ไม่มีใครชอบเวลาโดนหลอก
แต่หากว่าการถูกหลอก ทำให้รู้สึกเหมือนหลงทางในห้วงฝันหวาน ยามอยู่บนที่นอนนุ่มสบายแล้วละก็
บางที..การตื่นขึ้นมารับความเป็นจริง ก็อาจมิใช่สิ่งที่น่าปรารถนาอีกต่อไป
แฟนตาซี,ชาย-หญิง,ย้อนยุค,ตะวันตก,รัก,ดราม่า,แฟนตาซี,ย้อนยุค,แวมไพร์,ปีศาจแห่งความมืด,ปีศาจ,สงคราม,ฆาตกรรม,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ไม่มีใครชอบเวลาโดนหลอก
แต่หากว่าการถูกหลอก ทำให้รู้สึกเหมือนหลงทางในห้วงฝันหวาน ยามอยู่บนที่นอนนุ่มสบายแล้วละก็
บางที..การตื่นขึ้นมารับความเป็นจริง ก็อาจมิใช่สิ่งที่น่าปรารถนาอีกต่อไป
ผู้แต่ง
PinkyPaw
เรื่องย่อ
คำโปรย
ไม่มีใครชอบเวลาโดนหลอก
แต่หากว่าการถูกหลอก ทำให้รู้สึกเหมือนหลงทางในห้วงฝันหวาน ยามอยู่บนที่นอนนุ่มสบายแล้วละก็
บางที..การตื่นขึ้นมารับความเป็นจริง ก็อาจมิใช่สิ่งที่น่าปรารถนาอีกต่อไป
…
หลังจากลืมตามาดูโลกได้ไม่กี่ปี ‘ลีน่า’ บังเอิญพบราชาปีศาจผู้เป็นอมตะ ‘อัมบรูส’
นางสมควรกลัวเขา สมควรรังเกียจและผลักไส ไปให้ไกลจากเขา
ทว่าเพราะเวทมนตร์ โชคชะตา และความหลงใหล ทำให้นางไม่อาจต่อต้านอำนาจรัก
ต่อให้รู้ว่านี่เป็นความรู้สึกต้องห้าม หรือต่อให้เขาจะทำเรื่องโหดร้ายขนาดไหน
แต่..ใจมันก็อดประหวัดถึงคนผู้นั้นไม่ได้จริง ๆ
...
คุยกับไรท์
สวัสดีทุกท่านค่ะ
ก่อนกดเข้าไปอ่าน เราอยากชวนคุยสักนิด ชี้แจงสักหน่อย
เนื่องจากนิยายเรื่องนี้ เราเขียนตอนที่รู้สึกคิดถึงอารมณ์รักโรแมนติก เหมือนตอนที่หัดเขียนนิยายเรื่องแรกเมื่อหลายปีก่อน
ตอนนั้นเราเขียนด้วยความอยากปลดปล่อยจินตนาการตามประสาเด็ก ซึ่งรู้ว่าถึงพยายามยังไงตอนนี้ก็ไม่มีทางกลับไปมีความรู้สึกอันน่าคิดถึงแบบนั้นได้
แต่สุดท้ายก็แต่งนิยายเรื่องนี้ออกมา ถึงเป็นแนวเรียบง่าย เล่นกับความรักสุด classic ที่มีความแฟนตาซีแต่ไม่หวือหวา กระนั้นก็ยังพอเติมเต็มความรู้สึกที่ขาดหายไปนานได้บ้าง
หวังใจว่าจะมีรี้ดสักคนที่หลงรักนิยายเรื่องนี้ไปพร้อมกับเรา และหวังว่านิยายเรื่องนี้จะช่วยเป็นความผ่อนคลายของใครได้นะคะ
ปล. นิยายเรื่องนี้มี e-book แน่นอนค่ะ ไว้เปิดขายแล้วจะแจ้งให้ทุกท่านทราบอีกทีนะคะ
...
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหารุนแรง ทั้งการฆ่า และการกระทำโหดร้ายทารุณอื่น ๆ ของตัวละคร
ทั้งนี้ ผู้แต่งไม่มีเจตนาพาดพิงถึงเรื่องความเชื่อตามศาสนาใดทั้งสิ้น และไม่ได้อิงหลักกฎหมายหรือกฎเกณฑ์ของสังคมยุคไหนอย่างเฉพาะเจาะจง เรื่องราวทั้งหมดเกิดขึ้นจากจินตนาการเพียงเท่านั้น ขอให้ทุกท่านโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
...
นิยายเรื่องนี้สงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 และที่แก้ไขเพิ่มเติม ห้ามคัดลอก ทำซ้ำ ดัดแปลงหรือนำส่วนหนึ่งส่วนใดของนิยายไปเผยแพร่หรือกระทำการใด ๆ ก่อนได้รับการอนุญาตจากผู้เป็นเจ้าของลิขสิทธิ์ หากฝ่าฝืนจะดำเนินการทางกฎหมายต่อผู้กระทำละเมิดอย่างเด็ดขาดโดยไม่มีข้อยกเว้น
...
ช่องทางติดตามไรท์
tiktok : @itspinkypaw
X : @itspinkypaw
ในปราสาทสีดำอันวิจิตรเกินกว่าจะเป็นมือมนุษย์ที่สรรสร้าง นายใหญ่ก้าวผ่านประตูหน้าเข้ามาอย่างสง่าผ่าเผย
พร้อมกับร่างของเด็กหญิงคนหนึ่ง
“นายท่าน”
บริวารยืนรายล้อมพร้อมก้มหัวแด่เขา ส่วนเขาก็เพียงหยุดยืน รอจนหัวหน้าบริวารคุกเข่าลง
“นายท่าน..เด็กคนนี้คือ?”
“นางมีนามว่าลีน่า”
เขาตอบสั้นห้วน น้ำเสียงเยียบเย็นเหมือนเช่นเคย “หน้าที่จัดการนาง ข้ามอบหมายให้เจ้า”
“ทราบแล้วขอรับ”
หัวหน้าบริวารไม่ซักไซ้อะไรเกินหน้าที่ ด้วยเกรงหัวจะหลุดกระเด็นก่อนได้คำตอบ
เขาทำเพียงยื่นมือรับร่างเล็กมาอุ้มไว้ พาไปยังห้องนอนใหญ่ทางปีกหนึ่งของปราสาทเท่านั้น
จากนั้นก็ให้บริวารหญิงมาจัดการเช็ดเนื้อตัวที่เปรอะเปื้อนมอมแมม รักษาแผลจากการตกหน้าผาให้
ผ่านไปหลายวัน ยามเปลือกตาปรือเปิดขึ้นอีกครา สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าคือเพดานตกแต่งลายพิสดารกว่าทั่วไป ต่อมาจึงเป็นข้าวของเครื่องใช้ที่ให้บรรยากาศพิศวงอย่างน่าประหลาด
และ..ผู้ชายที่ยื่นหน้าเข้ามาจ้องข้า
“ท่าน..”
น้ำเสียงของเด็กน้อยฟังแหบแห้ง ชายผู้นั้นก็ยื่นแก้วน้ำมาให้ก่อนช่วยพยุง “ดื่มน้ำก่อนสิ ลีน่า”
เขาเป็นชายที่ดูไม่หนุ่มแล้ว แต่ก็ไม่ถึงขั้นแก่ชรา ผิวขาวตัดกับเรือนผมดำสนิท ดวงตาสีฟ้าอมเขียว ดูท่าทางใจดีทว่าแฝงด้วยความนิ่งขรึม
ตอนอายุยังน้อย คงจะเป็นที่นิยมของสาว ๆ น่าดู
“ลีน่า..คือชื่อข้าหรือ?”
เด็กน้อยมีคำถาม ยามส่งแก้วน้ำว่างเปล่าคืน
ดวงตาของชายคนนั้นถึงมองค้างไปครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะเอ่ยต่อ “ใช่”
“แล้วท่านล่ะ ท่านเป็นใคร?”
“พ่อไม่เคยสอนให้พูดจาห้วน ๆ อย่างนี้ไม่ใช่หรือ”
เด็กน้อยรู้ว่าโดนตำหนิ นางตะครุบปาก ก้มหน้าสำนึกผิด “ขออภัยเจ้าค่ะ”
แต่เขาเป็นพ่อของข้าหรือ..
ทำไมข้าจำไม่ได้?
ท่ามกลางความเงียบนั้น ในที่สุดมีเสียงผ่อนลมหายใจแผ่วเบาดังแทรกขึ้นมา
“อาการหนักเอาเรื่องนะ”
เขายื่นมือลูบศีรษะนาง สัมผัสนี้แผ่วเบาดังเช่นเสียงถอนหายใจเมื่อครู่
“อาการอะไรหรือเจ้าคะ” เด็กน้อยถามสีหน้าฉงน อีกฝ่ายก็ตอบกลับเป็นรอยยิ้ม
“ลูกออกไปวิ่งเล่นนอกปราสาท แล้วก็เผลอตกลงไปในเหว โชคดีที่นายท่านไปช่วยกลับมาให้พ่อ”
ปราสาท?.. นายท่าน?...
