เมื่อมนุษย์ลืมตำนานตำนานจึงกลับมาทวงคืนความจริง ครั้งหนึ่งเมื่ออดีตกาลอันไกลโพ้น เหล่ามวลมนุษย์เคยมีวิทยาการที่เหนือธรรมชาติ เช่นศาสตร์แห่งการต่อสู้ อย่างการใช้ มานา ลมปราณและพลังฉี แต่มนุษย์ไม่ได้อยู่เพียงลำพัง ยังมีเผ่าพันธุ์อื่นๆเช่นพวกแอลฟ์ มนุษย์สัตว์ และเผ่าพันธุ์อื่นๆอีกมากมาย
เพื่อต่อกร กับ. ปีศาจ และ มอนสเตอร์ แต่ทว่าสงครามระหว่างพวกเขานั้นกินเวลายาวนานเกินไป จึงต้องจำใจ สละพลังของพวกเขา เพื่อผนึกฝันร้ายเหล่านั้น ณปัจจุบัน ผนึกนั้นเริ่มถูกคลาย จุดเริ่มต้นของวันสิ้นโลกก็มาถึง
แอคชั่น,แฟนตาซี,ไซไฟ,ดราม่า,ผจญภัย,มนุษย์สัตว์,เอลฟ์,เอาชีวิตรอด,มอนสเตอร์บุกโลก,พระเอกเก่ง,พระเอกเทพ,ตำนาน,แอคชั่น,การต่อสู้,สงคราม,พลังพิเศษ,เวทมนตร์,ฮาเร็ม,ผจญภัย,ดราม่า,ปีศาจ,มอนสเตอร์,ไซไฟ,แฟนตาซี ,วันสิ้นโลก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ซากเหมืองที่ทิ้งร้าง
ท้องฟ้าค่อย ๆ เปลี่ยนสีจากเหลืองทองเป็นสีส้มเรื่อย ๆ จนกลายเป็นสีแดงเข้มเหมือนโลหิต พระอาทิตย์เริ่มตกดินตามขอบฟ้า พื้นดินรอบตัวยองมินเต็มไปด้วยฝุ่นที่ลอยขึ้นจากกระแสลมอ่อน ๆ ที่พัดผ่าน เขาก้าวเดินไปอย่างเงียบสงบ ผ่านเส้นทางที่เคยเป็นถนนเก่าและมุ่งหน้าไปยังซากเหมือง
ซากของเหมืองนี้เต็มไปด้วยเศษหินและโลหะเก่า ๆ เสียงเหล็กกระทบกันเบา ๆ ขณะที่ฝุ่นฟุ้งขึ้นจากร่องรอยของการขุดลึกใต้ดิน ในทุกก้าวที่เขาก้าวไป เสียงฝีเท้าของเขาดังแผ่วเบา ไม่มีเสียงใดเกิดขึ้นเลยแม้แต่จากสัตว์ร้ายที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืด
ท่ามกลางความเงียบสงัด มีสิ่งหนึ่งที่ยองมินสามารถรับรู้ได้ทันที — การเคลื่อนไหวของมอนสเตอร์รอบตัว ราวกับว่าเขารู้ว่าก๊อบลินซ่อนตัวอยู่ในมุมต่างๆ ของเหมือง
พวกก๊อบลินหลายตัวค่อย ๆ เริ่มเคลื่อนตัวออกจากที่ซ่อนของมัน แต่ยองมินก็ยังคงเดินไปอย่างไม่เร่งรีบ เขารู้ว่าพวกมันจะโจมตีเขาในไม่ช้า
เมื่อก๊อบลินพุ่งเข้ามาพร้อมกัน เขาเพียงแค่สะบัดมีดครัวในมือไปในอากาศเพียงครั้งเดียว — เสียงมีดปาดผ่านอากาศอย่างรวดเร็วจนดูเหมือนเป็นการเคลื่อนไหวเพียงครั้งเดียว แต่ที่จริงแล้วมันคือการฟันด้วยความเร็วและความแม่นยำถึง 10,000 ครั้งในเสี้ยววินาที
แต่ละครั้งที่มีดฟันผ่าน กระแสลมที่ตามมาจากการเคลื่อนไหวทำให้ร่างของก๊อบลินแต่ละตัวแตกออกเป็นชิ้น ๆ โดยไม่ทันได้มีโอกาสป้องกันตัวเลย
"ฉัวะ!"
