เมื่อเจ้านายหน้านิ่งมาเจอกับเลขาหน้านิ่งเหมือนกัน แต่ดันตกหลุมรักคุณเลขาตั้งแต่แรกเห็นอ่อยเขายังไงเค้าก็ไม่สนใจแถมเขาดูเหมือนไม่ชอบขี้หน้าตัวเองอีกแผนการบางอย่างจึงถือกำเนิดขึ้นเพื่อผูกทั้งตัวและหัวใจคุณเลขาให้ไปใหนไม่รอด

ตกบ่วงผมซะดีๆ...คุณเลขา - บทที่1 ตกลงในแผนการของเจ้านาย(ทำไมผมถึงรู้สึกไม่ชอบขี้หน้าคุณเจ้านาย) โดย การเดินทางของแมวลายสลิด @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

รัก,ชาย-ชาย,โอเมกาเวิร์ส,ผู้ใหญ่,ตลก,ชาย-ชาย,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย

ตกบ่วงผมซะดีๆ...คุณเลขา

หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง

รัก,ชาย-ชาย,โอเมกาเวิร์ส,ผู้ใหญ่,ตลก

แท็คที่เกี่ยวข้อง

ชาย-ชาย,พล็อตสร้างกระแส

รายละเอียด

ตกบ่วงผมซะดีๆ...คุณเลขา โดย การเดินทางของแมวลายสลิด @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

เมื่อเจ้านายหน้านิ่งมาเจอกับเลขาหน้านิ่งเหมือนกัน แต่ดันตกหลุมรักคุณเลขาตั้งแต่แรกเห็นอ่อยเขายังไงเค้าก็ไม่สนใจแถมเขาดูเหมือนไม่ชอบขี้หน้าตัวเองอีกแผนการบางอย่างจึงถือกำเนิดขึ้นเพื่อผูกทั้งตัวและหัวใจคุณเลขาให้ไปใหนไม่รอด

ผู้แต่ง

การเดินทางของแมวลายสลิด

เรื่องย่อ

จะทำยังไงเมื่อเจ้านายที่เคารพวางแผนจับผม....ครับได้ยินไม่ผิดวางแผนจับผมจริงๆ เขาชอบผมตรงใหนกัน แถมยังมารู้ทีหลังว่าโดนหลอกให้จนทะเบียนสมรสไปแล้วด้วย แต่เดี๋ยวนะอัลฟ่าแบบผมทำไมถึงตั้งท้องได้หล่ะ.....อ๊ากกกผมงงกับเจ้านายของผมมากเลยเขาชอบผมที่ตรงใหนกันนะ

"ม๊าครับไปทานข้าวกันครับ"

เสียงเล็กๆที่ปลุกผมให้ตื่นจากอดีต นี้ไงครับลูกชายคนโตที่เป็นหลักฐานว่าผมท้องจริงๆแถมตอนนี้ยังมีอยู่ในท้องอีก2หน่อ ซึ่งเขาก็เหมือนพ่อของเขามียีนส์อีนิกม่าเหมือนกัน ส่วนผมรู้ได้ยังไงนะหรอเขบอกผมตอนที่ผมกำลังท้องและแรงกดข่มที่ลูกปล่อยออกมาเกือบทำให้ผมขิตได้เลยนั้นแหละเขาถึงบอกผมว่าเค้าเป็นอีนิกม่า เฮ่อผมได้แต่ต้องทำใจแหละครับเพราะตอนท้องห่างเขาไม่ได้ จนตอนนี้ก็หนีไปใหนไม่ได้อีกเลย

สารบัญ

ตกบ่วงผมซะดีๆ...คุณเลขา-บทที่1 ตกลงในแผนการของเจ้านาย(ทำไมผมถึงรู้สึกไม่ชอบขี้หน้าคุณเจ้านาย)

เนื้อหา

บทที่1 ตกลงในแผนการของเจ้านาย(ทำไมผมถึงรู้สึกไม่ชอบขี้หน้าคุณเจ้านาย)

