เมื่อด็อกเตอร์มากฝีมือหลุดเข้าไปอยู่ในร่างของก๊อบลิน ทั้งยังไปถูกตาต้องใจทรราชผู้แสนโหดเหี้ยมผู้ปกครองอาณาจักร
ชาย-ชาย,แฟนตาซี,เกิดใหม่,ย้อนยุค,ข้ามเวลา,พระเอกครั่งรัก,ทะลุมิติ,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เกิดใหม่เป้นก๊อบลินที่งดงามที่สุด
เมื่อด็อกเตอร์มากฝีมือหลุดเข้าไปอยู่ในร่างของก๊อบลิน ทั้งยังไปถูกตาต้องใจทรราชผู้แสนโหดเหี้ยมผู้ปกครองอาณาจักร
อีวาน ด็อกเตอร์มากความสามารถที่อุทิศชีวิตให้กับงานจนหน้ามืดเสียชีวิต แล้วบังเอิญเข้าไปอยู่ในร่างก็อบลินที่อาศัยอยู่ตามลำพังภายในป่า
จนกระทั่งมีชายร่างใหญ่ไหลมาตามน้ำ พอช่วยเหลือไว้ ก็อบลินตัวน้อยก็ถูกลักพาตัวเข้าวังเสียแล้ว
อีวาน x ก๊อตดาร์ท
“ใครเป็นคนสอนภาษามนุษย์ให้เจ้าหรือ” ก๊อตดาร์ทเอ่ยถามอย่างตรงไปตรงมา ดวงตาสีแดงสดยังคงมองร่างบางตรงหน้าไม่ละไปไหน
“…”
“คือ ถ้าไม่อยากตอบก็ไม่เป็นไร”
“…ผมเคยเป็นมนุษย์ครับ” อีวานยิ้มบาง มันไม่มีเหตุผลที่เขาจะต้องปิดบังอยู่แล้ว “ผมเองก็มีคำถามเหมือนกัน เรามาสลับกันถามตอบดีไหมครับ”
“…ด ได้” ก๊อตดาร์ทตกตะลึงในคำตอบและมีความสงสัยอยู่ในใจ แต่ทว่าก็รีบพยักหน้าตกลงกับข้อเสนอของอีกฝ่าย
“พลังศักดิ์สิทธิ์ที่พูดถึงตอนนั้น คืออะไรหรือครับ”
“พลังศักดิ์สิทธิ์?” ก๊อตดาร์ทแปลกใจที่อีกฝ่ายไม่รู้จัก ทั้งที่เมื่อครู่บอกว่าตัวเองเคยเป็นมนุษย์มาก่อน แต่เขาก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรออกไป ก่อนจะกล่าวตอบกระชับให้อีกฝ่ายเข้าใจง่ายๆ
“พลังศักดิ์สิทธิ์เป็นพลังของบาทหลวงและนักบุญที่บูชาวิหารศักดิ์สิทธิ์ จนมีพลังรักษาที่เชื่อว่าทำให้คนที่แขนขาดยังกลับมามีแขนใหม่ได้ แต่ว่าก็จำเป็นต้องใช้พลังที่ทรงพลังมากเหมือนกัน ปัจจุบันมีแต่คนที่รักษาบาดแผลและอาการเจ็บป่วยได้เท่านั้น ทว่ากลับมีไม่มากนัก พวกเขาจึงเป็นที่ต้องการมาก สิ่งที่พอจะทำได้คือโพชั่นรักษา นักเวทย์ทุกคนถ้าฝึกก็สามารถทำมันได้ คุณภาพก็แตกต่างกันไปจากพลังเวทย์”
ก๊อตดาร์ทกล่าวจบก็มองคนที่นั่งเงียบตั้งใจฟังสิ่งที่ตนเล่าตาแป๋ว “คราวนี้ถึงตาข้าถามบ้างแล้วใช่หรือไม่?”
“ช ใช่แล้วครับ คุณถามมาได้เลย” อีวานพยักหน้า เขารู้สึกตื่นเต้นมากที่ได้รู้ว่ามีวิธีรักษาคนป่วยใหม่ๆ อยู่ด้วย อยากเห็นกับตาจัง
“…น้ำที่เจ้าให้ข้าดื่ม มันคือสิ่งใดหรือ” ก๊อตดาร์ทเลือกที่จะถามเรื่องนี้ เพราะเขาไม่รู้จักและไม่เคยเห็น แม้จะนึกสงสัยว่าทำไมอยู่ๆ อีกฝ่ายถึงมีร่างกายเช่นนี้ แต่ว่าเขาก็รู้ว่าไม่ควรถามเรื่องเช่นนั้น
“ยาต้มสมุนไพรครับ ในนั้นมีคาโมมายล์ เปปเปอร์มินต์ ลาเวนเดอร์ โรสแมรี เซจ และอิชินาเซีย ทั้งหมดเป็นตัวสมุนไพรที่มีสรรพคุณช่วยสมานแผล ฆ่าเชื้อ แก้อาการปวด ลดบวม และอักเสบ มันจะทำให้หายเร็วขึ้นครับ” อีวานตอบอย่างคล่องแคล่ว
“..ง งั้นหรือ ข้าไม่เคยได้ยินชื่อพืชเหล่านี้มาก่อน นอกจากโรสแมรีที่อยู่ในอาหาร มันเหมือนโพชั่นหรือไม่?”
