เมื่อมนุษย์ลืมตำนานตำนานจึงกลับมาทวงคืนความจริง ครั้งหนึ่งเมื่ออดีตกาลอันไกลโพ้น เหล่ามวลมนุษย์เคยมีวิทยาการที่เหนือธรรมชาติ เช่นศาสตร์แห่งการต่อสู้ อย่างการใช้ มานา ลมปราณและพลังฉี แต่มนุษย์ไม่ได้อยู่เพียงลำพัง ยังมีเผ่าพันธุ์อื่นๆเช่นพวกแอลฟ์ มนุษย์สัตว์ และเผ่าพันธุ์อื่นๆอีกมากมาย
เพื่อต่อกร กับ. ปีศาจ และ มอนสเตอร์ แต่ทว่าสงครามระหว่างพวกเขานั้นกินเวลายาวนานเกินไป จึงต้องจำใจ สละพลังของพวกเขา เพื่อผนึกฝันร้ายเหล่านั้น ณปัจจุบัน ผนึกนั้นเริ่มถูกคลาย จุดเริ่มต้นของวันสิ้นโลกก็มาถึง
แอคชั่น,แฟนตาซี,ไซไฟ,ดราม่า,ผจญภัย,มนุษย์สัตว์,เอลฟ์,เอาชีวิตรอด,มอนสเตอร์บุกโลก,พระเอกเก่ง,พระเอกเทพ,ตำนาน,แอคชั่น,การต่อสู้,สงคราม,พลังพิเศษ,เวทมนตร์,ฮาเร็ม,ผจญภัย,ดราม่า,ปีศาจ,มอนสเตอร์,ไซไฟ,แฟนตาซี ,วันสิ้นโลก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เสียงโลหะกระทบกับพื้นดังก้องในห้องมิติสีขาวโพลน...
แกร๊ง!
มีดทำครัวเก่า ๆ หล่นกระทบกับพื้นสีขาวสะอาดตา ไม่มีรอยเปื้อน ไม่มีคราบเลือด
ไม่มีอะไรเลย... นอกจากความเวิ้งว้างและความเงียบงันที่กลืนกินทุกสรรพสิ่ง
"อุนยอง..."
เสียงแหบพร่าหลุดออกจากลำคอแห้งผากของเด็กชายวัย 12 ปี
เขาทรุดตัวลงกับพื้น กำมือแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในฝ่ามือ
ความทรงจำสุดท้ายยังคงหลอกหลอนอยู่ในหัว...
—เสียงกรีดร้องของเด็กหญิงตัวน้อย
—มือเล็ก ๆ ที่ยึดชายเสื้อเขาไว้แน่น
—ดวงตาที่เปี่ยมไปด้วยความหวาดกลัว
"พี่จ๋า..."
น้องสาวที่ชื่อ คัง อุนยอง อายุ3ขวบ เรียกพี่ชายด้วยความหวาดกลัว
"ยะ—อย่าเข้ามานะ!!"
เด็กชายจำได้ว่าเขาตะโกนด้วยเสียงสั่นเครือ ขณะที่มือเล็ก ๆ กำมีดทำครัวแน่น
เบื้องหน้าเขาคือมอนสเตอร์ร่างยักษ์ที่ก้าวเข้ามาช้า ๆ
เพราะพ่อแม่ของเขาตายไปต่อหน้าต่อตาจากการโจมตีของมอนสเตอร์
เขากลั้นหายใจ ยกมีดขึ้น พยายามจะปกป้องน้องสาวครอบครัวเพียงคนเดียวสุดชีวิต—
...แต่ภาพทุกอย่างกลับขาดหายไปในวินาทีนั้น
และเมื่อเขาลืมตาขึ้นอีกครั้ง โลกก็เหลือเพียงสีขาวโพลน...
"ที่นี่...ที่ไหน?"
คัง ยองมินพึมพำกับตัวเอง สายตามองไปรอบ ๆ
ห้องสี่เหลี่ยมที่ไม่มีประตู ไม่มีหน้าต่าง ไม่มีแม้แต่เงาของสิ่งมีชีวิตใด ๆ
เขาลองยื่นมือไปแตะผนัง มันเรียบสนิท เย็นเฉียบ และแข็งแกร่งจนผิดปกติ
เขาหวังว่าทุกอย่างเป็นเพียงฝันร้าย...
แต่ความเงียบงันนี้ช่างสมจริงเกินไป
"อุนยอง..."
น้ำตาไหลอาบแก้ม พร้อมตะโกนเรียกชื่อน้องสาวและกระโจนเข้าไปทุบกำแพงสุดแรงเกิด
"อุนยอง!!"
เสียงสะท้อนก้องไปทั่วห้อง แต่มันไม่มีคำตอบกลับมา
มีเพียงเสียงลมหายใจของเขาเองที่สะท้อนอยู่ในความว่างเปล่า
"พี่...ขอโทษ..."
