วิทยา ฟรีแลนซ์ผู้บ้างาน จับพลัดจับผลูไปอยู่ในเกมออนไลน์ชื่อดัง “Alterwind” ถึงจะอยู่ต่างโลก แต่เขาก็ยังต้องส่งงาน!? จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาเปิดบริษัทสตาร์ทอัพในเกมมันซะเลย
แฟนตาซี,ชาย-หญิง,ไทย,ผจญภัย,พล็อตสร้างกระแส,แฟนตาซี,ผจญภัย,ต่างโลก,เกมออนไลน์,ไลท์โนเวล,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ไปต่างโลกยังต้องเอางานไปทำด้วยอีกเหรอเนี่ย
วิทยา ฟรีแลนซ์ผู้บ้างาน จับพลัดจับผลูไปอยู่ในเกมออนไลน์ชื่อดัง “Alterwind” ถึงจะอยู่ต่างโลก แต่เขาก็ยังต้องส่งงาน!? จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาเปิดบริษัทสตาร์ทอัพในเกมมันซะเลย
วิทยาฟรีแลนซ์บ้างานจับพลัดจับผลูมาอยู่ในเกมออนไลน์ ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังจะทำงานส่งจากในเกมนี่แหละ!
เลเวลก็ต้องเก็บ บอสก็ต้องปราบ งานก็ต้องทำ ไหนๆ ยังกลับบ้านไม่ได้ เปิดบริษัทสตาร์ทอัพในเกมมันซะเลยก็แล้วกัน!
ห้องที่วิทยาเลือกพักเป็นห้องแบบเตียงคู่ วิทยากับเพลิงนั่งอยู่ที่เตียงหนึ่ง ส่วนน้ำนั่งอยู่ที่อีกเตียงหนึ่ง ผนังทั้งสี่ด้านทำจากท่อนซุงขนาดใหญ่ มีตะเกียงติดตั้งอยู่ตามมุมห้อง ภายในห้องไม่สว่างเกินไปนัก อากาศไม่ร้อน ถึงแม้จะอยู่ในทวีปอูรูลที่มีอากาศร้อนแทบจะทุกวันก็ตาม วิทยาสังเกตว่าการพักที่โรงแรมแต่ละครั้งอากาศจะดีทุกครั้ง อาจเป็นเวทมนตร์ของโรงแรมในเกมก็ได้ ทั้งสามคนมีเครื่องดื่มตามความชอบของแต่ละคนวางอยู่ที่โต๊ะกลางระหว่างเตียงทั้งสอง หลังจากนั่งเล่นกันอยู่สักพักวิทยาก็เริ่มเปิดประชุมขึ้น
“ผมว่าถ้าเราไปขอซื้อไอเท็มมาจากมอนสเตอร์เลยก็ไม่ต้องสู้กัน ไม่ต้องสนใจอัตราการดร็อป แถมยังน่าจะได้ราคาดีกว่าไปซื้อที่ร้านรับซื้อไอเท็ม” วิทยาเล่าถึงแนวคิดของเขาสั้นๆ
“ที่ผ่านมาไม่เคยมีใครทำแบบนี้ หรือไม่มีคนเคยคิดถึง เพราะไม่มีคนที่มีสกิลแบบคุณมาก่อน พูดอีกอย่างก็คือ ถ้าคุณทำ ก็จะไม่มีใครทำแบบเดียวกับคุณได้” เพลิงกล่าวด้วยความตื่นเต้น “ผมคิดว่าเป็นแนวคิดที่ดีเลยนะครับ”
“น้ำก็เห็นด้วยกับคุณเพลิงนะคะ แต่ถ้าเราจะทำธุรกิจนี้ เราก็ต้องเตรียมป้องกันตัวไว้ให้ดี เพราะจะไปขัดผลประโยชน์กับพวกโรงรับซื้อไอเท็ม พวกเขามีอิทธิพลค่อนข้างมากอยู่ ทราบไหมคะว่าโรงรับซื้อไอเท็มทั้งหมดเป็นกิจการของเพลเยอร์ ไม่เหมือนร้านค้าอื่นๆ ที่จะเป็นของ NPC”
เพลิงพยักหน้าเพราะเขารู้อยู่แล้ว ส่วนวิทยาไม่เคยทราบมาก่อนเลย