สวัสดีคุณเคยอยู่ดีๆก็เกรียดขี้หน้าใครบางคนอย่างไม่มีสาเหตุมั้ย ทั้งที่เพิ่งเคยเจอหน้ากันครั้งแรก ผมก็อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน แต่นั้นคือความรู้สึกของผมหลังจากที่เจอหน้าเจ้านายคนใหม่ ผมเกิดความรู้สึกขึ้นมาว่าไม่ชอบเค้าคนนั้นอย่างแรง แต่ๆๆๆ 
 "ดรัณ ฝากเอาเอกสารไปให้แผนกบัญชีหน่อย ผมเซ็นต์แล้ว "
 "ครับผม"
  ใช่ครับผมเลือกไม่ได้เพราะงานสมัยนี้หายากมากผมจึงต้องทนอยู่กับคนที่ผมรู้สึกไม่ชอบอย่างแรงต่อไป และตอนนี้ผมก็ทำงานมาได้ 5 ปีแล้วครับ ดีหน่อยที่ผมเป็นคนไม่ค่อยเปลี่ยนสีหน้าเท่าไร เรียกง่ายๆก็หน้านิ่งนั้นแหละครับ ทำให้คนอ่านสีหน้าผมไม่ค่อยได้ และเจ้านายของผมคนนี้ก็ไม่เว้นครับ 
  "วันนี้มีอะไรอีกมั้ย"
 "ครับวันนี้นายมีนัดทานข้าวเย็นกลับคุณหญิงที่ร้านนะครับท่านนัดคุณมาเมื่อวานครับ บอกให้ไปให้ได้ด้วยครับ"
 ผมที่กำลังจัดแฟ้มเพื่อให้ผู้ช่วยเอาไปส่งยังแผนกต่างๆเงยหน้าตอบ
 "อืม เข้าใจแล้ว ยังมีอะไรอีกมั้ย"
 "ไม่มีแล้วครับ อ่อคุณหญิงบอกว่าจะส่งรถมารับคุณด้วยครับ ให้คุณเตรียมตัวไว้ด้วยครับ"
 "นายรู้มั้ยว่าแม่มีเรืองอะไร"
 "น่าจะเรื่องเดิมนะครับ"
 "เฮ้อ รู้แล้วนายไปเถอะ" ผมอมยิ้มกลับท่าทางนั้น มันเป็นเรื่องปกติที่คนเป็นแม่ห่วงลูกชายที่ไม่ยอมเป็นฝั่งเป็นฝาซักทีนั้นแหละครับ 
 "ครับ ขอตัวก่อนนะครับ "
 "คุณน่าจะยิ้มกว้างกว่านั้นนะ ดีกว่าทำหน้านิ่งเยอะเลย"
 ผมก้มหัวและหันหลังกำลังจะออกไปนั้น เสียงเขาทำให้ผมชะงักไปนิดหน่อย ผมหันกลับไปดูและเขาก็ก้มหน้าทำงานต่อ ผมหันกลับมาและเดินออกจากประตูไป นี้ก็เป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่ผมไม่ค่อยชอบเขาเลย 
 