เลือดสีแดงสดเปื้อนฝ่ามือและกำแพงสีขาว
แต่ถึงแม้มือจะเจ็บแค่ไหน กำแพงกลับไม่มีรอยร้าวแม้แต่น้อย
เขาทรุดตัวลงกับพื้นอย่างหมดแรง หัวใจเหมือนถูกฉีกกระชากเป็นเสี่ยง ๆ
เขาสูญเสียทุกอย่างไปแล้ว...
"เรา...จะตายที่นี่งั้นเหรอ?"
เวลาผ่านไปนานเท่าไรแล้ว? หนึ่งวัน? หนึ่งเดือน? หรือหนึ่งปี?
ยองมินไม่รู้เลย เพราะที่นี่ไม่มีวันคืน ไม่มีแสง ไม่มีความมืด มีเพียง "ความว่างเปล่า"
เขาหิว...แต่ก็ไม่หิว
เขาเหนื่อย...แต่ก็ไม่เหนื่อย
เขาต้องการตาย...แต่เขาไม่อาจตายได้
"ถึงยังไง..พ่อกับแม่...ก็ตายแล้ว..แล้วอุนยองก็คงจะ.....รอก่อนนะ..พ่อคับ..แม่คับ..แล้วก็..."
"อุนยอง.."
"..อีกเดี๋ยว..พี่ก็จะไปหาแล้วละ"
เด็กน้อยคนนี้ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องอยู่แล้ว..
เขาก็เลย...แทงมีดเข้าที่หัวใจของตัวเอง...
ฉึก!
เลือดสาดกระเซ็น ร่างของเขาทรุดลงกับพื้น
แต่...
"อึก..."
ลมหายใจกลับคืนมาอีกครั้ง บาดแผลหายไปอย่างไร้ร่องรอย
เขายังคงมีชีวิตอยู่... ไม่ว่าจะทำซ้ำกี่ครั้ง ผลลัพธ์ก็เหมือนเดิม
"นี่มัน...อะไรกัน?"
...และแล้ว ยองมินก็โดดเดียวอยู่อย่างนั้นโดยที่เวลาค่อยๆกัดกินตัวเขา..อยากตายไม่อาจตาย อยากอยู่ไม่อาจอยู่..
ไม่มีถ้อยคำใดจะบรรยายถึงสถานที่แห่งนี้ได้ นอกจาก…......
นรก!
ลายสิบปีผ่านไปตัวเขาถึงจะเติบโตมาหน่อยแต่ก็ไม่ได้เติบโตพอเหมือนผ่านมาลายสิบปีที่ผ่านมา..
กระทั่งช่วงเวลาหนึ่งความคิดบางอย่างก็ผุดขึ้น
"แทนที่ผมจะรออยู่อย่างนี้ไปตลอด..สู้ทำทุกอย่างที่พอจะทำได้ก็แล้วกัน.."
เขาจับมีดแน่น เงื้อขึ้น และฟาดลงบนกำแพงด้วยแรงทั้งหมดที่มี
ฉัวะ!!
ครั้งแล้ว ครั้งเล่า
... หนึ่งร้อยปี... หนึ่งหมื่นปี...
เขาไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไรแล้ว
ร่างกายของเขาไม่แก่ลง ไม่อ่อนแอลง
เขาลงมือทำลายกำแพงครั้งแล้วครั้งเล่า
จนทุกความรู้สึก...ทุกอารมณ์...ค่อย ๆ หายไป
มีเพียงเสียงมีดกระทบกำแพง... และความเงียบงันที่ไม่จบสิ้น
จนกระทั่งวันหนึ่ง...
"…ร้าวแล้ว?"
ยองมินชะงัก ดวงตาที่เคยมืดหม่นกลับสั่นไหวแม้จะเพียงเล็กน้อย
เขาสัมผัสไปที่กำแพง และพบว่ามันมีรอยแตกลางฝ่ามือของเขา
หัวใจที่ด้านชาไปนานเต้นแรงขึ้นมาอีกครั้ง
หนึ่งแสนปี... หนึ่งล้านปี...
เขาฟันลงไปซ้ำ ๆ ไม่หยุดพัก
สิบล้านปี...
ห้าสิบล้านปี...
ร้อยล้านปี...
จนกระทั่ง...
"แตกแล้ว..."
เสียงร้าวดังสะท้อนไปทั่วห้อง ก่อนที่ทุกอย่างจะพังทลายลงอย่างสมบูรณ์
แสงจ้าสาดเข้ามาในห้องเป็นครั้งแรกในรอบ 100 ล้านปี
"ฉัน..."
"...ออกมาแล้ว"
และห้องนั้น..ก็แตกร้าวและสลายไปในที่สุด
แต่สิ่งที่รอเขาอยู่ภายนอกนั้นก็คือ...
โลกที่ล่มสลายเป็นที่เรียบร้อย
{บทนำ - จบ}
