วิทยา ฟรีแลนซ์ผู้บ้างาน จับพลัดจับผลูไปอยู่ในเกมออนไลน์ชื่อดัง “Alterwind” ถึงจะอยู่ต่างโลก แต่เขาก็ยังต้องส่งงาน!? จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาเปิดบริษัทสตาร์ทอัพในเกมมันซะเลย
แฟนตาซี,ชาย-หญิง,ไทย,ผจญภัย,พล็อตสร้างกระแส,แฟนตาซี,ผจญภัย,ต่างโลก,เกมออนไลน์,ไลท์โนเวล,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ไปต่างโลกยังต้องเอางานไปทำด้วยอีกเหรอเนี่ย
วิทยา ฟรีแลนซ์ผู้บ้างาน จับพลัดจับผลูไปอยู่ในเกมออนไลน์ชื่อดัง “Alterwind” ถึงจะอยู่ต่างโลก แต่เขาก็ยังต้องส่งงาน!? จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาเปิดบริษัทสตาร์ทอัพในเกมมันซะเลย
วิทยาฟรีแลนซ์บ้างานจับพลัดจับผลูมาอยู่ในเกมออนไลน์ ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังจะทำงานส่งจากในเกมนี่แหละ!
เลเวลก็ต้องเก็บ บอสก็ต้องปราบ งานก็ต้องทำ ไหนๆ ยังกลับบ้านไม่ได้ เปิดบริษัทสตาร์ทอัพในเกมมันซะเลยก็แล้วกัน!
“ฉันน่าจะไม่ได้เข้าเกมสักระยะนะ ช่วงนี้ใกล้จะปิดงานที่นี่แล้ว เดี๋ยวต้องเก็บของ ทำบัญชีอะไรอีก” ประสิทธิ์แชทมาบอก
“แกก็รีบไปรับสกิล แล้วก็เริ่มหาเพื่อนในเกมซะ แล้วพยายามสืบวิธีกลับบ้านด้วย”
วิทยาส่งสติกเกอร์รับคำ เขายังนอนเอกเขนกอยู่บนเปลญวนหน้าบ้านยายวากะ หลังจากวันสองวันที่ผ่านมาไม่มีงานเข้า วิทยาใช้เวลาไปกับการสำรวจหมู่บ้าน ดูไร่นาแปลงผัก รวมถึงบ่อปลาที่ชาวบ้านเลี้ยงไว้ เขาชื่นชอบแค่เพียงการดูและช่วยเหลือเป็นครั้งคราวเท่าที่ทำได้ แต่ให้ไปใช้ชีวิตเป็นเกษตรกรคงจะไม่ไหวสำหรับคนที่ใช้คีย์บอร์ดทำงานมาครึ่งค่อนชีวิต ถึงแม้จะมีเวทมนตร์ช่วยบ้างก็ตาม แต่เวทมนตร์ของชาวบ้านทั่วๆ ไปก็ไม่ได้อลังการมากนัก เพียงแต่ทำให้ชีวิตสบายขึ้นมาหน่อย
มาอยู่ในเกมดูจะผิดที่ผิดทาง อาชีพนักแปลจะทำอะไรในเกมนี้ได้ เขาคิดพลางไถนิ้วบนหน้าจอโทรศัพท์
ทันใดนั้นก็มีเสียงของยายวากะทักทายผู้มาเยือน
“ว่าไงๆ ไม่ได้มานานเชียว”
“สวัสดีค่ะ พอดีงานยุ่งก็เลยไม่ค่อยได้เข้าเกมเลย”
ผู้หญิงเหรอ ไม่ได้ๆ อย่าตื่นเต้น นิ่งไว้ อย่าว่าแต่ผู้หญิงเลย ไม่ว่าจะเพศอะไรวิทยาก็ตื่นเต้นทั้งนั้น เขาทำงานตัวคนเดียวมาแทบทั้งชีวิต แถมยังเป็นอินโทรเวิร์ตขั้นสุด ถ้าไม่ใช่เพราะต้องรับปากพี่ชาย ทั้งเดือนไม่ออกจากบ้านเขาก็เคยมาแล้ว ชายหนุ่มทำเป็นเล่นโทรศัพท์ต่อไปและหวังว่ายายวากะจะไม่เรียกให้ออกไปทักทายผู้มาเยือน
“ตอนนี้ยายก็มีเพลเยอร์อยู่ที่บ้านคนนึงนะ ออกมาสิวิทยา” ไม่ทันขาดคำเสียงของหญิงชราก็ดังขึ้นทันที
