เรื่องราวของสองครอบครัวที่ต้องส่งลูกชายทั้ง 2 คนมาเเต่งงานกันเพราะคำว่า "ธุรกิจ" โดยที่ทั้งคู่ไม่ได้มีความเต็มใจตั่งเเต่เเรก
ชาย-ชาย,รัก,ดราม่า,ผู้ใหญ่,ครอบครัว,วาย,YAOI,Yaoi,นิยายวาย,NC,NC+,18+,ชาย-ชาย,ชายชาย,ชายรักชาย,ชายรับ,จับแต่งงาน,คลุมถุงชน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
แสงแดดยามเช้าสาดส่องลงมาบนกระท่อม วันใหม่เริ่มต้นด้วยความหวังหลังจากที่กันต์และภีมพบสัญญาเก่าที่พิสูจน์ว่าที่ดินของตระกูลกันต์เป็นสมบัติของชุมชน กลิ่นชาคั่วจากเตายังคงลอยฟุ้งในอากาศ ขณะที่กันต์นั่งตรวจเอกสารกับพ่อใหญ่คำและลุงชัยที่โต๊ะไม้เก่า ภีมยืนอยู่ข้างๆ ถือถ้วยชาคั่วที่เพิ่งต้มเสร็จ
"สัญญานี้เก่ามาก" พ่อใหญ่คำพูดขณะพลิกดู "แต่ถ้าเรานำไปยื่นต่อศาล มันจะช่วยยืนยันว่าไม่มีใครมีสิทธิ์ยึดที่ดินนี้ไปได้" กันต์พยักหน้า "ผมจะไปหาทนายในเมือง" เขาพูด "เราต้องทำให้มันถูกต้องตามกฎหมาย" ภีมมองเขา "ผมไปด้วยได้ไหม" เขาถาม
กันต์หันมามอง "คุณแน่ใจ" เขาถาม "มันอาจจะวุ่นวาย" ภีมยิ้ม "ผมอยากช่วย" เขาตอบ "และผมอยากเห็นว่ามันจะจบยังไง" ลุงชัยตบไหล่ภีม "เจ้าภีมนี่ใจสู้จริงๆ" เขาพูด กันต์ยิ้มบางๆ "งั้นไปด้วยกัน" เขาตอบ
แม่ของกันต์เดินออกมาจากมุมกระท่อม "ถ้าจะไปเมือง ลูกต้องเตรียมตัวดีๆ" นางพูด "ที่นั่นไม่เหมือนที่นี่" กันต์พยักหน้า "ผมรู้ครับ" เขาตอบ "แต่เราต้องไป" ภีมมองแม่ของกันต์ "ผมจะดูแลเขาให้ครับ" เขาพูด แม่ของกันต์ยิ้ม "ขอบใจนะลูก" นางตอบ
เช้าวันต่อมา กันต์และภีมเตรียมตัวเดินทางไปเมืองด้วยรถกระบะเก่าของลุงชัย ลุงชัยอาสาขับรถให้ "ผมรู้จักทนายคนหนึ่งในเมือง" เขาพูดขณะสตาร์ทรถ "เขาเคยช่วยเรื่องที่ดินมาแล้ว" กันต์นั่งข้างหน้า ขณะที่ภีมอยู่ด้านหลัง ถือกล่องเหล็กที่ใส่สัญญาและโฉนดไว้แน่น
ถนนจากหมู่บ้านไปเมืองเต็มไปด้วยโค้งและหลุม กันต์มองออกไปนอกหน้าต่าง "ผมไม่เคยคิดเลยว่าจะต้องกลับไปเมืองแบบนี้" เขาพูด ภีมมองเขา "คุณเคยไปบ่อยไหม" เขาถาม กันต์ส่ายหน้า "ไม่บ่อย" เขาตอบ "ผมชอบอยู่ที่ไร่มากกว่า"
ภีมยิ้ม "ผมเข้าใจแล้ว" เขาพูด "แต่บางที การไปเมืองครั้งนี้อาจจะดีต่อไร่" กันต์หันมามอง "คุณมองโลกในแง่ดีเกินไป" เขาพูดหยอก ภีมหัวเราะ "ผมแค่พยายามทำให้คุณยิ้ม" เขาตอบ กันต์มองเขา "มันได้ผล" เขาพูด
