ไม่มีใครชอบเวลาโดนหลอก
แต่หากว่าการถูกหลอก ทำให้รู้สึกเหมือนหลงทางในห้วงฝันหวาน ยามอยู่บนที่นอนนุ่มสบายแล้วละก็
บางที..การตื่นขึ้นมารับความเป็นจริง ก็อาจมิใช่สิ่งที่น่าปรารถนาอีกต่อไป
แฟนตาซี,ชาย-หญิง,ย้อนยุค,ตะวันตก,รัก,ดราม่า,แฟนตาซี,ย้อนยุค,แวมไพร์,ปีศาจแห่งความมืด,ปีศาจ,สงคราม,ฆาตกรรม,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ไม่มีใครชอบเวลาโดนหลอก
แต่หากว่าการถูกหลอก ทำให้รู้สึกเหมือนหลงทางในห้วงฝันหวาน ยามอยู่บนที่นอนนุ่มสบายแล้วละก็
บางที..การตื่นขึ้นมารับความเป็นจริง ก็อาจมิใช่สิ่งที่น่าปรารถนาอีกต่อไป
ผู้แต่ง
PinkyPaw
เรื่องย่อ
คำโปรย
ไม่มีใครชอบเวลาโดนหลอก
แต่หากว่าการถูกหลอก ทำให้รู้สึกเหมือนหลงทางในห้วงฝันหวาน ยามอยู่บนที่นอนนุ่มสบายแล้วละก็
บางที..การตื่นขึ้นมารับความเป็นจริง ก็อาจมิใช่สิ่งที่น่าปรารถนาอีกต่อไป
…
หลังจากลืมตามาดูโลกได้ไม่กี่ปี ‘ลีน่า’ บังเอิญพบราชาปีศาจผู้เป็นอมตะ ‘อัมบรูส’
นางสมควรกลัวเขา สมควรรังเกียจและผลักไส ไปให้ไกลจากเขา
ทว่าเพราะเวทมนตร์ โชคชะตา และความหลงใหล ทำให้นางไม่อาจต่อต้านอำนาจรัก
ต่อให้รู้ว่านี่เป็นความรู้สึกต้องห้าม หรือต่อให้เขาจะทำเรื่องโหดร้ายขนาดไหน
แต่..ใจมันก็อดประหวัดถึงคนผู้นั้นไม่ได้จริง ๆ
...
คุยกับไรท์
สวัสดีทุกท่านค่ะ
ก่อนกดเข้าไปอ่าน เราอยากชวนคุยสักนิด ชี้แจงสักหน่อย
เนื่องจากนิยายเรื่องนี้ เราเขียนตอนที่รู้สึกคิดถึงอารมณ์รักโรแมนติก เหมือนตอนที่หัดเขียนนิยายเรื่องแรกเมื่อหลายปีก่อน
ตอนนั้นเราเขียนด้วยความอยากปลดปล่อยจินตนาการตามประสาเด็ก ซึ่งรู้ว่าถึงพยายามยังไงตอนนี้ก็ไม่มีทางกลับไปมีความรู้สึกอันน่าคิดถึงแบบนั้นได้
แต่สุดท้ายก็แต่งนิยายเรื่องนี้ออกมา ถึงเป็นแนวเรียบง่าย เล่นกับความรักสุด classic ที่มีความแฟนตาซีแต่ไม่หวือหวา กระนั้นก็ยังพอเติมเต็มความรู้สึกที่ขาดหายไปนานได้บ้าง
หวังใจว่าจะมีรี้ดสักคนที่หลงรักนิยายเรื่องนี้ไปพร้อมกับเรา และหวังว่านิยายเรื่องนี้จะช่วยเป็นความผ่อนคลายของใครได้นะคะ
ปล. นิยายเรื่องนี้มี e-book แน่นอนค่ะ ไว้เปิดขายแล้วจะแจ้งให้ทุกท่านทราบอีกทีนะคะ
...