คำตอบนั้นคลายความข้องใจได้เพียงครึ่งเดียวเท่านั้น
การปะติดปะต่อเรื่องราวคงง่ายกว่านี้ หากความทรงจำของนางไม่ขาดหายไปละก็..
“ท่านพ่อ”
เด็กน้อยเรียกชายคนนั้นว่าพ่อ และเขาก็ยอมรับอย่างหน้าตาเฉย
“ชื่อพ่อคนนี้ ลูกจำได้หรือไม่”
นางส่ายหน้า
“ถ้าอย่างนั้นก็คงต้องเริ่มต้นใหม่ทั้งหมด”
นั่นคือคำที่เขากล่าวออกมาอย่างเรียบเรื่อย ไม่รู้ว่ากำลังหนักใจหรือโล่งใจ
ผ่านไปอีกครึ่งวัน เด็กน้อยถึงรู้ว่าตัวเองเป็นลูกของหัวหน้าคนรับใช้นามลูอิส
และที่ที่นางอยู่นี้ คือปราสาทของท่านอัมบรูส แมฮ์โล
เจ้านายของพ่อเป็นถึงผู้ปกครองเขตแดนอันหนาวเหน็บ ยังใจดีถึงขนาดช่วยชีวิตนางเอาไว้ ให้นอนพักในห้องที่กว้างขวางและสะอาด ไม่เก่าซอมซ่อตามฐานะลูกคนใช้เลย
“ท่านพ่อเจ้าคะ ลูกอยากไปขอบคุณนายท่าน”
ลีน่าไม่เพียงขอร้อง ยังมีสายตาเว้าวอน เขย่าปลายแขนเสื้อของลูอิส
“ก็เข้าใจความรู้สึกของลูกอยู่หรอก แต่เวลานี้…” เขาหยิบนาฬิกาพกออกมาจากเสื้อสูท “นายท่านพักผ่อนอยู่ อย่าไปรบกวนเลย”
“นายท่านพักผ่อนเวลานี้หรือ?”
ดวงตากลมโตสีฟ้าใสเลื่อนไปมองนอกหน้าต่าง
ทั้งที่เป็นเวลากลางวัน.. ถึงดวงอาทิตย์สาดแสงอย่างอ่อนแรง แต่ก็ไม่ใช่ไม่สว่าง
ปกติเขาเป็นพวกชอบตื่นกลางคืนกระมัง
“อืม ห้ามไปกวนเด็ดขาดนะ”
“ทราบแล้วเจ้าค่ะ”
“และจนกว่าจะหายดี ห้ามก้าวขาออกจากห้องนี้เป็นอันขาด”
“ท่านพ่อลงโทษที่ลูกไปเล่นซนจนบาดเจ็บหรือ”
“แน่นอนสิ”
เด็กน้อยว่านอนสอนง่ายกว่าที่คิด ลูอิสถึงไม่กังวลมากนัก
“พ่อมีงานต้องทำ อีกเดี๋ยวคงมีพวกป้าแม่บ้านมาอยู่เป็นเพื่อนลูก” เขากล่าวพลางดึงผ้าห่มคลุมกาย ให้นางนอนลงอย่างสงบเสงี่ยม
“ห้ามดื้อ”
นั่นคือคำสั่งเสียงเข้ม แต่ไม่แฝงแววดุร้าย ก่อนเงาร่างของผู้เป็นพ่อจะหายลับไปตรงทางเดินหน้าประตู
ดื้อแปลว่าอะไร คงไม่ใช่ห้ามสำรวจห้องนี้กระมัง
ลีน่าลุกจากเตียงทันทีที่ทั้งห้องเหลือเพียงนาง
ห้องนี้กว้างใหญ่ แต่จิตใจของท่านอัมบรูสคนนั้นคงกว้างกว่ามาก ก็เขาให้ลูกคนรับใช้อย่างข้าพักในนี้ได้อย่างสบายเลยนี่
นางมองออกไปนอกหน้าต่าง นอกจากทิวทัศน์ ก็ได้เห็นเงาสะท้อนหน้าตาตัวเองด้วย
เด็กหญิงตัวเล็กผิวขาวดุจน้ำนม ใบหน้าหวาน ๆ ของนางดูช่างเข้ากับเรือนผมสีทองทอประกาย ดวงตาสีฟ้าใสกระจ่างราวอัญมณีแสนบริสุทธิ์
ภาพนี้ดูเหมือนนางพึ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรกอย่างนั้น…
อาการความจำเสื่อมนี่ น่ากลัวกว่าที่คิดจริง ๆ