เมื่อกลางวันล่วงเลยและราตรีไม่เคยกลับมา - ตอนที่ 4 โดย DeepblueSun @Plotteller

เพื่อนที่ไม่ได้พบกันเนิ่นนาน... วันที่หวนกลับมาอีกครั้ง อาจไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

เมื่อกลางวันล่วงเลยและราตรีไม่เคยกลับมา - ตอนที่ 4 โดย DeepblueSun @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

เรื่องสั้น,วรรณกรรมเยาวชน,เรื่องสั้น,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย

หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง

แท็คที่เกี่ยวข้อง

รายละเอียด

สารบัญ

เนื้อหา

ตอนที่ 4

ข้างต้นไม้ที่ผมนอนอยู่นี้มีวัดแห่งหนึ่ง ที่นั่นมีทั้งรถทั้งคนมากมายราวกับมีงานอะไร แต่ที่ผมสนใจคือข้างวัดต่างหาก ที่นั่นถัดจากวัดมีร้านก๋วยเตี๋ยว ผมพุ่งตรงไปที่นั่น

“ขอเป็นเส้นเล็กน้ำข้นครับ”

แม่ค้าคนขายมารับออเดอร์ที่โต๊ะผม ไม่นานก๋วยเตี๋ยวก็อยู่ตรงหน้า เมื่อกินเสร็จผมยกไม้ยกมือเรียกให้เก็บเงิน แต่แม่ค้าก็เม้าท์ไม่สนใจลูกค้าที่อิ่มแล้ว ผมทำได้แค่รอ แต่ก็ได้ยินบทสนทนาของแม่ค้ากับคุณป้าที่คาดว่าจะเป็นลูกค้าประจำ

“นี่ ได้ยินข่าวบ้างไหม มีนักการเมืองคนหนึ่งถูกจับเพราะไปฆ่าคนตายน่ะ ตีจนอีกคนจนบาดเจ็บสาหัส”

“ได้ยินสิ ข่าวดังขนาดนั้น เห็นว่าเหตุเกิดแถวนี้นี่ แม่ค้าก็ระวัง ๆ หน่อย ถ้าตายขึ้นมาเสียดายร้านแย่”

“อ้าว ป้าก็ระวังหน่อยปากแบบนี้ ถึงข่าวจะดังแถวนี้ก็จริง แต่ไม่เห็นออกทีวีเลย"

"ก็เป็นถึงนักการเมืองนี่นะ ปิดข่าวเงียบ”

"สงสารผู้เคราะห์ร้ายจริง ๆ ทั้งตาย ทั้งสาหัสเข้าโรงพยาบาล นักการเมืองภาษาอะไรนี่ โลกนี้จะแตกแล้วมั้งเนี่ย"

“นั่นสิ นู่นแม่ค้า เด็กคนนั้นเขาเรียกอยู่นานสองนานแล้วนั่น”

แม่ค้าหน้าเหวี่ยงเดินมาเก็บเงินผม 40 บาท ด้วยความสงสัยผมจึงเอ่ยปากถาม แล้วก็ได้รู้ว่าที่วัดข้างร้านนี้จัดงานศพ อาจเป็นเหยื่อของนักการเมืองที่เป็นฆาตกรก็ได้ ผมคิด

“เดย์”

ท่ามกลางบุคคลที่ไม่รู้จัก ชื่อของผมถูกเรียกด้วยน้ำเสียงที่คุ้นเคย

“น้านิด”

ในที่สุดผมก็หาเจอ ใจผมพองโตขึ้นมา ผมรีบวิ่งเข้าไปกอดเธอ เหมือนเธอจะตกใจที่เจอผมที่นี่แล้วเริ่มร้องไห้ออกมา น้านิดร้องไห้หนักมากไม่เหมือนคนดีใจ การร้องไห้กลบเสียงพูดเธอ ผมฟังไม่รู้เรื่องว่าน้านิดจะบอกอะไร จับใจความได้แค่ว่าเธอพยายามหนีใคร ผมเรียบเรียงเรื่องราวไม่ถูก

“เกิดอะไรขึ้นครับ น้านิด”