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหารุนแรง ทั้งการฆ่า และการกระทำโหดร้ายทารุณอื่น ๆ ของตัวละคร
ทั้งนี้ ผู้แต่งไม่มีเจตนาพาดพิงถึงเรื่องความเชื่อตามศาสนาใดทั้งสิ้น และไม่ได้อิงหลักกฎหมายหรือกฎเกณฑ์ของสังคมยุคไหนอย่างเฉพาะเจาะจง เรื่องราวทั้งหมดเกิดขึ้นจากจินตนาการเพียงเท่านั้น ขอให้ทุกท่านโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
...
นิยายเรื่องนี้สงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 และที่แก้ไขเพิ่มเติม ห้ามคัดลอก ทำซ้ำ ดัดแปลงหรือนำส่วนหนึ่งส่วนใดของนิยายไปเผยแพร่หรือกระทำการใด ๆ ก่อนได้รับการอนุญาตจากผู้เป็นเจ้าของลิขสิทธิ์ หากฝ่าฝืนจะดำเนินการทางกฎหมายต่อผู้กระทำละเมิดอย่างเด็ดขาดโดยไม่มีข้อยกเว้น
...
ช่องทางติดตามไรท์
tiktok : @itspinkypaw
X : @itspinkypaw
ในห้องเงียบไปนานหลายชั่วอึดใจ โดยที่ลีน่าไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ ๆ บรรยากาศมันถึงชวนอึดอัดขึ้นมาได้
“ลีน่า”
กระทั่งได้ยินเสียงอัมบรูสเรียก นางถึงกับสะดุ้งทีเดียว
เขาไม่ค่อยจะเรียกชื่อของนางสักเท่าไรหรอก
“เจ้าคะ?”
“ที่ข้าให้อาจารย์ชื่อดังมาสอนมารยาทเจ้าสิบปี ไม่มีซึมเข้าหัวเลยหรือ”
ถ้อยคำของเขาไม่หยาบคาย ทว่าฟังแล้วเจ็บอย่างกับถูกลูกธนูยิงใส่จนร่างพรุน
“ข้า..ไม่เข้าใจเจ้าค่ะ”
“โตเป็นสาวแล้ว กระโดดกอดผู้ชายแบบนั้นเป็นกิริยาไม่เหมาะสม”
“แต่เขาเป็นพ่อข้านะเจ้าคะ”
“แล้วพ่อไม่ใช่ผู้ชายหรือ”
“...”
บางครั้ง พ่อบุญธรรมคนนี้ก็ทำให้ลีน่าสับสนยิ่งนัก
ทีแรกคำสอนของเขาดูเหมือนผู้ใหญ่หัวโบราณ แต่ต่อมาก็กลายเป็นเถียงคำไม่ตกฟากเหมือนเด็กชอบเอาชนะ
“ขออภัยเจ้าค่ะ”
เพื่อให้เรื่องจบ ลีน่าจะไม่เถียงเด็ดขาด
แล้วลูอิสก็หายไปนานเหลือเกิน เหมือนเขาจงใจทิ้งให้นางรับเคราะห์คนเดียวอย่างนั้น
“ว่าแต่นายท่าน อยากให้ข้ารินไวน์ให้ใหม่หรือไม่เจ้าคะ”
ตอนนี้หญิงสาวสามารถทำได้ทุกอย่าง เพื่อคลายไอโกรธคุกรุ่นของอีกฝ่าย
“ห้ามแตะต้องขวดไวน์ เดี๋ยวเจ้าทำแตก”
แต่ก็โดนเขาดักทาง ไม่เพียงสั่งห้าม ยังฉวยเอาไปกระดกดื่มอย่างลืมมาดผู้ดีมีสกุล
“นายท่าน วันนี้ท่านดูไม่ค่อยวางมาดเลยนะเจ้าคะ”
“เรื่องของข้า”
อะไรกัน ทีท่านทำตัวไม่มีมารยาทได้ ทีข้าทำตัวไม่มีมารยาทไม่ได้อย่างนั้นหรือ
นางมีจิตวิญญาณของผู้ชอบแหกกฎมาแต่ไหนแต่ไร เมื่อโดนกดดันมาก ๆ เข้า นิสัยเดิมก็ย่อมเผยออกมา
ในตอนที่ขวดของเหลวราคาแพงนั้นถูกวางลงบนโต๊ะ สบโอกาสชายหนุ่มกำลังเผลอ หญิงสาวก็เข้าไปนั่งลงบนตักเขาแบบไม่ทันให้ตั้งตัว แล้วยังแกล้งคล้องคออย่างถือดี
เล่นเอาอัมบรูสตกใจจนหลุดหน้าเหวอไปแวบหนึ่งทีเดียว..
