ดราม่า,ผู้ใหญ่,รัก,ไทย,อื่นๆ,ดราม่า,รักสามเศร้า,รักโรแมนซ์,รักโรแมนติก,รักไม่สมหวัง,รักโรแมนติด,รักต้องห้าม,รัก,18+,NC,NC+,Nc,Nc18+,โรแมนซ์,โรแมนติก,สามคน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ในเมืองเล็กๆ ที่โอบล้อมด้วยภูเขาและสายหมอก มีหญิงสาวชื่อ "ลลิน" อายุ 26 ปี เธอเป็นคนที่มีเสน่ห์แบบเรียบง่าย ผมยาวสีน้ำตาลเข้ม และดวงตาที่เต็มไปด้วยความฝัน ลลินทำงานเป็นครูสอนศิลปะในโรงเรียนประจำหมู่บ้าน เธอใช้ชีวิตอย่างสงบ จนกระทั่งสองชายหนุ่มเข้ามาเปลี่ยนแปลงทุกอย่างในชีวิตของเธอ
"กันต์" ชายหนุ่มวัย 28 ปี เป็นนักเขียนอิสระที่ย้ายมาอยู่ในหมู่บ้านเพื่อหาแรงบันดาลใจ เขามีบุคลิกเงียบขรึมแต่ลึกซึ้ง ดวงตาของเขามักมองลลินด้วยความรู้สึกที่เธอเองก็ตีความไม่ถูก ส่วน "โอม" ชายหนุ่มวัย 27 ปี เพื่อนสนิทของกันต์ เป็นคนร่าเริง อบอุ่น และมีรอยยิ้มที่ทำให้ทุกคนหลงใหล เขาทำงานเป็นช่างภาพอิสระ และมักชวนลลินไปถ่ายรูปท่ามกลางธรรมชาติ
ทั้งสามคนเริ่มต้นจากมิตรภาพที่งดงาม แต่เมื่อความรู้สึกเริ่มลึกซึ้งเกินกว่าคำว่าเพื่อน ความสัมพันธ์ที่เปราะบางนี้ก็เริ่มสั่นคลอน
หมู่บ้านเล็กๆ ที่ซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางขุนเขาและสายหมอกยามเช้า มีกลิ่นอายของความสงบที่ทำให้ผู้คนหลงรัก "ลลิน" หญิงสาววัย 26 ปี เดินออกจากบ้านไม้หลังเล็กของเธอพร้อมสมุดสเก็ตช์ภาพในมือ เธอสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวเรียบง่าย ผมยาวสีน้ำตาลเข้มถูกรวบหลวมๆ ปล่อยให้ลมพัดเบาๆ ขณะมุ่งหน้าไปยังโรงเรียนประจำหมู่บ้านที่เธอทำงานเป็นครูสอนศิลปะ
เช้าวันนั้นอากาศเย็นสบาย ลลินหยุดยืนที่สะพานไม้เก่าๆ เพื่อมองสายน้ำที่ไหลเอื่อยๆ ด้านล่าง เธอสูดหายใจลึกๆ รู้สึกถึงความสงบที่หาได้ยากในเมืองใหญ่ ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าดังขึ้นจากด้านหลัง
"เช้าสวยๆ แบบนี้ ไม่วาดรูปเก็บไว้หน่อยเหรอ?" เสียงทุ้มนุ่มของ "โอม" ดังขึ้นพร้อมรอยยิ้มกว้าง เขาสะพายกล้องถ่ายรูปคู่ใจไว้ที่คอ สวมเสื้อยืดสีเทาและกางเกงยีนส์ขาดๆ ที่ดูเข้ากับบุคลิกสบายๆ ของเขา
ลลินหันกลับไปมองแล้วยิ้มตอบ "ฉันกำลังคิดอยู่เหมือนกัน แต่บางทีแค่ได้มองมันแบบนี้ก็พอแล้ว"
โอมเดินมายืนข้างเธอ เขายกกล้องขึ้นถ่ายรูปสายน้ำและสะพานไม้อย่างตั้งใจ "บางทีผมคิดว่าผมอาจจะถ่ายคุณด้วยนะ ถ้าคุณไม่ว่าอะไร" เขาพูดพร้อมหันมามองเธอด้วยแววตาเจ้าเล่ห์
"โอมนี่ก็พูดเล่นอีกแล้ว" ลลินหัวเราะเบาๆ หน้าแดงเล็กน้อย เธอโบกมือลาเขาแล้วรีบเดินไปโรงเรียน แต่ในใจเธอรู้สึกถึงความอบอุ่นจากคำพูดง่ายๆ ของโอม
บ่ายวันเดียวกัน ขณะที่ลลินนั่งตรวจงานศิลปะของนักเรียนในห้องพักครู เสียงเคาะประตูดังขึ้น เธอเงยหน้าจากกองกระดาษแล้วเห็น "กันต์" ยืนอยู่ตรงนั้น เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีกรมท่าแขนยาวพับขึ้นถึงข้อศอก ถือสมุดโน้ตเล่มหนาในมือ ดวงตาคมเข้มของเขามองมาที่เธออย่างนิ่งสงบ
"ผมขอรบกวนหน่อยได้มั้ย" กันต์พูดด้วยน้ำเสียงเรียบ "ผมจะขอรบกวนยืมหนังสือศิลปะเธอหน่อยได้ไหม"
ลลินพยักหน้าแล้วลุกขึ้นไปหยิบหนังสือจากชั้นวาง "เล่มนี้นะ กันต์จะเอาไปเขียนนิยายเหรอ?" เธอถามด้วยความสนใจ
