[BL] ลำนำบุปผาในม่านมายา - บทที่ 9 เงาสะท้อนในห้วงอดีต โดย นิลสุวาน. @Plotteller

“ซือเหยา” เป็นขันทีผู้จงรักภักดีต่อฮ่องเต้แห่งแคว้นต้าหลิง เขาเติบโตมาในวังหลวง ถูกฝึกฝนให้เป็นเงาไร้ตัวตน คอยปกป้องราชบัลลังก์จากภัยร้ายต่างๆ แต่โชคชะตากลับเล่นตลก เมื่อฮ่องเต้ถูกลอบปลงพระชนม์ อำนาจเปลี่ยนมือภายในคืนเดียว และซือเหยาถูกตราหน้าว่าเป็นคนทรยศ เขาถูกทรมานจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด แต่กลับได้รับความช่วยเหลือจากคนที่เขาไม่คาดคิด—“เหวินจิ้ง” แม่ทัพผู้สง่างาม ผู้ที่สงสัยว่าเขาดูไม่เหมือนขันที

[BL] ลำนำบุปผาในม่านมายา - บทที่ 9 เงาสะท้อนในห้วงอดีต โดย นิลสุวาน. @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

ชาย-ชาย,ย้อนยุค,จีน,ผจญภัย,แฟนตาซี,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย

หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง

แท็คที่เกี่ยวข้อง

รายละเอียด

ผู้แต่ง

นิลสุวาน.

เรื่องย่อ

“ซือเหยา” เป็นขันทีผู้จงรักภักดีต่อฮ่องเต้แห่งแคว้นต้าหลิง เขาเติบโตมาในวังหลวง ถูกฝึกฝนให้เป็นเงาไร้ตัวตน คอยปกป้องราชบัลลังก์จากภัยร้ายต่างๆ แต่แท้จริงแล้ว—เขาไม่ใช่ขันที เขาถูกบังคับให้ต้องใช้ชีวิตภายใต้ฐานะที่มิใช่ตัวเอง เพียงเพื่อรับใช้และแลกเปลี่ยนกับความปลอดภัยของครอบครัว

วันหนึ่ง “เหวินจิ้ง” แม่ทัพหนุ่มผู้มีดวงตาดั่งเหยี่ยวจับจ้องมายังเขาด้วยสายตาสงสัย “เจ้าดูไม่เหมือนขันที” เหวินจิ้งกล่าว พลางเดินเข้าใกล้เขาอย่างเชื่องช้า ซือเหยาหลบสายตานั้น แต่มือกลับกำดาบแน่น—หากความลับของเขาถูกเปิดเผย ก็มีเพียงความตายเท่านั้นที่รออยู่

ทว่าโชคชะตากลับเล่นตลก เมื่อฮ่องเต้ถูกลอบปลงพระชนม์ วังหลวงลุกเป็นไฟ อำนาจเปลี่ยนมือภายในคืนเดียว และซือเหยาถูกตราหน้าว่าเป็นคนทรยศ เขาถูกทรมานจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด แต่กลับได้รับความช่วยเหลือจากคนที่เขาไม่คาดคิด—เหวินจิ้ง แม่ทัพผู้สง่างาม ผู้ที่เคยบอกว่า “เจ้าดูไม่เหมือนขันที”

ซือเหยาไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดเหวินจิ้งจึงยอมเสี่ยงช่วยเขา แต่ทั้งสองจำต้องหลบหนีออกจากวัง และเริ่มต้นการเดินทางสู่ดินแดนลึกลับที่เต็มไปด้วยอาคมและตำนานโบราณ เพื่อค้นหาความจริงที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังการล่มสลายของราชวงศ์

ระหว่างการเดินทาง ทั้งคู่เริ่มมองเห็นกันในมุมที่แตกต่างออกไป จากที่เคยเป็นเพียงเงากับสายตาที่คอยจับผิด กลับกลายเป็นสายสัมพันธ์ที่ถักทอขึ้นอย่างช้าๆ ในม่านหมอกแห่งความลวงและอันตราย

แต่…ซือเหยาจะสามารถมีชีวิตรอดในโลกที่เต็มไปด้วยเล่ห์กลนี้ได้หรือไม่? และเหวินจิ้งจะยอมรับความรู้สึกที่เขามีให้กับชายผู้เป็น “ขันทีปลอม” ได้หรือเปล่า?

สารบัญ

เนื้อหา

บทที่ 9 เงาสะท้อนในห้วงอดีต

สายลมหนาวพัดผ่านพงไพร ราวกับพยายามชะล้างกลิ่นคาวเลือดที่ยังหลงเหลืออยู่บนใบไม้และผืนดิน ใต้แสงจันทร์สีเงิน ซือเหยาหยัดกายยืนอยู่เพียงลำพัง ขณะที่เงาของเขาทอดยาวไปบนพื้นหญ้าที่เปียกชื้น ลมหายใจของเขาสะท้อนความเหนื่อยล้า แต่จิตใจกลับวุ่นวายยิ่งกว่า

‘เจ้าจะรู้เร็วๆ นี้’ เสียงทุ้มของชายปริศนายังคงดังก้องอยู่ในความคิด ราวกับกลืนกินความเงียบในค่ำคืนนี้

