จีน,รัก,ชาย-หญิง,เกิดใหม่,ครอบครัว,นิยายรักจีนโบราณ,ครอบครัว,เกิดใหม่,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ครอบครัวยากจนแทบอดตายแต่สามีก็วุ่นวายหาลูกมาเพิ่ม
ผู้แต่ง
มู่จิ่น 木槿
เรื่องย่อ
หากใครคิดว่าการตายไปคือการได้พ้นทุกข์พิมพ์ลดาขอเรียนให้ทราบว่าทนใช้ชีวิตอยู่ต่อไปเถิดเพราะชีวิตหลังความตายที่ได้พบเจออาจจะบัดซบยิ่งกว่าเก่าดูจากชีวิตของเธอเป็นตัวอย่างจากแต่เดิมที่เป็นคนหาเช้ากินค่ำธรรมดาๆ แต่ชีวิตก็มามีอันถึงคราวซวยต้องมารับใช้หนี้นอกระบบที่พี่สาวแท้ๆ เป็นคนก่อแล้วหนีหายเข้ากลีบเมฆไปไม่กลับมา เจ้าหนี้ก็ตามมาทวงอยู่ได้ทุกวันหาเงินมาจ่ายดอกวันละสองพันก็ยังไม่พอทำให้เธอตัดสินใจโดดน้ำตายให้มันจบๆ ไป ลากันทีชีวิตบัดซบซ้ำซาก
แต่ใครมันจะรู้ว่าจะมีชีวิตในโลกหน้าที่รออยู่จากผู้หญิงธรรมดาอายุยี่สิบปลายๆ กลับต้องมามีชีวิตใหม่สวมวิญญาณเข้าร่างเป็นมารดาของบุตรสี่คนและสามีอีกหนึ่งแต่เรื่องที่มันน่าตกใจไปมากกว่านั้นคือกุ้ยอิงฮวาคนนี้เคยมีสามีมาแล้วก่อนหน้านี้ถึงสองคนสามีแรกแก่ง่ายตายเร็วมาก สามีสองยังไม่แก่แต่ก็ชิงตายไปทิ้งมรดกไว้ให้เป็นลูกๆ ที่แสนรู้ความถึงสองคนส่วนสามีคนที่สามนั้นนางจัดการรวบตึงเอาไว้เพราะอยากให้ในครอบครัวมีผู้ชายช่วยปกป้องดูแลแต่อยู่มาไม่ทันไรเขาก็สร้างเรื่องไปอุ้มเด็กกลับมาบ้านให้นางเลี้ยงอีกแล้วหรืองานนี้ก็ต้องลุกขึ้นมาปฏิวัติครอบครัวให้มีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น
หมายเหตุ
นิยายเรื่องนี้ไม่อิงประวัติศาสตร์ไม่ว่าจะ สถานที่ เหตุการณ์ หรือตัวบุคคลในเรื่องล้วนเกิดจากจินตนาการของผู้เขียนทั้งสิ้นค่ะ
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับการฆ่าตัวตายอาจทำให้คุณนักอ่านไม่สบายใจนะคะ
กติกาการลงนิยาย
ลงเนื้อหาให้อ่านฟรีทั้งหมด 10 ตอนหลังจากนั้นจะติดเหรียญล่วงหน้า รายละเอียดดังนี้
1. ติดเหรียญล่วงหน้า 1 สัปดาห์
2. ปลดเหรียญอ่านฟรี 1สัปดาห์
3. หลังจากนั้นจะติดเหรียญถาวรราคาเต็มไปจนถึงตอนจบค่ะ
