เรื่องราวชีวิต ของนักศึกษาแพทย์ เพิร์ธ ที่ต้องใช้ชิวิตโดยซ่อนความลับตัวเองไม่ให้ไครรู้ และเพื่อนสุดจะสนิท กิต ที่ฉลาดเป็นกรด แล้วเค้ายังเป็นเดียวที่ความลับของเพิร์ธ
ชาย-ชาย,โอเมกาเวิร์ส,รัก,เล่าประสบการณ์,ผู้ใหญ่,omegaverse,โอเมกาเวิร์ส,Boylove/Yaoi,Boy Love,นักศึกษา,มหาวิทยาลัย,มหาลัย,น่ารัก,ดราม่า,รักวัยรุ่น,ความรัก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เพิร์ธรู้สึกได้—ความร้อนที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างยังไม่จางหาย แม้ฟีโรโมนจะถูกกดลงจนไม่ส่งผลกระทบต่อกิตมากนัก แต่ร่างกายกลับยังตอบสนองต่ออาการฮีทอยู่ดี มือกำเสื้อกิตแน่นขึ้นเล็กน้อย
"กิต…" เสียงหวานสั่นพร่า ดวงตาฉ่ำวาวเงยขึ้นมองคนตรงหน้าอย่างเว้าวอน
กิตนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะสบถเบาๆ
"เวรเอ้ย… นายยังไม่ไหวใช่ไหม"
เพิร์ธเม้มริมฝีปากพยายามกลั้นเสียงครางแผ่ว
"อือ…"
ร่างเล็กซุกหน้ากับแผงอกของกิตโดยไม่รู้ตัว รู้สึกเวียนหัวจนแทบทรงตัวไม่อยู่
กิตกัดฟันแน่น พยายามอดกลั้นเมื่อสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิร้อนผิดปกติของเพิร์ธ
"… เดี๋ยวพานายไปที่ปลอดภัยก่อน"
มือหนาสอดเข้าที่เอวเล็ก แล้วช้อนร่างเพิร์ธขึ้นอุ้มแนบอกก่อนจะก้าวเดินออกจากดาดฟ้าอย่างมั่นคง
เพิร์ธซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนของกิต ใบหน้าขาวซีดขึ้นเล็กน้อยเพราะความร้อนในร่างกาย —ไม่รู้เลยว่ากิตจะอดทนได้อีกนานแค่ไหน… และตัวเองจะต้านอาการฮีทได้นานแค่ไหนเหมือนกัน—
กิตรีบเดินตรงไปที่ลิฟต์ ลงไปลานจอดรถ และวางเราไว้ที่นั่งด้านหลังคนขับ และออกไปโทรบอก อาจารย์ว่าต้องกลับก่อนเพราะมีเรื่องเล็กน้อย
เพิร์ธเอนตัวพิงเบาะรถ พลางพยายามควบคุมลมหายใจให้สม่ำเสมอ อุณหภูมิร่างกายยังสูงอยู่ แต่เพราะฟีโรโมนถูกกดลง จึงไม่ดึงดูดอัลฟ่าคนอื่นในบริเวณนี้มากนัก
ดวงตาฉ่ำมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นกิตยืนอยู่ข้างรถ คุยโทรศัพท์กับอาจารย์ด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ดูจากสีหน้าแล้วคงพยายามควบคุมอารมณ์เต็มที่
"ครับ อาจารย์ ผมต้องพาเพิร์ธกลับก่อน"
"ครับ… แค่เรื่องเล็กน้อย ผมจัดการได้"
กิตกดวางสาย ก่อนจะถอนหายใจยาวแล้วกลับเข้ามาในรถ นั่งประจำที่คนขับและหันมองเพิร์ธแวบหนึ่ง
"ไหวไหม?"
เพิร์ธพยักหน้าเบาๆ แม้สีหน้าจะยังดูไม่ดีนัก
กิตเม้มปากแน่น ก่อนจะเอื้อมมือไปปรับแอร์ให้เย็นขึ้นเล็กน้อย
"เราจะไปที่คอนโดของฉัน"
น้ำเสียงหนักแน่น ไม่เปิดโอกาสให้เพิร์ธปฏิเสธ
"เรา..ต้องกลับบ้านเร—"
"ไม่ทัน" กิตสวนขึ้นมาทันที
"ถ้าส่งนายกลับบ้านตอนนี้ คนในบ้านต้องรู้แน่ว่านายอยู่ในช่วงฮีท"
เพิร์ธเม้มริมฝีปากแน่น… จริงของกิต ถ้ากลับไปตอนนี้ คนที่บ้านจะต้องรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น และคงวุ่นวายมากแน่ๆ
"อยู่กับฉันก่อน"
กิตพูดเสียงเบา แต่หนักแน่นพอให้รู้ว่า เขาจะไม่มีวันปล่อยเพิร์ธไปไหนตอนนี้