เพลเยอร์ที่อยู่ตรงหน้าเขาเป็นผู้หญิงวัยประมาณยี่สิบต้นๆ ผิวขาว ผมสั้นแค่คอสีน้ำตาล ตากลมโต มีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าแทบจะตลอดเวลา ท่าทางร่าเริง เธอสวมเสื้อเอวลอยสีขาว ทับด้วยเสื้อหนังแขนกุด กางเกงยีนส์ขาสั้น กับรองเท้าบูทสั้นแบบผูกเชือกสีน้ำตาลเข้ม มีเข็มขัดซองปืนที่บรรจุปืนพกไว้สองกระบอก และสะพายปืนไรเฟิลอีกกระบอกหนึ่ง
“อ่า… สวัสดีครับ” ชายหนุ่มเกาหัวแกรกๆ หน้าแดงก่ำ “ผมชื่อวิทยา”
ใจเย็นไว้ อาจจะไม่ใช่ผู้หญิงจริงๆ ก็ได้ แต่ถึงงั้นเราก็ทำตัวไม่ถูกอยู่ดี
“สวัสดีค่ะ วารินนะคะ เรียกว่าน้ำก็ได้ เป็นคนไทยค่ะ”
“ครับ คนไทยเหมือนกันครับ”
วิทยาเงียบไปนานพอสมควรจนวารินต้องเอ่ยทำลายความเงียบขึ้น
“ทำไมถึงได้มาเล่นเกมนี้เหรอคะ”
ชายหนุ่มนึกถึงคำพูดของพี่ชาย
“ฟังนะ ถ้าใครมาถามว่าแกเล่นเกมนี้ทำไม ตอบตามความจริงก็ไม่น่าจะได้ใช่ไหม แกก็บอกว่าชอบที่ NPC นี้สามารถโต้ตอบกับผู้ใช้ได้อย่างอิสระเหมือนคนจริงๆ กับชอบกราฟิกกับเพลงที่สวยงามละกัน คนส่วนใหญ่จะมาเล่นด้วยสาเหตุนี้”
วิทยาตอบไปตามนั้น วารินพยักหน้ารับฟัง แล้วก็ชี้ไปที่รถยนต์ที่จอดอยู่
“แล้วนั่นอะไรล่ะคะ ดูเหมือนไม่ใช่ของในเกมนี้นะ”
เขาหันตามไปที่รถอย่างตกใจ ที่ผ่านมาเขาไม่เคยพบกับเพลเยอร์มาก่อน พวก NPC ที่เคยเจอก็ไม่เคยถามถึงวัตถุแปลกปลอมอย่างคอมพิวเตอร์และสารพัดอุปกรณ์ รวมถึงรถยนต์คันนี้ด้วย คิดอีกทีถ้าเห็นของพวกนี้แล้ว ถึงจะเล่าเรื่องตามความจริงก็คงไม่น่าแปลกอะไร วิทยาจึงเล่าเรื่องที่เขามาติดในโลกของเกมให้หญิงสาวฟังทั้งหมด
“สรุปก็คือตอนนี้ผมกำลังหาทางกลับบ้านอยู่”
“ลองติดต่อ GM (Game Master คือผู้ดูแลความเรียบร้อยภายในเกม คล้ายตำรวจ) หรือทางเดพ (ผู้พัฒนาเกม) ไหมคะ เผื่อเขาจะช่วยอะไรได้”
“ผมลองติดต่อไปหลายครั้งแล้วแต่ก็ไม่เคยได้รับการตอบกลับเลยครับ”
“เหรอ แปลกจัง”
“ถ้างั้นลองไปหาข่าวที่ยูเฟเรียไหมล่ะคะ อาจจะมีคนรู้อะไรบ้างก็ได้”
“โอเคครับ งั้นเดี๋ยวผมขอไปรับสกิลก่อนค่อยไปที่ยูเฟเรีย” วิทยาหันไปหยิบกุญแจรถ
“ตอนไปรับสกิลอย่าไปด้วยรถเลยจะดีกว่าค่ะ ถ้าเอาแต่ขับรถ เลเวลของคุณก็จะไม่ขึ้น เดี๋ยวฉันจะเดินไปเป็นเพื่อนด้วย” น้ำจับสายสะพายปืนไรเฟิลให้กระชับ ส่วนวิทยาก็หยิบมีดอันใหม่ที่ได้เป็นรางวัลจากการผ่านการทดสอบ แล้วออกเดินไปยังอารามด้านหน้ามหาพฤกษา
“เมื่อกี้คุณวิทย์ถามใช่ไหมคะว่าทำไมฉันถึงชอบมาที่บาร์คอมบ์ ทั้งที่เพลเยอร์อื่นๆ ไม่ค่อยชอบมาที่นี่เท่าไหร่” น้ำพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง มือข้างขวาของเธอเหนี่ยวไกปืนพก สังหารมอนสเตอร์โดยไม่ต้องมอง ค่าประสบการณ์ของวิทยาเพิ่มขึ้นอย่างพรวดพราด
