เมื่อเจ้านายหน้านิ่งมาเจอกับเลขาหน้านิ่งเหมือนกัน แต่ดันตกหลุมรักคุณเลขาตั้งแต่แรกเห็นอ่อยเขายังไงเค้าก็ไม่สนใจแถมเขาดูเหมือนไม่ชอบขี้หน้าตัวเองอีกแผนการบางอย่างจึงถือกำเนิดขึ้นเพื่อผูกทั้งตัวและหัวใจคุณเลขาให้ไปใหนไม่รอด
รัก,ชาย-ชาย,โอเมกาเวิร์ส,ผู้ใหญ่,ตลก,ชาย-ชาย,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
สวัสดีคุณเคยอยู่ดีๆก็เกรียดขี้หน้าใครบางคนอย่างไม่มีสาเหตุมั้ย ทั้งที่เพิ่งเคยเจอหน้ากันครั้งแรก ผมก็อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน แต่นั้นคือความรู้สึกของผมหลังจากที่เจอหน้าเจ้านายคนใหม่ ผมเกิดความรู้สึกขึ้นมาว่าไม่ชอบเค้าคนนั้นอย่างแรง แต่ๆๆๆ
"ดรัณ ฝากเอาเอกสารไปให้แผนกบัญชีหน่อย ผมเซ็นต์แล้ว "
"ครับผม"
ใช่ครับผมเลือกไม่ได้เพราะงานสมัยนี้หายากมากผมจึงต้องทนอยู่กับคนที่ผมรู้สึกไม่ชอบอย่างแรงต่อไป และตอนนี้ผมก็ทำงานมาได้ 5 ปีแล้วครับ ดีหน่อยที่ผมเป็นคนไม่ค่อยเปลี่ยนสีหน้าเท่าไร เรียกง่ายๆก็หน้านิ่งนั้นแหละครับ ทำให้คนอ่านสีหน้าผมไม่ค่อยได้ และเจ้านายของผมคนนี้ก็ไม่เว้นครับ
"วันนี้มีอะไรอีกมั้ย"
"ครับวันนี้นายมีนัดทานข้าวเย็นกลับคุณหญิงที่ร้านนะครับท่านนัดคุณมาเมื่อวานครับ บอกให้ไปให้ได้ด้วยครับ"
ผมที่กำลังจัดแฟ้มเพื่อให้ผู้ช่วยเอาไปส่งยังแผนกต่างๆเงยหน้าตอบ
"อืม เข้าใจแล้ว ยังมีอะไรอีกมั้ย"
"ไม่มีแล้วครับ อ่อคุณหญิงบอกว่าจะส่งรถมารับคุณด้วยครับ ให้คุณเตรียมตัวไว้ด้วยครับ"
"นายรู้มั้ยว่าแม่มีเรืองอะไร"
"น่าจะเรื่องเดิมนะครับ"
"เฮ้อ รู้แล้วนายไปเถอะ" ผมอมยิ้มกลับท่าทางนั้น มันเป็นเรื่องปกติที่คนเป็นแม่ห่วงลูกชายที่ไม่ยอมเป็นฝั่งเป็นฝาซักทีนั้นแหละครับ
"ครับ ขอตัวก่อนนะครับ "
"คุณน่าจะยิ้มกว้างกว่านั้นนะ ดีกว่าทำหน้านิ่งเยอะเลย"
ผมก้มหัวและหันหลังกำลังจะออกไปนั้น เสียงเขาทำให้ผมชะงักไปนิดหน่อย ผมหันกลับไปดูและเขาก็ก้มหน้าทำงานต่อ ผมหันกลับมาและเดินออกจากประตูไป นี้ก็เป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่ผมไม่ค่อยชอบเขาเลย
18 : 35 น.
