วิทยา ฟรีแลนซ์ผู้บ้างาน จับพลัดจับผลูไปอยู่ในเกมออนไลน์ชื่อดัง “Alterwind” ถึงจะอยู่ต่างโลก แต่เขาก็ยังต้องส่งงาน!? จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาเปิดบริษัทสตาร์ทอัพในเกมมันซะเลย
แฟนตาซี,ชาย-หญิง,ไทย,ผจญภัย,พล็อตสร้างกระแส,แฟนตาซี,ผจญภัย,ต่างโลก,เกมออนไลน์,ไลท์โนเวล,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ไปต่างโลกยังต้องเอางานไปทำด้วยอีกเหรอเนี่ย
วิทยา ฟรีแลนซ์ผู้บ้างาน จับพลัดจับผลูไปอยู่ในเกมออนไลน์ชื่อดัง “Alterwind” ถึงจะอยู่ต่างโลก แต่เขาก็ยังต้องส่งงาน!? จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาเปิดบริษัทสตาร์ทอัพในเกมมันซะเลย
วิทยาฟรีแลนซ์บ้างานจับพลัดจับผลูมาอยู่ในเกมออนไลน์ ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังจะทำงานส่งจากในเกมนี่แหละ!
เลเวลก็ต้องเก็บ บอสก็ต้องปราบ งานก็ต้องทำ ไหนๆ ยังกลับบ้านไม่ได้ เปิดบริษัทสตาร์ทอัพในเกมมันซะเลยก็แล้วกัน!
ในที่สุดเราก็ซื้อโซลาร์เซลล์แบบพกพามาจนได้ เราเตอร์แบบใส่ซิมเราก็มีแล้ว ต่อไปนี้เราจะไปทำงานที่ไหนก็ได้แล้ว
วิทยา ชายหนุ่มวัยสามสิบห้าคิดในใจ ทีนี้ก็ไม่ต้องไปตามหาอินเทอร์เน็ตจากร้านกาแฟ หรือตามโรงแรมที่เข้าพักแล้ว ด้วยอาชีพฟรีแลนซ์ที่รายได้ไม่มั่นคงนักจึงทำให้การจะมีเราเตอร์แบบใส่ซิมกับโซลาเซลล์พกพาก็ไม่ได้ง่าย ถึงแม้เจ้านี่จะมีราคาไม่ได้แพงมากก็เถอะ แล้วตอนนี้พี่ชายที่ทำงานเกี่ยวกับการจัดบูธตามสถานที่ต่าง ๆ ก็ชักชวนให้เขาเข้ามาเป็นคนขับรถชั่วคราว แม้ตอนแรกเขาบอกปัดไปทว่าเพราะรายได้ที่เย้ายวนใจมากกว่าการจะอยู่เฉย ๆ ก็ทำให้เขาตกปากรับคำทันทีในเวลาต่อมา
“แกไม่ต้องช่วยขายช่วยจัดบูธเก็บบูธ แค่ขับรถอย่างเดียว” เขากล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง
“ตอนนี้คนขับรถฉันตกหลังคากระดูกหัก ต้องรักษาตัวนาน ฉันไม่มีใครจริงๆ ว่ะ แกก็ทำงานที่ไหนก็ได้ไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวฉันหาคนขับรถคนอื่นได้ แกก็ไม่ต้องช่วยขับแล้ว”
“ถือว่าช่วยฉัน” พี่ชายขอร้อง ช่วงนี้สินค้าที่สั่งมาขายที่บูธค่อนข้างทำยอดได้ดี ไม่แปลกที่เขาจะไม่อยากหยุด
ชายหนุ่มตอบตกลง การออกบูธสองสามครั้งแรกค่อนข้างทุลักทุเลในการหาอินเทอร์เน็ตให้ใช้งานได้ บางครั้งร้านกาแฟมีเน็ตแรง แต่โน้ตบุคแบตดันหมด ก็ต้องลำบากหาที่ชาร์จให้วุ่นวาย
แต่คราวนี้แหละ มีโซลาร์เซลล์ แบตฉันจะไม่มีวันหมดอีกต่อไป
วิทยาถือถุงใส่แผงโซลาร์เซลล์เดินกลับมาที่ที่จอดรถอย่างสบายใจ แต่…
จอดรถไว้ที่ไหนนะ
โอ๊ย ไม่ได้ถ่ายรูปไว้ด้วยสิ ทำไมถึงขี้ลืมอย่างนี้นะ
“รถทะเบียนอะไรครับ” รปภ. ถาม
ฉิบหายแล้ว ไม่ใช่คันที่เราขับประจำ จำทะเบียนไม่ได้
“อ่า พอดีขับของพี่ชายมา ขอโทรถามก่อนนะครับ”
หลังจากที่โทรถามทะเบียนรถจากพี่ชายและรอให้ รปภ. ใช้วิทยุสื่อสารเพื่อตามหารถแล้ว ในที่สุดวิทยาก็มาถึงรถยนต์จนได้ เขาโยนถุงใส่แผงโซลาร์เซลล์ไว้ที่หลังรถ
วันนี้อย่างขี้ลืมเลย แม้แต่คอมกับเราเตอร์ก็ลืมเอาลงจากรถ
เขาติดเครื่องยนต์ เปิด GPS เพื่อขับไปที่โรงแรม แต่ด้วยความเหนื่อยล้าที่สะสมมาทั้งวัน ทำให้เขาเผลอหลับระหว่างทาง
…..
