Deadline |ขีดเส้นใต้(ตาย) ความรักสองเรา - บทที่ 1 อารัมภบท โดย วิจิตราวดี @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

เรื่องราวชีวิต ของนักศึกษาแพทย์ เพิร์ธ ที่ต้องใช้ชิวิตโดยซ่อนความลับตัวเองไม่ให้ไครรู้ และเพื่อนสุดจะสนิท กิต ที่ฉลาดเป็นกรด แล้วเค้ายังเป็นเดียวที่ความลับของเพิร์ธ

ผู้แต่ง

เรื่องย่อ

🛑 Trigger Warning

เพิร์ธเดินเข้ามาในแผนกจิตเวชพร้อมกับกิต วันนี้เป็นอีกวันที่พวกเขาต้องฝึกงานด้วยกัน ทุกอย่างควรจะเป็นไปตามปกติ

แต่เพิร์ธกลับรู้สึกแปลกๆ ตั้งแต่ก้าวเข้ามาในตึก ร่างกายรู้สึกอุ่นขึ้นเล็กน้อย หัวใจเต้นเร็วอย่างไม่มีเหตุผล แต่เขาคิดว่าอาจเป็นเพราะความเครียดจากการฝึกงานเลยไม่ได้สนใจ

กิตที่เดินข้างๆ หยุดกึก มองเพิร์ธด้วยสายตาคมกริบ ก่อนจะขมวดคิ้วแน่นเหมือนพยายามกดอารมณ์บางอย่างไว้

"เพิร์ธ นาย…"

"หืม?" เพิร์ธหันไปมองกิตอย่างงงๆ แต่พอเห็นสายตานั้น เขากลับรู้สึกขนลุกแปลกๆ

"นายลืมกินยารึเปล่า"

เพิร์ธชะงักไปชั่วครู่

—ยาระงับฮีท

วันนี้เราลืมกิน…

เพิร์ธกลืนน้ำลาย พยายามควบคุมร่างกายที่เริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆ แต่สิ่งที่แย่กว่านั้นคือสายตาของอัลฟ่าบางคนที่เริ่มจับจ้องมาทางเขา

"นายลืมใช่ไหม" กิตถามเสียงต่ำ ดวงตาคมเข้มฉายแววอันตราย

"ฉัน... ฉันคิดว่าอาจจะ" เพิร์ธตอบเสียงเบา ก้มหน้าหลบสายตาของอีกฝ่าย แต่การหลบตานั้นกลับทำให้กิตยิ่งจับมือเขาแน่นขึ้น

"บ้าเอ๊ย" กิตสบถ ก่อนจะมองไปรอบๆ แล้วหันกลับมาหาเพิร์ธ "ตอนนี้นายรู้สึกยังไง"

"กะ... ก็แค่ร้อนขึ้นนิดหน่อย"

"นิดหน่อยบ้าอะไร ฟีโรโมนนายกำลังแผ่ออกไปทั่วห้องแล้ว"

เพิร์ธชะงัก มองกิตอย่างตกใจ "จริงเหรอ?"

"ลองดูรอบๆ สิ" กิตกัดฟันแน่น

เพิร์ธหันไปมองอัลฟ่าคนอื่นที่อยู่ในห้อง บางคนเริ่มหันมาทางเขา บางคนถึงกับมองด้วยสายตาที่แปลกไปจากเดิม เบต้าที่อยู่รอบๆ อาจไม่ได้รับรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงนี้ แต่พวกอัลฟ่ารับรู้ได้แน่ๆ

"ออกไปจากที่นี่ก่อนที่ทุกคนจะรู้ว่านายเป็นอะไร" กิตพูดเสียงเข้ม ดึงแขนเพิร์ธให้เดินตาม

"เดี๋ยว... แต่ว่าเรายังต้องฝึกงาน—"

"เพิร์ธ" เสียงของกิตต่ำลงจนแทบเป็นกระซิบ ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความจริงจังและแรงกดดัน

เพิร์ธเม้มปากแน่น พยายามควบคุมร่างกายตัวเองไม่ให้สั่น

"อย่าดื้อ"

เพิร์ธกำมือแน่น ไม่รู้ว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นตอนนี้เป็นเพราะฮีท หรือเป็นเพราะกิตกันแน่ แต่ก่อนที่เขาจะทันคิดอะไร มือของกิตก็คว้าข้อมือเขาแน่นขึ้นแล้วพาเดินออกจากแผนกไปทันที

"กิต เราจะไปไหน..."

