คลับเลอซานไม่ใช่แค่สถานที่จัดปาร์ตี้ แต่เป็นเวทีที่เขาใช้แสดงเสน่ห์ของตัวเอง เขาเปลี่ยนคู่นอนไม่ซ้ำหน้า ไม่เคยผูกมัด และไม่เคยให้ความหวังกับใคร มันคือกฎของเขา
ชาย-หญิง,รัก,ดราม่า,ไทย,วัยว้าวุ่น,ดราม่า,เจ้านาย,ชู้,แก้แค้น,แก้ไขอดีต,ดรามา,พล็อตสร้างกระแส,รัก,รักโรแมนซ์,รักโรแมนติก,รักโรแมนติด,18+,NC,NC+,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
คลับเลอซานไม่ใช่แค่สถานที่จัดปาร์ตี้ แต่เป็นเวทีที่เขาใช้แสดงเสน่ห์ของตัวเอง เขาเปลี่ยนคู่นอนไม่ซ้ำหน้า ไม่เคยผูกมัด และไม่เคยให้ความหวังกับใคร มันคือกฎของเขา
ผู้แต่ง
Raine Whitmore
เรื่องย่อ
กรุงเทพฯ ในคืนวันศุกร์คือเมืองที่ไม่เคยหลับใหล และที่คลับเลอซาน ทุกอย่างยิ่งทวีความร้อนแรงเป็นสองเท่า ธาวิน หรือที่ทุกคนในวงการเรียกขานว่า “วิน” ยืนอยู่ที่ระเบียงชั้นสองของคลับ มือหนึ่งถือแก้ววิสกี้สีอำพัน มองลงไปยังฝูงชนด้านล่างด้วยสายตาที่ทั้งเฉยเมยและเจ้าเล่ห์ ใบหน้าคมคายของเขาถูกแสงไฟสลัวสาดส่อง ทำให้ดวงตาสีน้ำตาลเข้มดูราวกับซ่อนความลับที่ไม่มีใครล่วงรู้
วินอายุ 32 ปี เป็นเจ้าของเลอซานและนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จในวงการบันเทิงและอสังหาริมทรัพย์ เขาคือผู้ชายที่ผู้หญิงทุกคนในเมืองนี้อยากครอบครอง และผู้ชายทุกคนอยากเป็น เสน่ห์ของเขาไม่ใช่แค่หน้าตาหรือเงินทอง แต่เป็นท่าทางที่มั่นใจ รอยยิ้มที่ดูเจ้าเลห์เเละแฝงไปด้วยอะไรบางอย่าง และน้ำเสียงนุ่มทุ้มที่ทำให้คนฟังรู้สึกเหมือนถูกสะกด.
คืนนี้ เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีดำที่ปลดกระดุมสองเม็ดบน เผยให้เห็นกล้ามเนื้อหน้าอกที่ตึงแน่นและรอยสักเล็ก ๆ รูปเงานกที่เหมือนกำลังบินหนี ผมสีดำถูกเซ็ตอย่างตั้งใจให้ดูยุ่งเล็กน้อย เพิ่มความดิบให้กับลุคของเขา ผู้หญิงหลายคนด้านล่างแอบมองขึ้นมาที่เขา บางคนส่งยิ้มยั่วยวน บางคนยกแก้วขึ้นราวกับเป็นการทักทาย แต่สายตาของวินยังคงเย็นชา เขาดูเหมือนกำลังมองหาบางสิ่งหรือบางคนที่แตกต่างออกไป
“วิน คืนนี้มึงจะเลือกใครดีล่ะ?” เสียงของเจ เพื่อนสนิทและหุ้นส่วนในคลับ ดังขึ้นจากด้านหลัง
ถนนหน้าคลับเลอซาน
เจตามอลิซออกมาที่ถนนหน้าคลับ ฝนยังคงตกพรำ ๆ ทำให้เสื้อของเธอเปียกชื้น เขาคว้าแขนของเธอเบา ๆ เพื่อหยุดเธอ
"คุณเห็นอะไรในคลับใช่ไหม" เขาถาม สายตาของเขาจริงจัง
อลิซหันมามองเขา เธอพยายามซ่อนความรู้สึกของตัวเอง "มันไม่ใช่เรื่องของฉัน" เธอตอบ เสียงของเธอเย็นชา
เจถอนหายใจ "ฟังผมก่อน อลิซ วินไม่ใช่คนเลว แต่เขามีอดีตที่หนักหนา มิรา... เธอคือส่วนหนึ่งของอดีตนั้น และผมคิดว่าคุณควรรู้บางอย่างก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป"
คำพูดของเขาทำให้หัวใจของอลิซหนาวเย็น เธออยากปฏิเสธ อยากบอกว่าเธอไม่สนใจ แต่ความอยากรู้ในใจของเธอรุนแรงเกินกว่าที่เธอจะต้านทาน
