เมื่อกลางวันล่วงเลยและราตรีไม่เคยกลับมา - ตอนที่ 3 โดย DeepblueSun @Plotteller

เพื่อนที่ไม่ได้พบกันเนิ่นนาน... วันที่หวนกลับมาอีกครั้ง อาจไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

เมื่อกลางวันล่วงเลยและราตรีไม่เคยกลับมา - ตอนที่ 3 โดย DeepblueSun @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

เรื่องสั้น,วรรณกรรมเยาวชน,เรื่องสั้น,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย

หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง

แท็คที่เกี่ยวข้อง

รายละเอียด

สารบัญ

เนื้อหา

ตอนที่ 3

วันต่อมาผมกลับบ้านมาตั้งหลักพร้อมเงินที่เหลือ 2740 บาท จากชลบุรีไปพะเยาไกลมากและใช้เงินเยอะเช่นกัน ผมเก็บของรวมถึงเสื้อผ้าเตรียมเดินทางไกล ทบทวนเรื่องต่าง ๆ บนเตียงทั้งเรื่องการเดินทางของพรุ่งนี้ด้วย สุดท้ายก็หลับไปพร้อมหมีพูห์ที่หัวเตียง

พรุ่งนี้ที่ว่ามาถึง ผมออกจากบ้านยามสี่ไปขนส่ง และจากขนส่งจังหวัดชลบุรีใช้เวลา 13 ชั่วโมง สุดท้ายถึงปลายทางอำเภอเมืองจังหวัดพะเยา

ผมพึ่งรู้สึกตัวตอนถึงว่ามาทำอะไรที่นี่ เมื่อวานกับวันนี้เหมือนผมไม่ใช่ตัวเอง ผมควรจะอยู่ที่นี่หรือเปล่า ควรไปเรียนแล้วทำงานเหมือนทุกวันไหม หรือเพราะอารมณ์ชั่ววูบที่ทำให้มาถึงจังหวัดนี้ พะเยาที่ไม่เคยมาและไม่รู้จักแม้แต่เส้นทาง เพียงแค่ชีวิตผมจะไม่มีไนท์แล้ว เลยทำแบบนี้เหรอ ผมนั่งเก้อบนรถก็ไม่ได้ ไม่ทันตอบคำถามในหัวก็เก็บสัมภาระทุกอย่างลงจากรถ ไม่ลืมหยิบหมีพูห์ลงมาด้วย

“แล้วยังไงต่อดี”

ผมนั่งอยู่ที่ขนส่งมาครึ่งชั่วโมงแล้ว ไม่รู้จะทำอะไร ไม่รู้จะไปไหนต่อ ไนท์อยู่ที่นี่จริง ๆ เหรอ จะหยุดแค่นี้ดีไหม ก็แค่มาเพราะคำพูดของคุณลุงคนหนึ่งที่ไม่มีข้อพิสูจน์

“เอาเถอะ ไปเรื่อย ๆ นี่แหละ ไหน ๆ ก็มาแล้ว”

ตอนนี้ตอนบ่ายฉายแดดอ่อน ๆ เสียงคนจอแจเบา ๆ ผมสะพายกระเป๋าเริ่มก้าวเท้าเดินไปตามถนน ซึ่งไม่มีเบาะแสอะไรนอกจากชื่อของไนท์กับน้านิด เริ่มต้นจากตลาดในตัวเมือง ถามคนที่ผ่านไปผ่านมา

“รู้จักนักการเมืองที่ชื่อนิดไหมครับ”

บางคนส่ายหน้า บางคนขมวดคิ้ว บางคนไม่สนใจ ผมเดินผ่านห้าง ผ่านโรงเรียน ผ่านบ้านคน ผ่านถนนที่ทอดยาวสุดลูกหูลูกตา จนเวลาล่วงเข้าช่วงพลบค่ำ ความเหนื่อยล้ากัดเท้าผม ผมยอมแพ้เรียกแท็กซี่พาไปส่งที่พักที่ใกล้และถูกที่สุด

“หนึ่งคืนครับ”

“นี่ค่ะ” พนักงานต้อนรับยื่นคีย์การ์ดให้

“คือว่ารู้จักคนที่ชื่อนิดหรือข่าวนักการเมืองที่ย้ายมาใหม่ไหมครับ” เธอส่ายหน้า ผมเดาไม่ผิด

