จากอนาคตแสนไกลย้อนคืนเป็นโลกใบใหม่ ดินแดนที่ความจริงสูญหายและสิ่งลี้ลับหวนคืน บาร์ตัน แบล็คฮาร์ท เด็กชายอายุเพียงสิบเอ็ดพลันต้องเรียนรู้โลกใหม่เพื่อเอาชีวิตรอด
แฟนตาซี,ไซไฟ,พารานอมอล,ผจญภัย,แฟนตาซี,ผจญภัย,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
Astral Break มิติมนตรา ราชาสีดำ
จากอนาคตแสนไกลย้อนคืนเป็นโลกใบใหม่ ดินแดนที่ความจริงสูญหายและสิ่งลี้ลับหวนคืน บาร์ตัน แบล็คฮาร์ท เด็กชายอายุเพียงสิบเอ็ดพลันต้องเรียนรู้โลกใหม่เพื่อเอาชีวิตรอด
“พวกมันหิว พวกมันกระหาย ความสิ้นหวังของมนุษย์คืออาหารที่มันปรารถนาเจียนตาย และเมื่อมันเสพสมจนพอใจ... มันก็ทำให้ความฝันอันโหดร้ายหลั่งเลือดออกมาเป็นความจริง” - ทหารโดมิเนี่ยน, กล่าวถึงพาเรลในแดนมืด
นิยายแนวผจญภัย - ไซไฟ ผสมแฟนตาซี (และสตีมพังค์)
ฉันไม่ได้ยินเสียงเขาเดินเข้ามาเลยสักนิด!
“(#$@#@$…?)” ชายคนนั้นยังพูดคำเดิม มันเป็นภาษาที่บาร์ตันไม่เคยได้ยินมาก่อน เด็กชายมองอีกฝ่าย แล้วต้องพบว่ามันเป็นการแต่งตัวที่แปลกตา
ราวกับชุดเกราะโลหะสีขาวเก่าๆ ในมือข้างขวาเองปรากฏดาบสั้นเล่มหนึ่ง ไม่ได้มีเครื่องมือสมัยใหม่อะไรเลยสักอย่าง ทีแรกอาจจะมองดูเหมือนว่าเหมือนคนหลุดมาจากยุคกลาง ทว่าหากมองดีๆ จะพบว่าชุดเกราะนั้นมีดีไซน์เหมือนสมัยใหม่
แต่มันดูเก่ามาก…. เก่ามากๆจนขึ้นสนิม
“(#$@#@$…?)” ชายคนนั้นยังถามคำถาม ใบหน้าซีดเซียว ซูบผอม แค่เห็นบาร์ตันก็รู้ได้ทันทีว่าอีกฝ่ายก็มีสภาพหิวโซไม่ต่างกับเขา
“ขอโทษ… แต่ผมไม่เข้าใจที่คุณพูด” เด็กชายกล่าว ทว่าพออีกฝ่ายได้ยินก็เลิกคิ้วสูงด้วยความฉงน
“โอ้… ภาษาโดมิเนี่ยน?” อีกฝ่ายได้ยินก็แทบแยกเขี้ยว “แกเป็นชาวโดมิเนี่ยน? ไอเด็กเวร โดนเนรเทศมาเหมือนกันงั้นสิ? ตั้งแต่ตัวแค่นี่เลย? ไปทำคดีชั่วแค่ไหนไว้ล่ะนั้น…”
“???” เด็กชายสับสน ทว่าอีกฝ่ายไม่แม้แต่จะสนใจ เขาเดินเข้ามาใกล้พร้อมดาบสั้นที่กำเอาไว้แน่น
บาร์ตันรู้จักสายตาแบบนั้น
เขารู้จักมันดี และเคยเห็นมาตลอดทั้งชีวิต
มันคือสายตาของผู้ที่ต้องการช่วงชิง
“ถ้าคุณอยากได้สัตว์นี่ ถ้างั้นก็เอาไป” บาร์ตันลุกแล้วเดินถอยห่าง “…ผมไม่ต้องการปัญหา”
“ฉันจะอยากได้ไอ้ตัวเล็กๆนี่ไปทำไม…” ชายร่างสูงเชิดหน้า “…เมื่อมีเนื้อชิ้นโตกำลังยืนอยู่ตรงหน้า!”
