คลับเลอซานไม่ใช่แค่สถานที่จัดปาร์ตี้ แต่เป็นเวทีที่เขาใช้แสดงเสน่ห์ของตัวเอง เขาเปลี่ยนคู่นอนไม่ซ้ำหน้า ไม่เคยผูกมัด และไม่เคยให้ความหวังกับใคร มันคือกฎของเขา
ชาย-หญิง,รัก,ดราม่า,ไทย,วัยว้าวุ่น,ดราม่า,เจ้านาย,ชู้,แก้แค้น,แก้ไขอดีต,ดรามา,พล็อตสร้างกระแส,รัก,รักโรแมนซ์,รักโรแมนติก,รักโรแมนติด,18+,NC,NC+,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
คลับเลอซานไม่ใช่แค่สถานที่จัดปาร์ตี้ แต่เป็นเวทีที่เขาใช้แสดงเสน่ห์ของตัวเอง เขาเปลี่ยนคู่นอนไม่ซ้ำหน้า ไม่เคยผูกมัด และไม่เคยให้ความหวังกับใคร มันคือกฎของเขา
ผู้แต่ง
Raine Whitmore
เรื่องย่อ
กรุงเทพฯ ในคืนวันศุกร์คือเมืองที่ไม่เคยหลับใหล และที่คลับเลอซาน ทุกอย่างยิ่งทวีความร้อนแรงเป็นสองเท่า ธาวิน หรือที่ทุกคนในวงการเรียกขานว่า “วิน” ยืนอยู่ที่ระเบียงชั้นสองของคลับ มือหนึ่งถือแก้ววิสกี้สีอำพัน มองลงไปยังฝูงชนด้านล่างด้วยสายตาที่ทั้งเฉยเมยและเจ้าเล่ห์ ใบหน้าคมคายของเขาถูกแสงไฟสลัวสาดส่อง ทำให้ดวงตาสีน้ำตาลเข้มดูราวกับซ่อนความลับที่ไม่มีใครล่วงรู้
วินอายุ 32 ปี เป็นเจ้าของเลอซานและนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จในวงการบันเทิงและอสังหาริมทรัพย์ เขาคือผู้ชายที่ผู้หญิงทุกคนในเมืองนี้อยากครอบครอง และผู้ชายทุกคนอยากเป็น เสน่ห์ของเขาไม่ใช่แค่หน้าตาหรือเงินทอง แต่เป็นท่าทางที่มั่นใจ รอยยิ้มที่ดูเจ้าเลห์เเละแฝงไปด้วยอะไรบางอย่าง และน้ำเสียงนุ่มทุ้มที่ทำให้คนฟังรู้สึกเหมือนถูกสะกด.
คืนนี้ เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีดำที่ปลดกระดุมสองเม็ดบน เผยให้เห็นกล้ามเนื้อหน้าอกที่ตึงแน่นและรอยสักเล็ก ๆ รูปเงานกที่เหมือนกำลังบินหนี ผมสีดำถูกเซ็ตอย่างตั้งใจให้ดูยุ่งเล็กน้อย เพิ่มความดิบให้กับลุคของเขา ผู้หญิงหลายคนด้านล่างแอบมองขึ้นมาที่เขา บางคนส่งยิ้มยั่วยวน บางคนยกแก้วขึ้นราวกับเป็นการทักทาย แต่สายตาของวินยังคงเย็นชา เขาดูเหมือนกำลังมองหาบางสิ่งหรือบางคนที่แตกต่างออกไป
“วิน คืนนี้มึงจะเลือกใครดีล่ะ?” เสียงของเจ เพื่อนสนิทและหุ้นส่วนในคลับ ดังขึ้นจากด้านหลัง
"ทำไมคุณถึงหลบหน้าผม" วินถามกะทันหัน ขัดจังหวะการนำเสนอของเธอ เสียงของเขานุ่มแต่เต็มไปด้วยความต้องการคำตอบ
อลิซชะงัก เธอวางปากกาลง มองเขาโดยตรงเป็นครั้งแรกในคืนนี้ "ฉันไม่ได้หลบ" เธอตอบ "ฉันแค่ไม่อยากเสียเวลากับอะไรที่ไม่เกี่ยวกับงาน"
วินยกคิ้ว "อะไรที่ไม่เกี่ยวกับงาน เช่นอะไร" เขาเอนตัวไปข้างหน้า ระยะห่างระหว่างทั้งคู่ลดลงจนเธอรู้สึกถึงความร้อนจากร่างกายของเขา "เช่นสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนั้น หรือสิ่งที่คุณรู้สึกเมื่อผมมองคุณ"
คำพูดของเขาทำให้หัวใจของอลิซเต้นแรง เธอรู้สึกถึงความโกรธที่ผสมกับความสับสน "คุณหยุดพูดแบบนี้ได้ไหม" เธอพูด เสียงของเธอสั่นเล็กน้อย "ฉันไม่ใช่ของเล่นของคุณ คุณธาวิน"