ขนมกุยช่ายอาหารว่างรายการใหม่ได้รับความนิยมอย่างล้นหลามและขายหมดก่อนกับข้าวเสียด้วยซ้ำทำเอากุ้ยอิงฮวายิ้มกว้างที่ลูกค้าต่างก็แวะเวียนมาชื่นชมในรสชาติและความแปลกใหม่โดยที่ตอนแรกๆ ที่ชาวบ้านเห็นอาหารนึ่งในลังถึงไม้ไผ่ต่างก็เข้าใจกันไปเองว่าเป็นซาลาเปาแต่หลังจากที่นางนำขนมออกมาให้ชิมเท่านั้นใครๆ ต่างก็ตื่นเต้นในรสชาติแปลกใหม่และรสสัมผัสที่หลากหลายของขนมชนิดนี้
“แม่นางขนมกุยช่ายขายหมดแล้วอย่างนั้นหรือ” บุรุษผู้หนึ่งแต่งกายดูดีตามประสาผู้มีอันจะกินเอ่ยถามเมื่อมาถึงร้านอาหารแผงลอยแล้วพบว่ามีแต่กับข้าวเหลือติดก้นถาดอยู่ไม่มากแล้ว
“ต้องขออภัยด้วยนะเจ้าคะวันนี้ขนมกุยช่ายหมดแล้วแต่รับรองว่าพรุ่งนี้จะมีมาขายแน่นอนเจ้าค่ะ” เพราะเพิ่งนำมาขายเป็นวันแรกกุ้ยอิงฮวาจึงไม่ได้เตรียมมามากนักแต่นางตั้งใจว่าวันพรุ่งนี้จะเพิ่มกำลังการผลิตให้มากกว่าเดิมอีกเล็กน้อยเพราะเซินเอ๋อร์และเสี่ยวซูรับปากว่าจะตื่นมาช่วยห่อขนมแต่วันนี้นางยังไม่ได้ให้เด็กๆ ช่วยเพราะว่าอยากให้พวกเขานอนกันให้มาก
“ไม่ทราบว่าเราเคยพบกันมาก่อนหรือเปล่าเหตุใดข้าจึงคุ้นหน้าของแม่นางนัก ช่างคล้ายกับฮูหยินรองเถียนเหลือเกิน” แต่แทนที่จะได้คำตอบเรื่องขนมกุยช่ายแล้วจะจากไปแต่ชายผู้นั้นยังคงยืนจ้องหน้ากุ้ยอิงฮวาอย่างไม่มีมารยาทอยู่อีกนานสองนานอีกทั้งยังเอ่ยถามเรื่องไร้สาระออกมาอีก
“ข้าแซ่กุ้ยเจ้าค่ะ” กุ้ยอิงฮวาตอบเพียงเท่านั้นก่อนจะหันไปให้ความสนใจลูกค้าที่มาซื้ออาหารและไม่ได้หันมามองชายผู้นั้นอีกจนกระทั่งซุนคุนเล่อกลับออกมาจากร้านท่านลุงเหมียวเพื่อไปซื้อแป้งและถั่วทุกคนจึงเร่งมือเก็บกวาดทำความสะอาดพื้นที่จะได้กลับบ้านไปพักผ่อนกัน
หลังจากนั้นชายแปลกหน้าก็ยังแวะเวียนมาซื้อทั้งอาหารและขนมที่ร้านอยู่ทุกวันจนเข้าวันที่สามเขาจึงเอ่ยปากพูดในสิ่งที่ทำให้ทั้งกุ้ยอิงฮวาและซุนคุนเล่อถึงกับมีลมออกจากหูด้วยความโมโห
“ท่านก็เห็นว่าข้ามีสามีแล้วยังจะกล้าพูดจาออกมาได้ไม่อายปากหากตนเองไม่มีความละอายใจแล้วก็ช่วยเห็นแก่หน้าของภรรยาท่านก็ได้นะเจ้าคะ” ที่กุ้ยอิงฮวาโมโหถึงเพียงนี้เพราะชายแปลกหน้าที่นางมาทราบทีหลังว่าเขาเป็นพ่อค้าเร่ที่เคยค้าขายกับอดีตสามีไม่รู้ไปกินดีหมีหัวใจเสือมาจากไหนจึงได้มากล้าทาบทามนางไปเป็นอนุภรรยาของตัวเอง