“โรงรับซื้อไอเท็มทั้งสองบริษัทที่เป็นคู่แข่งกันต่างเป็นของเพลเยอร์ที่กุมอำนาจส่วนใหญ่ของเกมนี้อยู่ค่ะ พวกเขาได้รับรายได้มหาศาลและใช้ไปกับการสร้างกิลด์ของเพลเยอร์ จึงเป็นสองในสามกิลด์ที่ทรงอำนาจที่สุดในเกมตอนนี้”
“น้ำคิดว่าถึงคุณวิทย์จะซื้อไอเท็มจากมอนสเตอร์มาขาย ก็คงไม่ทำให้รายได้ของพวกเขาลดลงมากเท่าไหร่ แต่เราก็ไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรหรือเปล่า ป้องกันตัวไว้ก่อนน่าจะดีที่สุด”
“แล้วเราจะป้องกันตัวยังไงล่ะครับ” วิทยาถามซื่อๆ “เกมนี้มันมีระบบป้องกัน PK (Player Killing) บ้างไหม แบบอยู่ในเมืองแล้วจะฆ่ากันไม่ได้งี้”
“ก็มีอยู่หรอกค่ะ อย่างเราอยู่ในยูเฟเรียก็จะฆ่ากันไม่ได้ อยู่ในหมู่บ้านก็ฆ่ากันไม่ได้เหมือนกัน แต่นอกจากนั้นก็จะทำได้ แต่ก็จะมีโทษแบนอยู่ ถ้าหากว่า PK เกินสามครั้งต่อสัปดาห์”
“ก็คือโทษไม่รุนแรงเท่าไหร่ มีโอกาสที่พวกเขาจะมาฆ่าคุณ ถึงคุณจะมีไอเท็มชุบชีวิตอัตโนมัติที่เพิ่งทำกัน แต่ไอเท็มกับเงินทั้งหมดที่เก็บอยู่กับตัวก็จะหายไป น้ำว่าพอคุณวิทย์ได้ไอเท็มกับเงินมา ก็เอาเก็บไว้ที่คลังของปาร์ตี้ แล้วก็เก็บไว้กับตัวเฉพาะของที่จำเป็น อย่างพวกโพชันหรือว่าเงินที่ใช้จ่ายในชีวิตประจำวัน”
“อย่างไรก็ตาม ก็มีโอกาสที่พวกนั้นจะรอตอนที่คุณวิทย์เพิ่งได้ของมาแล้วเข้ามาฆ่าเลยเพื่อชิงทรัพย์ แบบนั้นคงย้ายไปที่คลังของปาร์ตี้ไม่ทัน เกมนี้ไม่มีคำสั่งอัตโนมัติด้วย”
“ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็ต้องคุ้มกันตอนที่คุณวิทย์ไปซื้อของจากมอนสินะครับ” เพลิงสรุป “ผมน่ะชอบสู้อยู่แล้ว เข้ามาเถอะ” เขาทำหน้ากระหยิ่มยิ้มย่อง
“อืม สรุปว่ามีความเป็นไปได้ที่จะทำธุรกิจนี้สินะครับ แล้วผมก็อยากทำด้วย แต่จุดประสงค์หลักของผมคือหาทางกลับบ้านให้ได้ก่อน เลยว่าจะทำเรื่องรถก่อนน่ะครับ เอาเป็นว่าเราพาคุณโอวี่มาแก้ไขปัญหาเรื่องแบตเตอรี่รถยนต์ให้ได้ก่อน แล้วค่อยคิดถึงการทำธุรกิจเป็นงานรอง” วิทยาถูมือไปมา เขารู้สึกตื่นเต้นอยู่เหมือนกัน
น้ำกับเพลิงพยักหน้าเห็นด้วย “ถึงยังไงก็อยากให้คุณวิทย์ได้กลับบ้านก่อน”
“ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้เราค่อยเจอกันนะครับ”
“ได้ค่า/ครับ”
ทั้งสองคนล็อกเอาต์ออกจากเกมไปแล้ว เหลือเพียงวิทยาที่ยังนอนไม่หลับอยู่ในห้อง เขาถึงกับเอางานที่มีเดดไลน์อีกนานมาทำเพื่อคลายความตื่นเต้นจนดึกมากถึงได้ข่มตาหลับลงได้
วันรุ่งขึ้นเมื่อถึงเวลานัดหมาย ทุกคนไปรับโอวี่มาจากที่พักแล้วใช้ fast travel วาร์ปมาที่หมู่บ้านบาร์คอมบ์ รถยนต์ไฟฟ้าสีดำคันเล็กยังจอดอยู่ที่บ้านยายวากะ สภาพไม่เปลี่ยนแปลงยกเว้นจะมีฝุ่นจับบ้างเท่านั้น
“อ๋อ แบตเตอรี่ยังใช้ได้ดี ปัญหาคือไม่มีแหล่งพลังงานที่จะชาร์จมัน” โอวี่พูดขึ้นหลังจากเข้าไปเช็คดูแล้ว
“นายบอกว่ามีแหล่งพลังงานที่คล้ายๆ กันใช่ไหม เอามาให้ดูหน่อยซิ” วิทยาหยิบแผงโซลาร์เซลล์แบบพกพาออกมาให้ดู “อ้อ เป็นแบบนี้เอง ที่จริงก็ไม่ยากนะ”
“ฉันหล่อแผงรับพลังงานคล้ายกับแบบนี้ได้ แต่ต้องใช้แร่ที่จะใช้ทำสารกึ่งตัวนำ” โอวี่อธิบาย “มันคือแร่ซิลิคอน ที่จริงก็ไม่ถือว่าหายากเท่าไหร่ แต่แหล่งที่มีเยอะที่ใกล้ที่สุดมันมีมอนสเตอร์เฝ้าอยู่น่ะสิ นอกจากนี้ก็ยังต้องมีพวกเหล็กปลอดสนิม เดี๋ยวฉันหาเอาในห้องก็ได้ น่าจะมีพออยู่ สรุปก็คือไปหาซิลิคอนมา ปริมาณก็ตามที่ส่งเข้าแชทไปให้ ฉันจะกลับไปรอที่ห้อง เพลิง ไปส่งหน่อย” เมื่อพูดจบโอวี่ก็ให้เพลิงใช้ fast travel กลับไปส่งที่ห้อง เนื่องจาก NPC จะไม่มีความสามารถนี้
พิกัดที่โอวี่ให้มาเป็นถ้ำขนาดเล็กที่อยู่ทางตอนเหนือของมหาพฤกษา เลยจากอาณาเขตคุ้มครองของเทพพฤกษาไปเล็กน้อย
“ที่นี่มัน…” วิทยาอุทาน
“ค่ะ ถ้ำของดาร์ส”
เพลิงทำหน้างง เขาถามว่าดาร์สคือใคร วิทยากับน้ำจึงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในถ้ำนั้นให้ฟัง
“อ๋อ ก็อบลินที่อยู่ที่นั่นเป็นตัวที่ทำให้คุณวิทย์รู้ว่าคุยกับพวกมอนได้สินะครับ อย่างนี้เราก็ลองเจรจากับคุณดาร์สดูไหม”
“ก็คงไม่เสียหายนะครับ เดี๋ยวผมจะลองดู”
เมื่อตกลงกันได้แล้ว ทั้งหมดก็วาร์ปไปที่จุดวาร์ปใกล้ๆ กับถ้ำของดาร์ส แล้วออกเดินเท้าต่อไปที่ถ้ำนั้น
ดาร์สกำลังเล่นกับลูกอยู่เมื่อพวกเขาไปถึง เขาจำวิทยาได้ในทันที
วิทยา วาริน พวกเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง
“พวกเราอยากจะมาขอซื้อแร่ซิลิคอน มันมีอยู่มากในถ้ำแห่งนี้” วิทยาชี้แจง
ถ้าอยากเอาแร่ก็เอาไปสิ แต่ไม่ต้องซื้อหรอก เดิมทีมันก็ไม่ใช่ของของข้าอยู่แล้ว ข้าเพียงแต่อาศัยอยู่ที่นี่
“นอกจากเรื่องขุดแร่แล้ว ผมยังมีอีกเรื่องนึงที่อยากปรึกษาคุณดาร์ส” ว่าแล้ววิทยาก็เล่าแนวคิดของการทำธุรกิจกับมอนสเตอร์ให้ดาร์สฟัง
ฟังดูเป็นความคิดที่ดีนะ แต่พวกข้าได้เงินไปก็คงทำอะไรไม่ได้ เพราะเข้าเมืองไปซื้อของของมนุษย์ไม่ได้
วิทยานิ่งไป เขาไม่เคยนึกถึงแง่มุมนี้มาก่อนเลย
ต่อให้พวกเจ้าจะเปิดพอร์ทัลในเมืองได้ ประชาชนก็คงจะหลบหนี คงไม่มีใครเต็มใจจะขายอะไรให้มอนสเตอร์อย่างข้า
“โอย ผมไม่เคยนึกถึงเรื่องนี้มาก่อนเลย ทำไมผมไม่คิดได้ก่อนหน้านี้” วิทยาพูดออกมาอย่างสิ้นหวัง โครงการต่างๆ ที่วางแผนไว้อาจจะต้องยกเลิกทั้งหมด
“ไม่หรอกค่ะคุณวิทยา พวกเราก็แค่เป็นตัวกลางให้ก็สิ้นเรื่อง แล้วเราก็ค่อยสร้างภาพลักษณ์ของมอนสเตอร์ให้ดีขึ้น” น้ำแย้งขึ้นมา
