คลับเลอซานไม่ใช่แค่สถานที่จัดปาร์ตี้ แต่เป็นเวทีที่เขาใช้แสดงเสน่ห์ของตัวเอง เขาเปลี่ยนคู่นอนไม่ซ้ำหน้า ไม่เคยผูกมัด และไม่เคยให้ความหวังกับใคร มันคือกฎของเขา
ชาย-หญิง,รัก,ดราม่า,ไทย,วัยว้าวุ่น,ดราม่า,เจ้านาย,ชู้,แก้แค้น,แก้ไขอดีต,ดรามา,พล็อตสร้างกระแส,รัก,รักโรแมนซ์,รักโรแมนติก,รักโรแมนติด,18+,NC,NC+,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
คลับเลอซานไม่ใช่แค่สถานที่จัดปาร์ตี้ แต่เป็นเวทีที่เขาใช้แสดงเสน่ห์ของตัวเอง เขาเปลี่ยนคู่นอนไม่ซ้ำหน้า ไม่เคยผูกมัด และไม่เคยให้ความหวังกับใคร มันคือกฎของเขา
ผู้แต่ง
Raine Whitmore
เรื่องย่อ
กรุงเทพฯ ในคืนวันศุกร์คือเมืองที่ไม่เคยหลับใหล และที่คลับเลอซาน ทุกอย่างยิ่งทวีความร้อนแรงเป็นสองเท่า ธาวิน หรือที่ทุกคนในวงการเรียกขานว่า “วิน” ยืนอยู่ที่ระเบียงชั้นสองของคลับ มือหนึ่งถือแก้ววิสกี้สีอำพัน มองลงไปยังฝูงชนด้านล่างด้วยสายตาที่ทั้งเฉยเมยและเจ้าเล่ห์ ใบหน้าคมคายของเขาถูกแสงไฟสลัวสาดส่อง ทำให้ดวงตาสีน้ำตาลเข้มดูราวกับซ่อนความลับที่ไม่มีใครล่วงรู้
วินอายุ 32 ปี เป็นเจ้าของเลอซานและนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จในวงการบันเทิงและอสังหาริมทรัพย์ เขาคือผู้ชายที่ผู้หญิงทุกคนในเมืองนี้อยากครอบครอง และผู้ชายทุกคนอยากเป็น เสน่ห์ของเขาไม่ใช่แค่หน้าตาหรือเงินทอง แต่เป็นท่าทางที่มั่นใจ รอยยิ้มที่ดูเจ้าเลห์เเละแฝงไปด้วยอะไรบางอย่าง และน้ำเสียงนุ่มทุ้มที่ทำให้คนฟังรู้สึกเหมือนถูกสะกด.
คืนนี้ เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีดำที่ปลดกระดุมสองเม็ดบน เผยให้เห็นกล้ามเนื้อหน้าอกที่ตึงแน่นและรอยสักเล็ก ๆ รูปเงานกที่เหมือนกำลังบินหนี ผมสีดำถูกเซ็ตอย่างตั้งใจให้ดูยุ่งเล็กน้อย เพิ่มความดิบให้กับลุคของเขา ผู้หญิงหลายคนด้านล่างแอบมองขึ้นมาที่เขา บางคนส่งยิ้มยั่วยวน บางคนยกแก้วขึ้นราวกับเป็นการทักทาย แต่สายตาของวินยังคงเย็นชา เขาดูเหมือนกำลังมองหาบางสิ่งหรือบางคนที่แตกต่างออกไป
“วิน คืนนี้มึงจะเลือกใครดีล่ะ?” เสียงของเจ เพื่อนสนิทและหุ้นส่วนในคลับ ดังขึ้นจากด้านหลัง
วันจันทร์, บ้านพักตากอากาศของมิรา, นอกกรุงเทพฯ
ในบ้านพักตากอากาศขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ท่ามกลางป่าสีเขียวชอุ่มนอกกรุงเทพฯ มิรานั่งอยู่บนโซฟาหนังสีขาวในห้องนั่งเล่นที่มองเห็นวิวทะเลสาบ เธอสวมชุดลำลอง เสื้อเชิ้ตสีขาวและกางเกงยีนส์ แต่ความมั่นใจและความเย็นชาในสายตาของเธอยังคงเหมือนเดิม มือของเธอกำโทรศัพท์ ขณะที่เธอฟังเสียงจากปลายสาย