18 : 35 น.
 ผมที่ขับรถกลับบ้าน หลังจากรอส่งเจ้านายขึ้นรถแล้ว เมื่อกลับถึงบ้านงานอดิเรกของผมคือการออกกำลังกาย และฝึกซ้อมร่างกายให้พร้อมอยู่เสมอ เพราะนอกจากผมจะเป็นเลขาแล้วผมต้องคอยดูแลความปลอดภัยเวลาที่เจ้านายของผมไปงานนอกสถานที่ด้วย เว้นแต่เจ้านายผมจะไปหาคุณหญิงช่วงเวลานั้นจะทำให้ผมมีเวลาว่างเร็วขึ้น ใจจริงผมอย่างให้คุณหญิงรีบกเขาไปทุกวันด้วยซ้ำ แต่ผมได้แต่คิดนั้นแหละครับ 
 "สวัสดี เจ้ายักษ์ ป๋ากลับมาแล้วเป็นเด็กดีใช่มั้ยวันนี้" 
ผมทักทายแมวสลิดตัวโปรดทันที ที่เดินเข้มาในบ้านหลังจากออกจากห้องฝึกแล้ว
 "หิวแล้วใช่มั้ยหล่ะ เดี๋ยวป๋าเทข้าวให้นะ แล้วค่อยกินแมวเลียเนอะ"
 "เอาหล่ะป๋าไปอาบน้ำก่อนนะ วันนี้ตะหงิดใจแปลกๆแฮะ"
ผมที่เดินไปอาบน้ำเสร็จกำลังจะแต่งตัว แต่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นก่อน ผมมองไปอย่างเอือมๆ 
 "ครับ คุณการันต์ "
 "นายทำธุระส่วนตัวเรียบร้อยแล้วใช่มั้ยมารับฉันหน่อยที่ร้านเดี๋ยวนี้เลยนะ...ฉัน..จะไม่ไหวแล้ว"
ผมมองมือถือที่ถูกตัดสายไปแล้วอย่างงงๆ นั้นแหละครับลางสังหรผมแม่นเสมอ นี้ถ้าเงินเดือนไม่ดีผมคงไม่ทนมาจนถึงวันนี้ ก่อนจะรีบแต่งตัวและขับรถออกไปรับเจ้านายทันที
  ผมมาถึงก็เดินเข้าไในร้านทันที ก่อนจะเดินตาม GPS ที่ระบุตำแหน่งเของเจ้านายผมไว้ทันที เดินมาซักพักก็ถึงห้องที่เจ้านายอยู่ เห็นบอดีการ์ด2คนยืนเฝ้าอยู่หน้าห้อง พวกเค้าก้มหัวและเปิดประตูให้ผมเข้าไปในห้อง 
  เพล้ง!!
เสียงของแตกทำให้ผมหยุดชะงักก่อนรีบเดินตามเสียงไปยังห้องที่อยู่อีกฝังทันที 
ก๊อกๆๆ!
 "คุณการันต์ผมเข้าไปนะครับ "
ผมเคาะประตูก่อนจะเดินเข้าไป สภาพห้องที่เละเทะข้าวของกระจัดกระจายเต็มห้อง แต่ไม่เห็นเจ้านายของผมเลย
ผมที่กำลังมองสำรวจอยู่นั้น ผมก็ต้องตกใจเมื่อมีคนเข้ามากอดผมจากทางด้านหลัง 
 "อ่ะ คุณการันต์ เป็นอะไรมากมั้ยครับ ให้ผมดูหน่อยครับปล่อยผมก่อนนะครับ"
ผมพยายามบอกคนที่กอดผมแน่นอยู่ตอนนี้ ซึ่งไม่มีท่าทีว่าจะปล่อยผมง่ายๆด้วย 
 "ไม่ ดรัณ ช่วยผมหน่อยผมไม่ไหวแล้ว "
หลังจากพูดจบเขาคนนั้นก็ผลักผมไปที่เตียง และตามมาทาบทับผมอย่างรวดเร็ว พร้อมล็อคข้อมือทั้งสองข้างของผมไว้ทันที กลิ่นฟีโรโมนกดข่มที่ปล่อยออกมาจากตัวเขา ทั้งที่ปกติผมแทบไม่ได้กลิ่นเลยตอนนี้กลับถูกปล่อยออกมาอย่างเข็มข้น กำลังทำให้สติของผมค่อยๆจางหายไปเรื่อยๆ
 "ไม่ครับ คุณการันต์ฟังผมก่อนตั้งสตินะครับเดี๋ยวผมหาคนมาช่วยให้คุณปลดปล่อยนะครับ"
ผมพยายามดิ้นหนีและต่อรอง แต่เมื่อมองสบตาเขาแล้วผมถึงกลับหยุดทุกคำพูด เหมือนผมกำลังตกลงไปในห้วงที่ดำมืด มองไม่เห็นอะไร มันอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก ในหัวมันคิดอะไรไม่ออกสักอย่างและทุกอย่างก็เหมือนสวิตซ์ที่ถูกตัดไป เมื่อคุณการันต์ก้มลงมาจูบผม ความนึกคิดของผมหายไปทันทีได้แต่ปล่อยให้เป็นไปตามสัณชาตญาณทันที 
 "อืม ช้าหน่อยครับคุณการันต์ อ่าา "
 "เรียกฉัน พี่รันต์ สิ หืมได้ยินมั้ยคนดีของฉัน อืม เร็วเข้าดรัณฉันอยากได้ยินเสียงเธอ"
 "อ่ะ พี่รันต์ครับ ผมไม่ไหวแล้วครับ ช่วยผมหน่อยนะครับ"
 "บ้าเอ้ย นายน่าฟัดเป็นบ้าเลยรู้ตัวมั้ย รอหน่อยนะขอฉันชิมนายให้สมกับที่รอมานานหน่อยนะ อืม คนดี"
ความรู้สึกของผมเหมือนมีลาวาร้อนค่อยๆราดลงบนตัวผมเมื่อเขากำลังไล่จูบไปตามส่วนต่างๆของร่างกายผมทีละเล็กทีละน้อย ความรู้สึกเหล่านั้นมันทรมานแต่ในความทรมานนั้นกลับรู้สึกดีด้วยเช่นกัน 
 "อ่ะ พี่รันต์ช่วยผมหน่อยนะครับผมไม่ไหวแล้ว"
ผมอ้อนวอนเขาคนนั้นทั้งน้ำตา มันเป็นความทรมานที่ผมไม่เคยได้เจอ และผมหาทางออกจากความทรมานนี้ไม่เจอ ผมรู้แค่ว่ามีแค่เค้าที่ช่วยผมได้ 
 "อ่า นายนี้จะทำให้ฉันตะบะแตกจริงๆดรัณ งั้นนายก็อย่าโทษฉันนะ หน้านายยั้วฉันเอง"
 "อ่าเบาหน่อยครับครั้งแรกของผม อ่า ได้โปรด"
 "อืม ฉันจะห้ามตัวเองไม่อยู่เพราะหน้านายนี้แหละดรุณอดทนหน่อยนะคนดีของฉัน"