…..
“โอ๊ย” เจ็บ เกิดอะไรขึ้น ทำไมเราถึงเจ็บตัว
เขาลืมตาขึ้นพบว่าตัวเองอยู่ในกระท่อมไม้หลังเล็กในป่า พยายามนึกทบทวนว่าเกิดอะไรขึ้น
เราไปซื้อโซลาร์เซลล์ กำลังขับรถออกจากห้าง
แล้วทำไมเรามาอยู่ในป่า
วิทยามองสำรวจร่างกายตนเอง เขาพบความฟกช้ำไปทั่วทั้งตัว ตามแขนขามีผ้าพันแผลพันไว้
“ฟื้นแล้วเหรอ โชคดีนะตกมาจากที่สูงขนาดนั้นแล้วกระดูกยังไม่หัก”
เสียงของหญิงชราดังขึ้น เขาหันไปดู เธอแต่งกายด้วยผ้าพื้นเมือง เป็นชุดกระโปรงแบบเรียบง่าย สีหลักเป็นสีน้ำเงิน แซมด้วยสีเขียว ลายผ้าเป็นรูปทรงเรขาคณิตแบบง่ายๆ ถึงกระนั้นชายหนุ่มก็นึกไม่ออกว่าการแต่งกายแบบนี้เป็นของชาวบ้านในพื้นที่ใด และไม่ได้ใกล้เคียงกับจังหวัดที่เขาไปออกบูธแม้แต่น้อย
“เธอหลับไปตั้งสามวัน”
“สามวัน!” เขาร้อง งานจะเสร็จทันเดดไลน์ไหมนะ
“ที่นี่ที่ไหนครับ” เขาถามต่ออีก สมองของเขานึกอีกคำถามขึ้นได้ทันที
“แล้วรถผมอยู่ที่ไหน คุณยายเห็นรถผมไหมครับ” วิทยาถามอย่างตกใจ ทั้งรถของพี่ชาย ทั้งคอมพิวเตอร์ที่มีงานกับข้อมูลของเขาอยู่มหาศาล ถ้าไม่มีของสองอย่างนี้เขาลำบากแน่
“รถ หมายถึงยานพาหนะของเธอเหรอ” เขาพยักหน้า
“มันชนอยู่กับมหาพฤกษาน่ะ”
“โอ๊ย” วิทยาจะฝืนตัวลุกขึ้น แต่ความปวดร้าวระบมยังคงอยู่ ทำให้เขาได้แต่นอนหน้านิ่วอยู่บนเตียง
“ยังไม่ต้องลุกก็ได้พ่อหนุ่ม ไม่มีใครเอาพาหนะของเธอไปได้หรอก มันฝังลึกเข้าไปในมหาพฤกษาตั้งครึ่งคัน”
“แต่พวกนักบวชไม่ค่อยพอใจ พวกเขาว่ามันอาจเป็นลางร้าย”
“ยายบอกว่ายังไงก็ต้องช่วยชีวิตคนให้รอดก่อน พวกนั้นถึงยอมรามือไป”
“ขอบคุณครับ” เขาไม่รู้จะพูดอะไรให้ดีกว่านั้น ท่าทางที่นี่จะเป็นชุมชนแปลกๆ ที่โลกภายนอกไม่ค่อยเข้าถึง ฉับพลันเขานึกอะไรขึ้นมาได้
“ว่าแต่ที่นี่มีอินเทอร์เน็ตไหมครับ”
“อินเทอร์…” คุณยายทำหน้ามึนงง วิทยาเห็นดังนั้นจึงพยายามจะล้วงกระเป๋ากางเกงของตนเองเพื่อหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คดู แต่เขาพบว่าตนเองแต่งกายด้วยชุดพื้นเมืองที่ทอจากผ้าคล้ายผ้าฝ้าย
“เราต้องเปลี่ยนชุดให้เธอน่ะ ข้าวของของเธออยู่ตรงนั้น เดี๋ยวยายไปหยิบให้”
โทรศัพท์แบตเตอรี่ยังไม่หมด เพราะเป็นรุ่นที่มีความจุแบตเยอะที่สุด ชายหนุ่มเกลียดการที่แบตเตอรี่โทรศัพท์หมดยิ่งกว่าอะไร บนหน้าจอขึ้นขีดสัญญาณอินเทอร์เน็ต