"ทุกอย่างพร้อมแล้ว" ชายคนหนึ่งพูด เสียงของเขาเย็นเยือกและไร้อารมณ์ "แค่บอกมาเมื่อไหร่ที่คุณต้องการให้เริ่ม"
มิรายิ้ม "ยังไม่ต้องรีบ" เธอตอบ "ฉันอยากให้วินรู้สึกถึงมันก่อนความรู้สึกที่ทุกอย่างกำลังพังทลายลงต่อหน้าต่อตาเขา"
เมื่อวางสาย เธอเดินไปที่โต๊ะไม้ขนาดใหญ่ที่วางอัลบั้มรูปเก่า ๆ ไว้ เธอเปิดอัลบั้มนั้น ภาพของเธอกับวินในวันวานปรากฎขึ้น วันที่ทั้งคู่หัวเราะด้วยกัน วันที่เธอคิดว่าเขาจะเป็นของเธอตลอดไป แต่ความทรงจำนั้นถูกบดบังด้วยความเจ็บปวด คำพูดของวินในคืนที่ทั้งคู่ทะเลาะกัน และการตัดสินใจของเธอที่เดินจากไป
มิราไม่เคยให้อภัยเขา เธอเชื่อว่าเขาคือคนที่ทำลายชีวิตของเธอ และการที่เขาเริ่มรู้สึกบางอย่างกับอลิซคือโอกาสที่เธอรอคอย เธอจะทำให้เขาเจ็บปวดอย่างที่เธอเคยเจ็บ และอลิซจะเป็นเครื่องมือที่สมบูรณ์แบบสำหรับแผนของเธอ
วันอังคาร, ออฟฟิศของวิน
การประชุมในวันนี้เป็นการหารือเกี่ยวกับงานการกุศลที่อลิซเสนอให้วินเข้าร่วม งานระดมทุนเพื่อเด็กกำพร้าในกรุงเทพฯ อลิซยืนอยู่หน้าจอฉายภาพ สวมสูทสีเทาอ่อนที่ทำให้เธอดูมั่นใจและเยือกเย็น เธอพูดถึงรายละเอียดของงานด้วยน้ำเสียงที่เป็นมืออาชีพ แต่ทุกครั้งที่สายตาของเธอสบกับวิน เธอรู้สึกถึงความร้อนที่พุ่งขึ้นในตัวเธอ
วินนั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ สวมสูทสีกรมท่าที่ตัดเย็บอย่างประณีต เขาฟังเธออย่างตั้งใจ แต่ใจของเขากลับว้าวุ่น เขานึกถึงคำพูดของเจเกี่ยวกับมิรา และความกลัวว่าอดีตของเขาจะทำร้ายอลิซทำให้เขานอนไม่หลับมาหลายคืน
เมื่อการประชุมจบลง อลิซเก็บของเพื่อจะออกจากห้อง แต่วินเรียกเธอไว้ "เดี๋ยว อลิซ" เขาพูด เสียงของเขานุ่มแต่เต็มไปด้วยความจริงจัง
เธอหันกลับมามองเขา สายตาของเธอระวังตัว "มีอะไร" เธอถาม
วินลุกขึ้น เดินเข้าไปใกล้เธอ ระยะห่างระหว่างทั้งคู่ใกล้พอที่เธอจะได้กลิ่นน้ำหอมของเขา กลิ่นไม้จันทน์ที่เธอจำได้ดีเกินไป "ผมอยากให้คุณรู้บางอย่าง" เขาพูด สายตาของเขาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ "ผมไม่ใช่คนดี ผมมีอดีตที่... ไม่น่าภูมิใจ แต่ผมอยากให้คุณรู้ว่าผมจริงใจกับคุณ"
คำพูดของเขาทำให้หัวใจของอลิซเต้นแรง เธออยากเชื่อเขา อยากยอมให้ตัวเองรู้สึกถึงสิ่งที่เขาเสนอ แต่ความกลัวในใจของเธอรุนแรงเกินไป "ทำไมคุณถึงพูดแบบนี้" เธอถาม เสียงของเธอสั่นเล็กน้อย "คุณต้องการอะไรจากฉัน"