  6 ชั่วโมง ผ่านไป

 "อ่ะ คุณการันต์ พอได้แล้วครับผมไม่ไหวแล้วนะ"
 "เรียกคุณอีกแล้วไม่อยากหยุดใช่มั้ย หือ คนดี"
 "อ่า พี่รันต์ ให้ดรุณพักเถอะนะครับ อ่ะ...อืม ผมมะ..ไม่ไหวแล้วครับ"
 "อืม เด็กดีอีกนิดนะครับ พี่สัญญา อืม รู้สึกดีเป็นบ้าเลยคนดีขา อีกนิดนะ ....ใกล้แล้วคนดี"
 "อ่า....พี่รันต์ ครับเร็วหน่อยผมจะเสร็จอีกแล้วครับ "
 "อืม พร้อมกันนะครับคนดี อ่ะ...อ่ะ..อืมมมม"
 "คุณโครตใจร้ายเลยคุณการันต์"
ผมที่ภาพตัดทันที่หลังจากกิจกรรมที่หนักหน่วงนี้ผ่านไป รอบที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้
 
08:35 น.
 
"ว้าย ตารันต์ ตื่นเดี๋ยวนี้นะเกิดอะไรขึ้น ทำไมห้องมันเละเทะแบบนี้ ตื่นมาคุยกับแม่ให้รู้เรื่องเลยนะ"
 "แม่ครับ แม่ไปรอข้างนอกก่อนนะครับเดี๋ยวผมปลุกน้องแต่งตัวแล้วผมออกไปครับ"
 "ได้ แม่จะออกไปรอข้างนอก เร็วๆด้วย"
เสียงใครสักคนที่คุยกันดังอยู่ทำให้สติของผมเริ่มกลับมาเข้าที่เข้าทางอย่างช้าๆก่อนที่เรื่องทั้งหมดจะกลับเข้ามาในหัวของผม 
 "อ๊ากกกก นี้ผมทำอะไรลงไป ผมถึงกลับกล้ามีความสัมพันธ์กับเจ้านายตัวเอง จบแล้ว..ชีวิตผมจบแล้ว อ๊ากกกก
ผมจะทำยังไงดีหล่ะ"
 "คนดีขา รีบลุกไปใส่เสื้อผ้าเร็วค่ะ แม่พี่รออยู่นะคะ"
 "คนดีอะไรของคุณอย่ามาพูดแบบนี้นะครับ อีกอย่างเรื่องเมื่อคืนมันก็....เห้ยคุณ"
 "มันก็อะไรคะ หือ บอกผมหน่อยสิคะ คนดีขา"
 "มันก็ไม่มีอะไรไงผมจำอะไรไม่ได้ด้วยซ้ำ"
ผมรีบปฏิเสธออกไปแบบอัตโนมัติก่อนหันหน้าหนีอีกฝ่ายที่ขยับหน้าเข้ามาใกล้ทันที แต่ผมก็ต้องตกใจกลับสภาพของผมที่ปรากฎในกระจก ทำไมสภาพผมหมือนผ่านสนามรบมาเลยหล่ะใหนจะรอยสีแดง ที่บางรอยเริ่มช้ำแล้วนี้อีกหล่ะ
"ตายยยยย...นี้ผมทำอะรลงไปเนี้ย ตายๆคร่าวนี้ผมตายๆแน่ๆๆพ่อจ๋า แม่จ๋า หนูขอโทษ อือออ"
 "หึๆ ยังไงตอนนี้ก็รีบแต่งตัวเถอะ แม่พี่รออยู่ครับ แต่งตัวนะครับ พี่เตรียมเสื้อผ้าไว้ให้เปลี่ยนแล้ว"
พูดจบเขาก็เดินออกไปจากห้องไป แต่เอะเขาตื่นนานแล้วเหรอทำไม่เขาแต่งตัวเสร็จแล้วหละ ช่างเถอะแต่งตัวก่อนดีกว่าให้คุณหญิงรอนานไม่ดี 
 "อ่ะ คนอะไรแรงดีชมัด ดีที่เราออกกำลังกายและเป็นอัลฟ่าไม่งั้นคงไม่ฟื้นตัวเร็วขนาดนี้ แต่เจ้านายก็เป็นอัลฟ่าเหมือนกันทำไม่เราถึงขัดขืนไม่ได้กันนะ หรือว่าเขาจะเป็นคนนั้น คงไม่หรอกมั้ง เฮ้อ ช่างเถอะคิดไปก็ปวดหัวเปล่าๆ"
   ผมรีบเดินไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที เมื่อเข้าไปในห้องน้ำก็ต้องแปลกใจเมื่อ มีเครื่องใช้ส่วนตัวที่เตรียมเอาไว้ให้ ร่วมถึงเสื้อผ้าชุดใหม่ ที่สำคัญคือชั้นในเขาก็เตรียมให้ผมด้วยที่สำคัญมันไซส์ผมด้วย 