เมื่อถึงเมือง รถกระบะจอดหน้าสำนักงานทนายเล็กๆ ในย่านที่ไม่พลุกพล่าน ลุงชัยพาทั้งคู่เข้าไปพบ "ทนายสมชาย" ชายวัยสี่สิบกว่าในชุดสูทสีเทา "นี่เพื่อนเก่าผม" ลุงชัยแนะนำ "เขาจะช่วยได้" ทนายสมชายยิ้ม "ยินดีครับ" เขาพูด "เล่าเรื่องให้ผมฟังหน่อย"
กันต์และภีมเล่าเรื่องทั้งหมด ตั้งแต่การแต่งงานที่ถูกบังคับโดยพ่อของภีม น้ำท่วมที่ทำลายไร่ชา ไปจนถึงการบุกรุกที่ดินโดยบริษัทใหญ่ ทนายสมชายฟังอย่างตั้งใจ "สัญญานี่น่าสนใจ" เขาพูดขณะดูเอกสาร "ถ้ามันถูกต้องตามกฎหมาย เราจะยื่นคำร้องต่อศาลได้"
"แล้วจะใช้เวลานานไหมครับ" ภีมถาม ทนายสมชายพยักหน้า "นานหน่อย" เขาตอบ "แต่ถ้าชุมชนสนับสนุน และเรามีหลักฐานชัดเจน โอกาสชนะมีสูง" กันต์มองเขา "เราจะทำยังไงต่อ" เขาถาม
"ผมจะเตรียมเอกสารให้" ทนายสมชายตอบ "แต่คุณต้องกลับไปรวบรวมคำยืนยันจากชาวบ้านในหมู่บ้านด้วย" ภีมพยักหน้า "ผมจะช่วย" เขาพูด กันต์มองเขา "ขอบคุณ" เขาพูดเบาๆ
หลังจากคุยกับทนายเสร็จ กันต์และภีมเดินออกมาจากสำนักงาน ลุงชัยรออยู่ที่รถ "เป็นยังไง" เขาถาม กันต์ตอบ "เรามีโอกาส" เขาพูด "แต่ต้องกลับไปขอคำยืนยันจากชาวบ้าน" ภีมมองเขา "เราจะทำได้" เขาพูด "ผมเชื่อ"
ทั้งสามเดินทางกลับหมู่บ้านในช่วงบ่าย ระหว่างทาง ภีมมองออกไปนอกหน้าต่าง "ผมเคยกลัวการกลับไปเมือง" เขาพูด "แต่ครั้งนี้ ผมรู้สึกดี" กันต์หันมามอง "ทำไม" เขาถาม ภีมยิ้ม "เพราะผมไปกับคุณ" เขาตอบ กันต์นิ่งไป "คุณนี่พูดอะไรแปลกๆ อีกแล้ว" เขาพูด แต่รอยยิ้มเล็กๆ ปรากฎบนใบหน้า
เมื่อถึงหมู่บ้าน กันต์และภีมเรียกประชุมชาวบ้านที่ศาลากลางหมู่บ้าน พ่อใหญ่คำช่วยอธิบายสถานการณ์ "เราต้องรวมพลังกัน" เขาพูด "ถ้าทุกคนยืนยันว่าที่ดินนี้เป็นของชุมชน เราจะปกป้องมันได้" ชาวบ้านพยักหน้าตกลง หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งยกมือ "ฉันจะเซ็นชื่อให้" นางพูด "กันต์ช่วยครอบครัวฉันมาเยอะ"
ชายหนุ่มคนหนึ่งพูดต่อ "ผมด้วย" เขาพูด "ไร่ชาคือชีวิตของเรา" ภีมมองทุกคนด้วยความรู้สึกซาบซึ้ง "ขอบคุณครับ" เขาพูด "ผมสัญญาว่าจะช่วยให้เต็มที่" ชาวบ้านมองภีม "เจ้าภีมนี่ดีจริงๆ" ชายคนหนึ่งพูด "เหมาะกับกันต์เลย"
