การพบกันของ2ทายาทตระกูลมาเฟีย เค้าผู้เป็นดั่งเจ้าชายน้ำแข็ง ผู้เมินเฉยกับสตรีเพศที่พยายามเข้าหาไม่หยุดหย่อน กับ เธอผู้หญิงที่เป็นดั่งฝันของชายหนุ่มทั่วไป เธอสวย เธอรวย เธอเก่ง เธอฉลาด แต่....เธออันตราย และการพบเจอกันเลยมีเรื่องราวมากมายชวนหัวให้ปวด
รัก,ชาย-หญิง,วัยว้าวุ่น,ไทย,เรื่องสั้น,วิศวะ,รักวัยรุ่น,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ดวงใจวิศวะ(มาเฟีย)
การพบกันของ2ทายาทตระกูลมาเฟีย เค้าผู้เป็นดั่งเจ้าชายน้ำแข็ง ผู้เมินเฉยกับสตรีเพศที่พยายามเข้าหาไม่หยุดหย่อน กับ เธอผู้หญิงที่เป็นดั่งฝันของชายหนุ่มทั่วไป เธอสวย เธอรวย เธอเก่ง เธอฉลาด แต่....เธออันตราย และการพบเจอกันเลยมีเรื่องราวมากมายชวนหัวให้ปวด
ณ.....ประเทศอิตาลี
อื้ด..อื้ด...อื้ด...อื้ด...เสียงถอนหายใจเฮื้อกใหญ่ เฮ้อ...
โมนา>>>ค่ะแม่
คุณแม่>>>ลูกรัก ลูกแพ็คของลงกระเป๋่าหรือยังค่ะ คนสวยของแม่
โมนา>>>ยังเลยค่ะแม่
คุณแม่>>>ยังไม่แพ็คของอีกหรอ แล้วลูกจะบินกลับมาเมื่อไหร่ ไม่ใช่ทำเฉไฉแล้วไม่กลับอีกนะคราวนี้แม่ไม่ยอมจริงๆด้วย
โมนา>>>ไม่ใช่แบบนั้นค่ะแม่ ช่วงนี้โมนายุ่งๆนะคะก็เลยยังไม่มีเวลาค่ะ
คุณแม่>>>ธุรกิจรัดตัวจริงๆเลยนะคุณลูกสาว แล้วลูกจะกลับมาวันไหนกันแน่ค่ะ เอาชัวร์ๆ
โมนา>>>เอาไว้หนูค่อยบอกอีกทีนะค่ะ
คุณแม่>>>โมนา หนูรู้ใช่ไหมว่าแม่คิดถึงหนูแค่ไหน แม่แค่อยากให้ลูกสาวของแม่กลับสู่อ้อมกอดของแม่อย่างที่ควรจะเป็นเท่านั้นเอง
โมนา>>>โอเคค่ะแม่ หนูรู้แล้วค่ะ หนูกลับไปหาคุณแม่แน่นอนค่ะ หนูสัญญา
คุณแม่>>>จริงนะ
โมนา>>>จริงค่ะ
คุณแม่>>>ถ้าลูกรับปากแม่ก็สบายใจค่ะ งั้นแม่วางนะค่ะ ดูแลตัวเองด้วยนะค่ะลูกสาว รักลูกนะ
โมนา>>>ค่ะ...หนูก็รักคุณแม่คะ
เฮ้อ.....แล้วฉันก็ต้องถอนหายใจอีกที มันคงถึงเวลาที่ต้องกลับไปเผชิญหน้ากับความจริงแล้วซินะ สวัสดีค่ะทุกคนเราชื่อ โมนา หรือ มิโดริ โมนา ดราก้อน ลินท์ ส่วนคนปลายสายที่ฉันคุยด้วยเมื่อสักครู่นี้คือ คุณแม่คนสวยของฉันเองและท่านก็อยากจะให้ฉันกลับไปอยู่บ้านสักที เพราะฉันมาอยู่ อิตาลี ได้ราวๆ5ปีได้แล้วมั้ง และ สาเหตุที่ฉันต้องมาอยู่กับ ปู่และย่าที่นี้นะหรอ ไว้จะเล่าให้ฟังทีหลังแล้วกันนะ ฉันยืนเหม่อมองออกไปข้างหน้าในสวนสาธารณะที่ฉันชอบมาเดินเล่นเป็นประจำ
อีกด้านนึง ชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลาเปร่งประกายออร่าความหล่อเหลา เดินย่างกลายเข้ามาในผับสุดหรูหราอลังการของเพื่อนรุ่นน้องที่นับถือกันมา ก่อนจะใช้มือหนาของคนเองพลักบานประตูใหญ่เพื่อเข้าไปข้างใน
โรม>>>อ้าว....เฮีย วันนี้ลมอะไรหอบมาเนี้ย
มาสเตอร์>>>มีธุระนิดหน่อย
ไคล์>>>ว่า?????
