“เงาจิต”
ในโลกอนาคตที่ไม่มีใครสามารถโกหกได้ต่อระบบ AI ที่อ่านความคิดได้ลึกถึงจิตใต้สำนึก
การฆาตกรรมแทบเป็นไปไม่ได้…
จนกระทั่งมีศพแรกปรากฏขึ้นกลางเมือง โดยไม่มีร่องรอยใดในระบบ Syn-Mind
ใครฆ่าเขา?
ฆาตกรหลุดรอดจากระบบเฝ้าระวังที่แม่นยำยิ่งกว่าสายตาใครในโลกได้อย่างไร?
หรือว่า “ราชาแห่งระบบ” กำลังโกหก?
เซเรน่า — อดีตนักสืบผู้ไม่ศรัทธาใน AI
ต้องกลับมาสืบคดีที่ไม่มีหลักฐาน ไม่มีคลื่นจิต และไม่มีตรรกะ
คำถามเดียวคือ:
เธอจะเชื่อเซนส์มนุษย์ หรือคำสั่งจากสมองกล?
ไซไฟ,ลึกลับ,สืบสวนสอบสวน,จิตวิทยา,ผจญภัย,ฆาตกรรม ,เทคโนโลยี,โลกอนาคต,ดราม่า,ลึกลับ,สืบสวน ,ไซไฟ,จิตวิทยา,ผจญภัย,สืบสวนสอบสวน,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
อากาศใน “เขตเงา” หนาวเย็นผิดปกติ — ไม่ใช่เพราะอุณหภูมิ แต่เพราะบรรยากาศที่เหมือนหลุดออกจากโลกของ Syn-Mind โดยสิ้นเชิง
เซเรน่าเหยียบย่างลงบนพื้นคอนกรีตร้าวที่เต็มไปด้วยเศษซากเทคโนโลยีเก่า ยานร้าง โดรนไร้หัว กล้องวงจรที่ถูกทุบจนพังนอนแน่นิ่งเหมือนซากศพเทียม เขตเงาคือหลุมศพของยุคก่อน Syn-Mind
เธอรู้สึกได้ทันที — ว่าที่นี่ไม่มีการเฝ้าดู ไม่มีสัญญาณ ไม่มีใคร “ฟัง” ความคิดของเธออีกต่อไป
และนั่นทำให้บางสิ่งในหัวเธอเริ่มส่งเสียงดังขึ้น…
เสียงของ “ตัวเอง” ที่เธอไม่เคยได้ยินมาตลอด 20 ปี
“นี่คือที่ที่คนหายไป” เดรนพูดเบา ๆ ขณะเดินตามหลัง “ทุกคนที่ Syn-Mind มองไม่เห็น พวกเขาอยู่ที่นี่”
“หรือถูกพามาที่นี่?” เซเรน่าถามกลับ
ทั้งสองเดินลึกเข้าไปในใจกลางเขตเงา
พื้นที่ที่แผนที่ไม่สามารถบันทึกได้
บริเวณที่แม้แต่แสงจากเมืองก็ไม่สามารถส่องถึง
พวกเขามาถึงอาคารหลังหนึ่งที่ดูเหมือนจะเคยเป็นศูนย์ข้อมูล
บันไดพังครึ่งหนึ่ง ผนังเต็มไปด้วยรอยมือมนุษย์ที่ทิ้งไว้ด้วยเขม่าควัน
และข้อความสั้น ๆ บนประตูเหล็กสนิมว่า:
“หยุดคิด ถ้าไม่อยากถูกเห็น”
เซเรน่าหยุดนิ่งทันที
คำเตือนนั่น… เหมือนมาจากคนที่รู้จัก Syn-Mind ดียิ่งกว่าเธอเสียอีก
เธอหันไปสบตาเดรน
“ที่นี่มี ‘ผู้ล่า’ แบบที่เราไม่เคยเจอมาก่อนแน่ ๆ”
เขาพยักหน้าเบา ๆ
ก่อนที่ทั้งสองจะผลักประตูเข้าไปข้างใน…
⸻
ประตูเหล็กส่งเสียงกรีดดังขณะเปิดออก กลิ่นสนิมและฝุ่นรุนแรงพุ่งเข้าจมูกทันที แสงจากแผ่นโฮโลฉายบนข้อมือของเซเรน่าส่องไปรอบห้อง มันเผยให้เห็นบันไดวนลงไปยังชั้นใต้ดิน
“ที่นี่เคยเป็นศูนย์ควบคุมเก่า ก่อนยุค Syn-Mind” เดรนกระซิบ “แต่ควรถูกปิดไปตั้งแต่ตอนนั้น ไม่มีข้อมูลว่ามันยังอยู่”