“เจ้าทำอะไร?”
“ก็นายท่านไม่ให้ข้ากระโดดกอดท่านพ่อ ทั้งที่ข้ากำลังอยากขอรางวัลจากท่านพ่อ…เช่นนั้นนายท่านก็ต้องรับผิดชอบส่วนของเขาแทนสิเจ้าคะ”
นี่นางอ้างอะไรไม่ชอบธรรมอย่างนี้เป็นด้วยหรือ?
แต่..การจะปฏิเสธหญิงสาวในตอนนี้ ก็เป็นเรื่องที่ไม่สมควรหรือเปล่า?
“เจ้าอยากขออะไร”
อัมบรูสนั่งนิ่ง แม้แต่ดวงตาก็ไม่ยอมเลื่อนมาสบมอง
“นายท่านใจดีที่สุดเลย” ลีน่ายิ้มกว้าง ยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนอีกฝ่ายสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่เป่ารดผิวขาวซีด
ร่างกายนี้ เดิมทีเย็นเฉียบไม่ต่างจากศพ
แต่ยามนี้..คงเปรียบกับศพไม่ได้ เพราะมันดูคล้ายภายในมีเลือดสูบฉีดอยู่บ้าง
“เจ้าเด็กซน ห้ามหอมแก้มข้าเหมือนที่ทำกับพ่อเจ้าเชียว”
“ข้าไม่ใช่เด็กแล้วนะเจ้าคะ”
“ถึงอย่างไรก็ห้ามหอมแก้มข้า ข้าเป็นพ่อบุญธรรมของเจ้า เจ้าต้องเชื่อฟังข้า”
เขายื่นคำขาดอย่างนี้ นางก็จะไม่ขัด..
แต่หากทำมากกว่าหอมแก้มจะได้ไหมนะ?
เกิดความสงสัยอีกแล้ว อัมบรูสคงไม่รู้ว่าลูกบุญธรรมคนนี้กำลังจ้องเขาตาเป็นมัน
“กลับเข้าเรื่องเสียที เจ้าต้องการอะไร”
“ข้าอยากออกไปเที่ยวในเมืองกับท่านเจ้าค่ะ”
“ข้าไม่ออกข้างนอกตอนกลางวัน”
“ถ้าเป็นกลางคืนก็ไม่เป็นไรไม่ใช่หรือเจ้าคะ”
นางฉลาดแสนกล เรื่องพวกนี้ไม่มีทางยอมแพ้แน่นอน
“อีกไม่กี่วันจะมีงานเทศกาลในเมือง กลางคืนสว่างเหมือนมีดวงดาวนับพันอยู่ใกล้มือ ข้าอยากไปกับท่าน แล้วก็ท่านพ่อด้วย”
ของรางวัลนี้ก็ไม่ได้น่าจะให้กันยากไม่ใช่หรือ
แล้วทำไมนายท่านต้องคิดนานด้วย?