ผมที่ขับรถกลับบ้าน หลังจากรอส่งเจ้านายขึ้นรถแล้ว เมื่อกลับถึงบ้านงานอดิเรกของผมคือการออกกำลังกาย และฝึกซ้อมร่างกายให้พร้อมอยู่เสมอ เพราะนอกจากผมจะเป็นเลขาแล้วผมต้องคอยดูแลความปลอดภัยเวลาที่เจ้านายของผมไปงานนอกสถานที่ด้วย เว้นแต่เจ้านายผมจะไปหาคุณหญิงช่วงเวลานั้นจะทำให้ผมมีเวลาว่างเร็วขึ้น ใจจริงผมอย่างให้คุณหญิงรีบกเขาไปทุกวันด้วยซ้ำ แต่ผมได้แต่คิดนั้นแหละครับ
"สวัสดี เจ้ายักษ์ ป๋ากลับมาแล้วเป็นเด็กดีใช่มั้ยวันนี้"
ผมทักทายแมวสลิดตัวโปรดทันที ที่เดินเข้มาในบ้านหลังจากออกจากห้องฝึกแล้ว
"หิวแล้วใช่มั้ยหล่ะ เดี๋ยวป๋าเทข้าวให้นะ แล้วค่อยกินแมวเลียเนอะ"
"เอาหล่ะป๋าไปอาบน้ำก่อนนะ วันนี้ตะหงิดใจแปลกๆแฮะ"
ผมที่เดินไปอาบน้ำเสร็จกำลังจะแต่งตัว แต่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นก่อน ผมมองไปอย่างเอือมๆ
"ครับ คุณการันต์ "
"นายทำธุระส่วนตัวเรียบร้อยแล้วใช่มั้ยมารับฉันหน่อยที่ร้านเดี๋ยวนี้เลยนะ...ฉัน..จะไม่ไหวแล้ว"
ผมมองมือถือที่ถูกตัดสายไปแล้วอย่างงงๆ นั้นแหละครับลางสังหรผมแม่นเสมอ นี้ถ้าเงินเดือนไม่ดีผมคงไม่ทนมาจนถึงวันนี้ ก่อนจะรีบแต่งตัวและขับรถออกไปรับเจ้านายทันที
ผมมาถึงก็เดินเข้าไในร้านทันที ก่อนจะเดินตาม GPS ที่ระบุตำแหน่งเของเจ้านายผมไว้ทันที เดินมาซักพักก็ถึงห้องที่เจ้านายอยู่ เห็นบอดีการ์ด2คนยืนเฝ้าอยู่หน้าห้อง พวกเค้าก้มหัวและเปิดประตูให้ผมเข้าไปในห้อง
เพล้ง!!
เสียงของแตกทำให้ผมหยุดชะงักก่อนรีบเดินตามเสียงไปยังห้องที่อยู่อีกฝังทันที
ก๊อกๆๆ!
