ไม่มีใครชอบเวลาโดนหลอก
แต่หากว่าการถูกหลอก ทำให้รู้สึกเหมือนหลงทางในห้วงฝันหวาน ยามอยู่บนที่นอนนุ่มสบายแล้วละก็
บางที..การตื่นขึ้นมารับความเป็นจริง ก็อาจมิใช่สิ่งที่น่าปรารถนาอีกต่อไป
แฟนตาซี,ชาย-หญิง,ย้อนยุค,ตะวันตก,รัก,ดราม่า,แฟนตาซี,ย้อนยุค,แวมไพร์,ปีศาจแห่งความมืด,ปีศาจ,สงคราม,ฆาตกรรม,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ไม่มีใครชอบเวลาโดนหลอก
แต่หากว่าการถูกหลอก ทำให้รู้สึกเหมือนหลงทางในห้วงฝันหวาน ยามอยู่บนที่นอนนุ่มสบายแล้วละก็
บางที..การตื่นขึ้นมารับความเป็นจริง ก็อาจมิใช่สิ่งที่น่าปรารถนาอีกต่อไป
ผู้แต่ง
PinkyPaw
เรื่องย่อ
คำโปรย
ไม่มีใครชอบเวลาโดนหลอก
แต่หากว่าการถูกหลอก ทำให้รู้สึกเหมือนหลงทางในห้วงฝันหวาน ยามอยู่บนที่นอนนุ่มสบายแล้วละก็
บางที..การตื่นขึ้นมารับความเป็นจริง ก็อาจมิใช่สิ่งที่น่าปรารถนาอีกต่อไป
…
หลังจากลืมตามาดูโลกได้ไม่กี่ปี ‘ลีน่า’ บังเอิญพบราชาปีศาจผู้เป็นอมตะ ‘อัมบรูส’
นางสมควรกลัวเขา สมควรรังเกียจและผลักไส ไปให้ไกลจากเขา
ทว่าเพราะเวทมนตร์ โชคชะตา และความหลงใหล ทำให้นางไม่อาจต่อต้านอำนาจรัก
ต่อให้รู้ว่านี่เป็นความรู้สึกต้องห้าม หรือต่อให้เขาจะทำเรื่องโหดร้ายขนาดไหน
แต่..ใจมันก็อดประหวัดถึงคนผู้นั้นไม่ได้จริง ๆ
...
คุยกับไรท์
สวัสดีทุกท่านค่ะ
ก่อนกดเข้าไปอ่าน เราอยากชวนคุยสักนิด ชี้แจงสักหน่อย
เนื่องจากนิยายเรื่องนี้ เราเขียนตอนที่รู้สึกคิดถึงอารมณ์รักโรแมนติก เหมือนตอนที่หัดเขียนนิยายเรื่องแรกเมื่อหลายปีก่อน
ตอนนั้นเราเขียนด้วยความอยากปลดปล่อยจินตนาการตามประสาเด็ก ซึ่งรู้ว่าถึงพยายามยังไงตอนนี้ก็ไม่มีทางกลับไปมีความรู้สึกอันน่าคิดถึงแบบนั้นได้
แต่สุดท้ายก็แต่งนิยายเรื่องนี้ออกมา ถึงเป็นแนวเรียบง่าย เล่นกับความรักสุด classic ที่มีความแฟนตาซีแต่ไม่หวือหวา กระนั้นก็ยังพอเติมเต็มความรู้สึกที่ขาดหายไปนานได้บ้าง
หวังใจว่าจะมีรี้ดสักคนที่หลงรักนิยายเรื่องนี้ไปพร้อมกับเรา และหวังว่านิยายเรื่องนี้จะช่วยเป็นความผ่อนคลายของใครได้นะคะ
ปล. นิยายเรื่องนี้มี e-book แน่นอนค่ะ ไว้เปิดขายแล้วจะแจ้งให้ทุกท่านทราบอีกทีนะคะ
...
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหารุนแรง ทั้งการฆ่า และการกระทำโหดร้ายทารุณอื่น ๆ ของตัวละคร
ทั้งนี้ ผู้แต่งไม่มีเจตนาพาดพิงถึงเรื่องความเชื่อตามศาสนาใดทั้งสิ้น และไม่ได้อิงหลักกฎหมายหรือกฎเกณฑ์ของสังคมยุคไหนอย่างเฉพาะเจาะจง เรื่องราวทั้งหมดเกิดขึ้นจากจินตนาการเพียงเท่านั้น ขอให้ทุกท่านโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
...