เสียงของมีดที่ฟันผ่านอากาศ ทำให้ร่างของก๊อบลินหลายตัวถูกฟันเป็นชิ้น ๆ ทุกตัวล้มลงไปอย่างไร้เรี่ยวแรง ขณะที่ร่างของพวกมันพุ่งกระจายไปข้างหลังในเสี้ยววินาที
ยองมินยืนนิ่งอยู่กลางซากร่างของก๊อบลินที่กระจัดกระจายไปทั่วพื้น ดวงตาของเขาดูเรียบเฉย ไม่มีความตื่นเต้นหรือความรู้สึกใด ๆ เลยแม้แต่น้อย
“เคยสงสัยอยู่ว่าทำไมเราถึงไม่รู้สึกอะไรเวลาทำลายสิ่งต่างๆ? มันอาจจะฟังดูแปลก แต่หลังจากใช้ชีวิตในมิตินั้นมานานมาก เราก็เริ่มรู้สึกว่า...ทุกการฆ่า ทุกการทำลาย ทุกการต่อสู้...มันเป็นแค่ส่วนหนึ่งของชีวิตที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้”
เขาหันไปมองซากก๊อบลินที่แตกกระจาย
"พวกมันคงคิดว่าเราเป็นแค่คนธรรมดา...พวกเขาคงไม่รู้หรอกว่าเราทรมานมานานแค่ไหนในมิติที่เวลาผ่านไปนับล้านปีนั้น เราไม่เพียงแค่แข็งแกร่ง แต่ยังมีความเร็วที่ไม่มีใครเทียบได้"
ยองมินหยิบมีดครัวขึ้นมาดู รอยเลือดยังคงติดอยู่ที่ใบมีด เขามองมันอย่างเงียบๆ
“การใช้มีดทำครัวที่ไม่ใช่แค่เครื่องมือทำอาหาร...มันเป็นเครื่องมือที่บันทึกทุกความทรงจำ ทุกการต่อสู้ที่เคยผ่านมา มันไม่ได้เป็นแค่สัญลักษณ์ของความเจ็บปวด แต่มันคือความทรงจำที่ไม่สามารถลืมเลือนได้”
เขาหันไปมองดวงตาของก๊อบลินที่เหลือเพียงไม่กี่ตัวที่ยังมีชีวิตอยู่
"พวกมันคงไม่เข้าใจหรอกว่าเราไม่ต้องการฆ่าหรือทำร้ายใคร...แต่ในโลกนี้ คนที่อ่อนแอมักจะตกเป็นเหยื่อ ไม่มีทางเลือกจริงๆ"
ยองมินหันไปมองท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนสีไปอย่างช้า ๆ "โลกนี้...มันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป ทุกอย่างมันพังไปหมดแล้ว มนุษย์ก็เหมือนกัน ซึ่งครั้งหนึงก็เคยมีความแข็งแกร่งของตัวเอง แต่ตอนนี้ มันเหมือนแค่เงาในอดีตที่หายไป"
เขาหยุดคิดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหันกลับไปที่ก๊อบลินที่ล้มลง
"ยังไงก็ตาม...ต้องหาทางเอาตัวรอดต่อไป มันไม่สำคัญว่าใครจะเป็นฝ่ายถูกฆ่า หรือใครจะรอดชีวิต..."
จากนั้นเขาก็เพิ่งนึกได้ว่า
“อะ...จริงสิ แบบนี้แกนกลางของมันจะยังแลกเปลี่ยนได้อยู่รึปล่าวนะ…”
เขายังคงไม่เร่งรีบในการเก็บแกนกลางสีเหลืองซึ่งกลมเหมือนลูกแก้วเท่าองุ่นของพวกมัน แต่ค่อยๆ ตรวจสอบอย่างรอบคอบ แกนกลางของก๊อบลินบางตัวแตกหักจากการโจมตีอันรุนแรงของเขา ซึ่งมันอาจจะไม่สามารถนำไปแลกเปลี่ยนได้ในสภาพนี้แถมมันยังเป็นแกนกลางของมอนสเตอร์ระดับต่ำ■▪︎
เวลาผ่านไปหลังจากที่ยองมินเก็บรวบรวมแกนกลางเรียบรอยแล้วเขาก็เริ่มเดินต่อ
กลางดึกอันเงียบสงัด เมืองร้างที่ครั้งหนึ่งเคยรุ่งเรืองบัดนี้กลายเป็นเพียงซากปรักหักพัง ถนนเต็มไปด้วยเศษซากของอาคารที่พังถล่ม คราบเลือดเกาะแน่นกับพื้นเหมือนร่องรอยของอดีตที่ไม่อาจลบเลือน
ยองมินก้าวเดินไปตามถนนที่ว่างเปล่า เสียงฝีเท้าของเขาก้องสะท้อนในความเงียบ
แม้ไร้ซึ่งความรู้สึก แต่ลึกลงไป… เขารู้สึกแปลกประหลาด
"เงียบเกินไป"
ในโลกที่มีแต่มอนสเตอร์ปกครอง หากไม่มีเสียงร้องหรือเสียงคำรามของสัตว์ร้าย ก็อาจหมายความว่า "สิ่งที่อันตรายกว่านั้น" กำลังเคลื่อนไหวอยู่
👁️ การเผชิญหน้าที่ไม่คาดคิด
สายลมพัดเอื่อยผ่านตัวเขา…
"แก… มนุษย์สินะ?"
เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นจากเงามืด
ยองมินหยุดเดินก่อนจะหันไปช้า ๆ
ชายร่างสูงใหญ่ก้าวออกจากซากอาคาร เรือนร่างของเขาดูเหมือนมนุษย์แต่ก็ผิดแปลกไป เส้นเลือดสีดำปูดโปนใต้ผิวหนัง ดวงตาสีแดงวาวโรจน์ในความมืด กล้ามเนื้อบิดเบี้ยวเกินธรรมชาติ และกรงเล็บแหลมคมที่ปลายนิ้ว
เขาไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา…
"มนุษย์กลายพันธุ์งั้นเหรอ?"