ผมยกกระเป๋าขึ้นสะพายอีกครั้ง เดินไปยังห้องที่พนักงานต้อนรับบอก เปิดประตูเข้าไป แล้วนั่งพักเหนื่อย ตอนนี้นาฬิกาบอกเวลา 20.17 น. ผมลุกขึ้นไปอาบน้ำ ถึงอย่างนั้นความเหนื่อยล้าก็ยังไม่หายไป

“เหลือเงิน 1250 เองเหรอ จะหาไนท์เจอไหมเนี่ย”

ทำทุกอย่างเรียบร้อยก็มานอนที่เตียง ไม่ทันวางแผนอะไรถึงพรุ่งนี้ หัวถึงหมอนไม่นานก็หลับพร้อมตุ๊กตาหมีพูห์ในอ้อมกอด

เช้าวันที่สองผมได้แจ้งออกจากโรงแรม แล้วตามหาไนท์เหมือนเดิม จากเงินที่เหลือในกระเป๋า ถ้าวันนี้ผมไม่เจอเขาอีก ก็คงต้องกลับบ้านอย่างเดียวแล้ว ผมเดินเท้าพร้อมสัมภาระบนหลังเช่นเคย รอบนี้ผมไม่อยากเครียดเหมือนเมื่อวานจึงถ่ายรูปถ่ายวิดีโอไว้ด้วย ครั้งหนึ่งในชีวิตกับการเดินทางไกล อีกอย่างจะได้เปิดให้ไนท์ดูการผจญภัยตามหาเขาของผม

"รู้จักนักการเมืองที่ชื่อนิดไหมครับ"

"รู้จักเด็กผู้ชายที่ชื่อไนท์ไหมครับ"

แน่นอนว่าผมได้วิดีโอที่ถูกทุกคนปฏิเสธ

เฮ้อ…

ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ การเดินเท้าครึ่งวันทำเอาเหนื่อยยิ่งกว่าทำงาน ผมจึงไปนั่งพักใต้ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ริมถนน

ไนท์อยู่ที่ไหนกันแน่ ที่นี่จริง ๆ หรือเปล่า จะเจอเขาอีกไหม ผมไม่ควรล้มเลิกความตั้งใจที่นี่ พยายามปั้นเรื่องราวตอนเจอเขาในหัว ถ้าเจอไนท์ประโยคแรกที่พูดคืออะไรดี แต่ถึงอย่างนั้นตัวตนของไนท์ก็เริ่มเจือจางลงจากความสิ้นหวังของผมเอง สงสัยผมจะโดนคนแก่ปั่นหัวเข้าแล้วก็เป็นได้ แล้วคุณลุงจะทำไปทำไม ถ้าคุณลุงพูดจริงทำไมตอนนี้ผมหาเขาไม่เจอ หรือไนท์รู้ว่าผมจะมาหาก็เลยแอบหนีผมอีก

หัวใจดวงนี้เริ่มเต็มไปด้วยความกังวล ตัวผมเริ่มตั้งคำถามต่าง ๆ นานา แต่ก็ให้คำตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกัน ทุกความคิดวิ่งเข้าหัวผมพร้อมกันโดยไม่รอคิว ผมหยิบหมีพูห์แนบอก ปัดทุกความคิดในหัวแล้วผล็อยหลับไป

แสงแดดของบ่ายแก่ ๆ ลอดผ่านใบไม้ปลุกผม สายลมอ่อน ๆ เริ่มพาความหนาวเย็นมา ทำเอาตัวสั่นเป็นช่วง ๆ

ทำไม ทำไมล่ะ ทำไมกัน ผมเป็นเด็กไม่ดีเหรอ ถึงต้องเจอเรื่องแบบนี้ ทำไมต้องเป็นผม คนอื่นไม่ได้เหรอ

ผมรู้สึกว่าโดนโลกใบนี้ทอดทิ้ง ไม่มีทั้งพ่อแม่ ไม่มีทั้งเงิน แถมเพื่อนเพียงคนเดียว คนที่ผมชอบก็หายไปอีก ผมมองรอบ ๆ ตัวเอง มีแต่สถานที่และใครก็ไม่รู้ ผมไม่รู้จักโลกใบนี้แล้ว น้ำตาเริ่มมากองกันพร้อมวิ่งออกมา แต่เสียงท้องร้องดังขึ้นก่อน ราวกับร่างกายพยายามปลอบใจตัวผมเองในแบบที่มันทำได้

ผมควรต้องมาเจออะไรแบบนี้หรือเปล่า