มาสเตอร์>>>แหม๋มมม....พวกเหี้ยนี้ ไม่ค่อยเสือกเลยเน๊อะ
วันเวย์>>> เฮียก็....เค้าเรียกว่าแชร์ประสบการณ์
มาสเตอร์>>>กูมีธุระกับไอ้โรม โรมเดี๋ยวจัดการเรื่องเข้าเรียนให้น้องสาวเฮียหน่อยสิ เข้าเรียนปี1 จัดการทุกอย่างตามระเบียบได้เลย แล้วเดี๋ยวจะส่งเลขามาทำเรื่องเอกสาร
โรม>>>ได้ได้ .....
1อาทิตย์ต่อมา ณ.....สนามบิน (ประเทศไทย)
กึก....กึก...กึก.....กึก...
ตอนนี้ฉันกำลังเดินออกมาจากทางเดินขาออกของสนามบิน พอเดินมาจนสุดทาง ฉันก็ได้แต่ชเง้อคอมองหาคนที่รับปากฉันอย่างเป็นหมั้นเป็นเหมาะว่าจะมารับฉันที่สนามบินด้วยตัวเอง ฉันชเง้อคอมองซ้ายที ขวาที ฉันที่กำลังจะเอื้อมมือไปหยิบ โทรศัพท์ในกระเป๋าเป๋ของฉัน ก็ต้องชะงักกึก เพราะมีชายหน้าตาดูดี เดินเข้ามาหาฉันและก้มโค้งเหมือนทำความเคารพฉัน ก่อนที่ชายคนนั้นจะเบี่ยงตัวหลบเพื่อให้ฉันมองเห็นใครอีกคนข้างหลัง
จะใครซะอีกล่ะค่ะ ก็เฮียมาสเตอร์ พี่ชายสุดที่รักของฉันเองแหละ ก็เค้าเป็นคนรับปากกับฉันเองว่าเค้าจะมารับฉันเองที่สนามบิน ลองไม่มาซิจะด่าให้ลืมบ้านเลขที่เลย
โมนา>>>เฮีย....คิดถึงจุง นึกว่าจะไม่มารับแล้วซะอีก หล่อขึ้นป่ะเนี้ย....
มาสเตอร์>>>ก็เฮียบอกแล้วไงว่าจะมาก็ต้องมาดิ เฮียเคยโกหกเราด้วยไง๋
โมนา>>>แหะ แหะ แหะ โกหกบ่อยอยู่นะเฮีย
มาสเตอร์>>>ก็ตอนนั้นมันเด็กไหมเล่า
โมนา>>>แต่จะว่าไปเฮียก็ดูสุขุมขึ้นเยอะเลยนะ
แล้วนี้ใครหรอ เลขาใหม่หรอ
มาสเตอร์>>>อืม...ใช่ นี้ ปกป้อง เป็นเลขาของเฮียเองทำงานกับเฮียมาได้3ปีกว่าหล่ะ
ปกป้อง>>>สวัสดีครับคุณหนู
โมนา>>>สวัสดีค่ะพี่ปกป้อง แล้วก็อีกอย่างนะค่ะเรียกหนูว่า โมนา เฉยๆก็พอค่ะ ห้ามเรียกคุณหนูเด็ดขาดไม่งั้นโมนาจะบอกเฮียให้หักเงินเดือนของพี่ปกป้องคะ
ปกป้อง>>>ได้ครับคุณหนู เอ๊ย..ได้ครับน้องโมนา
โมนา>>>ดีค่ะ
มาสเตอร์>>>พอกลับมาถึงก็ขู่คนของเฮียเลยนะตัวแสบ
เฮียแซวฉันก่อนจะพากันเดินไปขึ้นรถที่จอดรออยู่ไม่ไกล เพื่อกลับไปยังคฤหาสน์หลังโตของฉัน เราใช้เวลาบนท้องถนนอยู่ประมาณ 1ชั่วโมงกว่าๆได้รถเครื่อนผ่านประตูบานใหญ่มาเล็กน้อยก็จอดสนิทลงที่หน้าบ้านพอดี แล้วประตูรถก็เปิดออกโดย พี่โซ 1ใน4 บอดี้การ์ดคู่ใจของคุณพ่อฉันเอง ฉันลงจากรถและไม่ลืมที่จะยกมือสวัสดี พี่โซ
โมนา>>>สวัสดีค่ะพี่โซ
โซอี้>>>สวัสดีครับคุณ.....น้องโมนา...ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะครับ
โมนา>>>ขอบคุณนะค่ะ
ฉันก้าวเท้ายาวๆเข้าบ้าน เพราะคิดถึงคุณพ่อกับคุณแม่มากๆเจอหน้าท่านไว
โมนา>>>Mi manchi davvero.(คิดถึงจังเลยค่ะ)