"ที่ที่ไม่มีใครได้กลิ่นนาย"

[บนดาดฟ้าโรงพยาบาล – ลมเย็นปะทะผิวกาย แต่ร่างกายเพิร์ธกลับร้อนขึ้นเรื่อยๆ]

กิตดึงข้อมือเพิร์ธพาขึ้นบันไดมาจนถึงดาดฟ้า ก่อนจะล็อกประตูไว้เพื่อกันไม่ให้ใครเข้ามา ตามสัญชาตญาณของอัลฟ่า เขารู้ดีว่าถ้าปล่อยให้เพิร์ธอยู่ข้างล่างนานกว่านี้ จะเกิดปัญหาขึ้นแน่

"ฮื่อ…" เพิร์ธยกมือขึ้นกอดตัวเองแน่น เหงื่อเริ่มซึมออกมาตามไรผม ความร้อนภายในร่างกายเพิ่มขึ้นจนแทบยืนไม่ไหว

"เพิร์ธ" กิตเอ่ยเสียงต่ำ เดินเข้าไปใกล้ช้าๆ "นายโอเคไหม"

"กะ… กิต ฉันรู้สึกแปลกๆ" เสียงของเพิร์ธสั่นพร่า ดวงตากลมโตสั่นระริกเหมือนกำลังพยายามอดทนสุดชีวิต

"ก็แน่ล่ะสิ นายกำลังฮีท" กิตพึมพำ คิ้วขมวดแน่นขณะจ้องมองเพิร์ธที่ตัวสั่นด้วยความร้อน

กิตกลืนน้ำลาย ฝืนตัวเองสุดๆ เพราะฟีโรโมนของเพิร์ธแรงมาก มันไม่ใช่แค่อ่อนหวาน แต่ยังมีบางอย่างที่กระตุ้นสัญชาตญาณดิบของอัลฟ่าในตัวเขา

"หอมเกินไปแล้ว"

"ฮ่า…" เพิร์ธพิงกำแพงอย่างหมดแรง ริมฝีปากแดงจัดเพราะกัดมันแน่นเพื่อห้ามตัวเองไม่ให้ร้องออกมา

"เฮ้ หายใจช้าๆ" กิตเดินเข้ามาใกล้ ก่อนจะย่อตัวลงตรงหน้าเพิร์ธ "เชื่อฉัน หายใจเข้าลึกๆ"

เพิร์ธพยายามทำตาม สูดลมหายใจเข้าช้าๆ แต่พอได้กลิ่นของกิต ใจกลับเต้นแรงขึ้นไปอีก

"มะ… ไม่ได้" เพิร์ธส่ายหน้า มือจิกกำแขนเสื้อตัวเองแน่น "กิต… ฉัน…"

"ฉันรู้น่า" กิตกัดฟัน เส้นเลือดที่ลำคอปูดขึ้นมาจนเห็นได้ชัด เขากำมือแน่นข้างตัวเพื่อสะกดอารมณ์

"กิต" 

เพิร์ธเรียกชื่อเขาเสียงแผ่ว ราวกับกำลังขอความช่วยเหลือ ดวงตาคู่นั้นเปียกชื้นไปหมด กิตสบถในใจ แม่งเอ๊ย… ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย

"ฟีโรโมนนายแรงเกินไปแล้ว"

กิตพูดพลางก้มหน้าลงมาใกล้ ก่อนจะใช้มือยันกำแพงข้างหัวเพิร์ธไว้ไม่ให้เขาหนีไปไหน เพิร์ธเผลอกลั้นหายใจ ขนลุกวาบเมื่อลมหายใจร้อนๆ ของกิตเป่ารดอยู่ข้างแก้ม

"ฉันจะช่วยนาย…" กิตพูดเสียงทุ้มต่ำ "แต่ถ้านายไม่ไหวจริงๆ ก็บอกฉันได้ เข้าใจไหม?"