นิยายเรื่องนี้สงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 และที่แก้ไขเพิ่มเติม ห้ามคัดลอก ทำซ้ำ ดัดแปลงหรือนำส่วนหนึ่งส่วนใดของนิยายไปเผยแพร่หรือกระทำการใด ๆ ก่อนได้รับการอนุญาตจากผู้เป็นเจ้าของลิขสิทธิ์ หากฝ่าฝืนจะดำเนินการทางกฎหมายต่อผู้กระทำละเมิดอย่างเด็ดขาดโดยไม่มีข้อยกเว้น
...
ช่องทางติดตามไรท์
tiktok : @itspinkypaw
X : @itspinkypaw
หลังจากวันที่ได้พบนายท่าน ชีวิตของข้าก็เปลี่ยนไปเลย
ในใจลีน่าว่าอย่างนั้น ยามหวนรำลึกถึงเรื่องราวเมื่อสิบปีก่อน
ตอนนี้นางเติบโต กลายเป็นหญิงสาวย่างเข้าสู่วัยแรกแย้ม
“คุณหนู วันนี้ทำคะแนนได้ดีจริง ๆ ท่านคงภูมิใจมากแน่”
อาจารย์ที่จ้างมาสอนหนังสือเอ่ยชม หญิงสาวก็ยิ้มบางตอบรับ
นี่เป็นกิริยาอย่างผู้ได้รับการอบรมมารยาทมาอย่างดีตลอดสิบปี
เมื่ออาจารย์หญิงกลับไปแล้ว ป้าเมแกนก็ยกน้ำชาเข้ามาเสิร์ฟ
“คุณหนู วันนี้มีพายบลูเบอร์รีของโปรดด้วยนะเจ้าคะ”
“ป้าเมแกนน่ารักที่สุดเลย”
“แหม ชมเกินไปแล้ว”
ป้าเมแกนยิ้มแย้ม ใบหน้านั้นดูไม่แก่ไปมากกว่าเมื่อสิบปีก่อนเท่าไรเลย
ตลอดเวลาที่ผ่านมา ลีน่าเติบโตขึ้นอย่างดี ตามที่เจ้านายสูงสุดแห่งปราสาทตั้งใจให้เป็น
และตั้งแต่ที่เขารับนางเป็นบุตรบุญธรรม นางก็ไม่ได้แตะต้องงานของพวกแม่บ้านอีกเลยทุกวันมีแค่เรียนหนังสือกับเรียนมารยาท
ด้วยเหตุนี้ ทั้งศิลปะ วรรณกรรม ประวัติศาสตร์ การเมือง การคำนวณ รวมถึงวิทยาการ ศาสตร์เล่นแร่แปรธาตุเบื้องต้น ลีน่าล้วนเข้าใจทั้งหมด เรียกว่าไม่ต้องอายใครหากจะได้ออกงานสังคมในเร็ว ๆ นี้
“นี่ก็จะค่ำแล้ว นายท่านคงใกล้ตื่นแล้ว” หญิงสาวมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสี รอยยิ้มก็ยิ่งเผยกว้าง
“ป้าเมแกนได้ทำพายส่วนของนายท่านเอาไว้หรือเปล่า?”
