คลับเลอซานไม่ใช่แค่สถานที่จัดปาร์ตี้ แต่เป็นเวทีที่เขาใช้แสดงเสน่ห์ของตัวเอง เขาเปลี่ยนคู่นอนไม่ซ้ำหน้า ไม่เคยผูกมัด และไม่เคยให้ความหวังกับใคร มันคือกฎของเขา
ชาย-หญิง,รัก,ดราม่า,ไทย,วัยว้าวุ่น,ดราม่า,เจ้านาย,ชู้,แก้แค้น,แก้ไขอดีต,ดรามา,พล็อตสร้างกระแส,รัก,รักโรแมนซ์,รักโรแมนติก,รักโรแมนติด,18+,NC,NC+,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
คลับเลอซานไม่ใช่แค่สถานที่จัดปาร์ตี้ แต่เป็นเวทีที่เขาใช้แสดงเสน่ห์ของตัวเอง เขาเปลี่ยนคู่นอนไม่ซ้ำหน้า ไม่เคยผูกมัด และไม่เคยให้ความหวังกับใคร มันคือกฎของเขา
ผู้แต่ง
Raine Whitmore
เรื่องย่อ
กรุงเทพฯ ในคืนวันศุกร์คือเมืองที่ไม่เคยหลับใหล และที่คลับเลอซาน ทุกอย่างยิ่งทวีความร้อนแรงเป็นสองเท่า ธาวิน หรือที่ทุกคนในวงการเรียกขานว่า “วิน” ยืนอยู่ที่ระเบียงชั้นสองของคลับ มือหนึ่งถือแก้ววิสกี้สีอำพัน มองลงไปยังฝูงชนด้านล่างด้วยสายตาที่ทั้งเฉยเมยและเจ้าเล่ห์ ใบหน้าคมคายของเขาถูกแสงไฟสลัวสาดส่อง ทำให้ดวงตาสีน้ำตาลเข้มดูราวกับซ่อนความลับที่ไม่มีใครล่วงรู้
วินอายุ 32 ปี เป็นเจ้าของเลอซานและนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จในวงการบันเทิงและอสังหาริมทรัพย์ เขาคือผู้ชายที่ผู้หญิงทุกคนในเมืองนี้อยากครอบครอง และผู้ชายทุกคนอยากเป็น เสน่ห์ของเขาไม่ใช่แค่หน้าตาหรือเงินทอง แต่เป็นท่าทางที่มั่นใจ รอยยิ้มที่ดูเจ้าเลห์เเละแฝงไปด้วยอะไรบางอย่าง และน้ำเสียงนุ่มทุ้มที่ทำให้คนฟังรู้สึกเหมือนถูกสะกด.
คืนนี้ เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีดำที่ปลดกระดุมสองเม็ดบน เผยให้เห็นกล้ามเนื้อหน้าอกที่ตึงแน่นและรอยสักเล็ก ๆ รูปเงานกที่เหมือนกำลังบินหนี ผมสีดำถูกเซ็ตอย่างตั้งใจให้ดูยุ่งเล็กน้อย เพิ่มความดิบให้กับลุคของเขา ผู้หญิงหลายคนด้านล่างแอบมองขึ้นมาที่เขา บางคนส่งยิ้มยั่วยวน บางคนยกแก้วขึ้นราวกับเป็นการทักทาย แต่สายตาของวินยังคงเย็นชา เขาดูเหมือนกำลังมองหาบางสิ่งหรือบางคนที่แตกต่างออกไป
“วิน คืนนี้มึงจะเลือกใครดีล่ะ?” เสียงของเจ เพื่อนสนิทและหุ้นส่วนในคลับ ดังขึ้นจากด้านหลัง
วันจันทร์, ออฟฟิศของวิน, สาทร
แสงแดดยามบ่ายสาดส่องผ่านหน้าต่างกระจกบานกว้างของออฟฟิศวิน ตึกสูงระฟ้าบนถนนสาทรสะท้อนภาพเมืองที่ไม่เคยหยุดนิ่ง แต่ภายในห้องทำงานของธาวิน หรือ "วิน" ความเงียบกลับปกคลุมราวกับพายุกำลังก่อตัว เขานั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานไม้สีเข้ม สวมสูทสีกรมท่าที่ตัดเย็บอย่างประณีต ผมสีดำถูกเซ็ตเรียบร้อย แต่สายตาของเขากลับว่างเปล่าเหมือนคนที่กำลังจมอยู่ในความคิดที่เขาไม่อยากเผชิญ
ตั้งแต่ค่ำคืนที่คลับเลอซานเมื่อหลายวันก่อน อลิซกลายเป็นเงาที่ตามหลอกหลอนเขาในทุกย่างก้าว การสัมผัสของเธอ เสียงครางของเธอ และสายตาที่เต็มไปด้วยทั้งความท้าทายและความเปราะบางฝังลึกอยู่ในใจของเขา วินไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนความรู้สึกที่มากกว่าความต้องการทางกาย ความรู้สึกที่ทำให้เขากลัว เพราะมันหมายถึงการยอมให้ใครสักคนเข้ามาในชีวิตที่เขาใช้เวลาทั้งชีวิตสร้างกำแพงป้องกันไว้