"รู้เรื่องอะไร" เธอถามในที่สุด เสียงของเธอสั่นเล็กน้อย
เจมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความกังวล "เรื่องที่อาจจะเปลี่ยนวิธีที่คุณมองวิน... และอาจจะเปลี่ยนวิธีที่คุณมองตัวเอง"
วันอาทิตย์, ออฟฟิศของวิน, สาทร
แสงแดดยามบ่ายสาดส่องผ่านหน้าต่างกระจกของออฟฟิศวิน สะท้อนเงาของตึกสูงระฟ้าในย่านสาทรลงบนพื้นไม้ขัดมัน วินนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานขนาดใหญ่ สวมเสื้อเชิ้ตสีเทาที่ปลดกระดุมเม็ดบนสุด เผยให้เห็นรอยสักเล็ก ๆ ที่คอลายเส้นที่เหมือนเงานกที่เขาไม่เคยอธิบายให้ใครฟัง มือของเขากำปากกาแน่น แต่สายตากลับว่างเปล่า ราวกับกำลังจมอยู่ในความคิดที่หนักอึ้ง
ตั้งแต่คืนวันเสาร์ที่คลับเลอซาน การเผชิญหน้ากับมิราและคำพูดของเธอ"กลัวว่าเธอจะรู้ความจริงเกี่ยวกับคุณ"ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเขา วินรู้ว่ามิรากลับมาเพื่อบางอย่างที่มากกว่าการรื้อฟื้นความทรงจำ และความคิดที่ว่าเธออาจจะทำร้ายอลิซทำให้เขารู้สึกถึงความกลัวที่เขาไม่เคยยอมรับมาก่อน
เขาเปิดลิ้นชักโต๊ะทำงาน หยิบภาพถ่ายเก่าขึ้นมา ภาพของเขากับมิราในวันที่ทั้งคู่ยังยิ้มได้อย่างไม่มีเงามืดในใจวันที่ทุกอย่างยังไม่พังทลาย วินมองภาพนั้นเพียงครู่เดียวก่อนจะโยนมันกลับลงไปในลิ้นชัก เขาเกลียดตัวเองที่ยังเก็บมันไว้ แต่ที่เขาเกลียดยิ่งกว่าคือความรู้สึกที่มิรากลับมาปลุกความรู้สึกผิดที่เขาแบกไว้ตั้งแต่อุบัติเหตุเมื่อห้าปีก่อน
ประตูห้องถูกเคาะเบา ๆ เจเดินเข้ามา สวมแจ็คเก็ตสีกรมท่าและแว่นกันแดดที่วางอยู่บนหัว ใบหน้าของเขาดูจริงจังผิดปกติ "มึงยังอยู่ที่นี่เหรอ" เขาถาม ขณะนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้าม "วันอาทิตย์นะ คนปกติเขาพักผ่อนกัน"
วินยิ้มแห้ง ๆ "คนปกติไม่ได้มีมิรามาหลอกหลอน" เขาตอบ สายตาของเขาลอยไปที่หน้าต่าง "มึงคิดว่าเธอต้องการอะไร"
เจถอนหายใจ เขารู้เรื่องราวระหว่างวินและมิรามากกว่าที่ใครจะคาดถึง "กูก็ไม่รู้" เขาตอบ "แต่มิราไม่ใช่คนที่ทำอะไรโดยไม่มีแผน กูเจอเธอเมื่อเช้า เธอถามถึงอลิซ"
ชื่อของอลิซทำให้วินชะงัก เขาหันมามองเจทันที "ถามอะไร" เสียงของเขาดูเหมือนจะควบคุมความโกรธไว้ได้ไม่มิด
"แค่ถามว่าเธอเป็นใคร ทำงานอะไร" เจตอบ "แต่กูรู้จักมิรา เธอกำลังหาจุดอ่อนของมึงอยู่ และกูคิดว่าอลิซอาจจะเป็นเป้าหมาย"
วินกำหมัดแน่น ความคิดที่ว่ามิราจะทำร้ายอลิซทำให้เขารู้สึกถึงความร้อนที่พุ่งขึ้นในอก "ถ้าเธอแตะต้องอลิซ กูจะไม่ยอม" เขาพูด เสียงของเขาเย็นเยือกแต่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น
เจมองเขาด้วยสายตาที่ทั้งกังวลและเห็นใจ "มึงเปลี่ยนไปนะ วิน" เขาพูด "กูไม่เคยเห็นมึงเป็นแบบนี้มาก่อน... ไม่ใช่ตั้งแต่..." เขาหยุด ไม่กล้าพูดชื่อของผู้หญิงคนนั้นออกมา
