วิทยา ฟรีแลนซ์ผู้บ้างาน จับพลัดจับผลูไปอยู่ในเกมออนไลน์ชื่อดัง “Alterwind” ถึงจะอยู่ต่างโลก แต่เขาก็ยังต้องส่งงาน!? จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาเปิดบริษัทสตาร์ทอัพในเกมมันซะเลย
แฟนตาซี,ชาย-หญิง,ไทย,ผจญภัย,พล็อตสร้างกระแส,แฟนตาซี,ผจญภัย,ต่างโลก,เกมออนไลน์,ไลท์โนเวล,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ไปต่างโลกยังต้องเอางานไปทำด้วยอีกเหรอเนี่ย
วิทยา ฟรีแลนซ์ผู้บ้างาน จับพลัดจับผลูไปอยู่ในเกมออนไลน์ชื่อดัง “Alterwind” ถึงจะอยู่ต่างโลก แต่เขาก็ยังต้องส่งงาน!? จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาเปิดบริษัทสตาร์ทอัพในเกมมันซะเลย
วิทยาฟรีแลนซ์บ้างานจับพลัดจับผลูมาอยู่ในเกมออนไลน์ ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังจะทำงานส่งจากในเกมนี่แหละ!
เลเวลก็ต้องเก็บ บอสก็ต้องปราบ งานก็ต้องทำ ไหนๆ ยังกลับบ้านไม่ได้ เปิดบริษัทสตาร์ทอัพในเกมมันซะเลยก็แล้วกัน!
กิลด์เมทัลแสตนด์ หนึ่งในสามกิลด์ใหญ่ที่สุดที่คานอำนาจกันอยู่ในเกม Alterwind ที่ทำการสาขายูเฟเรีย
ภายในห้องโถงขนาดใหญ่ที่ประดับไว้ด้วยชุดเกราะอัศวินเงางามตามผนัง สลับด้วยชั้นหนังสือที่เต็มไปด้วยตำราหนาหนัก และของแต่งห้องแนวยุโรปโบราณต่างๆ ที่ใจกลางห้องสุดปลายพรมปักสัญลักษณ์กิลด์รูปดาบไขว้บนโล่ มีโต๊ะทำงานไม้ขนาดใหญ่ ชายวัยสี่สิบปีนั่งเก้าอี้อยู่ที่โต๊ะนั้น เขาสวมเกราะอ่อนที่ประดับด้วยผ้าสีขาวแถบแดง สองมือประสานกันอยู่บนโต๊ะ
สายตาของอัศวินมองไปยังลูกแก้วขนาดใหญ่ที่อยู่ข้างโต๊ะ ภายในลูกแก้วฉายภาพพวกวิทยาที่กำลังฉลองกันอยู่ แล้วเปลี่ยนเป็นภาพทิวทัศน์ต่างๆ จากมุมสูงที่กำลังเคลื่อนไหวด้วยความเร็ว ใช่แล้ว ภาพนี้เป็นภาพที่ฉายออกมาจากดวงตาของเรเวน ไม่นานสัตว์เลี่้ยงคู่ใจก็บินมาเกาะที่คอนข้างโต๊ะทำงาน มันทำความสะอาดขนอยู่ชั่วครู่ก็ยืนคอยอยู่เงียบๆ สักพักอัศวินผู้นี้ก็ลุกเดินออกไปดูที่หน้าต่างเพื่อไปดูด้วยสายตาตนเอง พวกวิทยายังคงเฉลิมฉลองและพูดคุยอย่างออกรส รอยยิ้มปริศนาผุดขึ้นที่ริมฝีปาก เขากลับมานั่งที่เดิมแล้วหยิบเอกสารต่างๆ ออกมาทำงานเหมือนเช่นที่ทำมาตั้งแต่เช้า และทุกๆ วัน ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ใครเลยที่จะทราบความคิดของเขาได้
…..
“ตอนนี้เราก็ได้เงินแล้ว หักค่าใช้จ่ายก็ยังเหลือให้คุณดาร์สตั้ง 900 รีนาร์” วารินกล่าวอย่างดีใจ “ท่าทางธุรกิจนี้จะไปได้สวยนะคะ”
“เราจะหักส่วนแบ่ง 10% คิดว่าครอบคลุมนะครับ ถึงจะดูเหมือนน้อยแต่ถ้าเราทำธุรกิจนี้ต่อไปเรื่อยๆ เงินที่รวมกันก็จะเยอะไปเองครับ ผมขอหัก 4% เพื่อเป็นต้นทุนต่อไป แล้วที่เหลือเราจะมาหารเท่าๆ กันครับ ก็คือคนละ 2% ผมจะโอนเงินส่วนแบ่งของผมทั้งหมดเป็นต้นทุนของบริษัทด้วย เราจะได้มีต้นทุนเยอะขึ้นอีกหน่อย มีใครมีความคิดเห็นอะไรไหมครับ” วิทยาถาม แต่ทั้งสองคนไม่มีข้อโต้แย้งอะไร จึงได้ข้อสรุปว่าจะแบ่งส่วนกันตามนี้
“แต่ถึงยังไงต้นทุนที่เรามีตอนนี้ก็ยังน้อยเกินกว่าจะทำกิจการได้ เราต้องรับงานมากขึ้น หรือหาทุนจากที่อื่น เดี๋ยวผมจะลองคิดดูอีกที”
“ผมว่าเราลองให้คุณดาร์สไปบอกกับเพื่อนๆ ดูว่าเราเป็นตัวกลางในการซื้อขายไอเท็มได้ดีไหมครับ บางครั้งการบอกแบบปากต่อปากก็ให้ผลดีนะครับ” เพลิงแสดงความเห็น
“น้ำว่าที่เพลิงพูดก็น่าสนใจนะคะ เดี๋ยวตอนเอาเงินไปให้คุณดาร์สก็น่าจะลองคุยกับเค้าดู”
“ตกลงตามนั้นครับ”
ถ้ามีคนกลางมาคอยซื้อของให้ก็ดี พวกข้าเข้าเมืองไม่ได้ จะซื้ออะไรก็ยากลำบาก เงินก็ไม่ค่อยมีอยู่แล้ว จะมีบ้างก็ได้มาจากเพลเยอร์ที่สู้แพ้ แต่ส่วนใหญ่จะมีใครสู้แพ้ก็อบลินบ้างล่ะ ดาร์สกล่าวเศร้าๆ แต่ดูในดวงตาของเขาจะมีประกายที่สดใสขึ้นบ้าง ไว้ข้าจะบอกกับเพื่อนๆ ก็แล้วกัน
“แล้วพวกเซิร์ดยังมารังแกอยู่หรือเปล่าครับ” วิทยาถาม เขาไม่เคยลืมก็อบลินอันธพาลตัวนั้นที่เคยทำเขาสิ้นชีพมาแล้ว
ก็มาบ้างนานๆ ครั้ง แต่มันอยากได้อะไรข้าก็ให้ไป
“งั้นเดี๋ยวผมว่าเราไปซื้อไอเท็มกับดักมาวางไว้ก่อนดีกว่า ถ้าเกิดมีเพลเยอร์หรือมอนน่าสงสัยเข้ามาจะได้พอป้องกันได้บ้าง” เพลิงเสนอ “ผมเคยใช้ไอเท็มพวกนี้มาบ้าง ถ้าโดนเข้าไปทีนึงรับรองว่าเข็ด”
จะเอาแบบนั้นก็ได้ งั้นก็ต้องรบกวนให้พวกเจ้าไปซื้อมาให้อีกที ดาร์สหยิบเงินยื่นให้ แล้วก็อย่าลืมขุดแร่ที่ว่าจะมาเอาล่ะ
“เรื่องนั้นไม่ลืมหรอกครับ ขอบคุณที่เตือนนะครับ” วิทยาตอบอย่างสุภาพ
…..
