ฉันเห็นเขาในห้องสมุด - ตอนที่ 1 เมืองแห่งความสงบสุข โดย เพอนา @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

สืบสวนสอบสวน,อาชญากรรม,ชาย-หญิง,เลือดสาด,ไทย

สยองขวัญ,สืบสวนสอบสวน

ฉันเห็น ฉันเห็นคนร้ายเดินเข้าไป ไม่ทันแล้ว เขาฆ่าคนแล้ว โอ๊ะไม่ ฉันได้ยินเสียงกรีดร้อง

ผู้แต่ง

เพอนา

เรื่องย่อ

       เอวา เด็กสาวตำรวจเพิ่งเข้ามาใหม่ได้ไม่นาน เธอได้ถูกมอบหมายงานแล้ว ทางสถานีตำรวจเมืองแสงจันทร์ให้เธอสืบคดีเรื่อง ฆาตกรรมในห้องสมุดอย่างเร็วไว เนื่องจากญาติคนตายไม่ยอม ซึ่งเป็นงานหนักของเอวาที่ต้องทำคนเดียว เมื่อเธอสอบปากคำบรรณารักษ์ทำให้เธอต้องออกเดินทางไปอีกเมืองหนึ่งเพื่อหาความจริง ขณะที่เธอกำลังสอบถามชาวบ้าน ตำรวจนายหนึ่งเดินเข้ามา เมื่อเขาเห็นเธอมาคนเดียวจึงอยากช่วย ทำให้ทั้งสองต่างเคร่งเครียดไปด้วยกัน การสืบสวนของพวกเขาทั้งสองจะเป็นอย่างไร คดีนี้จะจบลงอย่างชัดเจนหรือว่าจะจับคนร้ายผิดกันแน่นะ

จากใจนักเขียน

      นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นจากจินตนาการของนักเขียนทั้งนั้น ทั้งสถานที่ ชื่อบุคคลล้วนเป็นชื่อที่คิดขึ้นเอง ไม่ได้สื่อถึงใครหรืออะไรใดทั้งสิ้น สำหรับใครที่ชอบก็กดติดตามกดคอมเม้นท์เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ

****ห้ามคัดลอกหรือลอกเลียนแบบเด็ดขาด มิฉะนั้นจะดำเนินคดีตามกฎหมายสูงสุด

ฉันเห็นเขาในห้องสมุด-ตอนที่ 1 เมืองแห่งความสงบสุข,ฉันเห็นเขาในห้องสมุด-ตอนที่ 2 ข่าวฆาตกรรม,ฉันเห็นเขาในห้องสมุด-ตอนที่ 3 งานแรกมาก็ยากแล้ว

เมืองแสงจันทร์ เมืองแห่งความสงบสุข ผู้คนอยู่กินกันอย่างพอดี ทุกบ้านปลูกผักผลไม้กินกันเอง ไม่เคยคิดจะขอใครกิน 

บ้านหลังหนึ่งบ้านของเอวา เด็กสาวตำรวจที่เพิ่งบรรจุใหม่มาหมาดๆ เธอเพิ่งเช่าบ้านหลังนี้ได้ไม่นาน ของทุกอย่างยังถูกเก็บไม่เป็นที่เป็นทาง

ฉันชื่อเอวา ฉันเป็นตำรวจฝ่ายสืบสวน ฉันรู้สึกกลัวนิดหน่อย เพราะที่สถานีไม่มีเพื่อนรุ่นเดียวกันกับฉันสักคน แต่ฉันไม่แคร์ มีรุ่นพี่ถือว่าเป็นเพื่อนเช่นกัน ไปเถอะ ทำงานกัน

มันไม่ง่ายเลยกับงานสืบสวนคดี ตอนนี้รุ่นพี่ตำรวจกำลังเคร่งเครียดกับคนที่มาแจ้งความ มันจะมีสักวันหนึ่งไหมที่คนไม่ทำร้ายกัน นั่นสินะ ฉันก็คิดแบบนั้น

ฉันนั่งในมุมของฉัน ซึ่งจะเป็นห้องสืบสวนไม่ใหญ่มากนัก ถัดไปจากโต๊ะฉันจะเป็นห้องสอบปากคำ ฉันมองเห็นรุ่นพี่ตำรวจกำลังสอบปากคำใครบางคนอยู่ คนนั้นดูไม่พูดอะไร จิตใจเขาดูสำนึกหรือไม่สำนึกดีล่ะ อยู่ตรงนี้ได้แต่คิดแหละนะ ฉะนั้นรอคำตอบจากการแถลงข่าวละกัน