นอกจากนี้ยังรับปากว่าจะให้เงินแก่ซุนคุนเล่อเพื่อที่จะเอาไว้ดูแลลูกๆ ของนางแล้วที่ไม่เท่ากับว่ากุ้ยอิงฮวาต้องขายตัวเองให้เป็นเมียน้อยผู้อื่นหรืออย่างไรกัน
“มีอะไรที่จะต้องละอายใจด้วยเล่าการเป็นอนุภรรยาของพ่อค้าอย่างข้าดีกว่าการที่ต้องเป็นภรรยาของชาวบ้านจนๆ มากนักข้าสัญญาว่าเจ้าไม่จำเป็นต้องออกมาทำงานอาบเหงื่อต่างน้ำจะได้นั่งแต่งตัวสวยๆ เข้าออกโรงน้ำชาหรือหอสุราใดก็ได้หากเจ้าต้องการ” คนที่มีความคิดสกปรกยังคงใช้เงินหลอกล่อกุ้ยอิงฮวาโดยที่ไม่สนใจจะดูสีหน้าที่มืดครึ้มของนางและสามีเลยแม้แต่น้อย
“ไม่ต้องห่วงหรอกน้องชายข้าจะไม่พานางไปเปล่าๆ ข้าสัญญาแล้วว่าจะให้เงินเจ้าเอาไว้เพื่อเลี้ยงดูลูกๆ หรือจะเอาไปหาความสำราญที่หอคณิกาก็ตามใจข้าเข้าใจดีว่านางงดงามถึงขนาดนี้เจ้าก็คงอาลัยอยู่ไม่น้อยแต่หญิงคณิกาจะทำให้เจ้าลืมเลือนนางได้อย่างรวดเร็วแน่นอน”
“เก็บเงินแล้วเอาหน้าด้านๆ ของเจ้าออกไปให้พ้นร้านของข้าและภรรยาเสียเถิดอย่าให้ต้องพูดจากกระทบกระทั่งกันจนต้องกลายเป็นการวิวาทเลย” ซุนคุนเล่อพยายามอย่างที่สุดแล้วที่จะใจเย็นเพราะตรงนี้มีเด็กๆ อยู่เขาไม่อยากให้ลูกติดภาพจำของความรุนแรงแค่ครั้งที่แล้วที่ฮูหยินเถียนมาหาเรื่องมันก็วุ่นวายจนเกินพอ
“ถุย จนแล้วไม่เจียมสินะหรือว่าอยากจะโก่งราคาค่าตัวเมียเจ้าลองเรียกเงินที่ต้องการมาได้เลยข้าเป็นคนใจกว้างหากมันสมเหตุสมผลสมราคาข้าย่อมจ่ายได้” พ่อค้าผู้นี้ใช้สายตาประเมินกุ้ยอิงฮวาไม่ต่างจากประเมินสินค้าไปซื้อขายทำให้นางยิ่งรู้สึกสะอิดสะเอียนในความคิดสกปรกของเขายิ่งนักคนประเภทนี้อย่าได้หลงกลไปเอามาเป็นสามีเลยเพราะแค่จะรู้จักกันในฐานะคนรู้จักกันทั่วไปนางก็รังเกียจ