ยองมินพึมพำเสียงเรียบ แววตาไร้อารมณ์ของเขาจับจ้องไปที่อีกฝ่ายราวกับกำลังประเมินบางสิ่ง
"หึ ดูเหมือนฉันจะโชคดีสินะ เจอของเล่นน่าสนใจแบบนี้"
ชายคนนั้นยิ้มกว้าง เผยให้เห็นฟันคมกริบที่ดูผิดมนุษย์
ยองมินถอนหายใจเบา ๆ
"ทำไมทุกคนถึงชอบโจมตีผมก่อนเสมอนะครับ?"
คำพูดของเขายังสุภาพเช่นเคย แต่ไม่ได้แฝงความหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย
"เพราะแกเป็นเหยื่อไงล่ะ!"
ตึง!
ร่างสูงใหญ่ของมนุษย์กลายพันธุ์พุ่งเข้าหายองมินด้วยความเร็วเหนือธรรมชาติ
⚔️ ศึกที่จบลงในพริบตา
หมับ!
ก่อนที่หมัดของมันจะถึงเป้าหมาย…
"แกร๊ก!"
เสียงกระดูกแตกดังสะท้อนไปทั่วราตรี
มือของยองมิน คว้าข้อมือของอีกฝ่ายด้วยมือเปล่า เบา ๆ… ราวกับจับเศษใบไม้
แต่แรงกดที่ปลายนิ้วของเขากลับบดขยี้กระดูกจนแหลกละเอียด
"อะ... อะไรนะ...?"
ดวงตาของมนุษย์กลายพันธุ์เบิกกว้าง ความหวาดกลัวแผ่ซ่านไปทั่วร่างของมัน
"โครม!"
ร่างของมันถูกเหวี่ยงลงกระแทกพื้นอย่างรุนแรงจนคอนกรีตแตกร้าว
"อึก…!"
มันพยายามขยับตัว… แต่ร่างกายกลับไม่ตอบสนอง
👁️ แววตาที่เหนือกว่าทุกสิ่ง
ยองมินย่อตัวลงนั่งข้าง ๆ มัน ใช้มีดครัวในมือแตะไหล่ของมันเบา ๆ
"คุณยังขยับไหวอยู่ไหมครับ?"
น้ำเสียงของเขาฟังดูสุภาพและอ่อนโยน… แต่สำหรับมนุษย์กลายพันธุ์แล้ว นั่นคือเสียงของมัจจุราชที่กระซิบข้างหู
"แกเป็นใครกันแน่…?"
มันเอ่ยถามด้วยเสียงสั่นเครือ
ยองมินเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบ
"แค่คนธรรมดาคนหนึ่ง… ที่เดินผ่านมาเท่านั้นเองครับ"
มนุษย์กลายพันธุ์กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
💭 อดีตที่ถูกฝังลึก
"คุณชื่ออะไรครับ?"
"...อีธาน"
"งั้นเหรอครับ คุณเป็นแบบนี้ได้ยังไง?"
อีธานเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะถอนหายใจยาว ดวงตาเต็มไปด้วยความปวดร้าว
"ฉันเคยเป็นมนุษย์เหมือนแก"
"แต่วันสิ้นโลก… มันเปลี่ยนฉันไป"
อีธานเคยเป็นมนุษย์ธรรมดา
แต่ในวันที่โลกพังทลาย มนุษย์บางคนเริ่มตื่นขึ้นพร้อมพลังเหนือธรรมชาติ บางคนแข็งแกร่งขึ้น… บางคนกลายเป็นสัตว์ประหลาด
และอีธานคือหนึ่งในผู้โชคร้ายเหล่านั้น
"ฉันไม่ได้ต้องการเป็นแบบนี้… แต่ฉันก็ไม่อาจย้อนกลับไปได้อีกแล้ว"
🔮 โอกาสในความมืด
ยองมินจ้องมองเขานิ่ง ๆ ก่อนจะพูดขึ้น
"ผมไม่สนว่าคุณจะเป็นอะไร"
"แต่ถ้าคุณยังมีสติอยู่… คุณก็ควรเลือกทางเดินของตัวเองให้ดีนะครับ"
อีธานเงียบไปพักใหญ่ ก่อนจะพึมพำออกมาเบา ๆ
"แกนี่มัน… แปลกดีนะ"
"ยังไงเหรอครับ?"
"แกดูเหมือนปีศาจมากกว่าฉันซะอีก"
คืนนั้น… อีธานรอดชีวิต
เขาจ้องมองแผ่นหลังของยองมินที่เดินจากไป ก่อนจะกำหมัดแน่น ความรู้สึกบางอย่างก่อตัวขึ้นภายในใจของเขา
"เราต้องเจอกันอีกแน่…"
{จบบทที่ 3}