อัมบรูสเงียบไปนานมากจริง ๆ ไม่รู้ว่าเขาลังเลอะไร หรือมีเรื่องใหญ่ให้กังวล
“นายท่าน ข้าสัญญาจะเป็นเด็กดีของท่านจากนี้และตลอดไป อีกอย่างที่ผ่านมาข้าก็ไม่เคยขออะไรเลย นายท่านตามใจข้าสักครั้งเถอะนะเจ้าคะ”
ไม่เพียงร้องขอ มือที่คล้องคออยู่นั่นยังออกแรงเขย่าไปมา ให้อัมบรูสหลับตาแน่นข่มอารมณ์
“ไปก็ได้ เจ้าพอสักที..”
ถ้อยคำตอบรับพลันชะงักหายกลับลงคอไป เมื่อหญิงสาวยื่นริมฝีปากมาประกบเอาไว้
เช่นนี้..คือจูบ
ยังเป็นจูบอันเนิ่นนาน เล่นเอาไม่รู้ว่าเวลาผ่านล่วงไปเป็นคืนวัน หรือมันยาวนานเพียงไม่กี่ห้วงลมหายใจกันแน่
แกร๊ก..
จนกระทั่งมีเสียงเปิดประตูดังขึ้น ขัดจังหวะหวานน่าพิศวงนั้น
“ข้า..พึ่งนึกได้ว่าลืมไม้กวาด”
“ไม้กวาดก็อยู่ในมือเจ้าไม่ใช่หรือลูอิส”
ลูอิสรู้ตัวว่าเขาเข้ามาผิดจังหวะ แต่จะออกไปตอนนี้ก็หาข้ออ้างได้โง่เขลาเกินไป
ข้าเอาตัวเองมาอยู่ไม่ถูกที่ถูกทางจริง ๆ!
สุดท้าย เพราะไม่รู้จะทำอย่างไร เลยได้เพียงก้มหน้าก้มตาเข้ามาเก็บกวาดเศษแก้วบนพื้น
ตอนนั้นลีน่ากระโดดลงจากตักอัมบรูสเรียบร้อย นางยังเดินผ่านผู้เป็นพ่อไปแบบไร้ความสำนึกผิดใด ๆ ทั้งสิ้น
“ท่านพ่อก็ต้องสัญญาว่าจะไปเที่ยวกับลูก กับนายท่านด้วยนะเจ้าคะ”
“เที่ยว?” ลูอิสยังไม่คลายสีหน้าเหลอหลาอันหาได้ยากนั่น เหลือบสายตามองเจ้านายอย่างมีคำถาม
อัมบรูสไม่มองตอบ เพียงเอ่ยน้ำเสียงเรียบเรื่อยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “เทศกาลกลางคืน อีกสามวัน”
“อ้อ หากนายท่านอนุญาตละก็นะ” เขาหันไปบอกกับลูกสาว
“นายท่านอนุญาตเจ้าค่ะ เพราะข้าเป็นเด็กดี”
กล่าวจบนางก็ขอตัวไปนอน ทิ้งนายบ่าวไว้สองคน ท่ามกลางบรรยากาศที่ชวนอึดอัดขึ้นฉับพลันอีกหน
ข้าจะไม่ถามเรื่องเมื่อครู่เด็ดขาด
ในใจลูอิสมีถ้อยคำย้ำตัวเอง ขณะตั้งหน้าตั้งตาเก็บเศษแก้วบนพื้นพรมจนไม่มีเหลือ ไม่มีแม้แต่คราบกลิ่นคาวติดไว้
“ลูอิส”
“ขอรับ”
คำขานรับฟังดูขึงขัง กลบเกลื่อนความลนลานและหัวใจที่เต้นตุ๊ม ๆ ต่อม ๆ
อัมบรูสมองเขาเหมือนคาดโทษ แต่ก็เงียบไปเหมือนไม่รู้จะสรรหาคำใดมาตำหนิ
“เจ้าสอนนางไม่ดี”
สุดท้าย มีเพียงถ้อยคำสั้น ๆ ที่เปล่งออกมา ก่อนเขาผละออกจากห้องนี้ไป
แต่…เมื่อครู่นายท่านยิ้มอยู่ใช่หรือไม่?