“ข้าจะพูดเป็นครั้งสุดท้ายว่าอย่ามายุ่งกับข้า ไสหัวไปจากหน้าร้านข้าได้แล้วมันเกะกะเอาเวลาที่มายุ่งกับภรรยาผู้อื่นไปดูแลภรรยาที่บ้านของตนเองให้ดีเถิดอย่าให้ใครเขานินทาได้ว่าตัวเองออกมาค้าขายไกลบ้านจนถูกภรรยาสวมหมวกเขียวให้” กุ้ยอิงฮวาจำได้แล้วว่าเคยพบกับพ่อค้าผู้นี้เมื่อนานมาแล้วในตอนนั้นเขามาเจรจากับสามีผู้ล่วงลับของนางเพื่อให้เขาช่วยรับซื้อสินค้าบางอย่างซึ่งนายท่านเถียนก็ยอมรับมาครึ่งหนึ่งด้วยความจำใจเพราะรู้ดีว่าสินค้าของคนผู้นี้ใช่ว่าจะมีคุณภาพดีซ้ำร้ายยังขายเกินราคาไปมากโข
นอกจากนั้นก็ยังมีการซุบซิบในวงการพ่อค้าด้วยกันว่าทั้งพ่อค้าผู้นี้และภรรยาก็เหมาะสมกันดีสามีก็มักมากไปค้าขายที่ไหนก็มาได้ภรรยาไม่ก็อนุภรรยากลับไปฝากฮูหยินเอกที่เรือนเสมอทางฝั่งภรรยาเล็กภรรยาน้อยที่รออยู่ที่บ้านต่างก็เล่นชู้ทั้งกับพวกพ่อค้าด้วยกันไม่ก็บ่าวไพร่ในเรือนจนบุตรสาวบุตรชายที่ภรรยาทั้งหลายคลอดออกมาไม่รู้ว่าลูกใครเป็นลูกใคร
“นี่เจ้า” พ่อค้าร่างท้วมโกรธจนหน้าดำหน้าแดงด้วยไม่อาจทำใจยอมรับได้ที่บุตรทั้งเรือนแทบจะไม่มีเลือดเนื้อเชื้อไขของตนเองเลยสักคนเดียวนอกไปเสียจากบุตรสาวที่เกิดจากฮูหยินเอกและในตอนนี้นางก็พาลูกกลับไปอยู่บ้านเกิดของนางแล้วด้วยมิอาจทนพฤติกรรมของสามีได้อีกต่อไป
“เออ ก็ข้านี่แหละเจ้าเห็นว่าเป็นใครหรือว่าข้าหน้าเหมือนมารดาเจ้า เลิกมาพูดจาไร้สาระเลิกมาอวดร่ำอวดรวยที่ตรงนี้สักทีมันเกะกะคนทำมาหากินแล้วก็อย่ามาหน้าด้านบอกให้สามีของข้าไปหอคณิกาอีกนะเพราะสามีคนเดียวข้าย่อมดูแลเขาได้ไม่จำเป็นที่จะต้องไปรบกวนพวกนาง
ตัวเจ้ามีความคิดและการกระทำสกปรกและต่ำช้าคนเดียวก็เพียงพอแล้วอย่าได้กล้าแนะนำคนอื่นให้ทำตัวต่ำช้าเหมือนกับตนเองอย่างไม่อายฟ้าอายดินเช่นนี้อีก” กุ้ยอิงฮวาด่าไม่มีเว้นวรรคจนหอบตัวโยนร้อนถึงซุนคุนเล่อต้องมาช่วยประคองพาภรรยาไปนั่งสงบสติอารมณ์ทั้งๆ ที่ในใจพลันรู้สึกถึงความหวานล้ำเมื่อนางออกโรงออกหน้าแทนกันเช่นนี้
“เออ ฝากไว้ก่อนเถอะอย่าคิดว่าข้าจะยอมรามือง่ายๆ” พ่อค้าผู้นั้นพาร่างกายอวบอ้วนจากไปแต่ก็ยังไม่วายทิ้งถ้อยคำอาฆาตไว้ด้วยแต่ทั้งกุ้ยอิงฮวาและซุนคุนเล่อต่างก็ไม่ได้ให้ความสนใจด้วยเข้าใจว่าอีกไม่กี่วันพ่อค้าคนนี้ก็จะเดินทางออกจากอำเภอแล้วเขาคงไม่มีเวลามาวอแววุ่นวายอะไรกับกุ้ยอิงฮวาอีก