“!?” บาร์ตันขนลุกซู่ ต้องรีบถีบตัวถอยหลัง เป็นจังหวะเดียวกับที่อีกฝ่ายพุ่งเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง รอยยิ้มเหี้ยมนั้นทำเอาเขาสะท้านไปถึงกระดูก
ดาบสั้นเหวี่ยงฟัน บาร์ตันพลันหลบได้อย่างฉิวเฉียด ทว่าเด็กชายก็ต้องเบิกตาอย่างตกตะลึง เมื่อคนตรงหน้านั้นเบี่ยงวิถีดาบกลับมาได้เป็นท่วงท่า
เด็กชายต้องย่อตัวหลบได้ทันด้วยสัญชาติญาณ มันเฉี่ยวหัวเขาไปเพียงนิดเดียวเท่านั้น
หัวใจเต้นรัว เด็กชายถอยห่างโดยสัญชาติญาณ ประสบการณ์การเวลาต้องเผชิญกับอาชญากรในโลกใต้ขยะมานับครั้งไม่ถ้วนนั้นทำให้รอดตายมาได้อย่างหวุดหวิด
แต่เขาไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อน
การเคลื่อนไหวของคนตรงหน้านั้นไม่ได้เหมือนนักเลง ไม่ได้เล่นสกปรกเหมือนพวกใต้ขยะ แต่มันมีชั้นเชิง ทุกการออกดาบนั้นเฉียบคม และถึงตาย
แม้จะดิบเถื่อน แต่ก็เป็นศิลปะ
หากไม่ใช่เพราะเสียงที่คอยร้องเตือนจนเขาสามารถหลบล่วงหน้า บาร์ตันคงจะตายไปแล้วตั้งแต่วิถีดาบที่โค้งกลับมาครั้งแรก
ทว่า สุดท้ายความหิวก็ทำให้เขาหมดเรี้ยวแรง ความเร็วตกลงในชั่วพริบตา และในจังหวะที่ชายร่างสูงพุ่งเข้ามาพร้อมคมดาบ บาร์ตันก็รู้ได้ทันทีว่าตัวเองหลบไม่พ้น
กัดฟันกรอดจนเลือดซิบ เด็กชายตัดสินใจยกแขนซ้ายที่มีปลอกแขนโลหะขึ้นมาป้องกัน ทว่าผู้โจมตีนั้นแสยะยิ้ม วิถีดาบที่ฟันลงมานั้นถูกเปลี่ยนไปฉับพลัน โค้งกลับหลัง แล้วพุ่งขึ้นมากลายเป็นการเสย เส้นแสงสีเงินนั้นฟันฉับเป็นวิถีโค้ง ไม่ได้ปะทะกับปลอกแขนโลหะ แต่ทะลวงลึกเข้าไปถึงหัวไหล์อย่างแม่นยำ
ฉัวะ!!!
“อ๊าก------!!!!!”
เลือดสีแดงสาดกระเซ็น มีดหลุดจากมือ แขนซ้ายของเด็กชายทั้งแขนปลิวกระเด็นไปในอากาศ บาร์ตันเซล้มไปด้านข้าง กุมไหล่เอาไว้พร้อมกับเลือดที่ไหลออกมาเป็นสาย
เจ็บ…
เจ็บปวดแสนระบม…
“อึกก--!!” เด็กชายกัดฟันกรอด คำรามร้องเป็นเสียงรอดไรฟัน อดกลั้นไม่ให้ตัวเองเสียสติ และยังคงจ้องเขม็งไปที่ผู้จู่โจมไม่วางตา
ชายผู้ออกดาบเองถึงกับฉงน ประทับใจที่อีกฝ่ายยังประคองสติไว้ได้แม้ยังเด็ก ดาบสั้นคมเดียวในมือนั้นฉาบไปด้วยโลหิตเป็นทาง
“อยู่นิ่งๆซะ แล้วตายเงียบๆ ฉันไม่อยากให้แกเลือดออกจนหมดตัว มันน่าเสียดาย!”
ร่างนั้นก้าวเข้ามาใกล้ ยกดาบขึ้นก่อนจะฟันลงมาเป็นเส้นตรง ครั้งนี้ไม่ได้มีชั้นเชิงอะไรอีกต่อไป ทว่าบาร์ตันที่ยังได้สตินั้นเงยหน้าขึ้น แม้จะไม่มีแรงพอหลบไปทางไหน ทว่าก็ยังยกแขนขวาขึ้นท่ป้องกันเอาไว้ได้ทัน
แขนขวาเปล่าๆ… ไม่มีอะไรสวมใส่
ไม่แม้แต่ปลอกแขนมอนิเตอร์เหมือนแขนซ้าย
ชายร่างสูงเองเห็นแล้วก็ถึงกับต้องหัวเราะผู้ที่กำลังจนตรอก ดาบที่ฟันลงมานั้นพุ่งเข้าหาแขนข้างนั้นตรงๆโดยไม่เบี่ยงวิถี
เก้ง!!!!
“!?”
“!?”