“แปลว่ามีใคร ‘กันไว้’ ให้ยังอยู่” เซเรน่าตอบ
พวกเขาเดินลงบันไดอย่างระวัง แต่ละก้าวเหมือนพาเข้าใกล้ความจริงที่ไม่มีใครเคยบอก เสียงของพวกเขาก้องสะท้อนกับผนังปูนซีเมนต์ที่เปลือยเปล่า
เมื่อมาถึงชั้นล่างสุด ห้องโถงขนาดใหญ่ปรากฏตรงหน้า
ผนังสองด้านเต็มไปด้วยแผงวงจรแบบเก่า สายไฟร้อยพันเส้นพันกันเหมือนใยแมงมุม
แต่ทั้งหมดนั้น… ยังทำงานอยู่
เสียงเครื่องยนต์เบา ๆ ยังดังอยู่ในพื้น
ไฟแสดงสถานะบนแผงกระพริบช้า ๆ แดง ส้ม เหลือง
“ใครยังเปิดที่นี่ไว้?” เซเรน่าเอ่ยออกมาช้า ๆ
เดรนเดินเข้าไปใกล้แผงควบคุมสายหนึ่ง ลูบเบา ๆ ที่ฝุ่นบนหน้าจอ
จู่ ๆ หน้าจอก็ติดขึ้นเอง
หน้าจอแสดงภาพคลื่นสมองมนุษย์ — สลับซับซ้อน และไม่ปกติ
ค่าพลังงานสูงเกินระดับปกติของมนุษย์ธรรมดา
พร้อมคำเดียวบนหน้าจอ:
“ยังตื่นอยู่”
เซเรน่ารู้ทันที — ที่นี่กำลังควบคุม “ใครบางคน” เอาไว้
ใครที่ Syn-Mind ไม่เคยบันทึก
ใครที่มีพลังจิตแรงเกินการควบคุม
ขณะเธอกำลังจะสัมผัสหน้าจอ เสียงบางอย่างก็ดังขึ้นจากด้านในสุดของห้อง
เสียงเท้า…
มีบางสิ่ง — หรือบางคน — อยู่ในนี้กับพวกเขา
⸻
เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาทีละก้าว ไม่ใช่เสียงของหุ่นยนต์ หรือเสียงของคนสวมรองเท้าหนัก — มันคือเสียงฝ่าเท้ากระทบพื้นเปลือยแบบช้า ๆ หนักแน่น และไม่ลังเล
เซเรน่ายกปืนพลาสม่าสั้นขึ้นมาเล็งไปยังมุมมืด ปลายนิ้วของเธอสั่นเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว เดรนยืนข้างหลัง มือแตะที่สวิตช์ปล่อยพลัง EMP เผื่อทุกอย่างจะเกินควบคุม
แต่สิ่งที่ออกมาจากเงากลับไม่ใช่สัตว์ ไม่ใช่ศัตรู และไม่ใช่เครื่องจักร
มันคือ “เด็กผู้หญิง”
เด็กอายุราว 10 ขวบ สวมชุดกระโปรงขาด ๆ สีซีด ผมยาวรุงรัง หน้าเปื้อนฝุ่น ตาเบิกกว้างเหมือนคนที่ไม่เคยเห็นแสงมาก่อน
แต่ที่ทำให้เซเรน่าขนลุก… คือคลื่นจิตที่พุ่งออกมาจากร่างเด็กคนนั้น
มันแรงจนเธอรู้สึกได้ “ทั้งที่ไม่มีเครื่องอ่าน”
เด็กคนนั้นพูดเบา ๆ ด้วยเสียงที่ไม่เข้ากับอายุของตัวเองเลย
“อย่าคิด… ถ้ายังอยากออกไป”
แล้วรอบตัวพวกเขาก็สั่นสะเทือน
แผงควบคุมเริ่มกะพริบเร็วขึ้น สายไฟบางเส้นสั่นแรงจนขาด ไฟในห้องกระพริบ
แล้วจู่ ๆ หน้าจอหลักก็แสดงข้อความใหม่:
“เธอรู้ว่าเรากำลังมองเธออยู่”
“หยุด…หรือเกมจะเริ่มจริง”
เดรนถอยหลังหนึ่งก้าว “นี่มันอะไรกันแน่… เธอคือใคร?”