เธอหยุดพูด น้านิดจับแขนผมแล้วลากเข้าวัดข้างร้านก๋วยเตี๋ยวร้านนั้น ทำเอาผมสับสนมากว่ามีเรื่องอะไร พาผมเข้าวัดทำไม เธอวิ่งปนเดินน้ำตาเธอไหลเป็นทางจากหน้าร้านก๋วยเตี๋ยวจนถึงตอนนี้

สุดท้ายผมเข้าใจทุกอย่าง มันเป็นเหมือนจิ๊กซอว์ที่ต่อกันได้พอดี ทั้งน้านิดที่เล่นการเมืองหนีใครบางคน ทั้งนักการเมืองอีกคนถูกจับเพราะฆาตกรรม อีกทั้งน้ายังลากผมเข้าวัดที่มีงานศพ บ้านเธอคงเป็นเหยื่อของนักการเมืองฆาตกรคนนั้นแน่ จดหมายของไนท์ที่บอกว่าครอบครัวเครียดคือโดนอีกพรรคขู่ฆ่าเหรอ ใกล้เลือกตั้งแล้วจึงเกิดเรื่องแบบนี้หรือ

เดี๋ยวก่อน แล้วศพในวัดนั้นคือใคร ใครตาย ใช่คนที่ผมรู้จักหรือเปล่า ในใจผมไม่อยากจะคิดต่อ แต่น้านิดที่เดินนำหน้าผมนั้นฟ้อง ว่าเป็นคนรู้จักเธอและเป็นคนที่ผมรู้จัก ผมได้แต่ภาวนาว่าเหยื่อนั่นจะเป็นใครก็ได้ไม่ใช่คนที่ผมตามหา อาจจะเห็นแก่ตัวไปบ้างแต่ผมหวังว่านั่นจะเป็นสามีเธอ หรือญาติเธอ ไม่ใช่ลูกเธอ

แต่เหมือนสวรรค์จะไม่ได้ยินคำขอของผมหรืออาจจะได้ยินแต่ไม่รับฟัง สามีเธอโคม่าอยู่โรงพยาบาล ในวินาทีที่ผมเห็นว่ารูปงานศพเป็นเด็กผู้ชายที่คุ้นเคย

ไนท์

ผมยืนนิ่งท่ามกลางเสียงจอแจแต่หูผมเลือกที่จะไม่ฟัง ริมฝีปากเม้ม จนรู้สึกเจ็บเบา ๆ ทุกอย่างรอบตัวเดินช้าไปหมดรวมถึงจังหวะการเต้นของหัวใจผม แต่ถึงอย่างนั้นตรงหน้าอกผมก็หนักอึ้ง ลมหายใจผมขาดเป็นช่วง ๆ ผมร้องไห้ไม่ออก แค่เห็นน้านิดเธอก็ร้องแทนผมหมดแล้ว ท้องฟ้าร่วมร้องไห้กับเธอปล่อยสายฝนเม็ดใหญ่ลงมา ทุกคนต่างวิ่งหลบฝนเหมือนมีใครให้สัญญาณนกหวีด

ผมหยิบตุ๊กตาตัวโปรดของไนท์ ซึ่งผมคิดว่าผมเริ่มชอบหมีพูห์แล้วเหมือนกัน ไปวางข้างโลง ก่อนจะเดินกลับไปหาน้านิด เธอลูบหลังผม

ในที่สุด ผมก็ยอมแพ้เหมือนคนขี้ขลาด ทุกอย่างพรั่งพรูออกมาพร้อมกัน ผมปล่อยโฮต่อหน้าไนท์ นี่เป็นครั้งที่สามที่ผมร้องไห้หนักขนาดนี้หลังจากพ่อแม่เสีย ผมลืมความเหนื่อยล้าลืมความลำบากของเมื่อวานไปจนหมด มันถูกแทนที่ด้วยความเศร้า

การเดินทางของผม ผ่านเมือง ผ่านถนน ผ่านผู้คนที่ไม่รู้จัก ภารกิจผมเสร็จสิ้น

ผมหาไนท์เจอแล้ว

เพียงแต่ช้าเกินไป

-เมื่อกลางวันล่วงเลยและราตรีไม่เคยกลับมา-

-เดย์ ไนท์-

นามปากกา: DeepblueSun