ทั้งสองคนเบิกตากว้าง ตื่นตะลึง เมื่อดาบที่ควรทะลวงผ่านแขนข้างนั้นไป กลับไม่ได้ทะลวงผ่าน ทว่าถูกหยุดชะงักเอาไว้กับที่
มันกระแทกเข้ากับผิวหนังของแขนที่ผอมซีดเซียว แขนขวาของบาร์ต้นแข็งแกร่งราวกับเหล็กกล้าผิดกับรูปลักษณ์ แล้วหยุดดาบหนักเป็นกิโลเอาไว้ตรงนั้นได้
เป็นอะไรที่ผิดธรรมชาติ!
“นี่มันบ้าอะไรวะเนี้-”
แม้จะตกใจ ทว่าก็ตั้งสติได้ บาร์ตันใช้แขนปัดดาบออก ถีบตัวพุ่งขึ้น กัดฟันแยกเขี้ยวคำรามลั่น ดวงตาแทบเป็นสายเลือด แล้วเสยมือขึ้นเป็นกรงเล็บตะวัดใส่ใบหน้าของอีกฝ่าย
ฉัวะ---!!!!!!!
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก---!!”
นิ้วมือของเด็กชายธรรมดากลับคมกริบราวกับสัตว์ร้าย มันตะวัดแหวกใบหน้าไปครึ่งซีกพร้อมกับดวงตา
“อ๊ากกกกกกก---!! ไอ้-! ไอ้เด็กเวรรรร!!!!!!”
ชายร่างสูงเซถอนหลังไปหลายก้าว ยกมือขึ้นกุมใบหน้าครึ่งหนึ่งของตัวเอง ก่อนจะจับจ้องไปที่บาร์ต้นด้วยดวงตาที่ลุกโชน
“แก! ฉันจะฆ่าแก! แกต้องไม่ตายดี!”
ร่างนั้นพุ่งเข้ามาเข้าใกล้ แทงดาบเข้าโจมตี บาร์ตันกัดฟันกรอด ข่มความเจ็บปวดก่อนจะถีบตัวถอย แล้วใช้แขนขวายกขึ้นป้องกันได้อย่างทันท่วงที ทว่าผู้โจมตีเองก็ไม่อ่อนข้ออีกต่อไป วิถีดาบนั้นถูกเปลี่ยนก่อนจะตะวัดฟันเป็นแนวราบ
บาร์ตันถูกบังคับให้ต้องย่อตัว แม้จะหลบทันแต่ก็โชคร้ายที่สะดุดกับก้อนหิน เด็กชายล้มกลิ้งไปตามเนินหลายตลบ ก่อนจะนอนนิ่งเปื่อนฝุ่นสีดำอยู่เบื้องล่างของเนินสูง
เด็กชายหอบหายใจแรง ไม่มีแรงจะตอบโต้อีกต่อไป ชายร่างสูงเองเดินลงมาใกล้ ยิ้มเหี้ยมเกรียม ตาที่เหลือข้างเดียวเต็มไปด้วยไฟแค้น
บาร์ตันยกยิ้มเล็กน้อย
สุดท้ายแล้ว ฉันก็แค่…
“ตายซะ ไอ้เด็กเวร!” คนตรงหน้ายกดาบขึ้น เด็กชายเองได้เพียงแค่ยิ้มเยาะกับโชคชะตา ทว่าในจังหวะก่อนที่ดาบเล่มนั้นจะฟันลงมา…
ฉัวะ!!!!!
ดาบยักษ์… ควรจะใหญ่เกินกว่าที่มนุษย์ธรรมดาจะยกได้ มันฟันผ่านร่างชายสวมชุดเกราะเป็นสองส่วน เจ้าคนถือดาบสั้นนั้นไม่ทันแม้แต่จะร้ำร้องออกมา ร่าทั้งสองนั้นก็กระเด็นไปคนล่ะทิศล่ะทาง เหลือเพียงแค่เลือดที่พุ่งเป็นน้ำพุเท่านั้น
และที่ตรงนั้น ด้านหลังชายที่พึ่งตายไป ใครบางคนยืนตัดกับแสงเป็นเงามืด กับดาบทรงโค้งขนาดใหญ่ที่ควรจะหนักยิ่งกว่าตัวคน
บาร์ตันพยายามที่จะเพ่งสายตามอง ทว่าอาการเสียเลือดมากเกินไปทำเอาทุกอย่างพร่ามัว มันมืดบอดลงทีล่ะนิด และไม่ว่าจะพยายามใช้แรงใจฝืนกลั้นและประคองสติตัวเองมากแค่ไหน
สุดท้ายความมืดมิดก็ได้มาเยือน
*****