"คุณการันต์ผมเข้าไปนะครับ "
ผมเคาะประตูก่อนจะเดินเข้าไป สภาพห้องที่เละเทะข้าวของกระจัดกระจายเต็มห้อง แต่ไม่เห็นเจ้านายของผมเลย
ผมที่กำลังมองสำรวจอยู่นั้น ผมก็ต้องตกใจเมื่อมีคนเข้ามากอดผมจากทางด้านหลัง
"อ่ะ คุณการันต์ เป็นอะไรมากมั้ยครับ ให้ผมดูหน่อยครับปล่อยผมก่อนนะครับ"
ผมพยายามบอกคนที่กอดผมแน่นอยู่ตอนนี้ ซึ่งไม่มีท่าทีว่าจะปล่อยผมง่ายๆด้วย
"ไม่ ดรัณ ช่วยผมหน่อยผมไม่ไหวแล้ว "
หลังจากพูดจบเขาคนนั้นก็ผลักผมไปที่เตียง และตามมาทาบทับผมอย่างรวดเร็ว พร้อมล็อคข้อมือทั้งสองข้างของผมไว้ทันที กลิ่นฟีโรโมนกดข่มที่ปล่อยออกมาจากตัวเขา ทั้งที่ปกติผมแทบไม่ได้กลิ่นเลยตอนนี้กลับถูกปล่อยออกมาอย่างเข็มข้น กำลังทำให้สติของผมค่อยๆจางหายไปเรื่อยๆ
"ไม่ครับ คุณการันต์ฟังผมก่อนตั้งสตินะครับเดี๋ยวผมหาคนมาช่วยให้คุณปลดปล่อยนะครับ"
ผมพยายามดิ้นหนีและต่อรอง แต่เมื่อมองสบตาเขาแล้วผมถึงกลับหยุดทุกคำพูด เหมือนผมกำลังตกลงไปในห้วงที่ดำมืด มองไม่เห็นอะไร มันอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก ในหัวมันคิดอะไรไม่ออกสักอย่างและทุกอย่างก็เหมือนสวิตซ์ที่ถูกตัดไป เมื่อคุณการันต์ก้มลงมาจูบผม ความนึกคิดของผมหายไปทันทีได้แต่ปล่อยให้เป็นไปตามสัณชาตญาณทันที
"อืม ช้าหน่อยครับคุณการันต์ อ่าา "
"เรียกฉัน พี่รันต์ สิ หืมได้ยินมั้ยคนดีของฉัน อืม เร็วเข้าดรัณฉันอยากได้ยินเสียงเธอ"
"อ่ะ พี่รันต์ครับ ผมไม่ไหวแล้วครับ ช่วยผมหน่อยนะครับ"
"บ้าเอ้ย นายน่าฟัดเป็นบ้าเลยรู้ตัวมั้ย รอหน่อยนะขอฉันชิมนายให้สมกับที่รอมานานหน่อยนะ อืม คนดี"
ความรู้สึกของผมเหมือนมีลาวาร้อนค่อยๆราดลงบนตัวผมเมื่อเขากำลังไล่จูบไปตามส่วนต่างๆของร่างกายผมทีละเล็กทีละน้อย ความรู้สึกเหล่านั้นมันทรมานแต่ในความทรมานนั้นกลับรู้สึกดีด้วยเช่นกัน
"อ่ะ พี่รันต์ช่วยผมหน่อยนะครับผมไม่ไหวแล้ว"
ผมอ้อนวอนเขาคนนั้นทั้งน้ำตา มันเป็นความทรมานที่ผมไม่เคยได้เจอ และผมหาทางออกจากความทรมานนี้ไม่เจอ ผมรู้แค่ว่ามีแค่เค้าที่ช่วยผมได้
"อ่า นายนี้จะทำให้ฉันตะบะแตกจริงๆดรัณ งั้นนายก็อย่าโทษฉันนะ หน้านายยั้วฉันเอง"
"อ่าเบาหน่อยครับครั้งแรกของผม อ่า ได้โปรด"
"อืม ฉันจะห้ามตัวเองไม่อยู่เพราะหน้านายนี้แหละดรุณอดทนหน่อยนะคนดีของฉัน"
6 ชั่วโมง ผ่านไป
"อ่ะ คุณการันต์ พอได้แล้วครับผมไม่ไหวแล้วนะ"
"เรียกคุณอีกแล้วไม่อยากหยุดใช่มั้ย หือ คนดี"
"อ่า พี่รันต์ ให้ดรุณพักเถอะนะครับ อ่ะ...อืม ผมมะ..ไม่ไหวแล้วครับ"
"อืม เด็กดีอีกนิดนะครับ พี่สัญญา อืม รู้สึกดีเป็นบ้าเลยคนดีขา อีกนิดนะ ....ใกล้แล้วคนดี"
"อ่า....พี่รันต์ ครับเร็วหน่อยผมจะเสร็จอีกแล้วครับ "
"อืม พร้อมกันนะครับคนดี อ่ะ...อ่ะ..อืมมมม"
"คุณโครตใจร้ายเลยคุณการันต์"
ผมที่ภาพตัดทันที่หลังจากกิจกรรมที่หนักหน่วงนี้ผ่านไป รอบที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้
08:35 น.