คืนนั้นวิทยาโทรหาประสิทธิ์เพื่อปรึกษาเรื่องธุรกิจ
“บอกแล้วฉันว่าสกิลแกมันมีประโยชน์ แต่ฉันว่าแกอย่าอินมากไปจนลืมเรื่องหาทางกลับบ้านล่ะ” พี่ชายส่งเสียงตามสายมาอย่างห่วงใย
“ทางนี้ก็พยายามหาทางกลับบ้านเป็นอันดับแรกอยู่แล้วแหละสบายใจได้ ผมเองก็อยากจะกลับไปหาเพื่อนๆ แบบออฟไลน์เหมือนกัน” วิทยาตอบ แล้วก็ยังพวกร้านอาหารที่อยากไปกิน หนังที่อยากจะดูในโรงอีก “เห็นว่ามีเบาะแสอยู่ที่ไซฟาส เดี๋ยวทำโซลาร์เซลล์ติดรถจะได้ขับไปกัน”
“อืม ส่วนเรื่องเงินทุนที่ถามมา พวกแกเทียวไปเทียวมาหักส่วนแบ่งจากมอนสเตอร์แบบนี้มันหาเงินได้น้อย ใช้เวลานานกว่าธุรกิจจะโต ฉันว่าแกไปหา VC มาให้ทุนแกจะดีกว่า”
“VC คืออะไรนะ”
“เคยดูหนังหรือซีรีส์ที่เกี่ยวกับสตาร์ทอัพบ้างไหมเนี่ย VC หรือ Venture Capital ก็คือการร่วมลงทุน ก็คือแกต้องไปหาแหล่งทุนมาแบ็คให้ อาจจะเป็นมวลชนหรือว่าเป็นแหล่งทุนก็ได้”
“แล้วจะไปหาจากไหนล่ะ ใครจะอยากให้เงินผม”
“มังกรไร้ธาตุไหม เห็นว่าอยู่ในดันเจี้ยนที่เป็นขุมทรัพย์ มีเนื้อเรื่องว่าเป็นมังกรเฝ้าขุมทรัพย์ประมาณนั้น แกก็ไปใช้ฝีปากขอให้พี่แกร่วมลงทุน”
“นี่เป็นนักแปลนะไม่ได้เป็นนักการทูต มันจะไหวเหรอ” การพูดเจรจาเป็นสิ่งที่ชายหนุ่มไม่ค่อยอยากทำนัก มันเปลืองพลังงานเป็นอย่างมากสำหรับคนเป็นอินโทรเวิร์ตอย่างเขา
“ที่แนะนำมังกรก็เพราะเห็นว่าต้องรวบรวมเกล็ดมังกรอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ที่เคยเล่าให้ฉันฟังว่ามังกรศิลาบอกให้รวบรวมน่ะ”
“เออ จริงด้วย ถ้าได้ก็เหมือนยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว”
“งั้นเอางี้ ระหว่างนี้แกไปจัดการเรื่องรถยนต์ให้เรียบร้อย ไว้ฉันเคลียร์งานเสร็จจะรีบหาวันนัดไปหามังกร จะได้มีคนไปช่วยฮีล”
“ตกลงตามนั้นก็ได้”
“โอเค งั้นฉันไปนอนละ อดนอนดูบอลมาหลายคืนแล้ว”
“ขอบคุณมากนะพี่”
หลังจากวางสายวิทยาก็นอนไม่หลับอีกตามเคย แม้แต่ในชีวิตจริงเขาก็ตื่นเต้นเวลาต้องพูดคุยในครั้งสำคัญ ในหัวจินตนาการไปถึงบทสนทนาต่างๆ มากมาย แค่คิดหัวใจก็เต้นตูมตามแล้ว แต่อีกใจหนึ่งก็คิดถึงอนาคตถ้าหากว่าธุรกิจรับซื้อของจากมอนสเตอร์ประสบความสำเร็จ ในเกมนี้อาจจะมีไอเท็มอะไรที่มีคนยอมซื้อด้วยเงินจริงก็ได้ เกมนี้ไม่มีกฎห้ามการซื้อของด้วยเงินจริงด้วย
