เมื่อกลางวันล่วงเลยและราตรีไม่เคยกลับมา - ตอนที่ 2 โดย DeepblueSun @Plotteller

เพื่อนที่ไม่ได้พบกันเนิ่นนาน... วันที่หวนกลับมาอีกครั้ง อาจไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

เมื่อกลางวันล่วงเลยและราตรีไม่เคยกลับมา - ตอนที่ 2 โดย DeepblueSun @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

เรื่องสั้น,วรรณกรรมเยาวชน,เรื่องสั้น,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย

หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง

แท็คที่เกี่ยวข้อง

รายละเอียด

สารบัญ

เนื้อหา

ตอนที่ 2

วันนี้เป็นวันที่ผมได้มือถือแล้ว ผมไม่รู้ว่ามันใช้ยังไง รู้แค่ว่าต้องกดหมายเลขสิบตัวถึงจะโทรได้ ส่วนนี่คือกล้อง ผมไม่ลืมจะถ่ายรูปตัวเอง รูปแรกของเครื่องจะได้เก็บไว้ให้ไนท์ดู รูปสองคือดอกไม้ สามคือแมว หมา นก ร้านกาแฟ คุณป้าร้านขายของ รูปที่สิบเจ็ดคือผมเองอีกครั้ง ผมตื่นเต้นมาก รอไม่ไหวที่จะได้คุยกับไนท์ จดหมายของเขาจะถึงตอนไหนนะอีกวันหรือสองวัน ผมคงต้องขยันดูตู้จดหมายหน้าบ้าน

วันจันทร์ไม่มีจดหมาย

วันอังคารไม่มี

วันพุธก็ไม่มี

วันอาทิตย์ไม่มีจดหมาย

เกิดอะไรขึ้นกับไนท์หรือเปล่า ผ่านมาก็หนึ่งสัปดาห์แล้ว เขาไม่เคยไม่ส่งจดหมายนานขนาดนี้ หมีพูห์ที่บ้านผมคงเหงานอนรอเจ้าของใหม่จนเก้อ จังหวะนั้นหางตาผมเห็นบุรุษไปรษณีย์มาหยอดตู้ ในที่สุด สิ่งที่ผมรอมานาน ไม่พูดพร่ำทำเพลงผมรีบวิ่งไปอ่านจดหมายตรงหน้าบ้าน

เราขอโทษ

ใจผมหล่นวูบลงพื้น อะไรกัน ผมรอมาทั้งสัปดาห์เนื้อความมีแค่นี้ เราทะเลาะกันเหรอ ก็น่าจะไม่ ผมรู้จักเขามาตั้งแต่เด็กอันนี้ไม่ปกติ ต้องรีบทำอะไรสักอย่าง ผมดึงหัวใจตัวเองกลับมาที่เดิม แล้วไปหยิบหมีพูห์พร้อมเงินทั้งหมด 2850 บาท เผื่อฉุกเฉิน จากนั้นรีบขึ้นรถเมล์รอบสุดท้ายตอนห้าโมงเย็น ผมรู้ว่าสักวันจะต้องไปบ้านเขา แต่ที่วางแผนไว้คือหลังปัจฉิม เพราะเงินออกพอดี ไม่คิดว่าจะต้องไปเร็วขนาดนี้ เงินเก็บล่าสุดก็พึ่งหมดไปกับโทรศัพท์

“บ้านเลขที่ 42/4 หลังนั้นไง”

ผมรีบวิ่งไปกดกริ่ง ไม่มีใครตอบรับ

“ไนท์! อยู่มั้ย น้านิดครับ ผมมาหา”

ผมกดย้ำ ๆ ตะโกนถาม

“ไม่มีใครอยู่หรอก หนูเอ๊ย บ้านนั้นเขาพึ่งย้ายไปสองสามวันก่อน”

เป็นคุณลุงคนหนึ่งที่ค่อนข้างมีอายุอยู่ถัดจากบ้านหลังนี้ เขายืนหลังธรณีประตูตะโกน พร้อมกวักมือเรียก

“เจ้านิดมันบอกลุงว่าน่าจะมีเด็กคนหนึ่งมายืนเรียกแบบนี้แหละ มาพักบ้านนี้มา นิดมันฝากให้ฉันดูแลหนูน่ะ”

ผมรู้สึกเศร้าอีกครั้ง รอบนี้เจ็บแปล๊บที่หน้าอกด้วย พูดอะไรไม่ออก จะมาหาคนที่สำหรับผมแล้วเรียกได้เต็มปากว่าเป็นเพื่อน เป็นครอบครัว เป็นคนที่ผมชอบ เป็นเพียงไม่กี่คนที่ผมรู้จัก ทว่ากลับต้องจำใจอยู่กับใครไม่รู้เพียงเพราะไม่มีที่พักและกลับบ้านไม่ได้ตั้งหนึ่งคืน

“กินอะไรก่อนไหม”

“ขอบคุณครับ แต่ไม่เป็นไรดีกว่า ผมกินอะไรไม่ลงหรอก ว่าแต่คุณลุงรู้เบอร์ติดต่อเขาไหมครับ แล้วคุณลุงว่าเขาย้ายไปไหนกันเหรอครับ”

"ไม่รู้เหมือนกันสิ เจ้านิดบอกแค่ว่าจะไปพะเยา ส่วนเบอร์ ลุงไม่ได้ขอไว้เพราะเจอหน้ากันทุกวัน ไม่คิดว่าอยู่ ๆ เรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้น เอ- วันก่อนก็พึ่งเห็นหาเสียงกันไป วันต่อมาก็ย้ายออกไปแล้ว เสียดายว่าจะเลือกสักหน่อย"

ผมไม่รู้ว่าตัวเองทำหน้ายังไงอยู่ตอนเผลอสบตา คุณลุงมองผมแล้วเงียบไป ผมจึงเลื่อนตาต่ำลง ไม่กล้าสบตาตอบ

"เอาเถอะ ถ้าหิวในครัวมีผลไม้นะ ดึก ๆ ก็กินได้ ส่วนห้องนอนอยู่นู่น ลุงจะไปแล้วคนแก่ง่วงเร็ว นอนเช้า ๆ ล่ะ ไม่ต้องคิดมากหรอก ฝันดีนะหนู”

วันอันสงบสุขของผมหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน