เมื่อด็อกเตอร์มากฝีมือหลุดเข้าไปอยู่ในร่างของก๊อบลิน ทั้งยังไปถูกตาต้องใจทรราชผู้แสนโหดเหี้ยมผู้ปกครองอาณาจักร
ชาย-ชาย,แฟนตาซี,เกิดใหม่,ย้อนยุค,ข้ามเวลา,พระเอกครั่งรัก,ทะลุมิติ,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เกิดใหม่เป้นก๊อบลินที่งดงามที่สุด
เมื่อด็อกเตอร์มากฝีมือหลุดเข้าไปอยู่ในร่างของก๊อบลิน ทั้งยังไปถูกตาต้องใจทรราชผู้แสนโหดเหี้ยมผู้ปกครองอาณาจักร
อีวาน ด็อกเตอร์มากความสามารถที่อุทิศชีวิตให้กับงานจนหน้ามืดเสียชีวิต แล้วบังเอิญเข้าไปอยู่ในร่างก็อบลินที่อาศัยอยู่ตามลำพังภายในป่า
จนกระทั่งมีชายร่างใหญ่ไหลมาตามน้ำ พอช่วยเหลือไว้ ก็อบลินตัวน้อยก็ถูกลักพาตัวเข้าวังเสียแล้ว
อีวาน x ก๊อตดาร์ท
“ด็อกเตอร์อีวานคะ! มีเคสผ่าตัดฉุกเฉินที่ห้องผ่าตัดโซนสีแดงค่ะ!”
“ได้ครับ!”
อีวานหรือศัลยแพทย์หนุ่มมากความสามารถวัย 30 ปี รีบลุกขึ้นด้วยสีหน้าจริงจัง ก่อนจะเร่งรีบออกจากห้องพักแล้วเข้าไปในห้องผ่าตัดอีกครั้ง เขาตรงเข้าไปในห้องฆ่าเชื้อพร้อมสวมชุดอย่างกระชับกระเฉง ดูเป็นมืออาชีพ
แม้ว่าเขาจะเพิ่งได้นั่งพักหลังจากที่ผ่าตัดเคสก่อนหน้าซึ่งกินเวลานานถึง 6 ชั่วโมงก็ตาม แต่เขาก็ไม่คิดชักช้าเพื่อไปช่วยเหลือชีวิตคนไข้ที่มีอาการโคม่ารุนแรง ดูจากผลรายงาน คนไข้มีกระดูกหักหลายซี่จากอุบัติเหตุทางรถยนต์ อาการสาหัสน่าเป็นห่วง
แม้จะเหนื่อยจนสายเลือดแทบขาดจากอาชีพที่เขาดำรงอยู่ ณ ตอนนี้ ทว่าเขาก็ไม่เสียใจเลย เพราะเขาคิดว่าหน้าที่ที่ทำทุกวันสามารถสร้างรอยยิ้มและต่อชีวิตให้ใครสักคนได้ เขาหวังอยากจะช่วยผู้คนด้วยวิชาที่ตั้งใจเล่าเรียนมา เพราะงั้นแม้เขาจะเหนื่อยแต่ก็มีความสุขมากเช่นกัน
แต่ถึงจะมีความสุขทางจิตใจ ทว่าร่างกายที่หักโหมก็ทำให้เขาหน้ามืดไปในที่สุด หลังจากที่ทำการผ่าตัดคนไข้ด่วนโซนสีแดงเสร็จ
ทว่าในใจของเขากลับคิดเพียงแค่
‘ดีจริงๆ ที่เขารักษาคนไข้คนนั้นทันเวลา’ เขาคิดเพียงเท่านี้จริงๆ ก่อนที่จะเป็นลมล้มไป
“ด็อกเตอร์คะ!!!”
ภายในห้องผ่าตัดเกิดความโกลาหลทันที เมื่อพวกเขาดีใจที่คนไข้พ้นขีดอันตรายได้ไม่นาน ก็ต้องตกใจและแตกตื่น เพราะด็อกเตอร์ที่เพิ่งรักษาคนไข้อยู่ๆ ก็ล้มลงไป พอไปดูอาการและพยายามช็อตไฟฟ้า ก็ไม่มีการตอบสนองใดๆ ทั้งนั้น ทุกคนในที่เกิดเหตุเสียใจ และพวกเขาก็พอจะรู้ถึงสาเหตุในการจากไปของด็อกเตอร์อีวานในครั้งนี้
เพราะอีกฝ่ายหักโหมจนไม่มีเวลาพักมาหลายวันแล้ว
…
ดินแดนอันแสนห่างไกล ในอาณาจักรการ์เรตต์ ซึ่งปกครองด้วยราชวงศ์การ์เรตต์
ณ ป่าลึกแห่งหนึ่ง ซึ่งเต็มไปด้วยอันตรายจากมอนสเตอร์มากมาย ได้มีสิ่งมีชีวิตคล้ายมนุษย์เพศชาย ผิวกายเนียนละเอียดสีเขียวอ่อน หุ่นเพรียวบาง ใบหน้าหวานงดงามมีเสน่ห์ ใบหูทั้งสองข้างแหลมกระดิกน้อยๆ ทั้งยังมีเส้นผมสีเขียวเข้มที่ยาวถึงเอวและเงางามราวกับเส้นไหม
ไม่น่าเชื่อเลยว่าสิ่งมีชีวิตนี้จะเป็นก็อบลิน มอนสเตอร์ที่มีนิสัยดุร้าย โหดเหี้ยม และจัดได้ว่ามอนสเตอร์ชนิดนี้น่าเกลียดอยู่อันดับต้นๆ ของมอนสเตอร์ทั้งหมด ทว่าร่างบางตรงหน้ากลับมีรูปร่างที่แตกต่างจากก็อบลินทั่วไปอยู่มาก
“อืมม”ดวงตาสีฟ้าครามที่ดูอ่อนโยนกะพริบตาปริบๆ ในแววตามีความมึนงง ก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งแล้วมองสำรวจรอบข้าง“ทำไมเราถึงมาอยู่ในป่า? อะ!? ผิว..ผิวเราทำไมเป็นสีเขียว?”
อีวานทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ เขาจำได้ว่าตัวเองทำงานอยู่ในโรงพยาบาลรัฐแห่งหนึ่งก่อนจะหมดสติไป ดังนั้นเมื่อฟื้นขึ้นมาเขาก็ควรที่จะอยู่ในโรงพยาบาลสิ แล้วที่นี่มันที่ไหนกัน?
อีวานมองสำรวจร่างกายของตัวเอง เขาทั้งตกใจและไม่อยากเชื่อ ร่างกายของเขาในตอนนี้คล้ายร่างกายของคนทั่วไป เพียงแต่มีผิวสีเขียว มีเส้นผมสีเขียวที่เข้มกว่าผิวกาย และใบหูแหลมที่ดูยังไงเขาในตอนนี้ก็ไม่ใช่มนุษย์แน่นอน
“สรุปเราเป็นตัวอะไรเนี่ย แล้วเรามาอยู่ที่ไหน?”อีวานลุกขึ้นยืน ก่อนจะเริ่มเดินสำรวจรอบๆ แปลกจัง ดูเหมือนเส้นทางนั้นเขาจะคุ้นเคยจนต้องก้าวเท้าไปดู
ร่างบางไม่ได้รีบร้อน สองขาเรียวเดินตามทางไปเรื่อยๆ ช้าๆ อย่างระมัดระวัง ดวงตาสีฟ้าครามสอดส่องสำรวจป่ารอบข้างที่ดูท่าว่าจะเป็นป่าใหญ่มากทีเดียว ก่อนดวงตาสีครามจะเป็นประกายวิบวับ เมื่อเดินไปเจอสมุนไพรดีๆ เข้าให้ เขาไม่รอช้าที่จะรีบเข้าไปเก็บมันทันที
“ป่าอะไรไม่รู้ แต่ว่าอุดมสมบูรณ์มากเลย”อีวานเก็บไปก็เอ่ยไปด้วยน้ำเสียงร่าเริง
“สมุนไพรพวกนี้ เอามาทำยาดีๆ ได้หลายอย่างเลย”อีวานกล่าวด้วยสีหน้าดีอกดีใจ แม้จะยังไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน และตอนนี้เป็นตัวอะไรกันแน่ ทว่าขอแค่เขาได้อยู่กับสิ่งที่ชอบ เขาก็พอใจแล้ว
ตั้งแต่เกิด เขาก็จำไม่ได้ว่าพ่อแม่หน้าตาเป็นยังไง เพราะเขาเป็นเด็กกำพร้าที่มีความฝันอยากเป็นหมอเพื่อช่วยเหลือคนเจ็บคนป่วย ตั้งแต่เด็กเขาก็พยายามไขว่คว้าหาความรู้มาตลอด
จนได้เป็นหมอในโรงพยาบาลรัฐแห่งหนึ่งหลังจากเรียนจบ เขาภูมิใจในตัวเองมาก แต่ทุกวันก็ต้องพยายามทำงานเพื่อใช้หนี้ที่กู้เรียนมาหลายปีเหมือนกัน กว่าจะผ่านแต่ละวันมาได้ ช่วงชีวิตของเขาตอนนั้นไม่ง่ายเลย
“ตรงนั้นมีถ้ำด้วยหรือ?”อีวานเอ่ยด้วยสีหน้าสงสัย ใบหน้างดงามเอียงคอเล็กน้อย ไม่รอให้สงสัยนาน เขาก็เดินไปดูทันที ในความรู้สึกเขาคุ้นเคยกับถ้ำแห่งนี้มาก หรือมันจะเป็นถ้ำของเจ้าของร่างกันนะ“อยู่ในป่า อาศัยอยู่ในถ้ำ มีผิวสีเขียว นี่เราคงไม่ได้หลุดมาอยู่ในที่แปลกๆ ใช่ไหม?”
เพราะต้องขยันเรียนและทำงาน แต่ก็ใช่ว่าเขาจะไม่เคยได้ยินเพื่อนที่เรียนด้วยกัน โดยเฉพาะผู้หญิงพูดถึงนิยายแนวทะลุมิติอะไรทำนองนี้หรอกนะ
แต่ก่อนเขามองว่ามันไร้สาระ แต่ตอนนี้เขาเหมือนจะเริ่มเชื่อแล้ว
“ถ้ำน่าอยู่กว่าที่คิดนะ”อีวานเดินสำรวจรอบถ้ำ ในถ้ำมีขนาดไม่ใหญ่มาก มีอากาศถ่ายเทตลอด มีเตียงหินที่ถูกปูด้วยใบไม้อยู่มุมหนึ่ง อีกมุมหนึ่งมีกองผลไม้กองเล็กๆ ที่ถูกรองด้วยใบไม้ใบใหญ่ เขาที่เห็นแบบนั้นก็เดินไปหยิบพวกมันมากินทันที
“มีไม่เยอะ อิ่มแล้วคงต้องสำรวจและหามาเพิ่ม”
TBC