……
“ได้ซิลิคอนมาเร็วเหมือนกันนี่” โอวี่ทักเมื่อพวกเขากลับไปที่ห้องของเขา “เดี่ยวเพลิงช่วยยกเศษเหล็กตรงนั้นออกมาหน่อย เอาสี่ชิ้นนะ” มันชี้ไปที่กองเหล็กตรงมุมห้อง “เอามากองรวมกับซิลิคอนตรงนี้เลย”
“คงไม่ได้คิดว่าฉันจะทำแผงโซลาร์เซลล์ตรงนี้ใช่ไหม มันต้องใช้เตาหลอมความร้อนสูงนะ” หุ่นโดรนสีขาวพิมพ์คีย์บอร์ดโฮโลแกรม “ฉันจะเรียกพอร์ทัลเสมือน”
“พอร์ทัลเสมือน?!” ทุกคนอุทานอย่างตกใจ
“อื้ม ตกใจอะไรกัน ก็แค่ผลงานพื้นฐานของท่านโอวี่ที่เพิ่งประดิษฐ์ขึ้นได้เมื่อวานนี้”
พอร์ทัลหน้าตาเหมือนกับที่มอนสเตอร์ออกมาปรากฏขึ้นที่กลางห้อง
“ตามมาแค่เพลิงคนเดียวก็พอนะ ความลับทางธุรกิจ”
หนึ่งคนกับหนึ่งหุ่นพร้อมข้าวของเข้าไปในพอร์ทัลเสมือนแล้ว ถึงเพลิงจะยังดูงงๆ แต่อาจจะเพราะงงเขาจึงทำตามคำสั่งของโอวี่แต่โดยดี เสี้ยววินาทีต่อมาพอร์ทัลก็หายไป ทิ้งให้คนงงอีกสองคนยืนงงอยู่ในห้องรกๆ กลางเมืองยูเฟเรียต่อไป
“เอ้อ ดันเป็นห้องของหุ่นยนต์ เลยไม่มีกาแฟให้กิน” วิทยาพยายามหาเรื่องคุย ถึงแม้ว่าถึงจะเป็นห้องของคน ถ้าไม่สนิทจริงเขาก็คงไม่หากาแฟมาชงมั่วซั่วก็ตาม
“ชาวทวีป 0001 ก็มีเครื่องดื่มของเขาที่คล้ายกับกาแฟของเรานะคะ เรียกว่าคาเฟโน สมัยยังอยู่ตี้เก่าน้ำต้องไปหาข้อมูลทวีป 0001 เพราะจะไปหาไอเท็มกับเพื่อนน่ะค่ะ แต่ตอนนี้พวกนั้นไปเล่นเกมใหม่กันหมดแล้ว เหลือน้ำที่ยังเล่น Alterwind อยู่คนเดียว” หญิงสาวนั่งอยู่บนโลหะรูปลูกบาศก์ที่พื้น เธอกวักมือเรียกวิทยาให้มานั่งด้วย “กว่าพวกนั้นจะกลับมาไม่รู้จะนานหรือเปล่า คุณวิทย์มานั่งก่อนไหมคะ”
“แปลกดีนะครับหุ่นยนต์ต้องกินกาแฟ ฮ่าๆ” เขายิ้มออกมาได้ “แต่ถ้าต้องรอนานเดี๋ยวผมออกไปหาอะไรกินดีกว่า คุณน้ำจะเอาอะไรไหมครับ”
แทนคำตอบหญิงสาวเอื้อมมือออกไปคว้าแขนของวิทยาไว้ ชั่วขณะแรกเขาหันกลับมาเหมือนงุนงง แต่แล้วก็เหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง วิทยานั่งลงเงียบๆ ข้างๆ วาริน เฝ้ารอจนกระทั่งอัคคีและโอวี่กลับมา