เพิร์ธเม้มปากแน่น ตัวสั่นไปหมด… เขาไม่แน่ใจว่า 'ช่วย' ในที่นี้หมายถึงอะไร และนั่นทำให้ใจเต้นแรงยิ่งกว่าเดิม บนดาดฟ้าแห่งนี้ มีเพียงพวกเขาสองคน ไม่มีใครสามารถเข้ามาขัดจังหวะได้…

"มะ…ไม่..เป็นไร" เพิร์ธพูดพรางตัวสั่นเทา จากอาการฮีท

กิตชะงักไปทันทีที่ได้ยินเสียงสั่นพร่าของเพิร์ธ ดวงตาสีเข้มฉายแววลังเลก่อนจะถอนหายใจแรงๆ เพื่อระงับสัญชาตญาณของตัวเอง

"แน่ใจเหรอ?"เขาถามย้ำ เสียงแหบต่ำยังคงเต็มไปด้วยแรงกดดัน

เพิร์ธกัดริมฝีปากแน่น พยายามฝืนตัวเองให้ตั้งสติ

"อือ… ฉันจะทนไหว"

กิตมองสีหน้าของเพิร์ธ นัยน์ตาคมไล่มองเรือนร่างที่กำลังสั่นเล็กน้อยก่อนจะพึมพำเบาๆ

"ดื้อจริง…"

เขายันมือออกจากกำแพง สูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามกดสัญชาตญาณอัลฟ่าของตัวเองให้เงียบลง แล้วถอดเสื้อคลุมของตัวเองออก คลุมลงบนไหล่เพิร์ธ

"อย่างน้อยห่อตัวไว้หน่อย" เขาว่า "เผื่อกลิ่นมันจะเบาลง"

เพิร์ธดึงเสื้อคลุมของกิตเข้าหาตัว กลิ่นของอีกฝ่ายยังอวลอยู่ในเนื้อผ้า แต่มันกลับให้ความรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยมากกว่าจะกระตุ้นฮีทให้รุนแรงขึ้น

"นั่งลงก่อน เดี๋ยวฉันจะหาอะไรมาให้ดื่ม"

กิตบอก แล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง กำลังจะเดินออกไป แต่ปลายเสื้อเชิ้ตของเขากลับถูกรั้งไว้เบาๆ

กิตก้มลงมองเห็นเพิร์ธจับเสื้อเขาแน่น ดวงตากลมหวานสบมองขึ้นมา สีหน้าดูไม่มั่นใจเหมือนกำลังชั่งใจอะไรบางอย่าง

"อยู่ด้วยกัน… ก่อนนะ"

คำพูดนั้นทำให้กิตชะงักไปเล็กน้อย ก่อนที่มุมปากของเขาจะยกขึ้นนิดๆ เขาย่อตัวลงนั่งข้างๆ เอามือวางไว้บนศีรษะเพิร์ธ ลูบเบาๆ ราวกับปลอบเด็กที่กำลังฝืนตัวเองเต็มที่

"โอเค…" กิตพึมพำ 

"ฉันจะอยู่กับนาย ตลอดคืนก็ยังได้"

กิตเป็นคนที่มีการควบคุมตัวเองดีมาก—แต่นั่นแค่ในสถานการณ์ปกติ ถ้าเพิร์ธยังคงส่งกลิ่นหอมหวานขนาดนี้ แถมยังอ้อนเขาโดยไม่รู้ตัว มือเล็กๆ กำเสื้อเขาแน่น ดวงตาฉ่ำน้ำสั่นระริกแบบนั้น…

"หึ" กิตแค่นหัวเราะต่ำๆ พยายามเบือนหน้าหนีจากต้นคอขาวที่ดูเหมือนจะเชิญชวนให้เขาฝังเขี้ยวลงไปมากกว่าจะช่วยให้เขาสงบลง

"อย่าทำตัวแบบนี้ได้ไหม?" เสียงเขาแหบพร่า

"นายรู้ไหมว่ามันอันตรายแค่ไหน?"