“โพชั่น? ผมไม่รู้จัก แต่ว่ายาก็คือของที่กินเข้าไปแล้วทำให้อาการป่วยดีขึ้น และรักษาคนที่กำลังบาดเจ็บเช่นคุณได้ ว่าแล้วก็ถึงเวลาทำแผลให้คุณใหม่แล้ว คุณรอก่อนนะครับ” อีวานเอ่ยจบก็เดินไปหยิบสมุนไพรที่อยู่ในถ้ำ เขานำบางส่วนออกมาตากแดด ก่อนจะกลับไปนั่งที่เดิมเพื่อบดยา
ก๊อตดาร์ทนั่งมองโดยที่ไม่ได้พูดอะไร เขารู้สึกว่าคำพูดของพวกเรามีบางคำที่แตกต่าง ทั้งความรู้ในเรื่องการรักษายังไม่เหมือนกัน ถ้าอีกฝ่ายเคยบอกว่าตัวเองเป็นมนุษย์ เช่นนั้นก็หมายความว่าอีกฝ่ายอาจจะมาจากแดนอื่น
…แต่ว่าเข้ามาอยู่ในป่าต้องห้ามที่เต็มไปด้วยมอนสเตอร์แบบนี้ได้ยังไง หรือเป็นเพราะรูปลักษณ์นี้เลยทำให้ต้องมาอยู่ที่นี่?
“ยาเสร็จแล้วครับ ผมขออนุญาตเปิดแผลนะ” อีวานเอ่ยกับคนตัวโตก่อนจะเดินไปนั่งลงข้างๆ แล้วเปิดแผลออกอย่างเบามือ น่าแปลกจริงๆ ที่มันดูดีกว่าเมื่อวานมาก มนุษย์โลกนี้เองก็แปลกและวิเศษสินะ
ก๊อตดาร์ทตัวแข็งทื่อ ดวงตาคมจ้องมองใบหน้างดงามและการกระทำของอีกฝ่ายทุกอย่างก่อนจะเอ่ยปาก “ถึงตาเจ้าถามแล้ว”
“คิกๆ ยังอยากจะเล่นถามตอบอีกหรือครับ” อีวานยิ้มขำขัด ก่อนจะคิดคำถามสักพักแล้วจึงค่อยเอ่ย“งั้น คุณแพ้อาหารอะไรครับ”
“แพ้อาหาร? ข้าไม่เคยแพ้สิ่งใด แต่สิ่งที่ไม่ชอบก็คือของที่มีรสขม”
“หวานเป็นลม ขมเป็นยานะครับ” อีวานอดยิ้มเอ็นดูให้คนตัวโตไม่ได้ เขาทำแผลให้อย่างเบามือ ไม่นานก็เสร็จ “เดี๋ยวผมจะรีบต้มยาให้ จะพยายามทำให้ขมน้อยที่สุดนะครับ”
“ข้ามีคำถาม” ก๊อตดาร์ทคว้าข้อมือเล็กไว้ ดวงตาคมสีแดงลึกลับมีความคาดหวังอยู่ในนั้น“เจ้าอยากออกจากป่าแห่งนี้หรือไม่”
“…” อีวานนิ่งไปหลังจากที่ได้ยินคำถาม เขาคิดอยู่สักพักก่อนจะเอ่ย “ในตอนแรกผมอยากออกไปจริงๆ ครับ แต่ว่าผมในตอนนี้ไม่ใช่มนุษย์อีกแล้ว ออกไปไม่แน่ว่าอาจเจออันตรายมากมาย คุณลองคิดดูว่าสิ่งมีชีวิตแบบผม มีในเมืองของคุณที่หาได้ทั่วไปหรือเปล่า ผมไม่ชอบสายตาที่มองมาเหมือนว่าผมเป็นตัวแปลกประหลาด แล้วที่นี่ก็สงบมาก อากาศดี มีสมุนไพรมากมายให้ผมเรียนรู้ เพราะงั้นในตอนนี้ผมเลยไม่ได้อยากออกไปไหนครับ”
อีวานยิ้ม เขาไม่ชอบสายตาที่มองมาเหมือนตัวเองแปลกแยก เขาไม่ชอบความวุ่นวายหรือเล่ห์เหลี่ยมของคน ออกไปก็ไม่แน่ว่าตัวเองอาจเจอกับอันตราย
เพราะงั้นอยู่ในป่าแบบนี้ก็ไม่แย่ ถึงความสะดวกสบายจะไม่มีเลยก็เถอะ แต่มันก็สงบดี เขาเองก็ถวายตัวเป็นหมอที่รักษาคนไข้มาหลายปี คงถึงเวลาพักบ้างแล้ว
“….” ก๊อตดาร์ทเงียบ ไม่ได้เอ่ยสิ่งใดอีก เพราะเข้าใจดีว่าสิ่งที่อีกฝ่ายเอ่ยต้อง เกิด ขึ้นแน่ ร้ายแรงที่สุดก็คงถูกจับไปประมูลและใช้เป็นแรงงาน …แต่ด้วยใบหน้าที่งดงามและกลิ่นกายสะอาดที่หอมสมุนไพรนี้ ไม่แน่ว่าอาจต้องไปเป็นเครื่องสนองตัณหา
อีวานยิ้มบางให้คนตัวโตที่นิ่งไป ก่อนจะเดินไปปรุงสมุนไพรเพื่อนำมาต้มให้อีกฝ่ายดื่ม
TBC