ก็ยังดี เขาเปิดอีเมล จัดแจงส่งเมลไปขอเลื่อนกำหนดส่งงาน โดยบอกว่าไม่สบาย ถ้าบอกว่าประสบอุบัติเหตุ อาจจะทำให้ลูกค้ารอไม่ไหวจนยกเลิกงาน ตอนนี้ต้องประวิงเวลาไปก่อน ต่อไปก็ต้องโทรไปบอกพี่ชาย
อ้าว มีสัญญาณอินเทอร์เน็ต แต่ไม่มีสัญญาณโทรศัพท์
ไม่เป็นไร ก็ใช้เน็ตโทร
วิทยาเปิดแอปส่งข้อความ ใช้แอปโทรไปหาพี่ชาย ที่ปลายสายดูตื่นตกใจ แต่ก็สบายใจขึ้นเมื่อทราบว่าเขาไม่เป็นอะไรมาก
“แล้วตอนนี้แกอยู่ที่ไหน จะได้หารถไปรับ”
“เออ คุณยายครับ เมื่อกี้ถามยังไม่ตอบเลย ที่นี่ที่ไหนนะครับ”
“ที่นี่คือหมู่บ้านบาร์คอมบ์ อยู่ในป่าไชร์วู้ด”
ทำไมชื่อฝรั่งจังฟระ เขาบอกชื่อนั้นกับพี่ชาย
“แกไปอยู่ที่นั่นได้ยังไง นั่นมันเกมออนไลน์ที่ฉันเล่น”
“นี่เล่นแกล้งอะไรกันหรือเปล่า แบบนี้ไม่ตลกเลยนะ”
ฮะ เกมออนไลน์ เรามาอยู่ในเกมออนไลน์
ชายหนุ่มเบิกตากว้าง เขามองไปรอบๆ หากไม่ได้บอกว่าที่นี่คือเกมออนไลน์ก็ไม่น่าจะรู้ได้เลย เพราะสภาพแวดล้อมดูจะไม่แตกต่างอะไรจากโลกแห่งความเป็นจริง ทั้งสัมผัสต่างๆ ก็ดูเหมือนจริงไปหมด เขาเอามือกุมศีรษะ พยายามคิดถึงสถานการณ์ตกที่นั่งลำบากครั้งล่าสุด เช่น ไฟล์ที่แปลงานเสร็จแล้วถูกลบโดยไม่ทราบสาเหตุ และเดดไลน์คือวันนี้
ขนาดนั้นเรายังเอาตัวรอดมาได้ แล้วเรื่องแค่นี้… แต่มันมาอยู่ในเกมเลยนะโว้ย ใครจะไปทำใจได้ฟระ
เราจะทำยังไงดี
ถึงแม้จะดูจากภายนอกแทบจะไม่รู้ แต่วิทยาก็มีทักษะอย่างหนึ่งติดตัว คือการรวบรวมสติได้อย่างรวดเร็ว อาจจะเป็นเพราะความพยายามฝึกสมาธิอย่างยาวนานเมื่อมีภาวะนอนไม่หลับหลังอายุสามสิบ เขาหลับตาลง แล้วเริ่มสังเกตลมหายใจเข้าออกของตนเอง เวลาผ่านไปไม่กี่นาที ชายหนุ่มก็เริ่มสงบใจได้
จากประสบการณ์ชีวิตที่ผ่านมา เขารู้ว่าเมื่ออยู่ในสถานการณ์แบบนี้ สิ่งแรกที่ควรทำคือค้นหาสิ่งที่ตนเองควบคุมได้ ใช้ความรู้และทักษะเท่าที่ตนเองมีอยู่ เขาต้องไปรวบรวมข้าวของที่รถหลังจากร่างกายเริ่มหายดีขึ้นแล้ว
“ไม่ได้แกล้ง พี่ก็รู้ว่าผมไม่เคยเล่นเกม แล้วจะรู้จักชื่อหมู่บ้านในเกมได้ยังไง อีกอย่างถ้าอยากพิสูจน์ พี่ก็แค่เข้ามาหาผมในเกมนี่”
“มาได้ยังไงไม่รู้ แต่ก็ยังดีที่ใช้เน็ตติดต่อกันได้ เดี๋ยวจะพยายามหาทางกลับ คืบหน้ายังไงจะบอกละกัน” ปลายสายพยายามจะโต้แย้งแต่สุดท้ายก็เงียบไปเพราะไม่มีทางออกที่ดีกว่านี้
“เดี๋ยวปิดร้านวันนี้ฉันจะล็อกอินเข้าไปในเกมละกัน เผื่อจะไปหาแกได้”
หลังจากรับคำและวางสายแล้ว วิทยาก็หลับไป