ฉันนั่งทำงานไปพลาง ชีวิตช่างน่าเศร้าที่ฉันยังไม่โดนมอบหมายงาน พอถึงเวลาเลิกงานทุกคนรู้สึกไม่อยากคุยกับฉัน พวกเขาดูเหนื่อยกันเหนื่อยมากจึงบอกไปได้แค่ว่า ลาก่อน

ฉันออกไปข้างนอกบ้าง รู้สึกเป็นอิสระเมื่อได้ออกจากที่ทำงาน ทุกคนเตรียมรอรถมารับ บางคนกลับรถเมล์ บางคนก็แฟนมารับบ้างเป็นธรรมดา

ส่วนฉันเดินกลับบ้านเพราะมันอยู่ไม่ไกลจากสถานีเลย ในระหว่างเดินกลับบ้านนั้นฉันได้เจอเพื่อนที่เคยสนิทตอนมหาวิทยาลัย เธอมีชื่อว่า ชะเอม เดินผ่านมาแล้วทักทายอย่างไม่ลังเล

“อ้าว..เอวา ไม่เจอกันนานเลย..เป็นไงบ้าง”เธอทักทายฉันด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม หญิงสาวใส่ชุดตำรวจแบบเดียวกับฉัน เธอเดินเข้ามาหาแบบดีใจเป็นที่ฉัน เธอกอดรัดฉันแน่นเหมือนกลัวว่าฉันจะหนีไปไหน

“อื้ม..ฉันสบายดี..แล้วเธอล่ะ”ฉันถามเธอบ้าง

“ดีเลยล่ะ..นี่ฉันได้พูดคุยกับเพื่อนใหม่เยอะแยะเลย..แต่ว่าเป็นรุ่นพี่ทั้งนั้นเลย..ทำไมพวกเราถึงได้แต่เจออย่างนี้นะ”เธอก้มหน้าลงมองกระดาษงานที่ถืออยู่

“ไม่เอาน่า..อย่างน้อยรุ่นพี่เป็นเพื่อนเรา..คอยช่วยเรา..คอยบอกวิธีทำงานให้..แค่นี้ก็ดีขนาดไหนแล้ว..เธอก็สู้ๆนะ”เธอเงยหน้าแล้วยิ้มให้ฉัน จากนั้นเธอขอเดินกลับบ้านไป

พอฉันมาถึงบ้าน ในบ้านดูเงียบเชียบไปหมด ฉันสงสัยว่าคนเมืองนี้ ไม่ใช่สิ คนละแวกนี้เขาไม่คุย ไม่พูดจากันเหรอ ปกติแถวบ้านฉัน ข้างบ้านชอบพูดจาโหวกเหวกโวยวายไปจนได้ยินถึงสามหลังก็ว่าได้

ฉันออกมานั่งรดน้ำต้นไม้ไปด้วยความเบื่อหน่าย ไม่มีอะไรทำ ต้นไม้ที่ฉันปลูกล้วนมีแต่ดอกไม้ที่ฉันชอบ ฉันไม่เคยปลูกผักแบบชาวบ้านเลยเพราะดูแลไม่เป็นสักอย่าง ส่วนดอกไม้นั้นฉันชอบมาก ตอนนี้มันบานสะพรั่งไวมากตั้งแต่ฉันมาอยู่

จะว่าไปแล้ว ชะเอมใส่ชุดตำรวจเหมือนฉันว่าแต่เธอทำงานที่ไหนล่ะ จริงๆอาจจะเป็นสถานีตำรวจใกล้เรา ฉันลืมถามเธอไปสนิทเลย เอาไว้คราวหน้า

ยามตะวันลาลับขอบฟ้า ฉันเตรียมอาบน้ำเข้านอนตามปกติ ถัดมาฉันนั่งบนโต๊ะ คิดดูแล้วนอนไม่หลับ จดบันทึกแล้วหันมาอ่านหนังสือจนสุดท้ายนอนหลับไป

“แหม..หนังสือนี่เป็นยานอนหลับที่ดีจริงๆ”ฉันพึมพำออกมาก่อนที่จะหลับ