รถเคลื่อนตัวออกจากลานจอดไปตามเส้นทางที่มุ่งตรงไปยังคอนโดของกิต—
เพิร์ธไม่แน่ใจเลยว่ามันเป็นทางเลือกที่ดีหรือไม่… แต่ตอนนี้ตัวเองไม่มีแรงจะปฏิเสธอะไรอีกแล้ว
"เราต้องกลับบ้าน… ไม่งั้นพ่อ พ่อโวยวายแน่…"
เพิร์ธพูดเสียงแผ่วเบา น้ำเสียงหวานสั่นไหวเล็กน้อยเพราะฤทธิ์ฮีทยังหลงเหลืออยู่ ดวงตาหวานฉ่ำมองกิตอย่างเว้าวอน
กิตนิ่งไปครู่หนึ่ง เหมือนกำลังชั่งใจ ก่อนจะกัดฟันแน่น แล้วเปลี่ยนเส้นทางไปยังบ้านของเพิร์ธ
"ก็บอกแล้วไงว่าไม่ทัน"
"ขอร้องล่ะ… กิต"
" … "
"เข้าใจแล้ว เดี๋ยวฉันไปส่ง"
มือข้างที่จับพวงมาลัยแน่นขึ้นเล็กน้อย ความอดทนของเขากำลังถูกทดสอบอย่างหนัก
เพิร์ธเอนตัวพิงเบาะ ถอนหายใจอย่างโล่งอกเล็กน้อย แม้สภาพร่างกายจะยังร้อนผ่าว แต่ความสบายใจที่ได้กลับบ้านก็ช่วยให้รู้สึกดีขึ้น
แต่ในใจของกิต— มันเต็มไปด้วยคำถามและความอดกลั้นที่เขาไม่แน่ใจว่าจะควบคุมได้นานแค่ไหน…
ระหว่างทาง ตอนนี้อีกไกลมากกว่าจะถึงบ้านเรา ส่วนคอนโดกิต ก็ไม่จะถึงไม่ไกล แต่เราก็ดันคุม ฟีโรโมน ไม่ได้ (กลิ่นฟีโรโมนเรา กุหลาบดำ + วานิลลาแมดากัสการ์ + ไม้จันทน์หอม) ก็ระเบิดออกมาในรถ
"เวรเอ๊ย…"
กิตสบถเสียงต่ำทันทีที่กลิ่นฟีโรโมนของเพิร์ธระเบิดออกมาในพื้นที่ปิดอย่างรถของเขา กลิ่นกุหลาบดำเข้มลึก แฝงด้วยวานิลลาแมดากัสการ์หอมหวาน ก่อนจะถูกโอบล้อมด้วยความอบอุ่นของไม้จันทน์หอม—มันเป็นกลิ่นที่ล่อลวงอย่างน่ากลัว
มือที่จับพวงมาลัยกระชับแน่นกว่าเดิม กรามขบกันจนเห็นสันนูนขึ้น กิตพยายามสูดลมหายใจลึก แต่กลับรู้สึกว่ามันยิ่งทำให้เขาเวียนหัวกว่าเดิม เพิร์ธเองก็นั่งนิ่ง ตัวสั่นเล็กน้อย ใบหน้าหวานขึ้นสีจัด ดวงตาฉ่ำเยิ้มเพราะผลของฮีทที่พุ่งสูงขึ้นอีกครั้ง
"กิต…"
เพิร์ธเรียกชื่อเขา เสียงหวานแผ่วเบาและสั่นไหวราวกับกำลังอ้อนวอน แค่เสียงเดียว… กิตรู้ทันทีว่าเพิร์ธจะทนไม่ได้นานกว่านี้
"คอนโดฉันใกล้กว่า"
กิตพูดเสียงเข้ม ตัดสินใจกระชากพวงมาลัย เปลี่ยนเส้นทางไปยังคอนโดของตัวเองทันที
เสียงครางหวานแผ่วเบาของเพิร์ธดังขึ้นภายในรถ
กิตกัดฟันแน่น มือที่จับพวงมาลัยขึ้นเส้นเลือดปูดจากแรงกดที่มากเกินไป เขาไม่ควรได้ยินเสียงนี้—อย่างน้อยก็ไม่ใช่ในสถานการณ์แบบนี้
"เพิร์ธ… หยุด"
เสียงทุ้มต่ำของกิตฟังดูแข็งกระด้างกว่าปกติ แต่ก็ปนไปด้วยความอดกลั้นที่แทบจะขาดสะบั้น แต่เพิร์ธในตอนนี้แทบไม่ได้ยินอะไรแล้ว ร่างกายร้อนวูบวาบ รู้สึกว่าสัมผัสของเสื้อผ้าที่แนบกับผิวมันช่างมากเกินไป ทุกอณูในร่างกายเรียกร้องหาอ้อมกอดของอัลฟ่าที่อยู่ใกล้ที่สุด—และคนคนนั้นก็คือกิต
"อื้ม… กิต…"
เสียงครางหวานเอ่ยเรียกชื่อของอีกฝ่ายโดยไม่รู้ตัว
กิตหายใจแรงขึ้น กล้ามเนื้อทั่วร่างตึงเครียด เขารู้ว่าโอเมก้าในช่วงฮีทมันอันตรายขนาดไหน แต่สิ่งที่อันตรายยิ่งกว่าคือ… เขาเองต่างหาก
"อีกห้านาทีถึงคอนโด ฉันจะไม่ทำอะไรเธอ—"
กิตพยายามสัญญากับตัวเอง แต่กับฟีโรโมนที่เข้มข้นขนาดนี้ กับเสียงครางหวานที่ดังขึ้นเรื่อยๆ —เขาจะทนได้นานแค่ไหนกันแน่?