ภีมหน้าแดง "ผมแค่ทำเท่าที่ทำได้" เขาตอบ กันต์ยิ้ม "เขาทำได้ดี" เขาพูด "ผมโชคดีที่มีเขาอยู่ด้วย" ชาวบ้านหัวเราะกันครึกครื้น การประชุมจบลงด้วยการรวบรวมลายเซ็นจากทุกคนในหมู่บ้าน
วันต่อมา กันต์และภีมกลับไปที่ไร่ชาเพื่อดูความคืบหน้า ต้นกล้าที่ปลูกเริ่มตั้งรากดีขึ้น กันต์นั่งลงข้างแปลงชา "ถ้าเราชนะคดีนี้ ไร่จะไปได้ไกล" เขาพูด ภีมมองเขา "ผมเชื่อว่าเราจะชนะ" เขาตอบ "และสหกรณ์ชาจะสำเร็จ"
กันต์หันมามอง "คุณมั่นใจเกินไป" เขาพูดหยอก ภีมยิ้ม "ผมมั่นใจในตัวคุณ" เขาตอบ กันต์นิ่งไป "บางทีผมก็สงสัยว่าคุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง" เขาพูด ภีมมองกลับ "ผมก็สงสัยเหมือนกัน" เขาตอบ "แต่ตอนนี้ ผมรู้ว่ามันถูกต้อง"
ลุงชัยเดินเข้ามาในไร่ "กันต์ ภีม!" เขาเรียก "มีจดหมายจากทนายสมชาย" เขายื่นซองจดหมายให้ กันต์เปิดอ่าน "เขาบอกว่าเอกสารพร้อมแล้ว" เขาพูด "เราต้องไปยื่นศาลในเมืองอาทิตย์หน้า" ภีมพยักหน้า "ผมจะไปด้วย" เขาพูด
กันต์มองเขา "คุณไม่เหนื่อยบ้างเหรอ" เขาถาม ภีมส่ายหน้า "ไม่เหนื่อย" เขาตอบ "ผมอยากเห็นทุกอย่างจบด้วยดี" กันต์ยิ้ม "ดี" เขาพูด "เพราะผมเริ่มชินกับการมีคุณอยู่ข้างๆ"
ช่วงเย็น กันต์และภีมกลับไปที่กระท่อม แม่ของกันต์เตรียมอาหารเย็นรออยู่ "วันนี้วุ่นวายอีกแล้ว" นางพูด กันต์พยักหน้า "แต่คุ้ม" เขาตอบ "เรากำลังจะได้ที่ดินคืน" ภีมมองเขา "และไร่จะดีขึ้น" เขาเสริม
พ่อของกันต์ที่นอนพักอยู่บนเตียงขยับตัวขึ้นนั่ง "ลูกทำดีมาก" เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง "และเจ้าภีมด้วย" ภีมยิ้ม "ขอบคุณครับ" เขาตอบ "ผมแค่อยากช่วย" พ่อของกันต์มองทั้งคู่ "ลูกสองคนนี้เข้ากันดี" เขาพูด
กันต์มองภีม "บางที" เขาพูด "ผมโชคดีจริงๆ" ภีมหน้าแดง "คุณนี่..." เขาบ่น กันต์หัวเราะ "ผมแค่พูดความจริง" เขาตอบ
คืนนั้น กันต์และภีมนั่งหน้ากระท่อม มองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว "ถ้าเราชนะคดีนี้ คุณจะทำอะไรต่อ" ภีมถาม กันต์มองเขา "ผมจะทำให้ไร่ชาดีขึ้น" เขาตอบ "แล้วคุณล่ะ" ภีมยิ้ม "ผมจะอยู่ที่นี่" เขาตอบ "และช่วยคุณไปเรื่อย ๆ"
กันต์วางมือบนไหล่เขา "ดี" เขาพูด "เพราะผมไม่อยากให้คุณไปไหน" ภีมมองกลับ "ผมก็เหมือนกัน" เขาตอบ ความเงียบครอบงำทั้งคู่ แต่เป็นความเงียบที่เต็มไปด้วยความมั่นใจและความผูกพัน