15 นาที

"มาแล้วเหรอมานั้งสิจะได้คุยกันสักที"
เสียงคุณหญิงที่ดังขึ้นทำให้ผมก้มหน้าและรีบเดินไปนั้งตรงข้ามท่านทันที่ 
 "สวัสดีครับคุณหญิง "
 "อืม ยังไงเธอคิดจะทำยังไงกลับเรื่องนี้ดี ฉันให้เธอ สิบล้านแล้วไปจากชีวิตลูกชายฉันซะ ถือเป็นค่าเสียเวลา เธอจะว่ายังไง"
คุณหญิงยื่นเช็คมาต่อหน้าผมหนึ่งใบในนั้นเขียนจำนวนเงินสิบล้านบาทไว้ ผมมองมันก่อนเงยหน้ามองคุณหญิงอย่างตัดสินใจแน่วแน่
 "ขอบคุณครับคุณหญิง แต่ผมไม่ขอรับไว้ดีกว่า ส่วนเรื่องลูกชายคุณผมยินดีจากไปโดยที่ไม่เอาแะไรเลยครับ คุณหญิงไม่ต้องห่วงครับ"
 "ฉันจะมั่นใจได้ยังไงว่าเธอจะพูดจริงทำจริงแล้วจะไม่ย้อนกลับมาหาลูกชายฉันอีก"
 "งั้นเราสามารถร่างสัญญาเพื่อให้คุณหญิงมั้นใจได้ครับ"
 "ดี งั้นเธอเซ็นต์ชื่อตรงนี้ซะ"
คุณหญิงหยิบกระดาษบางอย่างออกมาวางตรงหน้าผม ผมที่ไม่คิดอะรรีบหยิบปากกามาเซ็นต์ชื่อตัวเองลงไปทันที โดยที่ผมไม่ได้อ่านรายละเอียดเลยด้วยซ้ำ
 "เรียบร้อยแล้วครับ ตอนนี้ผมขอตัวก่อนนะครับ"
เมื่อผมเซ็นต์ชื่อเสร็จผมก็ยื่นไปด้านหน้าคุณหญิงทนที ก่อนจะขอตัวกลับบ้านซึ้งตอนนี้ผมว่าผมน่าจะไม่สบายแน่ๆเลยผมอยากกลับไปนอนเต็มที
 "ตารันต์แกก็เซ็นต์ชื่อซะ แม่จะเอาไปจัดการให้"
 "ครับ"
ผมมองคุณหญิงยื่นกระดาษแผ่นนั้นให้คุณการันต์เซ็นต์แล้วเขารับมาเซ็นต์ชื่อตัวเองไปอย่างรวดเร็ว
 "ฝากด้วยครับแม่"
 "ได้สิ เชื่อใจแม่ได้เลย แม่ไปก่อนนะหนูดรัณ"
คุณหญิงหันมาบอกผมพร้อมรอยยิ้มก่อนรีบเดินจากไปไม่มีท่าทางโมโหเหมือนก่อนหน้านี้เลย แต่คงดีใจที่ผมยอมง่ายๆแหละมั้ง 
 "ผมขอตัวกลับก่อนนะครับคุณการันต์ และลาก่อนครับขอบคุณมากสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา"
ผมก้มหัวขอบคุณทุกอย่างที่ผ่านมา แม้ตอนแรกผมจะไม่ชอบขี้หน้าเขาก็ตาม ผมมองหน้าอดีตเจ้านายอีกครั้ง และหันหลังกำลังจะเดินไปที่ประตู แต่เสียงที่เขาเอ่ยขึ้นทำให้ผมหยุดเดินและหันไปมองหน้าเขาโดยอัตโนมัติ
 "ไม่เรียกพี่รันต์แล้วเหรอค่ะ น้องดรัณ"
 

[จบบทที่1