ดราม่า,ผู้ใหญ่,รัก,ไทย,อื่นๆ,ดราม่า,รักสามเศร้า,รักโรแมนซ์,รักโรแมนติก,รักไม่สมหวัง,รักโรแมนติด,รักต้องห้าม,รัก,18+,NC,NC+,Nc,Nc18+,โรแมนซ์,โรแมนติก,สามคน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ลลินลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่สุดท้ายเธอก็ยิ้มแล้ววางมือลงบนมือของเขา "ได้สิ แต่ถ้าฉันเหนื่อย โอมต้องแบกกลับมานะ"
"ตกลง!" โอมหัวเราะ เขาดึงเธอลุกขึ้นแล้วพาเดินไปตามทางเล็กๆ ที่ทอดผ่านป่าสน ระหว่างทาง เขาคอยชี้ให้เธอดูต้นไม้แปลกๆ และหยุดถ่ายรูปเป็นระยะๆ ลลินรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเด็กอีกครั้งเมื่ออยู่กับโอม ความร่าเริงของเขาคล้ายสายลมที่พัดพาความกังวลของเธอให้หายไป
เมื่อถึงน้ำตกเล็กๆ ที่ซ่อนตัวอยู่ในป่า น้ำใสไหลลงมาจากโขดหินสูงราวสองเมตร ลลินนั่งลงบนก้อนหินเรียบๆ ข้างลำธารแล้วเปิดสมุดสเก็ตช์อีกครั้ง โอมนั่งลงข้างๆ เธอ เขามองเธอวาดรูปอยู่นานโดยไม่พูดอะไร สายตาของเขาอ่อนโยนจนลลินรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่แผ่ออกมา
"โอมเคยคิดมั้ย ว่าถ้าชีวิตมันสงบแบบนี้ตลอดไปจะเป็นยังไง" ลลินถามขณะที่มือของเธอยังคงร่างเส้นน้ำตก
"เคยสิ" โอมตอบ เขานอนเอนตัวลงบนหญ้า มือทั้งสองประสานไว้ที่ท้ายทอย "แต่ผมว่ามันคงน่าเบื่อ ถ้าไม่มีอะไรให้ตื่นเต้นบ้าง" เขาหันมามองเธอ "อย่างเช่น... การได้เจอคนแบบลลิน"
ลลินหยุดวาด เธอหันไปมองเขาแล้วเห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความหมายบางอย่าง เธออยากถามต่อ แต่ก่อนที่คำพูดจะหลุดออกมา เสียงฝีเท้าดังขึ้นจากทางที่ทั้งคู่ผ่านมา
"ดูเหมือนผมจะมาขัดจังหวะอะไรสักอย่าง" เสียงของกันต์ดังขึ้น เขายืนอยู่ห่างออกไปไม่กี่เมตร มือหนึ่งถือสมุดโน้ต อีกมือล้วงกระเป๋ากางเกง สายตาของเขานิ่งสงบแต่แฝงด้วยอารมณ์ที่อ่านยาก
"กันต์!" ลลินอุทาน เธอรีบปิดสมุดแล้วลุกขึ้นยืน "มาได้ยังไงเนี่ย"
"ผมเดินสำรวจสถานที่แถวนี้เพื่อหาไอเดีย" กันต์ตอบ เขาเดินเข้ามาใกล้แล้วมองไปที่โอมที่ยังนอนอยู่บนหญ้าด้วยท่าทีสบายๆ "ดูเหมือนโอมจะสนุกดีนะ"
โอมลุกขึ้นนั่งแล้วยิ้มให้กันต์ "ก็ไม่เลว ธรรมชาติที่นี่สวย ลลินก็วาดรูปเก่ง ผมเลยได้ทั้งรูปสวยๆ และเพื่อนดีๆ"
กันต์พยักหน้า แต่สายตาของเขาที่มองลลินกลับเต็มไปด้วยคำถามที่เขาไม่พูดออกมา ลลินรู้สึกถึงความตึงเครียดบางอย่างในอากาศ เธอพยายามเปลี่ยนเรื่อง "กันต์ลองนั่งด้วยกันมั้ย ตรงนี้วิวดีมากเลย"
กันต์ลังเลครู่หนึ่งก่อนจะนั่งลงบนก้อนหินอีกก้อนที่อยู่ใกล้ๆ เขาเปิดสมุดโน้ตแล้วเริ่มจดอะไรบางอย่าง ลลินแอบมองเขาแล้วเห็นตัวอักษรที่เรียงกันเป็นประโยคสั้นๆ แต่เธออ่านไม่ทันว่าเขียนอะไร
ทั้งสามคนนั่งอยู่ด้วยกันท่ามกลางเสียงน้ำตกและลมที่พัดผ่าน โอมเล่าเรื่องตลกที่เขาเคยเจอตอนไปถ่ายรูปในเมืองใหญ่ ลลินหัวเราะจนน้ำตาเล็ด ส่วนกันต์แค่ยิ้มมุมปาก แต่สายตาของเขายังคงจับจ้องที่ลลินเป็นระยะๆ
เมื่อพระอาทิตย์เริ่มคล้อยต่ำ โอมชวนทั้งคู่กลับ "เดี๋ยวค่ำกว่านี้ทางจะมืด ผมไม่อยากให้ลลินต้องลำบาก" เขาพูดพร้อมยื่นมือให้เธออีกครั้ง
ลลินรับมือของโอม แต่ขณะที่เธอลุกขึ้น เธอรู้สึกถึงสายตาของกันต์ที่มองตามหลังมา มันไม่ใช่สายตาที่โกรธหรือหึงหวง แต่มันเป็นสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่เธอไม่เข้าใจ