"อาจจะ" กันต์รับหนังสือจากมือเธอ นิ้วของทั้งคู่สัมผัสกันเพียงเสี้ยววินาที แต่เขากลับหยุดชะงักเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ "ผมชอบอะไรที่มันลึกซึ้ง บางทีศิลปะของเธออาจจะช่วยผมได้"
ลลินยิ้มให้เขา "ถ้ามีอะไรให้ช่วย บอกฉันได้นะ ฉันยินดี"
กันต์พยักหน้าก่อนจะเดินจากไป แต่แววตาของเขาที่มองเธอก่อนหันหลังกลับทำให้ลลินรู้สึกถึงบางอย่างที่อธิบายไม่ได้ มันไม่ใช่ความอบอุ่นแบบโอม แต่มันเป็นความรู้สึกที่หนักแน่นและลึกซึ้ง
เย็นวันนั้น ลลินนั่งอยู่ที่ระเบียงบ้านของเธอพร้อมถ้วยกาแฟร้อน เธอมองออกไปยังท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้มอ่อนๆ ความทรงจำของโอมและกันต์ในวันนี้วนเวียนอยู่ในหัวของเธอ โอมคือสายลมที่พัดผ่านมาพร้อมรอยยิ้ม ส่วนกันต์คือเงาที่นิ่งสงบแต่ทรงพลัง เธอส่ายหัวให้ตัวเองแล้วหัวเราะเบาๆ
"คิดอะไรเพ้อเจ้ออยู่ได้" เธอพูดกับตัวเอง แต่ในใจลึกๆ เธอรู้ว่ามิตรภาพของทั้งสามคนกำลังจะเปลี่ยนไปในทางที่เธอคาดไม่ถึง
เช้าวันต่อมา หมอกยังคงลอยต่ำปกคลุมหมู่บ้านเหมือนผ้าคลุมบางๆ ลลินตื่นเช้ากว่าปกติ เธอตัดสินใจเดินไปที่ลานกว้างใกล้โรงเรียนเพื่อวาดรูปทิวทัศน์ยามเช้า เธอสวมเสื้อกันหนาวสีครีมตัวเก่งทับชุดเดรสเรียบๆ ผมถูกรวบเป็นมวยหลวมๆ ที่คอ กระเป๋าเป้ใบเล็กสะพายอยู่ด้านหลัง บรรจุสมุดสเก็ตช์และดินสอสีที่เธอใช้ประจำ
เมื่อมาถึงลานกว้าง เธอเลือกนั่งลงบนม้านั่งไม้ตัวเก่าที่มองเห็นวิวภูเขาสลับซับซ้อน เสียงนกร้องเบาๆ ดังแว่วมาจากป่าใกล้ๆ ลลินเปิดสมุดแล้วเริ่มร่างเส้นโค้งของทิวเขา ปลายดินสอเคลื่อนไหวอย่างช้าๆ บนกระดาษ เธอจมอยู่ในโลกของตัวเอง จนกระทั่งเงาคนยาวๆ ทอดลงมาบนสมุดของเธอ
"สวยจัง" เสียงของโอมดังขึ้นจากด้านหลัง ลลินสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันไปมอง เขายืนอยู่ตรงนั้นในชุดแจ็กเก็ตสีเขียวเข้ม กล้องถ่ายรูปยังคงห้อยอยู่ที่คอเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของร่างกาย รอยยิ้มของเขาสว่างราวกับแสงแดดยามเช้าที่ส่องผ่านหมอก
"โอม! มาทำอะไรที่นี่แต่เช้าเนี่ย" ลลินถามพร้อมวางดินสอลง เธอพยายามซ่อนรอยยิ้มที่ผุดขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
"ผมตื่นเช้ามาเจอหมอกแบบนี้ เลยคิดว่าต้องออกมาถ่ายรูปให้ได้" โอมตอบ เขาเดินมานั่งข้างเธอบนม้านั่งโดยไม่รอคำเชิญ "แล้วก็โชคดีที่เจอลลินด้วย"
ลลินหัวเราะเบาๆ "โชคดีอะไรกัน ฉันแค่มานั่งวาดรูปเฉยๆ"
โอมไม่ตอบ แต่เขายกกล้องขึ้นถ่ายรูปเธอทันที ลลินยกมือป้องหน้าโดยสัญชาตญาณ "นี่! บอกแล้วไงว่าไม่ชอบให้ถ่าย" เธอพูดด้วยน้ำเสียงขัดเขิน
"แต่เธอสวยจริงๆ นะ โดยเฉพาะตอนที่ตั้งใจวาดรูปแบบนี้" โอมพูด เขาลดกล้องลงแล้วมองเธอด้วยแววตาที่จริงจังกว่าปกติ "ผมชอบดูคนที่มี passion มันทำให้รู้สึกมีชีวิตชีวา"
ลลินชะงักเล็กน้อย คำพูดของโอมทำให้หัวใจเธอเต้นแรงขึ้น เธอหันหน้าหนีไปมองทิวเขาเพื่อซ่อนใบหน้าที่เริ่มร้อนผ่าว "พูดอะไรแบบนี้ ฉันเขินนะ" เธอพูดเบาๆ
โอมยิ้มกว้างกว่าเดิม เขาขยับเข้าใกล้เธออีกนิดจนไหล่ของทั้งคู่เกือบสัมผัสกัน "เขินก็ดีสิ แปลว่าผมพูดอะไรได้ผลบ้าง" เขาหยอก ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วยื่นมือให้เธอ "ไปเดินเล่นด้วยกันหน่อยมั้ย ผมเจอทางลับไปน้ำตกเล็กๆ ใกล้ๆ นี้มาเมื่อวาน"