"เพิร์ธ ทนอีกนิดเดียว"
เสียงของกิตทุ้มต่ำอย่างเห็นได้ชัด เขาพยายามควบคุมตัวเองเต็มที่ ขณะที่เปิดประตูรถ แล้วช้อนตัวเพิร์ธขึ้นมาแนบอกอย่างรวดเร็ว
กลิ่นฟีโรโมนเข้มข้นยังคงแผ่ไปทั่ว—และมันทำให้ทุกสัมผัสยิ่งร้อนแรงขึ้น
เพิร์ธซุกหน้าเข้ากับคอของกิตโดยไม่รู้ตัว ลมหายใจร้อนเป่ารดผิวอีกฝ่าย มือเล็กจิกลงบนเสื้อของกิตแน่นขึ้น
"ฮื่อ… กิต… ร้อน…"
เสียงหวานกระซิบออกมาเบาๆ แต่กลับส่งแรงสั่นสะเทือนเข้าไปในสติของอัลฟ่าตัวสูง
กิตกัดฟัน แขนที่โอบร่างในอ้อมแขนกำแน่นกว่าเดิม เขารู้ว่าถ้ายังช้าอยู่ตรงนี้นานเกินไป—มีแต่จะทำให้ทุกอย่างแย่ลง
"อย่า…พูดแบบนั้น…"
เสียงของกิตเต็มไปด้วยความอดทนที่ใกล้ขาดสะบั้น
แต่เพิร์ธในตอนนี้แทบไม่รับรู้แล้ว ร่างกายกำลังโหยหาสิ่งที่ธรรมชาติของโอเมก้าในช่วงฮีทต้องการ ขาของเพิร์ธกระตุกเบาๆ ทุกครั้งที่กิตขยับตัว—และมันก็ยิ่งทำให้กิตต้องรีบพาเข้าไปในตัวตึกให้เร็วที่สุด
ลิฟต์เปิดออกแล้ว—แต่ห้องของกิตอยู่ชั้นบนสุด
กิตจะอดทนไหว…
"กลิ่นนาย… เหมือนเพียวอัลฟ่าเลย…"
เสียงหวานเอ่ยออกมาแผ่วเบา—พร่าเลือนราวกับกำลังล่องลอยไปตามความรู้สึกที่ควบคุมไม่ได้ เพิร์ธซุกตัวเข้ากับอกกิตมากขึ้น ลมหายใจร้อนเป่ารดผิวอีกฝ่าย ราวกับต้องการหลบซ่อนตัวเองจากบางสิ่งที่กำลังครอบงำ
กิตกัดฟันแน่น มือที่โอบเพิร์ธไว้กระชับขึ้น ดวงตาคมเข้มสั่นไหวเล็กน้อยเมื่อได้ยินสิ่งที่เพิร์ธพูด
"เพิร์ธ… อย่าพูดแบบนั้นตอนนี้"
เสียงทุ้มต่ำเอ่ยเตือน—แต่ก็เต็มไปด้วยความอดทนที่ใกล้จะขาดสะบั้น
ติ๊ง!
เสียงลิฟต์เปิดออกพอดี กิตรีบก้าวออกจากลิฟต์ตรงไปที่ประตูห้องอย่างรวดเร็ว มือของเขาสั่นเล็กน้อยตอนที่ใช้คีย์การ์ดแตะกลิ่นฟีโรโมนของเพิร์ธยังคงแผ่ไปทั่ว และมันก็เข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ จนแทบจะทำให้คนที่อยู่ใกล้แทบคลั่ง
ประตูเปิดออกแล้ว—แต่ภายในห้องจะเป็นที่ปลอดภัยจริงๆ …
กิตวางเพิร์ธลงบนเตียงอย่างระมัดระวัง ก่อนจะรีบถอยออกห่าง ราวกับว่าถ้าอยู่ใกล้กว่านี้อีกนิด เขาคงไม่สามารถควบคุมตัวเองได้
"พักก่อน… ฉันจะไปหาอะไรมาให้"
น้ำเสียงของกิตฟังดูเคร่งเครียด เขาพยายามสูดหายใจลึกเพื่อปรับตัวเองให้มั่นคง แต่ฟีโรโมนที่ยังคงอบอวลอยู่ในห้องก็ทำให้มันไม่ง่ายเลย
เพิร์ธนอนมองอีกฝ่ายด้วยดวงตาฉ่ำปรือ ร่างกายร้อนผ่าวจนแทบละลายไปกับเตียง สัมผัสที่ยังหลงเหลืออยู่จากกิต ทำให้รู้สึกเวิ้งว้างแปลกๆ
"กิต… อย่าไป"
เสียงหวานเอ่ยออกมาเบาๆ ดึงให้ร่างสูงที่กำลังจะก้าวออกไปชะงักไปครู่หนึ่ง มือหนากำแน่นข้างตัว ก่อนจะหันกลับมา ดวงตาคมเต็มไปด้วยความขัดแย้ง
"ฉันยังอยู่ตรงนี้"
กิตตอบ แต่ยังคงรักษาระยะห่าง เขารู้ดีว่าถ้าขยับเข้าไปใกล้กว่านี้ ทุกอย่างอาจจะเลยเถิดเกินกว่าที่ควรเป็น…
กิตเดินออกจากห้องทันที ปิดประตูลงก่อนจะพิงหลังกับผนังด้านนอก สูดหายใจเข้าลึกเพื่อเรียกสติ มือรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาหมอที่พอจะไว้ใจได้
"หมอ ผมต้องการความช่วยเหลือด่วน เพิร์ธ—"
เสียงของกิตหนักแน่นแต่แฝงไปด้วยความกังวล เขาอธิบายสถานการณ์คร่าวๆ ก่อนจะได้รับคำตอบจากปลายสายว่าหมอจะรีบมาโดยเร็วที่สุด เขากำโทรศัพท์แน่น สายตากดมองมือของตัวเองที่ยังสั่นเล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าตัวเองอยู่ใกล้ขีดจำกัดขนาดนี้ ฟีโรโมนของเพิร์ธมันรุนแรงเกินไป ราวกับจะพังทุกการควบคุมที่เขาพยายามรักษาไว้
"ให้ตายสิ..."
เขาพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะสะบัดหน้าเรียกสติแล้วเดินกลับเข้าไปในห้อง
กิตเปิดประตูเข้ามาอีกครั้ง สายตาของเขาสบกับภาพตรงหน้าทันที—เพิร์ธนอนขดตัวอยู่บนเตียง กอดผ้าห่มแน่น ผ้าที่ใช้ห่มตัวมีร่องรอยฟีโรโมนของเขาติดอยู่ ทำให้เพิร์ธดูเหมือนจะพยายามหาความสบายใจจากกลิ่นของเขา
“…เพิร์ธ”
กิตเอ่ยเรียกเบาๆ แต่เจ้าของชื่อไม่มีท่าทีตอบสนองมากนัก นอกจากขยับตัวเล็กน้อย ใบหน้าของเพิร์ธขึ้นสีแดงจางๆ ดวงตาฉ่ำปรือจากผลของฮีท กิตกัดฟันแน่น ก่อนจะเดินเข้าไปช้าๆ มือหนายื่นไปแตะหน้าผากของเพิร์ธเบาๆ อุณหภูมิร่างกายสูงขึ้นมาก มันแย่กว่าที่เขาคิด
"หมอกำลังมา ทนอีกหน่อยนะ"
เสียงของกิตอ่อนลงกว่าปกติ แต่ก็ยังแฝงความหนักแน่น เขาพยายามข่มอารมณ์ตัวเองให้คงที่ แต่มันยากเหลือเกิน… เพราะฟีโรโมนของเพิร์ธมันดึงดูดเกินไป กลิ่นกุหลาบดำ วานิลลา และไม้จันทน์หอมของเพิร์ธทำให้ห้องทั้งห้องอบอวลไปด้วยเสน่ห์รุนแรง
“อื้ม…”
เพิร์ธครางเบาๆ ขยับตัวเข้าหาผ้าห่มมากขึ้น มือเรียวกำเนื้อผ้าแน่นขึ้นคล้ายต้องการใกล้ชิดกลิ่นของกิตมากกว่านี้
กิตเม้มปาก เขาต้องออกไปจากตรงนี้ก่อนจะสายเกินไป…
กิตทิ้งตัวลงบนโซฟาในโซนรับรองของคอนโด พยายามสงบสติอารมณ์ สูดหายใจเข้าลึกๆ แม้ว่ากลิ่นฟีโรโมนของเพิร์ธจะยังติดอยู่ในจิตใจเขาไม่จางหาย
"โคตรอันตราย…" เขาพึมพำกับตัวเอง
คอนโดนี้หรูหราและเงียบสงบ มีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศและเสียงฝีเท้าของพนักงานต้อนรับที่เดินผ่านเป็นบางครั้ง กิตนั่งเท้าแขนกับพนักโซฟา ดวงตาคมหลุบลงครุ่นคิด เขาไม่ควรขึ้นไปข้างบนอีก… อย่างน้อยก็จนกว่าหมอจะมา
ติ๊ง!
เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ดังขึ้น กิตหยิบขึ้นมาอ่าน เป็นข้อความจากหมอที่เขาเรียกมา
หมอ: "ถึงแล้ว กำลังขึ้นไป"
กิตถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะพยุงตัวขึ้นจากโซฟา เตรียมพาหมอไปที่ห้อง หวังว่าทุกอย่างจะผ่านไปโดยไม่มีอะไรเกินเลย…
พอหมอมาถึงโซนรับรอง ก็รีบเดินนำหมอขึ้นลิฟ ระหว่างอยู่ในนั้นก็อธิบายเหตุการณ์อย่างละเอียดพอลิฟถึงชั้นประตูเลื่อนเปิดกิตก็รีบเดินนำหมอไป (หมอเป็นโอเมก้า กับผู้ช่วยเป็นเบต้า)
พอลิฟต์เปิดออก กิตก็รีบก้าวออกไปก่อน นำทางหมอกับผู้ช่วยไปยังห้องของตัวเอง ระหว่างเดิน กิตพยายามอธิบายทุกอย่างให้ชัดเจน
"เขาเป็นเพียวโอเมก้า ฮีทขึ้นกะทันหัน ผมพาออกจากโรงพยาบาลเพราะถ้าอยู่ต่อจะอันตรายเกินไป ฟีโรโมนแรงมาก จนผมต้องออกจากห้องก่อน"
หมอพยักหน้าเข้าใจ
"แล้วเขากินตัวยับยั้งฮีทครั้งล่าสุดเมื่อไหร่?"
"ไม่แน่ใจ แต่ดูจากอาการแล้ว น่าจะไม่ได้กินมาพักหนึ่งแล้ว"
"โอเมก้าที่ไม่กินตัวยับยั้งบ่อยๆ ถ้าฮีทขึ้นมาจะหนักมาก โชคดีที่เขายังอยู่ในที่ปลอดภัย"
หมอพูดขณะเดินตามกิตไปที่ประตู
พอถึงหน้าห้อง กิตชะงักเล็กน้อยก่อนจะสูดหายใจลึก กลิ่นฟีโรโมนยังคงอบอวลออกมาถึงข้างนอก
หมอหันไปมองผู้ช่วยเบต้าที่มากับตัวเอง
"เดี๋ยวฉันเข้าไปดูเขาเอง นายรออยู่ข้างนอกก่อน"
กิตเปิดประตูให้ หมอรีบเดินเข้าไป ขณะที่กิตยืนนิ่งอยู่หน้าห้อง สองมือกำแน่น… เขาควรออกไปให้ไกลจากตรงนี้ก่อนที่สัญชาตญาณของเขาจะทำเรื่องที่ไม่ควรทำ
หมอกับผู้ช่วยเดินเข้ามา แต่กลับไม่เห็นเพิร์ธอยู่บนเตียง มีเพียงกองผ้าห่มที่ดูเหมือนจะขยับเล็กน้อย
"คุณเพิร์ธ?"
หมอเรียกชื่อ แต่ไม่มีเสียงตอบกลับ
ผู้ช่วยเบต้าหันไปมองหมอ ก่อนจะก้มลงสังเกต
"หมอครับ… ผมว่าคุณเพิร์ธอาจจะ—"
ตุบ!
เสียงบางอย่างตกกระทบพื้น ทำให้ทั้งสองสะดุ้งเล็กน้อย พอหันไปมองก็เห็น กองผ้าห่มกลิ้งลงไปข้างเตียง พร้อมร่างบางที่ซุกอยู่ในนั้น
หมอถอนหายใจเฮือกใหญ่
"ให้ตายสิ…"
ก่อนจะรีบเดินไปข้างเตียง แล้วค่อยๆ ดึงผ้าห่มออกเบาๆ
"คุณเพิร์ธ ผมเป็นหมอ คุณโอเคไหม?"
