ดราม่า,ผู้ใหญ่,รัก,ไทย,อื่นๆ,ดราม่า,รักสามเศร้า,รักโรแมนซ์,รักโรแมนติก,รักไม่สมหวัง,รักโรแมนติด,รักต้องห้าม,รัก,18+,NC,NC+,Nc,Nc18+,โรแมนซ์,โรแมนติก,สามคน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
กันต์เงียบไปครู่หนึ่ง เขามองไปที่ทิวเขาก่อนจะตอบ "ผมไม่รู้เหมือนกัน บางทีผมอาจจะแค่คิดมาก" เขาหันมามองเธอ "ลลินมีความสุขตอนอยู่กับโอมใช่มั้ย"
คำถามนั้นทำให้ลลินรู้สึกเหมือนถูกแทงเข้าไปที่ใจ เธออยากตอบว่าใช่ แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็รู้สึกถึงบางอย่างที่ขาดหายไปเมื่ออยู่กับโอม บางอย่างที่เธอรู้สึกได้เมื่ออยู่กับกันต์ "ฉัน... ไม่รู้สิ" เธอตอบตามความจริง "โอมทำให้ฉันยิ้มได้ แต่บางครั้งฉันก็รู้สึกเหมือนมันไม่พอ"
กันต์พยักหน้า เขาไม่พูดอะไรต่อ แต่สายตาของเขาที่มองเธอเต็มไปด้วยความเข้าใจ ลลินรู้สึกถึงความอบอุ่นที่แตกต่างจากโอม มันไม่ใช่ความตื่นเต้น แต่เป็นความรู้สึกที่มั่นคงและลึกซึ้ง
เมื่อแสงแดดเริ่มจางลง กันต์ลุกขึ้น "ผมเดินไปส่งลลินที่บ้านมั้ย" เขาถาม
ลลินยิ้ม "ได้สิ ขอบคุณนะ"
ระหว่างทางกลับบ้าน กันต์เดินเคียงข้างเธออย่างเงียบๆ ลมเย็นพัดผ่านใบหน้าของทั้งคู่ ลลินรู้สึกถึงความสงบที่เธอโหยหา แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็รู้สึกถึงรอยร้าวที่เริ่มก่อตัวขึ้นในใจ รอยร้าวที่เกิดจากความรู้สึกที่เธอมีต่อโอมและกันต์
เมื่อถึงหน้าบ้าน กันต์หยุดแล้วมองเธอ "ลลิน" เขาเรียกชื่อเธอเบาๆ "ถ้าผมทำให้ลลินรู้สึกหนักใจ บอกผมได้นะ"
ลลินส่ายหน้า "ไม่เลย กันต์ไม่เคยทำให้ฉันรู้สึกแบบนั้น" เธอยิ้มให้เขา "ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันวันนี้นะ"
กันต์ยิ้มตอบ เขาพยักหน้าก่อนจะหันหลังเดินจากไป ลลินมองตามหลังเขาจนร่างของเขาหายไปในหมอกที่เริ่มหนาขึ้น เธอเดินเข้าบ้านแล้วนั่งลงที่โซฟา หัวใจของเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ
โอมและกันต์ สองคนที่เข้ามาในชีวิตของเธอพร้อมกัน แต่กลับทำให้เธอรู้สึกแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ลลินรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังหลงทางในหมอกหนาที่ยิ่งหนาขึ้นทุกวัน และเธอไม่รู้เลยว่าทางออกของเธออยู่ที่ไหน
เช้าวันจันทร์มาถึงพร้อมกับท้องฟ้าที่ปลอดโปร่ง แสงแดดสาดส่องลงมาบนหมู่บ้านเล็กๆ ที่โอบล้อมด้วยขุนเขา ลลินตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกที่เบาขึ้นเล็กน้อยหลังจากวันหยุดที่เต็มไปด้วยความสับสน เธอมองตัวเองในกระจกเงาเก่า ดวงตาของเธอยังคงสะท้อนความลังเล แต่เธอตัดสินใจว่าจะไม่ปล่อยให้ความรู้สึกนั้นครอบงำเธอทั้งวัน เธอเลือกสวมชุดเดรสสีครีมอ่อนที่ยาวถึงเข่า ทับด้วยเสื้อคาร์ดิแกนสีน้ำตาลอ่อน ผมยาวสีน้ำตาลเข้มถูกรวบเป็นมวยต่ำเรียบร้อย เธอหยิบกระเป๋าเป้ใบเล็กที่ใส่สมุดสเก็ตช์และอุปกรณ์สอน แล้วออกจากบ้านไปยังโรงเรียน
ระหว่างทาง ลลินเดินผ่านร้านกาแฟเล็กๆ ที่ตั้งอยู่ใกล้ทางเข้าโรงเรียน กลิ่นกาแฟคั่วใหม่ลอยคละคลุ้งในอากาศ เธอตัดสินใจแวะเข้าไปซื้อกาแฟอเมริกาโน่สักแก้วเพื่อปลุกตัวเองให้ตื่นเต็มที่ ขณะที่เธอกำลังรอเจ้าของร้านชงกาแฟ เสียงฝีเท้าที่คุ้นเคยดังขึ้นจากด้านหลัง