เพิร์ธเงยหน้าขึ้น ดวงตากระพริบปริบๆ อย่างไม่เข้าใจ

"เราไม่ได้ทำอะไรเลยนะ…"

"ก็แค่อยู่เฉยๆ ทำไมนายไม่รู้ตัวเลยว่ามัน…" กิตเม้มปากแน่น ข่มอาการกระหายของตัวเอง

"ช่างเถอะ…"

เขาหลับตา สูดหายใจลึก แล้วขยับออกห่างไปอีกหน่อย มือหนากำหมัดแน่น พยายามใช้พละกำลังทั้งหมดของตัวเองเพื่ออดทนไว้แต่… มันจะอดทนได้อีกนานแค่ไหนกัน? ในเมื่อทุกอย่างรอบตัวมีแต่เพิร์ธ—มีแต่กลิ่นของเพิร์ธ—และมีแต่ตัวเพิร์ธที่กำลังส่งเสียงหอบเบาๆ ใกล้เขาขนาดนี้…

เพิร์ธกัดริมฝีปากแน่น นึกขึ้นได้ว่า ตัวเองเป็นเพียวโอเมก้า—ถ้าพยายามควบคุมดีๆ ก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร มือเล็กๆ กำเสื้อแน่นขึ้น พยายามตั้งสมาธิ สูดหายใจลึกแล้วปล่อยลมหายใจออกมาอย่างช้าๆ ปรับระดับฟีโรโมนให้จางลงจนไม่ส่งผลต่อกิตมากเกินไป

"หายใจได้ดีขึ้นหรือยัง?"

 เสียงของเพิร์ธแผ่วเบา แต่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง กิตกระพริบตาเล็กน้อย ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ

"นายคุมได้?!" สีหน้าของเขาดูเหมือนจะตกใจปนโล่งใจ

"อื้ม... เราน่าจะพอไหวอยู่" เพิร์ธยิ้มจางๆ แม้จะยังหน้าแดงอยู่ก็ตาม

กิตจ้องใบหน้าหวานของเพิร์ธเงียบๆ ก่อนจะแค่นหัวเราะในลำคอ

"ให้ตายสิ... นี่นายเก่งเกินไปหรือฉันประมาทเกินไปกันแน่?"

เขาเอื้อมมือมาลูบหัวเพิร์ธเบาๆ เหมือนต้องการให้รางวัล

"แต่ยังไงก็ตาม... อย่าพยายามทดสอบขีดจำกัดของฉันมากเกินไปล่ะ"

เพิร์ธเบือนหน้าหนี ไม่กล้าสบตา… แต่ในใจก็อดคิดไม่ได้ว่า เขาจะอดทนได้อีกนานแค่ไหนกันแน่

เพิร์ธรู้สึกได้—ความร้อนที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างยังไม่จางหาย แม้ฟีโรโมนจะถูกกดลงจนไม่ส่งผลกระทบต่อกิตมากนัก แต่ร่างกายกลับยังตอบสนองต่ออาการฮีทอยู่ดี มือกำเสื้อกิตแน่นขึ้นเล็กน้อย

"กิต…" เสียงหวานสั่นพร่า ดวงตาฉ่ำวาวเงยขึ้นมองคนตรงหน้าอย่างเว้าวอน

กิตนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะสบถเบาๆ

"เวรเอ้ย… นายยังไม่ไหวใช่ไหม"

เพิร์ธเม้มริมฝีปากพยายามกลั้นเสียงครางแผ่ว

"อือ…"

ร่างเล็กซุกหน้ากับแผงอกของกิตโดยไม่รู้ตัว รู้สึกเวียนหัวจนแทบทรงตัวไม่อยู่ กิตกัดฟันแน่น พยายามอดกลั้นเมื่อสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิร้อนผิดปกติของเพิร์ธ

"… เดี๋ยวพานายไปที่ปลอดภัยก่อน"

มือหนาสอดเข้าที่เอวเล็ก แล้วช้อนร่างเพิร์ธขึ้นอุ้มแนบอกก่อนจะก้าวเดินออกจากดาดฟ้าอย่างมั่นคง เพิร์ธซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนของกิต ใบหน้าขาวซีดขึ้นเล็กน้อยเพราะความร้อนในร่างกาย 

—ไม่รู้เลยว่ากิตจะอดทนได้อีกนานแค่ไหน… และตัวเองจะต้านอาการฮีทได้นานแค่ไหนเหมือนกัน—

•

•

•

•

•