ใต้ผ้าห่ม เพิร์ธนอนห่อตัวแน่น แก้มแดงจัด ดวงตาฉ่ำน้ำเล็กน้อย หายใจถี่จากอาการฮีท กลิ่นฟีโรโมนยังแผ่ออกมา แม้จะจางลงจากตอนแรก
"อือ…" เพิร์ธครางในลำคอ ดวงตาเยิ้มขึ้นมองหมออย่างเลื่อนลอย "กิตล่ะ…"
"เขาอยู่นอกห้อง รอให้ผมช่วยคุณก่อน"
หมอพูดเสียงอ่อนโยน
"ผมต้องให้ยา คุณต้องเชื่อฟังนะครับ"
ผู้ช่วยเบต้าส่งกระเป๋ายาให้หมอทันที ขณะที่เพิร์ธยังคงนอนม้วนตัวอยู่กับพื้น ร่างกายร้อนผ่าว… อาการฮีทยังไม่จบง่ายๆ แน่
ด้วยความเป็นเพียวฟีโรโมนมันแรงมาก มันเลยมีผลกับผู้ช่วยด้วย แต่ตัวหมอไม่เป็นอะไร ผู้ช่วยเบต้า ที่ยืนอยู่ข้างหมอเริ่มหายใจไม่เป็นจังหวะ ใบหน้าขึ้นสีแดงจางๆ เหงื่อซึมตามขมับ เขาขมวดคิ้วแล้วกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
"หมอ… ฟีโรโมนของคุณเพิร์ธเขาแรงมาก…"
น้ำเสียงของเขาสั่นเล็กน้อย ร่างกายเริ่มเกร็งขึ้นมานิดๆ
หมอที่เป็นโอเมก้าเพียงแค่เหลือบตามองเล็กน้อย แล้วถอนหายใจ
"ถ้าควบคุมตัวเองไม่ได้ ออกไปข้างนอกก่อน"
น้ำเสียงเรียบนิ่ง ไม่มีอาการได้รับผลกระทบแม้แต่นิดเดียว
ผู้ช่วยเม้มปากแน่นก่อนจะพยักหน้า รีบถอยหลังไปพิงผนัง พยายามควบคุมลมหายใจของตัวเอง
หมอหันกลับมาสนใจเพิร์ธต่อ
"คุณเพิร์ธ ผมต้องฉีดยาควบคุมให้คุณก่อน ไม่งั้นอาการจะหนักขึ้น"
เพิร์ธที่ยังซุกอยู่ในผ้าห่ม ดวงตาฉ่ำเยิ้ม หอบหายใจถี่
"อือ… แต่…"
เสียงหวานแผ่วเบา พูดตะกุกตะกัก
"เราไม่ชอบเข็ม…"
หมอผ่อนลมหายใจอย่างใจเย็น ก่อนจะพูดเสียงนุ่ม
"งั้นผมให้เป็นแบบเม็ดยาก็ได้ แต่คุณต้องกินเดี๋ยวนี้"
"อือ…"
เพิร์ธเม้มปากแน่น รู้สึกว่าร่างกายร้อนจนแทบทนไม่ไหว ฟีโรโมนยังแผ่ซ่านไปทั่วห้อง หมอรีบหยิบแคปซูลยากดฮีทออกมา แล้วยื่นให้
"กินซะครับ เดี๋ยวคุณจะทรมานไปมากกว่านี้"
เพิร์ธค่อยๆ รับยาไป มือสั่นเล็กน้อย ก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอ… และตัดสินใจกินยา
เมื่อเวลาผ่านไปสักพัก อาการร้อนวูบวาบของเพิร์ธค่อยๆ บรรเทาลง ฟีโรโมนที่แผ่กระจายในห้องเริ่มจางลง หมอที่สังเกตเห็นว่าเพิร์ธอาการดีขึ้นแล้วก็หยิบสมุดบันทึกขึ้นมา ก่อนจะเริ่มถามคำถามอย่างใจเย็น
"อาการฮีทครั้งนี้เป็นครั้งแรกของคุณหรือเปล่า?"
หมอถาม ขณะที่เหลือบตามองท่าทีของเพิร์ธ เพิร์ธที่ยังซุกอยู่กับผ้าห่ม เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะตอบเสียงแผ่ว
"อือ… ไม่ใช่ครั้งแรก"
หมอพยักหน้า
"แล้วปกติคุณใช้ยาเลื่อนฮีทหรือเปล่า?"
"ไม่เคย…"
เพิร์ธตอบตามจริง
หมอจดบันทึกลงสมุด ก่อนจะเงยหน้ามองอีกครั้ง
"รอบฮีทปกติของคุณมาทุกกี่เดือน?"
เพิร์ธขมวดคิ้วเล็กน้อย พยายามคิด
"ประมาณ… สามถึงสี่เดือน"
"แล้วปกติอาการเป็นยังไง? รุนแรงแบบนี้ตลอดเลยหรือเปล่า?"
หมอถามต่อ สีหน้าเริ่มจริงจังขึ้น เพิร์ธเม้มปาก คิดทบทวนแล้วส่ายหน้าเบาๆ
"ไม่ขนาดนี้… ปกติจะพอทนได้ แค่รู้สึกร้อนแล้วก็เวียนหัวนิดหน่อย"
หมอพยักหน้า ก่อนจะถามต่อ
"งั้นคุณคิดว่าอะไรเป็นตัวกระตุ้นให้ฮีทรุนแรงขึ้น?"
เพิร์ธชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะเผลอกลืนน้ำลายลงคอ
"เรา… ไม่แน่ใจ"
หมอจ้องเพิร์ธอยู่อึดใจ ก่อนจะหันไปจดอะไรบางอย่างลงสมุด
"อาจเป็นเพราะคุณเป็น ‘เพียวโอเมก้า’ ก็ได้"
เพิร์ธเงยหน้าขึ้นมามองหมอ ดวงตาฉ่ำเยิ้มยังมีความสับสนอยู่
"หมายความว่ายังไง?"
หมอวางปากกาลง ก่อนจะพูดเสียงเรียบ
"เพียวโอเมก้ามีแนวโน้มที่จะมีรอบฮีทรุนแรงกว่าปกติ โดยเฉพาะถ้าคุณเจอ"
" ‘เพียวอัลฟ่า’ หรืออัลฟ่าที่เข้ากันได้กับคุณ ฟีโรโมนของคุณอาจจะตอบสนองแรงกว่าปกติ"
เพิร์ธชะงักไปทันที ก่อนจะนึกถึงกิต… "กิตเป็นเพียวอัลฟ่า…"
หมอสังเกตเห็นสีหน้าของเพิร์ธแล้วก็ถามต่อ
"คุณเจออัลฟ่าใกล้ตัวในช่วงก่อนฮีทรึเปล่า?"