“เอ่อ..ไม่มีหรอกคุณหนู” ป้าเมแกนหัวเราะแห้ง ๆ “ป้าลืมไปเสียสนิทเลย”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวข้าไปทำให้นายท่านเอง”
“หา? จะดีเหรอ” ป้าเมแกนออกอาการพรึงเพริด
“ดีสิ นาน ๆ ทีข้าจะเข้าครัว นายท่านต้องยอมกินเยอะ ๆ แน่”
นายท่านจะชอบขนมพวกนี้หรือ… ป้าเมแกนรู้ว่าอย่างไรก็ไม่มีทาง แต่ก็ไม่อาจขัดคุณหนูคนนี้ได้
ลีน่าผูกผ้ากันเปื้อน เริ่มผสมวัตถุดิบ ทำไปก็ครุ่นคิดฝันหวาน
“ขนมต้องกินกับชา..แต่ไม่รู้นายท่านจะอยากกินกับไวน์อีกหรือเปล่า”
“ก็คงจะต้องกินกับไวน์นั่นแหละเจ้าค่ะ”
ถ้าจะบอกตามตรง นางคงอยากพูดว่าเจ้านายไม่กินอย่างอื่นต่างหาก
หลังจากนั้น ลีน่าก็ใช้เวลาตลอดช่วงเย็นทำทั้งอาหารและของว่าง เพราะวันนี้ไม่มีทวนหนังสือ
นี่เป็นการฆ่าเวลาที่ดีที่สุด เพื่อรอให้เจ้านายตื่น
…
ดวงจันทร์ลอยขึ้นสูงแล้ว ค่ำคืนวนมาอีกครา ฝาโลงในห้องนอนใหญ่จึงถึงคราวเปิดออกเสียที
“นายท่าน ข้าเตรียมเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยนแล้วเจ้าค่ะ”
เสียงหวานละมุนเรียกร่างที่ยังนั่งอยู่ในโลงใหญ่ อัมบรูสจึงค่อย ๆ เปิดเปลือกตามอง
ลีน่าอยู่ตรงนั้น นั่งยิ้มให้เขาอยู่ที่ปลายเท้า
ส่วนเขา เพียงมองอย่างเลื่อนลอยชั่วขณะ คล้ายมึนงงเพราะพึ่งตื่นจากฝัน
“เจ้านี่เอง”
“หากไม่ใช่ข้า จะเป็นใครได้อีกล่ะเจ้าคะ” นางหัวเราะเบา ๆ
ในห้องนี้ เมื่อก่อนมีเพียงลูอิสที่ได้รับอนุญาตให้เข้ามาได้
แต่เดี๋ยวนี้มีเพิ่มมาอีกคน..
“มีเจ้าช่วย ลูอิสก็สบายขึ้นอีก”
อัมบรูสชม ขณะกางแขนให้เด็กสาวช่วยสวมเสื้อ
“ข้ายินดีช่วยท่านพ่อ”
รอยยิ้มของลีน่าไม่เคยจางหาย ยิ่งดูราวกับมันจะเผยกว้างขึ้น ยามที่ได้มารับใช้ใกล้ ๆ
“และข้ายินดีที่สุด ที่ได้อยู่กับท่าน”
ประโยคนี้นางเอ่ยเสียงเบาหวิว เทียบกับเสียงลมด้านนอกไม่ได้เลย
ไร้การตอบรับจากอัมบรูส เขาเพียงยืนรอเฉย ๆ ให้นางช่วยแต่งตัวจนเสร็จ จากนั้นจึงออกจากห้อง เดินลงไปชั้นล่าง
กิจวัตรของชายหนุ่มไม่มีอะไรต่างไปจากเดิม ตื่นนอนแล้วก็ไปที่ห้องทำงาน ดูเอกสารสำคัญที่ลูอิสเอามามอบให้ ส่วนไหนสมควรตัดสินใจลงนามก็จะจับปากกาขนนก จรดปลายแต้มหมึกดำ ลากอักษรดูพลิ้วไหวเหล่านั้นลงบนกระดาษ
“นายท่านเจ้าคะ วันนี้ข้าทำพายบลูเบอร์รีมาให้ท่านด้วย”
ลีน่าเดินเข้ามาพร้อมจานขนม
นางไม่รู้หรอกว่าเจ้านายโปรดปรานมันหรือไม่ แต่ที่แน่ ๆ หากนางส่งสายตาประมาณว่า ‘อุตส่าห์เข้าครัวเองทั้งที ช่วยกินให้ชื่นใจหน่อยนะ’ ไปให้เช่นนี้ เขาย่อมไม่มีทางปฏิเสธ
ชายหนุ่มมองมัน สีหน้าไม่บ่งบอกอารมณ์เหมือนเคย
“เอาไวน์มาด้วย”
ก็ว่าแล้วว่าต้องกินด้วยกัน
นางไม่รู้ว่าเครื่องดื่มนี้มันเข้ากันตรงไหน แต่ดูท่ามันจะเป็นของชอบของอัมบรูส
เพราะไม่ว่าจะกินอะไร เขาก็ต้องมีแก้วไวน์วางไว้ไม่ห่างมือเสมอ..