วินหันหน้าหนี "อย่าพูดถึงเธอ" เขาตัดบท "เรื่องมันจบไปแล้ว"
แต่ทั้งสองคนรู้ดีว่าเรื่องนั้นไม่เคยจบ
วันจันทร์, คาเฟ่ในย่านอารีย์
อลิซนั่งอยู่ที่มุมหนึ่งของคาเฟ่เล็ก ๆ ในย่านอารีย์ โต๊ะไม้สีอ่อนเต็มไปด้วยกองเอกสารและแล็ปท็อปของเธอ เธอสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวและกางเกงยีนส์ ผมยาวถูกรวบเป็นหางม้าสูง เผยให้เห็นใบหน้าที่ดูเหนื่อยล้าเล็กน้อย เธอพยายามจดจ่อกับงาน แต่ความทรงจำเกี่ยวกับวินและมิราในคืนวันเสาร์ยังคงรบกวนจิตใจของเธอ
คำพูดของเจ "วินมีอดีตที่หนักหนา" ยังคงวนเวียนอยู่ในหัว เธออยากรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร แต่ในขณะเดียวกัน เธอกลัวคำตอบ เธอเคยเจ็บปวดจากความรักมาแล้วครั้งหนึ่ง แฟนเก่าที่นอกใจและทิ้งรอยแผลในใจที่ยังไม่หายดี เธอสาบานว่าจะไม่ยอมให้ใครเข้ามาทำร้ายเธออีก แต่ทำไมวินถึงทำให้เธอรู้สึกเหมือนกำลังยืนอยู่บนขอบเหว
ประตูคาเฟ่เปิดออก เสียงระฆังที่ประตูดังกรุ๊งกริ๊ง ลิลลี่ เพื่อนสนิทของอลิซ เดินเข้ามา ลิลลี่เป็นนักเขียนอิสระ สวมชุดเดรสลายดอกไม้และแว่นตากรอบใหญ่ที่ทำให้เธอดูทั้งน่ารักและเฉลียวฉลาด เธอยิ้มกว้างเมื่อเห็นอลิซ แต่รอยยิ้มนั้นจางลงเมื่อเห็นสีหน้าของเพื่อน
"มึงดูเหมือนคนที่ไม่ได้นอนมาสามวัน" ลิลลี่พูด ขณะนั่งลงตรงข้าม เธอสั่งกาแฟเย็นก่อนจะหันกลับมามองอลิซ "เกิดอะไรขึ้น งานหนักหรือหัวใจวุ่นวาย"
อลิซยิ้มแห้ง ๆ "งานหนักมึง" เธอตอบ แต่ลิลลี่รู้จักเธอดีเกินกว่าที่จะเชื่อ
"อย่ามาโกหกฉัน" ลิลลี่พูด เธอเอนตัวไปข้างหน้า สายตาของเธอเต็มไปด้วยความอยากรู้ "เกี่ยวกับนายเพลย์บอยคนนั้นใช่ไหม ธาวินอะไรนั่น"
ชื่อของวินทำให้หัวใจของอลิซเต้นแรง เธอถอนหายใจ "มันซับซ้อน" เธอตอบ "กูก็ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไร และกูไม่แน่ใจว่ากูอยากรู้หรือเปล่า"
ลิลลี่ยกคิ้ว "ซับซ้อนยังไง เขาทำอะไรมึงหรือเปล่า" เสียงของเธอเต็มไปด้วยความกังวล
อลิซลังเล เธออยากเล่าทุกอย่างให้ลิลลี่ฟัง คืนที่คลับเลอซาน สัมผัสของวิน และความรู้สึกที่เธอพยายามปฏิเสธ แต่ความกลัวว่าการพูดออกมาจะทำให้มันกลายเป็นจริงทำให้เธอนิ่งเงียบ "เขาแค่... ทำให้กูสับสน" เธอตอบในที่สุด "และมีผู้หญิงคนหนึ่งที่ดูเหมือนจะสำคัญกับเขา"
ลิลลี่มองเธอด้วยสายตาที่เข้าใจ "ฟังนะ อลิซ" เธอพูด "ถ้าผู้ชายคนนั้นทำให้มึงรู้สึกไม่มั่นคง เขาก็ไม่คู่ควรกับมึง แต่ถ้ามึงคิดว่าเขาคือคนที่มึงอยากลองเสี่ยงด้วย... อย่าปล่อยให้ความกลัวหยุดตัวมึงได้"
คำพูดของลิลลี่ทำให้อลิซรู้สึกถึงความอบอุ่น แต่ในขณะเดียวกัน มันก็ทำให้เธอรู้สึกถึงความกลัวที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้น เธอยิ้มให้เพื่อน แต่ในใจของเธอ เธอรู้ว่าเธอยังไม่พร้อมเผชิญหน้ากับความรู้สึกของตัวเอง