ประตูห้องถูกเคาะเบา ๆ ก่อนที่เจ เพื่อนสนิทและหุ้นส่วนในคลับเลอซาน จะเดินเข้ามา เจสวมสูทสีเทาอ่อน ใบหน้าคมคายของเขามีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ แต่สายตากลับจริงจังผิดปกติ
"มึงดูเหมือนคนที่ไม่ได้นอนมาเป็นอาทิตย์" เจพูด ขณะนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามวิน "เกิดอะไรขึ้น อย่าบอกนะว่าเรื่องข่าวฉาวมันรบกวนมึงขนาดนั้น"
วินถอนหายใจ เขาหยิบแก้ววิสกี้ที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นจิบ "ไม่ใช่ข่าวฉาว" เขาตอบสั้น ๆ สายตาของเขาลอยไปที่หน้าต่าง "มันเป็น... เรื่องอื่น"
เจยกคิ้ว "เรื่องอื่น หรือคนอื่น" เขาหยุดชั่วครู่ ก่อนจะยิ้มกว้างขึ้น "อย่าบอกนะว่าเป็นอลิซ มึงตกหลุมรักที่ปรึกษาคนสวยของตัวเองแล้วเหรอ"
วินชะงัก คำว่า "รัก" ทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกต่อยเข้าที่ท้อง เขาวางแก้วลงแรงกว่าที่ตั้งใจ "มึงอย่าพูดบ้า ๆ" เขาตอบ แต่ในใจของเขา เขารู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องบ้า อลิซไม่ใช่แค่ผู้หญิงที่เขาอยากครอบครอง เธอเป็นคนที่ทำให้เขาอยากเป็นคนที่ดีกว่านี้และนั่นคือสิ่งที่เขากลัวที่สุด
"ระวังตัวหน่อยนะ" เจพูด เสียงของเขาจริงจังขึ้น "กูได้ยินว่าเธอไม่ใช่คนที่ยอมให้ใครเข้ามาง่าย ๆ และมึง... มึงก็มีอดีตที่ตามหลอกหลอนอยู่"
คำพูดของเจทำให้วินนึกถึงบางอย่างความทรงจำที่เขาพยายามฝังไว้ลึก ๆ ความทรงจำของผู้หญิงคนหนึ่งที่เขาเคยรักเมื่อหลายปีก่อน และอุบัติเหตุที่พรากเธอไปจากเขา วินส่ายหัว พยายามขจัดภาพนั้นออกจากใจ "กูจัดการได้" เขาตอบ แต่ในใจของเขา เขาไม่แน่ใจ
วันเดียวกัน, ออฟฟิศของอลิซ, สีลม
ในออฟฟิศขนาดเล็กแต่ทันสมัยของอลิซ บนถนนสีลม เธอนั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ พยายามจดจ่อกับงานที่ต้องส่งให้ลูกค้าคนอื่น แต่ความคิดของเธอกลับลอยไปที่วินรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเขา สัมผัสที่ร้อนแรงของเขา และคำพูดที่เขาเอ่ยในคืนนั้น: “คุณคือคนที่ผมอยากให้อยู่ข้าง ๆ”
อลิซเกลียดตัวเองที่ปล่อยให้คำพูดนั้นวนเวียนอยู่ในหัว เธอรู้จักผู้ชายอย่างวินดีผู้ชายที่ใช้เสน่ห์เพื่อครอบครอง และทิ้งไว้เพียงความว่างเปล่า เธอเคยผ่านความเจ็บปวดจากความรักมาแล้วครั้งหนึ่ง เมื่อแฟนเก่าของเธอทรยศเธอด้วยการนอกใจ เธอสาบานว่าจะไม่ยอมให้ใครเข้ามาทำร้ายเธอได้อีก แต่ทำไมวินถึงทำให้กำแพงของเธอสั่นคลอน