"ว้าย ตารันต์ ตื่นเดี๋ยวนี้นะเกิดอะไรขึ้น ทำไมห้องมันเละเทะแบบนี้ ตื่นมาคุยกับแม่ให้รู้เรื่องเลยนะ"
"แม่ครับ แม่ไปรอข้างนอกก่อนนะครับเดี๋ยวผมปลุกน้องแต่งตัวแล้วผมออกไปครับ"
"ได้ แม่จะออกไปรอข้างนอก เร็วๆด้วย"
เสียงใครสักคนที่คุยกันดังอยู่ทำให้สติของผมเริ่มกลับมาเข้าที่เข้าทางอย่างช้าๆก่อนที่เรื่องทั้งหมดจะกลับเข้ามาในหัวของผม
"อ๊ากกกก นี้ผมทำอะไรลงไป ผมถึงกลับกล้ามีความสัมพันธ์กับเจ้านายตัวเอง จบแล้ว..ชีวิตผมจบแล้ว อ๊ากกกก
ผมจะทำยังไงดีหล่ะ"
"คนดีขา รีบลุกไปใส่เสื้อผ้าเร็วค่ะ แม่พี่รออยู่นะคะ"
"คนดีอะไรของคุณอย่ามาพูดแบบนี้นะครับ อีกอย่างเรื่องเมื่อคืนมันก็....เห้ยคุณ"
"มันก็อะไรคะ หือ บอกผมหน่อยสิคะ คนดีขา"
"มันก็ไม่มีอะไรไงผมจำอะไรไม่ได้ด้วยซ้ำ"
ผมรีบปฏิเสธออกไปแบบอัตโนมัติก่อนหันหน้าหนีอีกฝ่ายที่ขยับหน้าเข้ามาใกล้ทันที แต่ผมก็ต้องตกใจกลับสภาพของผมที่ปรากฎในกระจก ทำไมสภาพผมหมือนผ่านสนามรบมาเลยหล่ะใหนจะรอยสีแดง ที่บางรอยเริ่มช้ำแล้วนี้อีกหล่ะ
"ตายยยยย...นี้ผมทำอะรลงไปเนี้ย ตายๆคร่าวนี้ผมตายๆแน่ๆๆพ่อจ๋า แม่จ๋า หนูขอโทษ อือออ"
"หึๆ ยังไงตอนนี้ก็รีบแต่งตัวเถอะ แม่พี่รออยู่ครับ แต่งตัวนะครับ พี่เตรียมเสื้อผ้าไว้ให้เปลี่ยนแล้ว"
พูดจบเขาก็เดินออกไปจากห้องไป แต่เอะเขาตื่นนานแล้วเหรอทำไม่เขาแต่งตัวเสร็จแล้วหละ ช่างเถอะแต่งตัวก่อนดีกว่าให้คุณหญิงรอนานไม่ดี
"อ่ะ คนอะไรแรงดีชมัด ดีที่เราออกกำลังกายและเป็นอัลฟ่าไม่งั้นคงไม่ฟื้นตัวเร็วขนาดนี้ แต่เจ้านายก็เป็นอัลฟ่าเหมือนกันทำไม่เราถึงขัดขืนไม่ได้กันนะ หรือว่าเขาจะเป็นคนนั้น คงไม่หรอกมั้ง เฮ้อ ช่างเถอะคิดไปก็ปวดหัวเปล่าๆ"
ผมรีบเดินไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที เมื่อเข้าไปในห้องน้ำก็ต้องแปลกใจเมื่อ มีเครื่องใช้ส่วนตัวที่เตรียมเอาไว้ให้ ร่วมถึงเสื้อผ้าชุดใหม่ ที่สำคัญคือชั้นในเขาก็เตรียมให้ผมด้วยที่สำคัญมันไซส์ผมด้วย
15 นาที