“ข้าไม่เคยเห็นเจ้าโมโหขนาดนี้มาก่อนเลยดูสิขนาดลูกๆ ยังตกใจแต่ดีที่เซินเอ๋อร์กับเสี่ยวซูรีบจูงมือพาน้องๆ เข้าไปในร้านค้าข้าวก่อนไม่เช่นนั้นพวกเขาคงตกใจจนร้องไห้เป็นแน่ ขอบคุณเจ้ามากนะที่ปกป้องทั้งศักดิ์ศรีของตัวเองและปกป้องตัวพี่ด้วย”
“ข้าโมโหน่ากลัวถึงขนาดนั้นเลยหรือเจ้าคะแต่ก็น่าจะจริงดังที่ท่านพี่ว่าในตอนนี้มือของข้ายังคงสั่นอยู่จริงๆ” มือเล็กๆ ของกุ้ยอิงฮวาสั่นระริกอย่างน่าสงสารทำเอาซุนคุนเล่อต้องรีบจับมือนางมาประคองเอาไว้จากนั้นจีบบีบนวดเบาๆ ด้วยความทะนุถนอม
“สำหรับข้าเจ้าไม่เคยน่ากลัวหรอกหายตกใจแล้วหรือยังขายของเสร็จแล้วเราจะได้พาเด็กๆ กลับบ้านกันเจ้ารีบกลับไปพักผ่อนสักหน่อยเรื่องเก็บผักและล้างจานชามพี่จะเป็นคนจัดการให้เจ้าเอง” ซุนคุนเล่อรู้สึกผิดไม่น้อยที่ไม่อาจจะปกป้องภรรยาได้มากไปกว่านี้เขาจึงอยากชดเชยให้นางด้วยทุกวิธีการที่เขาจะสามารถทำได้
“ไม่เป็นไรหรอกเจ้าค่ะเราช่วยกันทำเดี๋ยวงานก็เสร็จแล้วข้ารู้สึกดีขึ้นมากอารมณ์ก็ไม่ขุ่นมัวแล้วเจ้าค่ะ” กุ้ยอิงฮวารู้ดีว่าคนข้างๆ นั้นพูดไม่เก่งติดจะเป็นคนทึ่มทื่อเสียด้วยซ้ำแต่นั่นมันจำสำคัญอะไรในเมื่อเขายังดูแลนางและบุตรเป็นอย่างดีอยู่เสมอแม้นั่นจะเป็นเพียงการทำตามหน้าที่นางก็ไม่เคยคิดว่าจะมีอะไรที่เป็นปัญหาอยู่ด้วยกันพึ่งพากันได้โดยไม่มีข้อบาดหมางก็นับว่าเป็นเรื่องที่ดีมากพอแล้ว
พฤติกรรมต่ำช้าของพ่อค้าผู้นั้นท้ายที่สุดแล้วกุ้ยอิงฮวาก็ลืมเลือนมันไปเพราะนางยังมีงานอีกมากมายที่ต้องทำโดยเฉพาะการเตรียมไส้ของขนมกุยช่ายที่ตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะทำออกมาอีกเท่าตัวของที่ขายในวันนี้เพราะมันขายดีมากๆ ช่วงเวลานี้นางจึงต้องการที่จะกอบโกยเอาไว้ให้มากที่สุดอีกทั้งยังต้องใจว่าจะพยายามหาพืชผักอื่นๆ มาทดลองทำเป็นไส้ของมันเพิ่มขึ้นอีก
“ท่านพี่เจ้าคะข้าอยากได้ลังถึงไม้ไผ่เพิ่มเจ้าค่ะเอามาสักสามชั้นก็พอจะได้มีใส่ของไปขายเพิ่ม” ทำของเพิ่มแต่จะไม่มีภาชนะสำหรับนึ่งขนมขายก็ใช่ที่วันนี้นางใช้ลังถึงไม้ไผ่ที่ใช้นึ่งนี่แหละยกไปทั้งอย่างนั้นเพราะมันทั้งสวยงามดีและมีน้ำหนักเบาดังนั้นเมื่อทำของเพิ่มก็ต้องมีภาชนะเพิ่มขึ้นด้วย