เพิร์ธไม่ตอบ แต่ใบหน้าเริ่มขึ้นสีแดงจางๆ…
เพิร์ธเม้มปากแน่นก่อนจะตอบเสียงเบา
"เพื่อนที่พามาน่ะ..."
หมอเหลือบตามองกิตที่ยืนกอดอกพิงผนังอยู่ไม่ไกล สีหน้าเรียบนิ่งแต่แววตาดูซับซ้อนอยู่ไม่น้อย ก่อนจะพยักหน้าเข้าใจ "เขาเป็นอัลฟ่า?"
เพิร์ธพยักหน้าช้าๆ
"อือ…"
หมอจดบันทึก ก่อนจะถามต่อ
"แล้วคุณมีอาการเริ่มฮีทตั้งแต่เมื่อไหร่?"
"ไม่แน่ใจ… ตอนแรกก็แค่ร้อนๆ หน่วงๆ แต่พออยู่กับกิตนานๆ มันก็แย่ลง"
กิตที่ได้ยินชื่อของตัวเองจากปากเพิร์ธเผลอกำหมัดแน่นเล็กน้อย แต่ยังคงนิ่งเงียบไม่ได้พูดอะไรออกมา หมอพยักหน้าก่อนจะพูดต่อ
"ถ้าเป็นอย่างนั้น มีความเป็นไปได้สูงว่าฟีโรโมนของเขากระตุ้นคุณ"
"หรือ…"
"ไม่ก็เพราะร่างกายของคุณตอบสนองกับเขาเป็นพิเศษ"
เพิร์ธยิ่งหน้าแดงขึ้นกว่าเดิม ก้มหน้าหลบสายตาหมอ
"เรา… เราคุมมันไม่ได้เลย"
หมอมองเพิร์ธอย่างใจเย็น
"ไม่แปลกหรอก โดยเฉพาะถ้าคุณเป็นเพียวโอเมก้า ฮีทของคุณจะรุนแรงกว่าปกติ"
"และเมื่อเจออัลฟ่าที่เข้ากันได้ ฮีทจะยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น"
"แล้ว… แล้วเราจะทำยังไงดี?"
เพิร์ธถามเสียงเบา แววตาสับสนและกังวล หมอถอนหายใจ
"ทางเลือกมีอยู่ไม่กี่ทาง… หนึ่งคือการใช้ยาระงับ หรือเลื่อนฮีท ซึ่งคุณบอกว่าไม่เคยใช้มาก่อน"
"และสองคือ… ให้คนที่เข้ากันได้ช่วย"
เพิร์ธหน้าขึ้นสีจัดทันที
"เราเลือกวิธีแรก!"
กิตที่ยืนเงียบมาตลอด เผลอหลุดยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะรีบกลับมาทำหน้าจริงจังเหมือนเดิม หมอหัวเราะเบาๆ
"ผมก็คิดแบบนั้น ว่าแต่… คุณจะฉีดตอนนี้เลยไหม?"
เพิร์ธรีบพยักหน้า
"ดะ… ได้เลย!"
ตอบตกลงไปโดยไม่คิดอะไร เพราะเพิร์ธรู้ว่าถ้าเลือกทางที่สอง ตอนี้มันยังไม่ถึงเวลา
"โอเค งั้นเดี๋ยวผมเตรียมยาให้"
หมอพูดก่อนจะหันไปพยักหน้าให้ผู้ช่วยที่ยังยืนพิงผนังด้วยท่าทางสะลึมสะลือจากฟีโรโมนของเพิร์ธ
"ไปเตรียมยา"
ผู้ช่วยสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะรีบเดินออกไปจากห้อง ทิ้งไว้เพียงแค่เพิร์ธ กิต และหมอที่ยังคงมองสถานการณ์อย่างใจเย็น
หลังจากผ่านไปไม่กี่นาที ผู้ช่วยก็กลับมาพร้อมกับกล่องอุปกรณ์ฉุกเฉินและหลอดฉีดยาที่มีตัวยาระงับฮีทอยู่ข้างใน เขาวางกล่องลงบนโต๊ะข้างเตียงแล้วหันไปมองหมอ
"หมอครับ ยาพร้อมแล้ว"
หมอพยักหน้าก่อนจะหันมาหาเพิร์ธ
"คุณโอเคใช่ไหม? ผมจะฉีดให้เดี๋ยวนี้"
เพิร์ธพยักหน้าแรงๆ
"อืม… รีบฉีดเลย"
เสียงยังคงสั่นนิดๆ จากอาการฮีทที่ยังไม่หมดไป หมอหยิบแอลกอฮอล์เช็ดบริเวณต้นแขนของเพิร์ธก่อนจะดึงฝาหลอดฉีดยาออก เขากวาดตามองเพิร์ธแวบหนึ่ง "อาจจะแสบหน่อยนะ"
"อือ"
เพิร์ธกำผ้าห่มแน่นตอนที่ปลายเข็มแทงเข้าไปในผิวหนัง มันไม่ได้เจ็บมาก แต่ร่างกายของเขาอ่อนไหวเกินกว่าจะนิ่งเฉย ยาเริ่มเข้าสู่กระแสเลือด และไม่นานนัก อุณหภูมิร่างกายที่สูงขึ้นจากฮีทก็ค่อยๆ ลดลง
หมอเฝ้าดูอาการก่อนจะถอนหายใจ
"ดีขึ้นไหม?"