“ดูคุณน้ำจะมองพวกเขาดีขึ้นนะครับ”
“ค่ะ เกิดเรื่องคราวนั้นน้ำก็มองพวกเขาดีขึ้นนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้ไว้ใจซะทีเดียว แต่ถ้าเราไม่แก้ปัญหาก็จะทำธุรกิจต่อไม่ได้ จริงไหมคะ” หญิงสาวพูดอย่างเด็ดเดี่ยว
“ถ้าอย่างนั้นคุณดาร์สยังพอมีวินด์คริสตัลหรือไอเท็มอะไรอีกไหมครับ ผมจะขอซื้อ แล้วคุณดาร์สอยากได้อะไรในเมืองก็บอกมาเลย เราจะไปซื้อมาให้ แต่คงต้องหักค่าใช้จ่ายนิดหน่อย” วิทยาเสนอ
ของพวกนั้นก็ยังพอมีอยู่ล่ะนะ เดี๋ยวข้าจะให้ไปอีกชิ้นหนึ่ง ส่วนของที่อยากได้ตอนนี้ยังไม่มีอะไร ซื้อโพชันมาให้หน่อยก็ได้ ดาร์สบอกง่ายๆ
เพลเยอร์ทั้งสามบอกลาดาร์สแล้วกลับไปที่ยูเฟเรีย จากนั้นก็เลือกพื้นที่หนึ่งบริเวณลานกลางเมืองแล้วใช่โต๊ะที่ได้จากสกิลตั้งแคมป์ในการตั้งร้านแบบชั่วคราว พวกเขาตั้งราคาวินด์คริสตัลเป็นหนึ่งในสามของราคาเฉลี่ยที่ได้ไปสังเกตจากร้านรับซื้อไอเท็มเพื่อไม่ให้ราคาแตกต่างกันมากเกินไป น้ำออกไปเรียกลูกค้าอย่างร่าเริง ไม่นานก็ขายวินด์คริสตัลได้อย่างง่ายดาย ทั้งสามไปซื้อเครื่องดื่มกับอาหารมาฉลองเล็กๆ แถวนั้น
“คุณเพลิงนี่ทำงานประจำใช่ไหมครับ” วิทยาถามพร้อมกระดกเบียร์แก้วที่สาม เขาเริ่มรู้สึกตึงๆ นิดๆ ความสมจริงของเกมนี้มีให้กระทั่งความเมาด้วยเหรอเนี่ย
“ใช่ครับ ผมทำอยู่โชว์รูมเก้าอี้ผู้บริหาร” เขาเอ่ยชื่อยี่ห้อเก้าอี้ดัง พนักงานออฟฟิศและเกมเมอร์แทบทุกคนจะรู้จักและยอมรับในคุณภาพ แต่มีไม่กี่คนที่ได้ครอบครอง เนื่องจากราคาที่สูงกว่าเก้าอี้ทั่วไป
“โห ผมกัดฟันซื้อมาตัวนึง หายปวดหลังไปเยอะเลย” วิทยาชม การนั่งเก้าอี้ที่ไม่เอื้อต่อสรีระนานๆ ไม่ส่งผลดีต่อสุขภาพนัก และถ้าปวดหลังก็ไม่มีสมาธิจะทำงานอีกด้วย
“ช่ายครับ” เสียงของชายร่างใหญ่เริ่มยานคาง “เก้าอี้น่ะของดี แต่ผมต้องทำงานกับคนน่ะสิ พอของมันราคาแพง ลูกค้าหลายคนก็เรื่องเยอะ มีนี่จะเอานั่น ขอส่วนลดที่ให้ไม่ได้บ้าง บางทีก็จะเอารุ่นใหม่ที่มันยังเดินทางมาไม่ถึง พอเราบอกก็ไม่พอใจ” จังหวะนี้เขาเทเบียร์ลงลำคออีกค่อนแก้ว “เฮ้อ”
“ผมถึงชอบเล่นเกม Alterwind เพราะมันได้เข้ามาผ่อนคลายที่นี่ เราไม่พอใจอะไรก็แค่เอาขวานฟันให้มันพังแค่นั้น”
“ผมเข้าใจนะ ลูกค้าบางคนอธิบายก็แล้ว ชักแม่น้ำทั้งห้าก็แล้ว ก็ยังไม่ค่อยจะยอมเข้าใจ” วิทยาพยักหน้า
“ถึงน้ำจะยังไม่ได้ทำงาน แต่ก็จะเป็นกำลังใจให้ทุกคนนะคะ สู้ๆ” วารินยิ้มให้กำลังใจ แล้วยื่นแก้วออกมา “เอ้า ชนแก้วๆ”
ทว่าพวกเขาไม่ทราบเลยว่าสิ่งที่ทำลงไปทั้งหมด มีผู้เฝ้ามองอยู่