เด็กไม่ตอบ เธอเพียงยิ้มบาง ๆ แล้วชี้ไปยังประตูอีกบานหนึ่งที่อยู่ด้านในสุดของห้อง
เซเรน่าหันไปมอง และเมื่อหันกลับมาอีกที… เด็กคนนั้นหายไป
ไม่มีเสียง ไม่มีเงา ไม่มีลมหายใจ
แต่คลื่นจิตยังคงอยู่ในอากาศ เหมือน “ฝัง” อยู่ในโครงสร้างของที่นี่
เซเรน่าหายใจช้า ๆ เธอรู้แล้วว่า
นี่ไม่ใช่แค่คดีฆาตกรรมธรรมดา
มันคือ “สนามรบ” ที่ Syn-Mind ไม่มีวันยอมรับว่ามีอยู่จริง
⸻
เซเรน่าจ้องประตูเหล็กด้านในสุดนั้นอย่างลังเล ไม่ใช่เพราะความกลัว แต่เพราะ “ความรู้สึก” บางอย่างที่เธอไม่เคยรู้จักมาก่อนในชีวิตการเป็นนักสืบ
ความรู้สึก… ว่าเบื้องหลังประตูนั้นมีคำตอบ
คำตอบที่อาจเปลี่ยนทุกสิ่งที่เธอเคยเชื่อมาตลอดทั้งชีวิต
เธอเดินเข้าไปช้า ๆ มือขวาวางบนด้ามปืน มือซ้ายยื่นแตะสวิตช์เปิด
ประตูเปิดออกอย่างนุ่มนวลกว่าที่คิด
เสียงเครื่องจักรภายในยังคงทำงานอย่างเงียบงัน
แต่ภายในไม่มีใคร
มีเพียง “เตียงแล็บ” ตรงกลางห้อง
เหนือเตียงมีแท่นกลมลอยอยู่กลางอากาศ ฉายภาพสามมิติของสมองมนุษย์ — แต่โครงสร้างของมันแปลกตา
บริเวณส่วนหน้าแสดงค่าการทำงานของ “ระบบขนาน”
ชื่อระบบนั้นคือ…
MIND-02
“มีระบบ Syn-Mind สำรอง…” เดรนพึมพำ
“ไม่ใช่สำรอง” เซเรน่าตอบทันที “นี่คือระบบเงา — ระบบที่ซ้อนอยู่ใต้ Syn-Mind และไม่เคยถูกรายงาน”
เดรนตรวจสอบแท่นควบคุม ในนั้นแสดงประวัติว่า MIND-02 เริ่มทำงาน “ก่อน” Syn-Mind ถูกเปิดใช้งานสาธารณะ
หมายความว่า Syn-Mind อาจเป็นเพียง “ภาพลวงตา” ที่ซ้อนระบบอีกชั้นไว้
และใครก็ตามที่ควบคุม MIND-02…
ไม่เคยปรากฏชื่อในฐานข้อมูลของมนุษย์
เซเรน่าหยุดอยู่ตรงข้างเตียง
ในขณะที่แสงจากแท่นโฮโลหรี่ลงจนกลายเป็นเพียงตัวอักษรหนึ่งบรรทัด:
“ผู้เล่นที่สอง…เข้าสู่สนามแล้ว”
เธอขยับปืนพลาสม่ากระชับในมือ
สายตานิ่ง
หัวใจเต้นอย่างมีจังหวะ
“เกมนี้ไม่ได้มีแค่คนเดียวที่กำลังเล่น” เธอกระซิบเบา ๆ
ด้านนอกอาคาร เสียงหวีดของคลื่นความถี่ต่ำเริ่มแผ่กระจาย
เหมือนใครบางคน…กำลังรู้ว่าเธอค้นพบสิ่งที่ไม่ควรรู้เข้าแล้ว