"มาแล้วเหรอมานั้งสิจะได้คุยกันสักที"
เสียงคุณหญิงที่ดังขึ้นทำให้ผมก้มหน้าและรีบเดินไปนั้งตรงข้ามท่านทันที่
"สวัสดีครับคุณหญิง "
"อืม ยังไงเธอคิดจะทำยังไงกลับเรื่องนี้ดี ฉันให้เธอ สิบล้านแล้วไปจากชีวิตลูกชายฉันซะ ถือเป็นค่าเสียเวลา เธอจะว่ายังไง"
คุณหญิงยื่นเช็คมาต่อหน้าผมหนึ่งใบในนั้นเขียนจำนวนเงินสิบล้านบาทไว้ ผมมองมันก่อนเงยหน้ามองคุณหญิงอย่างตัดสินใจแน่วแน่
"ขอบคุณครับคุณหญิง แต่ผมไม่ขอรับไว้ดีกว่า ส่วนเรื่องลูกชายคุณผมยินดีจากไปโดยที่ไม่เอาแะไรเลยครับ คุณหญิงไม่ต้องห่วงครับ"
"ฉันจะมั่นใจได้ยังไงว่าเธอจะพูดจริงทำจริงแล้วจะไม่ย้อนกลับมาหาลูกชายฉันอีก"
"งั้นเราสามารถร่างสัญญาเพื่อให้คุณหญิงมั้นใจได้ครับ"
"ดี งั้นเธอเซ็นต์ชื่อตรงนี้ซะ"
คุณหญิงหยิบกระดาษบางอย่างออกมาวางตรงหน้าผม ผมที่ไม่คิดอะรรีบหยิบปากกามาเซ็นต์ชื่อตัวเองลงไปทันที โดยที่ผมไม่ได้อ่านรายละเอียดเลยด้วยซ้ำ
"เรียบร้อยแล้วครับ ตอนนี้ผมขอตัวก่อนนะครับ"
เมื่อผมเซ็นต์ชื่อเสร็จผมก็ยื่นไปด้านหน้าคุณหญิงทนที ก่อนจะขอตัวกลับบ้านซึ้งตอนนี้ผมว่าผมน่าจะไม่สบายแน่ๆเลยผมอยากกลับไปนอนเต็มที
"ตารันต์แกก็เซ็นต์ชื่อซะ แม่จะเอาไปจัดการให้"
"ครับ"
ผมมองคุณหญิงยื่นกระดาษแผ่นนั้นให้คุณการันต์เซ็นต์แล้วเขารับมาเซ็นต์ชื่อตัวเองไปอย่างรวดเร็ว
"ฝากด้วยครับแม่"
"ได้สิ เชื่อใจแม่ได้เลย แม่ไปก่อนนะหนูดรัณ"
คุณหญิงหันมาบอกผมพร้อมรอยยิ้มก่อนรีบเดินจากไปไม่มีท่าทางโมโหเหมือนก่อนหน้านี้เลย แต่คงดีใจที่ผมยอมง่ายๆแหละมั้ง
"ผมขอตัวกลับก่อนนะครับคุณการันต์ และลาก่อนครับขอบคุณมากสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา"
ผมก้มหัวขอบคุณทุกอย่างที่ผ่านมา แม้ตอนแรกผมจะไม่ชอบขี้หน้าเขาก็ตาม ผมมองหน้าอดีตเจ้านายอีกครั้ง และหันหลังกำลังจะเดินไปที่ประตู แต่เสียงที่เขาเอ่ยขึ้นทำให้ผมหยุดเดินและหันไปมองหน้าเขาโดยอัตโนมัติ
"ไม่เรียกพี่รันต์แล้วเหรอค่ะ น้องดรัณ"
[จบบทที่1