ระหว่างทางกลับ โอมเดินนำหน้าไปพร้อมกับเล่าเรื่องสนุกๆ ต่อ ลลินเดินตามหลังเขา แต่กันต์เลือกเดินเคียงข้างเธออย่างเงียบๆ เขาไม่พูดอะไรเลยตลอดทาง แต่เมื่อถึงหน้าบ้านของลลิน เขาหยุดแล้วพูดกับเธอเบาๆ
"วันนี้ผมเห็นอะไรที่สวยงามมากกว่าธรรมชาติ" กันต์พูด สายตาของเขาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ "ขอบคุณที่ทำให้ผมรู้สึกแบบนั้น"
ลลินอึ้ง เธอยิ้มให้เขาโดยไม่รู้จะตอบอะไร ก่อนที่กันต์จะหันหลังเดินจากไป โอมที่ยืนอยู่ใกล้ๆ หันมามองเธอแล้วถาม "กันต์พูดอะไรกับเธอเหรอ"
"เปล่า แค่... ขอบคุณที่พาไปน้ำตก" ลลินโกหก เธอไม่อยากให้โอมรู้ว่าใจของเธอกำลังสั่นไหวจากคำพูดของกันต์
คืนนั้น ลลินนอนไม่หลับ เธอนั่งมองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวจากหน้าต่างห้องนอน ภาพของโอมที่ยิ้มให้เธอและกันต์ที่มองเธอด้วยสายตาลึกซึ้งวนเวียนอยู่ในหัว ความรู้สึกของเธอเริ่มสับสน เธอถามตัวเองซ้ำๆ ว่าเธอกำลังรู้สึกอะไรกันแน่ แต่คำตอบยังคงเลือนลางเหมือนหมอกที่ปกคลุมหมู่บ้านของเธอ
เช้าวันใหม่เริ่มต้นด้วยแสงแดดอ่อนๆ ที่สาดส่องผ่านม่านหมอกบางๆ ลลินตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกที่หนักอึ้งในอก เธอนั่งมองตัวเองในกระจก ที่ตั้งอยู่มุมห้องนอน ผมยาวสีน้ำตาลเข้มยุ่งเล็กน้อยจากค่ำคืนที่นอนไม่หลับ ดวงตาของเธอสะท้อนความสับสนที่เธอพยายามกดไว้ เธอถอนหายใจยาวๆ ก่อนจะลุกขึ้นแต่งตัว เธอเลือกเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนกับกางเกงยีนส์ตัวเก่ง หวังว่าการไปทำงานที่โรงเรียนจะช่วยให้เธอหลุดพ้นจากความคิดวนเวียนเกี่ยวกับโอมและกันต์
เมื่อมาถึงโรงเรียน ลลินจัดเตรียมอุปกรณ์สำหรับชั้นเรียนศิลปะของวันนี้ เธอตัดสินใจให้เด็กๆ วาดภาพทิวทัศน์ที่พวกเขาชอบในหมู่บ้าน เสียงหัวเราะและการพูดคุยของเด็กๆ ดังก้องอยู่ในห้องเรียนไม้หลังเล็ก กลิ่นสีน้ำและดินสอไม้ลอยคละคลุ้งในอากาศ ลลินเดินไปดูผลงานของนักเรียนทีละคน คอยให้คำแนะนำด้วยรอยยิ้มที่พยายามฝืนขึ้นมา
"ครูลลินคะ หนูวาดต้นไม้ใหญ่ตรงลานกว้างได้มั้ยคะ" เด็กหญิงตัวเล็กคนหนึ่งถาม ดวงตากลมโตของเธอเต็มไปด้วยความตื่นเต้น
"ได้สิจ๊ะ วาดออกมาให้สวยๆ นะ" ลลินตอบ เธอลูบหัวเด็กเบาๆ แต่ในใจของเธอกลับนึกถึงภาพตัวเองที่ลานกว้างเมื่อวาน โอมที่ยิ้มให้เธอ และกันต์ที่มองเธอด้วยสายตาลึกซึ้ง เธอส่ายหัวไล่ความคิดนั้นออกไปแล้วเดินกลับไปที่โต๊ะของตัวเอง
ระหว่างที่เธอกำลังจัดระเบียบสมุดงาน เสียงเคาะประตูดังขึ้น ลลินเงยหน้าขึ้นแล้วเห็นโอมยืนอยู่ที่กรอบประตู เขาสวมเสื้อแจ็กเก็ตสีน้ำตาลอ่อนทับเสื้อยืดขาว กล้องถ่ายรูปยังคงห้อยอยู่ที่คอเหมือนเคย รอยยิ้มของเขาสว่างเหมือนแสงแดดที่ส่องเข้ามาพร้อมตัวเขา
"โอม? มาทำอะไรที่นี่" ลลินถาม เธอรู้สึกหัวใจเต้นแรงขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว
"ผมแวะมาหาเพื่อนที่เป็นครูที่นี่ แต่เห็นลลินอยู่ เลยคิดว่าน่าจะแวะมาทักทายหน่อย" โอมตอบ เขาเดินเข้ามาในห้องแล้วมองไปรอบๆ "เด็กๆ วาดรูปกันสนุกเลยนะ"
"ใช่ เด็กๆ ชอบศิลปะกันมาก" ลลินยิ้ม เธอพยายามทำตัวเป็นปกติ แต่สายตาของโอมที่มองเธอทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกจับตามองทุกการเคลื่อนไหว