“มาแล้วขอรับนายท่าน”
ลูอิสยังคงรับหน้าที่รินไวน์ให้เจ้านายทุกมื้อ ไม่อนุญาตให้เปลี่ยนเป็นคนอื่น
ของเหลวสีแดงก่ำค่อย ๆ ไหลจากปากขวดทรงแคบลงไปในแก้ว ลีน่าสังเกตว่าระดับของน้ำราคาแพงมหาศาลนี้ จะสูงจนปริ่มขอบแก้วทุกครั้งที่ลูอิสรินให้
ดื่มเยอะขนาดนี้.. ไม่เมาก็แล้วไปเถอะ แต่นายท่านจะรับรู้รสชาติอาหารอย่างอื่นได้หรือ?
เกิดความสงสัยขึ้นในใจ แต่หญิงสาวในตอนนี้ได้เรียนรู้แล้วว่าไม่ใช่จะสามารถพ่นทุกความสงสัยออกมาได้ เลยยอมปล่อยผ่านไปบ้าง
“อร่อยไหมเจ้าคะ”
“อืม.. ก็ดี”
คำตอบของอัมบรูส ไม่รู้ว่าที่จริงพอใจหรือไม่พอใจ แต่เห็นเขากินอาหารมาก ดื่มไวน์จนหมดแก้ว ลีน่าก็ทึกทักว่าเขาน่าจะชอบของที่นางทำ
“แล้วผลสอบวันนี้เป็นอย่างไร”
“อาจารย์บอกว่าคะแนนข้าดีมากเจ้าค่ะ” ลีน่าอวดด้วยความภูมิใจ
“เก่งมาก”
และเพียงได้รับคำชมที่ดูเหมือนขอไปทีนั่น นางก็ดีใจมากแล้ว
“เป็นเพราะนายท่าน ข้าถึงตั้งใจเรียนเจ้าค่ะ”
“นี่ ๆ พ่อเจ้ายืนหัวโด่อยู่ตรงนี้ทั้งคนนะ ไม่คิดจะพูดว่าทำเพื่อพ่อบ้างหรืออย่างไร”
ลูอิสพูดเสียอย่างกับเขาน้อยใจลูกสาว ลีน่าก็ต้องรีบเข้าไปคล้องแขนง้องอน “ท่านพ่อก็ชมลูกก่อนสิเจ้าคะ”
“เก่งมาก.. เอาล่ะ ปล่อยได้แล้ว พ่อต้องทำงาน”
เขาเป็นคุณพ่อผู้เคร่งขรึมเจ้าระเบียบเหมือนเคย เห็นอย่างนี้ลีน่าก็อดมีความคิดอยากแกล้งไม่ได้
นางเลยยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มเขาฟอดหนึ่ง
“ท่านพ่อน่าจะให้รางวัลลูกบ้าง คราวหน้าลูกคงทำคะแนนได้ดีขึ้นไปอีก”
“...”
คราวนี้ไร้ซึ่งคำตอบจากลูอิส กลายเป็นเขายืนตัวแข็งค้างไปเลย
ยิ่งไปกว่านั้นคือ..ดูเหมือนในอกจะไม่ได้ยินเสียงหัวใจเต้นเลยด้วย
เพล้ง!
เสียงนั้น..เป็นเพราะแก้วไวน์ของเจ้านาย ย้ายที่จากในมือไปอยู่บนพื้น ยังแปรสภาพเป็นเศษเล็กเศษน้อย
“ข้าทำตก”
เจ้านายบอกสั้น ๆ เพียงเท่านี้ลูอิสก็ต้องเข้าใจความหมายแบบมีเหงื่อผุดซึมเต็มหลัง
“ข้าจะจัดการให้เดี๋ยวนี้ขอรับ”
ผู้ดำรงตำแหน่งหัวหน้าพ่อบ้าน จำต้องเร่งออกไปเอาอุปกรณ์ทำความสะอาด และปล่อยอัมบรูสไว้กับลูกสาวเขาเพียงลำพัง
หวิดหัวหลุดแล้ว! หวิดหัวหลุดแล้ว!!
ในใจมีเสียงกรีดร้อง สาบานได้ว่าลูอิสไม่เคยกลัวสิ่งใดเท่านี้มาก่อนในชีวิต