"ลลิน" เสียงของโอมเรียกเธอ เขาเดินเข้ามาในร้านพร้อมรอยยิ้มกว้าง สวมเสื้อยืดสีเทาเข้มทับด้วยเสื้อเชิ้ตลายตารางที่ปลดกระดุมออก กล้องถ่ายรูปยังคงห้อยอยู่ที่คอเหมือนเป็นเครื่องหมายประจำตัว "ตื่นเช้ามากเลยนะ"
"โอมนี่สิ มาทำอะไรที่นี่แต่เช้า" ลลินถาม เธอยิ้มตอบเขาโดยไม่ทันตั้งตัว
"ผมมีนัดถ่ายรูปให้เพื่อนแถวนี้ พอดีเห็นลลินเลยแวะมาทัก" โอมตอบ เขาเดินไปยืนข้างเธอที่เคาน์เตอร์ "ซื้อกาแฟเหรอ ผมเลี้ยงเอง"
"ไม่ต้องหรอก ฉันจ่ายเองได้" ลลินรีบปฏิเสธ แต่โอมยื่นเงินให้เจ้าของร้านไปแล้ว เขาหันมามองเธอพร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์
"ถือว่าผมขอบคุณที่วาดรูปให้เมื่อวานละกัน" เขาพูด ลลินถอนหายใจแต่ก็ยอมให้เขาจ่าย เธอรับกาแฟจากเจ้าของร้านแล้วเดินออกมาด้วยกัน
ทั้งคู่เดินไปตามทางเล็กๆ ที่มุ่งหน้าไปโรงเรียน โอมเล่าเรื่องงานถ่ายรูปที่เขาจะทำวันนี้ให้เธอฟัง เขาบอกว่าเพื่อนของเขาอยากได้รูปวิวหมู่บ้านตอนพระอาทิตย์ขึ้น ลลินฟังอย่างตั้งใจ เธอชอบวิธีที่โอมเล่าเรื่อง มันเต็มไปด้วยพลังและความตื่นเต้น
"ลลินอยากลองไปถ่ายรูปด้วยกันมั้ย วันหลังผมจะพาไปดูจุดที่สวยกว่าน้ำตกอีก" โอมถาม เขาหยุดเดินแล้วหันมามองเธอ
ลลินยิ้ม "ถ้ามีโอกาส ฉันไปแน่นอน" เธอตอบ เธอรู้สึกถึงความสดใสที่โอมมอบให้ มันเหมือนสายลมที่พัดพาความหนักอึ้งในใจของเธอให้เบาลง
เมื่อถึงหน้าโรงเรียน โอมโบกมือลาเธอ "เจอกันใหม่นะ ลลิน อย่าทำงานหนักเกินไปล่ะ" เขาพูดก่อนจะเดินจากไป ลลินมองตามหลังเขาจนร่างของเขาหายไปที่โค้งถนน เธอสูดหายใจลึกๆ แล้วเดินเข้าไปในโรงเรียน
ช่วงบ่ายที่โรงเรียน ลลินนั่งอยู่ในห้องพักครูหลังจากสอนเสร็จ เธอกำลังตรวจงานศิลปะของเด็กๆ ที่วาดทิวทัศน์ของหมู่บ้าน ภาพของเด็กแต่ละคนเต็มไปด้วยความคิดสร้างสรรค์ บางคนวาดสะพานไม้ บางคนวาดทุ่งหญ้า ลลินยิ้มให้กับความไร้เดียงสาของเด็กๆ แต่ในใจของเธอ เธอยังคงนึกถึงคำพูดของโอมเมื่อเช้า
ขณะที่เธอกำลังจดคะแนนลงในสมุด เสียงเคาะประตูดึงความสนใจของเธอ เธอเงยหน้าขึ้นแล้วเห็นกันต์ยืนอยู่ที่กรอบประตู เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีกรมท่าที่พับแขนขึ้นถึงข้อศอก มือของเขาถือสมุดโน้ตเล่มหนาเหมือนทุกครั้ง ดวงตาของเขามองเธอด้วยความนิ่งสงบ
"กันต์" ลลินทักทาย เธอยิ้มให้เขา "มาทำอะไรที่นี่"
"ผมแวะมาคืนหนังสือศิลปะที่ยืมไป" กันต์ตอบ เขาเดินเข้ามาในห้องแล้ววางหนังสือลงบนโต๊ะของเธอ "มันช่วยผมได้เยอะเลย ขอบคุณนะ"
"ยินดีจ้ะ" ลลินตอบ เธอมองไปที่หนังสือแล้วถามต่อ "กันต์เขียนนิยายไปถึงไหนแล้ว"
"ใกล้จบแล้ว" กันต์พูด เขานั่งลงที่เก้าอี้ข้างโต๊ะของเธอ "แต่ผมยังรู้สึกว่ามันขาดอะไรบางอย่าง"
ลลินเอียงคอมองเขา "ขาดอะไรเหรอ"
กันต์เงียบไปครู่หนึ่ง เขามองออกไปนอกหน้าต่างที่เปิดอยู่ แสงแดดยามบ่ายส่องเข้ามาทำให้ใบหน้าของเขาดูคมชัดขึ้น "บางทีอาจจะเป็น... ความรู้สึกที่แท้จริงของตัวละคร" เขาตอบ สายตาของเขาหันกลับมามองเธอ "ลลินเคยรู้สึกมั้ย ว่าบางครั้งเราเขียนอะไรออกมา แต่เราไม่แน่ใจว่ามันจริงแค่ไหน"
ลลินนิ่งไป คำถามของกันต์ทำให้เธอนึกถึงความรู้สึกของตัวเอง "เคยสิ" เธอตอบ "บางครั้งฉันวาดรูปออกมา แต่ฉันไม่รู้ว่ามันสะท้อนสิ่งที่ฉันรู้สึกจริงๆ หรือเปล่า"