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดจังหวะความคิดของเธอ เธอกดรับสาย เป็นเลขาของวินที่โทรมานัดประชุมในวันพรุ่งนี้เพื่อหารือเกี่ยวกับแคมเปญปรับภาพลักษณ์ อลิซตอบตกลงด้วยน้ำเสียงเย็นชา แต่เมื่อวางสาย เธอรู้สึกถึงความตื่นเต้นที่ไม่ควรจะมี เธอเกลียดตัวเองที่รู้สึกแบบนี้เหมือนเด็กสาวที่กำลังตกหลุมรัก ทั้งที่เธอรู้ดีว่ามันอันตราย
วันอังคาร, คลับเลอซาน, ช่วงเย็น
การประชุมที่คลับเลอซานในวันนี้มีเพียงวิน อลิซ และทีมงานไม่กี่คน คลับในช่วงบ่ายเงียบสงบ แตกต่างจากความโกลาหลยามค่ำคืน แสงแดดส่องผ่านหน้าต่างบานใหญ่ ทำให้พื้นไม้และเคาน์เตอร์บาร์สะท้อนแสงวาววับ วินนั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวที่พับแขนขึ้นถึงข้อศอก เผยให้เห็นรอยสักที่แขนขวา อลิซนั่งห่างจากเขาเล็กน้อย สวมสูทสีน้ำเงินเข้มที่ทำให้เธอดูมั่นใจและเย็นชา
การประชุมดำเนินไปด้วยความตึงเครียด อลิซนำเสนอแผนการปรับภาพลักษณ์ของวิน โดยเน้นการปรากฎตัวในงานการกุศลและการลดข่าวฉาวเรื่องความสัมพันธ์ วินฟังอย่างตั้งใจ แต่สายตาของเขากลับจับจ้องที่เธอมากกว่าสไลด์ที่ฉายอยู่บนจอ
"คุณคิดว่าการบริจาคเงินจะทำให้คนลืมเรื่องผู้หญิงของผมได้จริง ๆ เหรอ" วินถาม สีหน้าของเขาเจ้าเล่ห์ แต่มีแววจริงจังซ่อนอยู่
อลิซยกคิ้ว "ถ้าคุณหยุดให้สื่อมีอะไรเขียนถึง มันก็จะช่วย" เธอตอบตรง ๆ "แต่ถ้าคุณยังคงออกไปปาร์ตี้และเปลี่ยนคู่นอนทุกคืน ต่อให้บริจาคเงินทั้งหมดก็ไม่มีใครเชื่อว่าคุณเปลี่ยน"
ทีมงานคนอื่น ๆ ในห้องเงียบกริบ วินหัวเราะเบา ๆ แต่ในใจของเขา เขารู้สึกเหมือนถูกตีหน้า "คุณพูดเหมือนผมเป็นคนเลว" เขาพูด สายตาของเขาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ "แต่ผมไม่ใช่คนแบบนั้น... ไม่ใช่กับคุณ"
คำพูดของเขาทำให้หัวใจของอลิซเต้นแรง เธอรีบหันหน้าหนี ทำเป็นจดอะไรบางอย่างในสมุดโน้ต "มาจดจ่อกับงานดีกว่า" เธอพูด เสียงของเธอเย็นชา แต่ในใจของเธอ เธอกำลังต่อสู้กับความรู้สึกที่ไม่อยากยอมรับ
หลังการประชุม วินขอให้เธออยู่ต่อเพื่อคุยรายละเอียดเพิ่มเติม เมื่อทีมงานคนอื่น ๆ ออกไป เขาเดินเข้าไปใกล้เธอ มือของเขาวางบนโต๊ะข้าง ๆ เธอ ระยะห่างใกล้พอที่เธอจะได้กลิ่นน้ำหอมของเขา
"ทำไมคุณถึงทำเหมือนผมเป็นศัตรู" เขาถาม เสียงของเขานุ่มแต่หนักแน่น "ผมรู้ว่าคุณรู้สึกอะไรในคืนนั้น อลิซ อย่าปฏิเสธมัน"
อลิซเงยหน้าขึ้น สายตาของเธอเต็มไปด้วยความโกรธและความสับสน "สิ่งที่เกิดขึ้นมันเป็นความผิดพลาด" เธอพูด "และฉันจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นอีก คุณเป็นผู้ชายที่อันตรายเกินกว่าที่ฉันจะไว้ใจ"
วินชะงัก คำพูดของเธอเหมือนมีดที่กรีดลงในใจของเขา เขาอยากบอกเธอว่าเขาต้องการมากกว่าความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืน แต่อดีตของเขาความกลัวการสูญเสียและกำแพงที่เขาสร้างไว้ทำให้เขานิ่งเงียบ
"ถ้าคุณคิดว่าผมอันตราย" เขาพูดในที่สุด "ทำไมคุณถึงยังอยู่ตรงนี้"
คำถามของเขาทำให้อลิซไม่มีคำตอบ เธอคว้าเอกสารของเธอแล้วเดินออกจากห้อง โดยไม่หันกลับมามองเขา