“ย่อมได้พี่จะไปตัดไม้ไผ่มาสานให้เจ้าเดี๋ยวนี้เลยไม่ต้องกังวล” เครื่องจักสานง่ายๆ ซุนคุนเล่อสามารถทำเองได้ไม่มีปัญหาเมื่อภรรยาบอกว่าต้องการเขาก็หยิบมีดออกไปยังหลังบ้านที่มีกอไผ่ขึ้นเองตามธรรมชาติเลือกตัดไผ่ลำตรงและแขนงไผ่ที่มีขนาดลำต้นเพียงหนึ่งข้อนิ้วเด็กมาแล้วก็นั่งทำงานของตนเองไปเงียบๆ ในบริเวณพื้นที่ว่างในสวนพร้อมกับชมวิวของลำธารไปพลางๆ
“ท่างพ่อ น้ำชาขอยับ” กำลังนั่งทำงานอยู่เพลินๆ เจ้าตัวเล็กก็เดินแก้มกลมเข้ามาหาพร้อมทั้งแก้วน้ำชาในมือที่ตั้งใจประคองมาเป็นอย่างดี
“ขอบใจเสี่ยวอวี้มากพ่อมีแรงทำงานให้ท่านแม่ของเจ้าแล้ว” เจ้าก้อนแป้งเมื่อได้รับคำชมจากบิดาก็ยิ้มหวานรีบวิ่งกลับเข้าเรือนไปอย่างอารมณ์ดีแต่เพียงไม่นานก็จูงมือพาน้องชายออกมานั่งดูท่านพ่อทำงานอยู่ด้วยกันริมฝีปากเล็กๆ สีสดนั้นก็ช่างซักถามเจื้อยแจ้วแต่ไม่เคยมีเลยสักครั้งที่บิดาจะเบื่อหรือรำคาญพวกเขาเพราะถ้าให้เลือกซุนคุนเล่อย่อมเลือกในตอนนี้ที่ลูกๆ เป็นเด็กช่างพูดมากกว่าเมื่อตอนที่เจ้าแฝดได้แต่ร้องอืออาไม่สามารถสื่อสารอะไรได้
“อยากช่วยพ่อทำงานหรือเสี่ยวอิง เจ้าคงต้องรอให้โตสักหน่อยก่อนไม้ไผ่บางๆ นี้คมยิ่งนักมันจะบาดมือเล็กๆ ของเจ้าให้เป็นแผลได้” เห็นลูกชายคนเล็กเอามือจับๆ แตะๆ ตอกไม้ไผ่ที่เขาจักเป็นเส้นบางๆ เอาไว้ก็เข้าใจว่าลูกชายน่าจะอยากทำบ้างจึงต้องอธิบายกันเสียยกใหญ่
“เปงแผเหยอ เจ็บๆ” เด็กน้อยแม้จะยังไม่เข้าใจทุกคำที่ท่านพ่อพูดแต่เขารู้ว่าเป็นแผลคืออะไรเพราะมันทำให้เจ็บจึงปล่อยมือไม่แตะต้องไม้ไผ่อีกมีแต่สายตาเท่านั้นที่ยังคงมองสิ่งที่ท่านพ่อทำอยู่ด้วยความอยากรู้อยากเห็น”
ตอนที่ 10 เป็นตอนสุดท้ายที่จะเปิดให้อ่านฟรีตั้งแต่ตอนที่ 11 เป็นต้นไปจะติดเหรียญล่วงหน้าตามกติกาที่แจ้งไว้นะคะ
กติกาการลงนิยาย
ลงเนื้อหาให้อ่านฟรีทั้งหมด 10 ตอนหลังจากนั้นจะติดเหรียญล่วงหน้า รายละเอียดดังนี้
1. ติดเหรียญล่วงหน้า 1 สัปดาห์
2. ปลดเหรียญอ่านฟรี 1สัปดาห์
3. หลังจากนั้นจะติดเหรียญถาวรราคาเต็มไปจนถึงตอนจบค่ะ