วินนิ่งเงียบ สายตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่เขาไม่เคยแสดงให้ใครเห็น "ผมไม่เคยคิดว่าคุณเป็นของเล่น" เขาพูดในที่สุด เสียงของเขาต่ำและจริงจัง "แต่คุณทำให้ผมรู้สึกเหมือนผมกำลังสูญเสียอะไรบางอย่าง... และผมไม่รู้ว่าจะจัดการกับมันยังไง"
คำพูดของเขาทำให้อลิซรู้สึกเหมือนถูกตีหน้า เธออยากถามเขาว่ามันหมายถึงอะไร อยากรู้ว่าเขารู้สึกอะไรจริง ๆ แต่ความกลัวในใจของเธอความกลัวว่าจะถูกทรยศอีกครั้งทำให้เธอนิ่งเงียบ เธอเปลี่ยนเรื่องกลับไปที่งาน และทั้งคู่ใช้เวลาที่เหลือของมื้อค่ำในความเงียบที่เต็มไปด้วยความตึงเครียด
คืนวันพฤหัสบดี, อพาร์ตเมนต์ของมิรา
ในขณะเดียวกัน มิราอยู่ในอพาร์ตเมนต์สุดหรูของเธอในย่านเอกมัย ห้องตกแต่งด้วยโทนสีขาวและทอง เฟอร์นิเจอร์นำเข้าจากอิตาลี และภาพวาดขนาดใหญ่ที่แขวนอยู่บนผนัง เธอนั่งอยู่บนโซฟา ถือแก้วแชมเปญในมือ สายตาของเธอมองออกไปที่วิวเมืองยามค่ำคืน แต่ความคิดของเธอกลับอยู่ที่วิน
มิราไม่เคยลืมเขาไม่เคยลืมความรักที่ทั้งคู่เคยมี และความเจ็บปวดที่ตามมา เธอจากวินไปเมื่อห้าปีก่อน เพราะรู้ว่าเขาจะไม่มีวันเปลี่ยน เขาคือผู้ชายที่รักอิสระเกินกว่าที่จะผูกมัด แต่ตอนนี้ เมื่อเธอกลับมา เธอรู้สึกถึงบางอย่างที่แตกต่างในตัวเขาสายตาที่เขามองผู้หญิงคนนั้นในคลับ อลิซ ทำให้เธอรู้ว่าเขากำลังเปลี่ยนไป และนั่นคือสิ่งที่เธอทนไม่ได้
โทรศัพท์ของเธอดังขึ้น เธอกดรับสาย เป็นเสียงของชายคนหนึ่งที่พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "คุณแน่ใจหรือว่าแผนนี้จะได้ผล"
มิรายิ้ม "แน่นอน" เธอตอบ "วินเป็นคนที่หนีจากอดีตไม่ได้ และฉันรู้วิธีทำให้เขากลับมาเป็นของฉัน"
เมื่อวางสาย เธอจิบแชมเปญ สายตาของเธอเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น เธอไม่ได้กลับมาเพื่อรื้อฟื้นความรัก เธอกลับมาเพื่อแก้แค้น และอลิซคือเป้าหมายที่เธอจะใช้เพื่อทำลายวิน
วันศุกร์, ถนนยามค่ำคืนในกรุงเทพฯ
ฝนเริ่มตกในกรุงเทพฯ คืนวันศุกร์ อลิซเดินออกจากร้านกาแฟเล็ก ๆ ในซอยทองหล่อหลังจากนัดพบกับลูกค้าคนหนึ่ง เธอไม่ได้พกร่ม และเสื้อเชิ้ตสีขาวของเธอเริ่มเปียกจนเห็นเงาของร่างกาย เธอเดินไปตามทางเท้า มองหารถแท็กซี่ แต่ถนนที่เปียกชื้นและแสงไฟจากรถยนต์ที่สวนไปมาทำให้เธอรู้สึกโดดเดี่ยวยิ่งกว่าเดิม
รถยนต์คันหนึ่งชะลอตัวลงข้าง ๆ เธอ กระจกหน้าต่างเลื่อนลง เผยให้เห็นใบหน้าของวิน เขานั่งอยู่หลังพวงมาลัย สวมเสื้อแจ็คเก็ตสีดำที่ทำให้เขาดูเหมือนเงามืดในยามค่ำคืน
"ขึ้นรถมา" เขาพูด เสียงของเขาไม่ใช่คำสั่ง แต่เป็นคำขอ
อลิซลังเล เธอรู้ว่าเธอควรจะปฏิเสธ แต่ฝนที่ตกหนักและความเหนื่อยล้าทำให้เธอยอมก้าวขึ้นรถของเขา รถยนต์ของวินรถสปอร์ตสีดำเงาวับมีกลิ่นของหนังและน้ำหอมของเขา เธอนั่งเงียบ มองออกไปที่หน้าต่าง ขณะที่ฝนกระทบกระจก
"ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่" เธอถามในที่สุด เสียงของเธอเบาแต่แฝงด้วยความสงสัย