“มาที่นี่มันเหมือนได้มาพักผ่อนน่ะค่ะ มาแค่นั่งนิ่งๆ คุยกับยาย หาอะไรกินหน่อย แค่นั้นก็สบายใจแล้ว” ดวงตาของเธอเปล่งประกายพร้อมรอยยิ้ม ซากมอนสเตอร์ยังกระจัดกระจาย เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ตามทางที่เดินผ่าน
“ทำไมคุณน้ำเก่งจังครับ”
“แค่นี้ยังไม่เรียกว่าเก่งหรอกค่ะ เป็นแค่สกิลทั่วๆ ไป ที่เดี๋ยวคุณวิทย์ก็จะได้”
“เกมนี้จะมีระบบอาชีพที่ผู้เล่นจะเลือกได้ตามความชอบของแต่ละคน ฉันมีอาชีพมือปืนค่ะ แล้วก็บวกสกิลธาตุน้ำเข้าไปในอาวุธด้วย ทำให้กระสุนที่ยิงเข้าไปมีพลังของธาตุเสริม ทำให้แรงขึ้น” น้ำยิงสาธิตอีกที “จะเห็นเอฟเฟ็กต์สีฟ้าๆ นั่นแหละค่ะคือพลังที่เพิ่มขึ้นมา”
“ส่วนสกิลที่ฉันมีก็คือความแม่นยำ เห็นอย่างนี้ชีวิตจริงก็ยิงปืนเป็นงานอดิเรกนะคะ แต่ไม่ได้แม่นขนาดนี้” น้ำหัวเราะ ในขณะที่วิทยาเอามีดจ้วงสไลม์ตัวเล็กๆ ที่มาโจมตีได้ง่ายขึ้นกว่าเดิม เพราะเลเวลอัพอย่างรวดเร็วจากการเดินทางร่วมกับมือปืนสาว
ไม่ทันไรอารามหน้ามหาพฤกษาก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าแล้ว นักบวชลูเช่ออกมารับ
“กำลังรออยู่เลย เดินตามมาทางนี้” เขานำชายหนุ่มไปที่ห้องอีกห้องหนึ่ง ซึ่งมีวงเวทย์ขนาดใหญ่อยู่กลางห้อง
“ไปยืนตรงกลางวงเวทย์ นึกถึงอาชีพและสกิลที่เจ้าอยากจะเป็น” นักบวชหนุ่มกล่าวก่อนเดินไปข้างๆ วงเวทย์นั้น
ลูเช่ปักคทาบนพื้นและเริ่มบริกรรมคาถา วงเวทย์เปล่งแสงขึ้น
ตั้งแต่ทำงานเป็นนักแปลก็ไม่เคยคิดอยากจะทำอาชีพอื่นอีกเลย แต่ก็ขอให้ต่อสู้ป้องกันตัวได้ก็ยังดีนะ
วงเวทย์สว่างขึ้นเรื่อยๆ จนกลายเป็นสีขาวเจิดจ้าจนมองไม่เห็นอะไร หลังจากนั้นก็ค่อยๆ มืดลง จนมีความสว่างในระดับปกติ
“เปิดแผงควบคุมเพื่อตรวจสอบ” ลูเช่พูดขึ้นด้วยภาษาแบบโปรแกรมพร้อมกับแอบขำ
แกล้งอะไรเราหรือเปล่านะ
วิทยา
Level : 20
อาชีพ : นักรบธรรมดา
อาวุธ : มีดธรรมดา
สกิล : แปลภาษา
จะเอาไปทำอะไรได้เนี่ย
น้ำเห็นวิทยาเงียบไปจึงปลอบใจว่า “สกิลทุกสกิลมีประโยชน์หมดแหละค่ะ ตั้งแต่เล่นเกมนี้มา น้ำยังไม่เคยเห็นสกิลที่ไม่ดีเลย เกมจะเลือกสกิลที่เหมาะกับผู้ใช้ให้แน่นอน”
วิทย์มีสีหน้าที่ดีขึ้น จะว่าไปเขาก็ไม่ได้ตั้งใจจะมาเล่นเกมนี้ด้วยซ้ำ แค่เอาชีวิตรอดกลับบ้านได้ก็น่าจะพอแล้ว
“ครับ” เขารับคำสั้นๆ พร้อมรอยยิ้ม
“งั้นเราออกเดินทางไปยูเฟเรียกันเลยไหมคะ”
ชายหนุ่มยกโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คอีเมล
“สงสัยต้องนัดกันทีหลังแล้วล่ะครับ มีงานเข้ามาพอดี ต้องรีบกลับไปทำงานก่อน”
“ค่ะ งั้นไว้ทักมานะคะ เดี๋ยวน้ำขอตัวล็อกเอาต์ก่อนนะ” ร่างกายของหญิงสาวหายไป วิทยาเดินกลับหมู่บ้านคนเดียว เขาเจอมอนสเตอร์บ้างประปรายแต่ก็เอาชนะได้อย่างไม่ลำบากเหมือนเมื่อก่อนแล้ว