เพิร์ธกระพริบตาและพยายามตั้งสติ ความรู้สึกหนักอึ้งและวูบวาบในร่างกายเริ่มจางลงช้าๆ
"อืม… ดีขึ้นเยอะเลย"
กิตที่ยืนมองอยู่เงียบๆ มาตลอดก็คลายคิ้วที่ขมวดอยู่ในที่สุด เขาเดินเข้าไปใกล้เตียงเล็กน้อยก่อนจะเอื้อมมือมาวางบนหัวเพิร์ธ ลูบเบาๆ
"ดีแล้ว"
เพิร์ธชะงักไปนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้ขยับหนี เพียงแค่ก้มหน้าลงเล็กน้อยเพื่อซ่อนใบหน้าที่เริ่มขึ้นสีอ่อนๆ
หมอยิ้มบางๆ
"ถ้างั้นคืนนี้คุณก็ควรจะพักผ่อนให้เพียงพอ ฮีทอาจจะยังไม่หมดไปทั้งหมด แต่มันจะไม่รุนแรงเท่าเดิมแล้ว"
เพิร์ธพยักหน้า
"ขอบคุณนะครับ"
"ไม่เป็นไร ผมแนะนำให้มีคนอยู่ดูแลคุณด้วย เผื่อเกิดอะไรขึ้น"
หมอพูดก่อนจะเหลือบตามองกิตแวบหนึ่ง
"แต่ดูจากสถานการณ์ ผมว่าไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครจะอยู่ดูแลคุณ"
กิตไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่พยักหน้ารับช้าๆ
หมอเก็บอุปกรณ์ของตัวเอง ขณะที่ผู้ช่วยที่ตอนนี้ดูหายมึนจากฟีโรโมนของเพิร์ธแล้ว ก็ช่วยเก็บของอย่างคล่องแคล่ว ก่อนที่หมอจะเดินออกจากห้อง เขาหันมาหาเพิร์ธอีกครั้ง
"ถ้ามีอะไรผิดปกติ โทรหาผมได้ตลอดนะ"
เพิร์ธยิ้มบางๆ
"ครับ"
พอประตูปิดลง เหลือเพียงแค่เพิร์ธกับกิตในห้อง บรรยากาศรอบตัวก็เงียบลงทันที…
กิตก็นั่งกับเราขอบเตียง เอามือลูบหัวเราเบาๆ
“ไอ้เจ้าเด็กดื้อเอ้ย“
เพิร์ธเงยหน้าขึ้นมองกิตด้วยดวงตาที่เริ่มกลับมาเป็นปกติ แม้ว่าจะยังมีไอร้อนจากอาการฮีทตกค้างอยู่บ้าง
"เราไม่ได้ดื้อนะ…"
เพิร์ธพึมพำเสียงเบา หลุบตาลงเล็กน้อยตอนที่กิตยังคงลูบหัวเขาอย่างแผ่วเบากิตหัวเราะในลำคอเบาๆ
"แล้วที่ไม่ดูแลตัวเองดีๆ จนเป็นแบบนี้ ไม่เรียกว่าดื้อเหรอ?"
เพิร์ธเม้มปาก ไม่ได้เถียงอะไรออกไป เพราะเขาเองก็รู้ตัวดีว่ามันเป็นความผิดของตัวเองที่คุมฟีโรโมนไม่ได้จนกลายเป็นเรื่องใหญ่กิตถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะใช้มือข้างหนึ่งดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเพิร์ธให้ดีขึ้น
"นอนพักซะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็หายดีแล้ว"
เพิร์ธมองกิตอยู่สักพักก่อนจะพยักหน้าช้าๆ เขาขยับตัวเล็กน้อยให้ตัวเองอยู่ในท่าที่สบายขึ้น แล้วค่อยๆ ปิดตาลงกิตยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น ลูบหัวเพิร์ธเบาๆ ไม่พูดอะไรอีก แค่เฝ้าดูให้แน่ใจว่าเพิร์ธจะหลับลงได้อย่างสบายใจ และในความเงียบสงบของค่ำคืนนี้ กิตก็ยังอยู่ข้างๆ ไม่ไปไหน…
แต่สิ่งที่กิตไม่ได้สังเกตคือ เพิร์ธมีอาการฮีทอ่อนๆ อยู่ และเขาก็กอดเสื้อผ้าของกิตที่มีกลิ่นฟีโรโมนติดอยู่ มันวางอยู่แถวนั้น เพิร์ธเลยหยิบมากอด
เพิร์ธซุกหน้าลงกับเสื้อของกิตที่มีกลิ่นติดอยู่ ฟีโรโมนของอัลฟ่าที่เข้มข้นทำให้ร่างกายของเขาร้อนขึ้นมาอีกครั้ง แม้มันจะเป็นแค่ฮีทอ่อนๆ แต่ก็ยังมากพอให้เขารู้สึกทรมานเพิร์ธขยับตัวเล็กน้อก พลิกไปมาอย่างอึดอัด หัวใจเต้นแรงขึ้นทุกที
"อึก…"
เขาเผลอกัดริมฝีปากแน่น พยายามกดกลั้นความรู้สึกของตัวเอง กิตที่นั่งอยู่ข้างเตียงเหลือบมอง เห็นเพิร์ธขยับไปมาเหมือนนอนไม่สบายก็ขมวดคิ้ว
"เพิร์ธ? ยังไม่หลับอีกเหรอ?"