“เจ้าเป็นใครกันแน่…” ซือเหยากระซิบ พลางมองไปยังจุดที่ชายคนนั้นหายไปเมื่อครู่

เขารู้สึกถึงบางสิ่งที่บีบรัดหัวใจ—ไม่ใช่เพียงเพราะถูกไล่ล่า ไม่ใช่เพียงเพราะต้องต่อสู้เพื่อเอาชีวิตรอด แต่เป็นเพราะในแววตาของชายคนนั้น… มีบางอย่างที่คุ้นเคยอย่างน่าประหลาด ความทรงจำบางส่วนในอดีตที่เลือนรางราวกับม่านหมอก กำลังพยายามจะเผยตัวออกมา แต่เขายังไขว่คว้ามันไว้ไม่ได้

ซือเหยากัดริมฝีปากแน่น ก่อนจะตัดสินใจเดินต่อไป เขาไม่มีเวลายืนอยู่กับที่นานเกินไป—เหวินจิ้งยังอยู่ด้านหลัง และเขาไม่มีวันปล่อยให้แม่ทัพหนุ่มเผชิญหน้ากับศัตรูเพียงลำพัง

เขาต้องกลับไปหาเหวินจิ้ง

เมื่อซือเหยาเร่งฝีเท้าย้อนกลับไปยังเส้นทางเดิม ภาพแรกที่เขาเห็นก็คือประกายดาบที่สะท้อนแสงจันทร์ และเงาร่างที่กำลังเข้าปะทะกันท่ามกลางหมู่ต้นไม้

เหวินจิ้งยังคงต่อสู้อย่างดุดัน คมดาบของเขาเคลื่อนไหวรวดเร็วและหนักแน่น ทุกครั้งที่ฟาดฟันลงไป เสียงเหล็กกระทบกันดังก้องราวกับเสียงของพายุที่ซัดกระหน่ำ แต่ศัตรูของเขาก็ไม่ใช่มือสมัครเล่น พวกมันเคลื่อนที่เร็วราวกับเงา พร้อมกันนั้นยังคอยประสานการโจมตีอย่างชำนาญ ซือเหยาไม่รอช้า เขาหยิบมีดสั้นที่เหน็บไว้ข้างเอวออกมา ก่อนจะกระโจนเข้าไปในสนามรบ

ดาบของศัตรูพุ่งเข้าหาเหวินจิ้งจากทางด้านหลัง และในเสี้ยววินาทีที่อันตรายนั้น ซือเหยาก็สะบัดมีดสั้นออกไป—

ฉึก!

มีดสั้นปักเข้าที่ต้นแขนของนักฆ่าคนหนึ่ง มันชะงักไปเพียงครู่ก่อนจะหันมาทางเขา แต่เหวินจิ้งก็ใช้จังหวะนั้นฟาดดาบลงไปเต็มแรง เลือดสาดกระเซ็น เสียงร้องของความเจ็บปวดดังขึ้น ก่อนที่ร่างของนักฆ่าจะทรุดลงกับพื้น

“เจ้ากลับมาทำไม!” เหวินจิ้งหันมาถามเสียงเครียด

“ข้าไม่มีวันทิ้งเจ้าไว้” ซือเหยาตอบสั้นๆ ก่อนจะตั้งท่าพร้อมสู้

เหวินจิ้งสบตาเขาครู่หนึ่ง แล้วเพียงเสี้ยววินาทีต่อมา ทั้งสองก็พุ่งเข้าโจมตีศัตรูพร้อมกัน

หลังจากการต่อสู้อันดุเดือดผ่านไป ท่ามกลางซากศพของเหล่านักฆ่าและกลิ่นเลือดที่คละคลุ้งในอากาศ ซือเหยาและเหวินจิ้งยืนหอบหายใจ ใบหน้าของทั้งคู่เต็มไปด้วยร่องรอยของการต่อสู้

“พวกมันเป็นใครกันแน่…” เหวินจิ้งพึมพำ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสงสัย

ซือเหยาเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบ “เงากุหลาบ—กลุ่มนักฆ่าที่ไม่เคยรับงานพลาด… และข้าคิดว่ามีใครบางคนอยู่เบื้องหลังพวกมัน”

เหวินจิ้งขมวดคิ้ว “ใครบางคน? หมายถึงผู้ที่ต้องการชีวิตของเจ้าอย่างนั้นหรือ?”

ซือเหยาพยักหน้า “ข้าเพิ่งพบใครบางคนเมื่อครู่ เขาไม่ได้ปิดบังใบหน้า… และข้ามีความรู้สึกว่า ข้าเคยพบเขามาก่อน”

เหวินจิ้งมองใบหน้าของซือเหยา ดวงตาของแม่ทัพหนุ่มฉายแววครุ่นคิด

“บางที…” เหวินจิ้งกล่าวเสียงเบา “บางทีเจ้ากำลังเข้าใกล้ความจริงที่เจ้าตามหามาตลอด”

ซือเหยาหัวเราะแผ่วเบา “ข้าก็หวังเช่นนั้น”

เมื่อพวกเขาเดินต่อไปในป่าลึก ความเงียบสงบกลับคืนมาอีกครั้ง แต่ภายในใจของซือเหยา ความสงสัยยังคงคุกรุ่น

ชายปริศนาผู้นั้นเป็นใคร?

เหตุใดเงากุหลาบถึงต้องการชีวิตของเขา?

และที่สำคัญที่สุด… ความจริงที่เขาถูกพรากไปตั้งแต่เด็กคืออะไร?

ใต้เงาจันทร์เพ็ญ ความลับในอดีตกำลังจะถูกเปิดเผยทีละน้อย

และบางที—ความจริงนั้น อาจเปลี่ยนแปลงทุกสิ่งที่เขารู้มาตลอดชีวิต