วินเงียบไปครู่หนึ่ง "ผมเห็นคุณเดินอยู่" เขาตอบ "ผมไม่อยากให้คุณเปียกฝน"
คำตอบของเขาทำให้อลิซรู้สึกถึงความอบอุ่นที่ไม่ควรจะมี เธอหันมองเขา ใบหน้าของเขาดูจริงจังเกินกว่าที่เธอเคยเห็น "คุณไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้" เธอพูด "ฉันจัดการตัวเองได้"
วินยิ้ม "ผมรู้" เขาพูด "แต่บางครั้ง ผมแค่อยากดูแลคุณ"
คำพูดของเขาทำให้หัวใจของอลิซสั่นไหว เธออยากถามเขาว่ามันหมายถึงอะไร อยากรู้ว่าเขารู้สึกอะไรจริง ๆ แต่ความกลัวในใจของเธอทำให้เธอนิ่งเงียบ เธอมองออกไปที่ฝน รู้สึกถึงความหนาวเย็นที่ซึมเข้ามาในตัวเธอ ไม่ใช่จากฝน แต่จากความรู้สึกที่เธอไม่กล้ายอมรับ
รถหยุดที่หน้าคอนโดของเธอ วินหันมามองเธอ สายตาของเขาเต็มไปด้วยคำถามที่เขาไม่กล้าถาม "คุณจะให้ผมขึ้นไปส่งไหม" เขาถาม เสียงของเขาพูดเบา
อลิซส่ายหัว "ไม่" เธอตอบ "คืนนี้ไม่ใช่คืนนั้น"
วินพยักหน้า เขาไม่ได้กดดันเธอ แต่ในใจของเขา เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดที่เขาไม่เข้าใจ "ฝันดี อลิซ" เขาพูด ก่อนที่เธอจะเปิดประตูลงจากรถ
เมื่อรถของวินขับออกไป อลิซยืนอยู่ใต้ฝน มองตามรถของเขาด้วยความรู้สึกที่สับสน เธอรู้ว่าเธอกำลังตกอยู่ในอันตราย อันตรายจากความรู้สึกที่กำลังก่อตัวในใจของเธอ
วันเสาร์, คลับเลอซาน
คืนวันเสาร์ คลับเลอซานเต็มไปด้วยผู้คน วินยืนอยู่ที่บาร์ชั้นล่าง ถือแก้ววิสกี้ในมือ สายตาของเขากวาดมองฝูงชน แต่ใจของเขากลับอยู่ที่อลิซ เขาไม่รู้ว่าเธอจะมาคืนนี้หรือไม่ แต่แค่ความคิดที่ว่าเธออาจจะปรากฏตัวก็ทำให้หัวใจของเขาเต้นแรง
มิราเดินเข้ามาหาเขา สวมชุดเดรสสีเงินที่ส่องประกายภายใต้แสงไฟ รอยยิ้มของเธอทั้งยั่วยวนและอันตราย "นานแล้วนะ วิน" เธอพูด เสียงของเธอนุ่มนวลแต่แฝงด้วยเจตนาที่เขารู้สึกได้
วินมองเธอ สายตาของเขาเย็นชา "คุณมาทำอะไรที่นี่ มิรา" เขาถามตรง ๆ
มิรายิ้มกว้างขึ้น เธอก้าวเข้าไปใกล้จนเขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นน้ำหอมของเธอ "ฉันแค่อยากเห็นว่าเพื่อนเก่ายังอยู่ดีหรือเปล่า" เธอตอบ "และฉันได้ยินว่า... คุณมีคนใหม่แล้ว"
คำพูดของเธอทำให้วินรู้สึกถึงความตึงเครียดที่พุ่งขึ้นในตัวเขา เขารู้ว่าเธอกำลังพูดถึงอลิซ และเขารู้ว่ามิราไม่ใช่คนที่ยอมปล่อยให้ทุกอย่างผ่านไปง่าย ๆ
"อย่ายุ่งกับเธอ" เขาพูด เสียงของเขาเต็มไปด้วยคำเตือน
มิรายกคิ้ว "ทำไมล่ะ" เธอถาม "กลัวว่าเธอจะรู้ความจริงเกี่ยวกับคุณ หรือกลัวว่าเธอจะเลือกฉันมากกว่าคุณ"
วินกำแก้วในมือแน่นจนข้อนิ้วของเขาขาว เขาอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่ความทรงจำเก่า ๆ ความเจ็บปวดที่มิรานำมาทำให้เขานิ่งเงียบ
ในขณะเดียวกัน อลิซที่เพิ่งเดินเข้ามาในคลับ มองเห็นวินและมิรายืนใกล้กัน เธอรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่พุ่งขึ้นในใจของเธอความเจ็บปวดที่เธอไม่มีสิทธิ์รู้สึก เธอหันหลังแล้วเดินออกจากคลับ โดยไม่รู้ว่าเจมองเห็นเธอและตัดสินใจเดินตามเธอไป