เพิร์ธสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะพึมพำออกมา
"อือ… แค่… แค่อึดอัดนิดหน่อย"
เสียงหวานสั่นน้อยๆ มือก็กอดเสื้อของกิตแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว กิตมองภาพนั้นแล้วถอนหายใจ เขารู้ดีว่าเพิร์ธยังไม่หายสนิท
"เดี๋ยวไปเอาน้ำมาให้"
ว่าแล้วก็ลุกขึ้น แต่ก่อนที่เขาจะเดินไป เพิร์ธกลับคว้าข้อมือเขาเอาไว้
"อย่าไป…"
น้ำเสียงนั้นเบาหวิวแต่เต็มไปด้วยความต้องการบางอย่าง กิตชะงัก หันกลับมามองเพิร์ธที่ตอนนี้หน้าแดงก่ำ ไม่รู้ว่าเพราะฟีโรโมนที่ยังตกค้างอยู่ หรือเพราะอะไรบางอย่างกันแน่…
กิตเลยขอเสื้อที่มีกลิ่นเค้าติดอยู่มา เพราะไม่งั้น ไม่หายสักทีแน่ แต่ เราอยู่ในห้องกิตน่ะ คือทุกอย่างมันมีกลิ่นและฟีโรโมนอยู่ทุกที่แน่นอนเพิร์ธกอดเสื้อแน่น ไม่ยอมปล่อยง่ายๆ กิตถอนหายใจเบาๆ นั่งลงข้างเตียงอีกครั้ง
"เพิร์ธ คืนเสื้อมาก่อน"
กิตเอื้อมมือไปดึง แต่เพิร์ธกลับยิ่งกอดมันแน่นกว่าเดิม ใบหน้าหวานซุกลงไปกับเนื้อผ้าราวกับต้องการซึมซับกลิ่นให้มากที่สุด
"ไม่เอา…"
เสียงแผ่วเบาพร้อมกับดวงตาที่ฉ่ำวาวเหมือนกำลังละเมอ กิตขมวดคิ้ว มองไปรอบห้อง ตอนนี้เขาเริ่มเข้าใจแล้ว—มันไม่ใช่แค่เสื้อของเขา แต่เป็นทั้งห้องนี้ ทุกอย่างมีฟีโรโมนของเขาติดอยู่ มันเป็นคอนโดของเขา เป็นพื้นที่ของเขา และตอนนี้โอเมก้าที่กำลังฮีทก็ติดอยู่ในนี้ด้วย
"ให้ตายสิ…"
กิตพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะยกมือขึ้นขยี้ผมแรงๆ ถ้าออกไปตอนนี้เพิร์ธก็ไม่ปลอดภัยแน่ แต่ถ้าอยู่ต่อไปแบบนี้... อีกไม่นานกิตเองอาจจะไม่เหลือความอดทนแล้วก็ได้
กิตเม้มริมฝีปากแน่น หันไปมองเพิร์ธที่ซุกหน้ากับเสื้อของเขาไม่ยอมปล่อย ใบหน้าหวานขึ้นสีระเรื่อ ดวงตาฉ่ำปรือเพราะพิษฮีท มือขาวบางกำเสื้อแน่นราวกับมันเป็นสิ่งเดียวที่ยึดเหนี่ยวได้
"เพิร์ธ…"
กิตเรียกชื่อเบาๆ แต่เจ้าตัวยังคงไม่ตอบสนอง ราวกับกำลังหลงอยู่ในฟีโรโมนของเขา
เขาถอนหายใจ กำหมัดแน่น—รู้ดีว่ามันเป็นรอบฮีทของเพิร์ธ และยิ่งโอเมก้าตัวเล็กตรงหน้าเป็น "เพียวโอเมก้า" ด้วยแล้ว ยิ่งควบคุมตัวเองได้ยากขึ้นไปอีก
"ลืมกินยาตอนเช้าใช่ไหม?"
น้ำเสียงกิตเข้มขึ้น
เพิร์ธพยักหน้าช้าๆ ก่อนจะซุกหน้ากับเสื้อในมือมากขึ้น ฟีโรโมนยังคงแผ่ไปทั่วห้อง ถึงแม้จะไม่ได้รุนแรงเหมือนตอนแรก แต่ก็ยังมากพอให้กิตสัมผัสได้—และมันเริ่มส่งผลกับเขาเหมือนกัน
เขากำลังพยายามอดทน พยายามควบคุมตัวเองให้มากที่สุด
"เวรเอ้ย…"
กิตพึมพำกับตัวเอง สายตาคมเข้มยังคงจับจ้องโอเมก้าตัวเล็กที่นั่งอยู่บนเตียง มือเรียวยังกอดเสื้อของเขาแน่นไม่ยอมปล่อย
ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป... เขาก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะทนได้นานแค่ไหน
กิตหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เปิดปฏิทินและเช็กตารางของตัวเองทันที
"รอบรัดของฉัน…"
เขาพึมพำ ก่อนจะเลื่อนดูข้อมูลที่บันทึกไว้
"อีกประมาณหนึ่งอาทิตย์"
ฟังแล้วก็โล่งใจไปเปราะหนึ่ง อย่างน้อยตอนนี้เขายังควบคุมตัวเองได้ เขาหันไปมองเพิร์ธที่ยังนั่งซุกเสื้อเขาอยู่ ใบหน้าหวานแดงจัด ริมฝีปากเผยอเล็กน้อยเหมือนหายใจไม่ทัน ฟีโรโมนจางลงกว่าเดิมแต่ก็ยังคงฟุ้งอยู่ในห้อง
"ฉีดยาระงับไปแล้วใช่ไหม?"
กิตถามเสียงเรียบ
เพิร์ธพยักหน้าช้าๆ ก่อนกระซิบเบาๆ
"อือ... แต่พอลืมกินยาเช้า... เลยลงยาก"
กิตถอนหายใจ ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปหยิบขวดน้ำแล้วกลับมานั่งลงข้างๆ ยื่นมันให้เพิร์ธ
"ดื่มน้ำก่อน"
โอเมก้าตัวเล็กพยักหน้าแล้วรับขวดน้ำไปดื่ม กิตมองภาพนั้นแล้วก็อดรู้สึกเวทนาไม่ได้ เขารู้ว่าเพิร์ธกำลังทรมานจากอาการฮีทอ่อนๆ ที่ยังไม่ยอมสงบลง
"นายต้องนอนพัก"
กิตพูดเบาๆ
"อีกเดี๋ยวก็หายแล้ว"
เพิร์ธมองหน้าเขา ดวงตาฉ่ำวาวเหมือนอยากพูดอะไรแต่ก็ไม่ได้พูดออกมา ก่อนจะซุกหน้ากับเสื้อของเขาอีกครั้ง กิตมองภาพนั้นแล้วได้แต่กำหมัดแน่น เขาต้องอดทน…
เพราะถ้าปล่อยให้ฟีโรโมนของเพิร์ธครอบงำมากกว่านี้—เขาเองก็อาจจะไม่ไหวเหมือนกัน
•
•
•
•
•
