เธอพูดแล้วจับมือเขา "น้องไม่ต้องกังวล พี่รักน้องคนเดียว" ปาร์คยิ้ม "ครับพี่ ผมเชื่อพี่" เขาตอบ แต่ในใจเขายังรู้สึกถึงเงาของปริศนาที่เริ่มก่อตัว
ค่ำคืนนั้น เดียร์และปาร์คนั่งคุยกันที่ห้องของเดียร์ ห้องพักถูกจัดให้ดูอบอุ่นด้วยแสงไฟนวลจากโคมตั้งโต๊ะ เดียร์นั่งบนเตียง ขณะที่ปาร์คนั่งบนเก้าอี้ "น้อง ถ้าธันน์ยังทำตัวแบบนี้อีก พี่จะบอกเขาชัดๆ ไปเลย" เดียร์พูด ปาร์คพยักหน้า "ครับพี่ ผมไม่อยากให้พี่อึดอัด" เขาตอบ
เดียร์ลุกไปกอดเขา "น้อง พี่จะจัดการเรื่องนี้เอง ไม่ให้มันมากวนใจเรา" เธอพูด ปาร์คกอดเธอตอบ "ผมจะช่วยพี่คิดหาทางนะครับ" เขาพูด "เราจะผ่านเรื่องนี้ไปด้วยกัน" เดียร์ยิ้ม "น้องนี่ที่พึ่งของพี่จริงๆ" เธอพูดแล้วซบลงบนไหล่เขา
ทั้งคู่เริ่มวางแผนกันอย่างง่ายๆ เดียร์ตัดสินใจว่าจะตั้งขอบเขตกับธันน์ให้ชัดเจนขึ้น ขณะที่ปาร์คจะคอยเป็นกำลังใจและสังเกตสถานการณ์จากระยะไกล "พี่เดียร์ ถ้าเขายังไม่หยุด ผมจะไปคุยกับเขาเอง" ปาร์คพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง เดียร์หัวเราะ "น้องขู่เก่งนะ แต่พี่จะจัดการก่อน" เธอตอบ
เช้าวันอังคาร เดียร์ไปฝึกงานด้วยความมั่นใจ เธอเตรียมคำพูดไว้เผื่อธันน์แสดงท่าทีเกินขอบเขตอีก ปาร์คส่งข้อความให้กำลังใจ "พี่เดียร์ สู้ๆ นะครับ ผมรอพี่เล่าเรื่องตอนเย็น" เขาส่งมา เดียร์ยิ้ม "ขอบคุณน้อง พี่จะทำให้ทุกอย่างชัดเจน" เธอตอบ
ธันน์เดินเข้ามาทักทายเธอตามปกติ "เดียร์ วันนี้เราต้องไปดูหน้างานด้วยกันอีก ไปด้วยกันมั้ย?" เขาถาม เดียร์ยิ้ม "ได้ค่ะ แต่ฉันขอไปกับทีมอื่นด้วย เราไปกันหลายๆ คนดีกว่า" เธอพูดเพื่อตั้งขอบเขต ธันน์พยักหน้า "อ๋อ ได้ครับ" เขาตอบ แต่สายตาของเขายังคงมีความหมายที่เดียร์จับได้