ฉันวิ่งเข้าไปกอดคุณพ่อกับคุณแม่ที่นั่งกันอยู่ที่ห้องรับแขก พวกท่านอ้าแขนรับฉันเข้าสู่อ้อมกอด กอดนี้มันอบอุ่นมากเหลือเกิน ไม่ว่ากอดเมื่อไหร่ความอบอุ่นก็ไม่เคยหายไปเลย ฉันรู้สึกว่าชาตินี้ที่ฉันได้เกิดมาเป็นลูกสาวของคุณพ่อคุณแม่มันเป็นเรื่องที่ดีที่สุดของการเป็นคนเลยล่ะ ฉันไม่รุ้ว่าในสายตาของคนอื่นเค้าจะมองคุณพ่อกับคุณแม่ของฉันยังไง แต่สำหรับฉันมันไม่สำคัญเลย สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ เราจะมีกันและกันแบบนี้ตลอดไป หลังจากกอดจนพอใจแล้วฉันก็ผละตัวออก ก็เห็นว่าคุณแม่ของฉันก็ร้องไห้เหมือนกัน ส่วนคุณพ่อนั้นตาแดงๆ
ฉันยื่นมือไปเช็ดน้ำตาบนใบหน้าสวยของคุณแม่อย่างแผ่วเบา แล้วส่งยิ้มอ่อนโยนให้กับท่านทั้ง2 แล้วฉันก็ต้องสะดุ้งตกใจกับเสียงโหวกเหวกก่อนจะได้เห็นว่าที่มาของเสียงโหวกเหวกนั้น
นมแจ่ม>>>คุณหนู คุณหนูของนมกลับมาแล้วหรอค่ะ ทูนหัวของนม โตเป็นสาวสวยแล้วด้วย
โมนา>>>คิดถึงนมจังเลยค่ะ
นมแจ่ม>>>นมก็คิดถึงคุณหนูค่ะ
โมนา>>>สวัสดีพี่ๆทุกคนนะค่ะ
ทุกคน>>>สวัสดีค่ะคุณหนู
สาวใช้1>>>คนนี้ใครหรอพี่ สวยอย่างกับดาราเลย
สาวใช้2>>>คนเนี้ย คือ คุณหนูโมนา ลูกสาวคนเล็กของคุณท่าน
สาวใช้1>>>อ่อ...
หลังจากที่ใช้เวลาร่วมกับครอบครัว ฉันก็เลยถือโอกาศเดินย่อยอาหารที่สวนดอกไม้ ที่นี้ทุกอย่างยังดูเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด ฉันเดินไปนั่งบนเก้าอีก
สายลมอ่อนๆพัดโบกโบยไปมา กลิ่นใบไม้ ใบหญ้า และดินอุดมสมบูรณ์ลอยเข้าจมูกทำให้ฉันผ่อนคลายขึ้นมา
ที่นี้มีหลากหลายความทรงจำหลั่งไหลเข้ามาในหัวสมอง ทั้งดี และ ร้าย และที่สำคัญฉันสามารถก้าวข้ามมันมาได้
ฉันนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อย แกร๊ก....กกก
โมนา>>>ใคร??? ฉันถามว่าใคร???
ก่อนจะมีเสียงตอบกลับ ฉันถึงเห้นเงาของคนๆนึงที่ฉันจำได้ดีเดินเข้ามา
คีตะ>>>ผมเองครับ
โมนา>>>ไปยืนทำอะไรตรงนั้น ทำตัวเป็นขโมยไปได้
ฉันเอ่ยปากว่าคนตรงหน้าเล็กน้อย ก่อนจะยืนหันหลังให้กับคนที่เพิ่งมาใหม่ ฉันยืนเหม่อมองออกไปด้านหน้าที่เป็นแม่น้ำ
คีตะ>>>คุณหนูสบายดีไหมครับ
โมนา>>>อืม ...สบายดีแล้วนายหล่ะ???
คีตะ>>>ผม...ก็สบายดีครับ
หลังจากคำตอบของเค้าจบลง ฉันก็ไม่เอ่ยคำใดออกมาอีกเลยจนตอนนี้ทุกอย่างรอบๆตัวอยู่ในความเงียบ
คีตะ>>>งั้น....ผมขอตัวก่อนนะคับ คุณหนูก็รีบพักผ่อนนะครับ
โมนา>>>อืม...นายไปเถอะ
ฉันเปร่งเสียงเอ่ยออกไปทั้งที่ยังยืนหันหลังให้คีตะอยู่
และฉันก็ไม่รู้เลยว่า ที่ตรงนี้มันเหลือเพียงแค่ฉันคนเดียวตั้งแต่เมื่อไหร่..........