วินนิ่งเงียบ เขาอยากบอกเธอว่าเขาต้องการให้เธออยู่เคียงข้างเขา ต้องการให้เธอเป็นคนที่ทำให้เขากล้าฝันถึงอนาคตอีกครั้ง แต่ความกลัวการสูญเสียทำให้เขากลับนิ่ง "ผมแค่อยากให้คุณรู้" เขาตอบในที่สุด "ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น... ผมอยากให้คุณรู้ว่าผมไม่เคยโกหกคุณ"
คำพูดของเขาทำให้อลิซรู้สึกถึงความหนาวเย็นที่ซึมเข้ามาในตัวเธอ เธอพยักหน้าโดยไม่พูดอะไร แล้วเดินออกจากห้อง สายตาของเธอเต็มไปด้วยความสับสนและความกลัว
คืนวันอังคาร, ถนนยามค่ำคืน
ฝนตกหนักในกรุงเทพฯ คืนวันอังคาร อลิซยืนอยู่ใต้ร่มหน้าอาคารสำนักงานของวิน รอรถแท็กซี่ที่ดูเหมือนจะไม่มีวันมา เธอรู้สึกถึงความหนาวเย็นที่ซึมผ่านเสื้อโค้ตบาง ๆ ของเธอ แต่ที่หนาวยิ่งกว่าคือความรู้สึกในใจของเธอ คำพูดของวินในวันนี้ "ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น" ทำให้เธอรู้สึกเหมือนมีบางอย่างกำลังรอทำร้ายเธอ
รถยนต์คันหนึ่งชะลอตัวลงข้าง ๆ เธอ กระจกหน้าต่างเลื่อนลง เผยให้เห็นใบหน้าของมิรา เธอยิ้มให้อลิซ รอยยิ้มที่ทั้งสวยงามและอันตราย
"เปียกฝนแบบนี้ไม่ดีต่อสุขภาพนะคะ" มิราพูด เสียงของเธอนุ่มนวลแต่แฝงด้วยเจตนาที่อลิซสัมผัสได้ "ขึ้นรถมาสิ ฉันไปส่ง"
อลิซลังเล เธอรู้ว่าเธอควรปฏิเสธ ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนที่เธอไว้ใจได้ แต่ฝนที่ตกหนักและความเหนื่อยล้าทำให้เธอยอมก้าวขึ้นรถของมิรา รถยนต์ของมิรา รถสปอร์ตสีขาว มีกลิ่นของน้ำหอมดอกไม้และความหรูหรา
"คุณรู้จักวินมานานแค่ไหนแล้ว" มิราถาม ขณะขับรถออกไป สายตาของเธอมองตรงไปข้างหน้า แต่รอยยิ้มของเธอบอกว่าเธอกำลังรอคำตอบ
อลิซรู้สึกถึงความตึงเครียดที่พุ่งขึ้นในตัวเธอ "ไม่นาน" เธอตอบสั้น ๆ "แค่เรื่องงาน"
มิราหัวเราะเบา ๆ "เรื่องงาน" เธอพูด "ฉันรู้จักวินดีกว่าใคร เขาไม่เคยสนใจแค่เรื่องงาน โดยเฉพาะกับผู้หญิงอย่างคุณ"
คำพูดของเธอเหมือนมีดที่กรีดลงในใจของอลิซ เธออยากถามว่าเธอหมายถึงอะไร แต่ความกลัวว่าเธอจะได้ยินสิ่งที่เธอไม่พร้อมรับมือทำให้เธอนิ่งเงียบ
"ระวังตัวไว้นะคะ" มิราพูดต่อ สายตาของเธอเย็นเยือกเมื่อหันมามองอลิซ "วินเป็นคนที่ทิ้งรอยแผลไว้กับทุกคนที่เข้ามาใกล้ และคุณ.. คุณดูเหมือนคนที่เจ็บง่าย"
รถหยุดที่หน้าคอนโดของอลิซ อลิซลงจากรถโดยไม่พูดอะไร เธอยืนมองรถของมิราขับออกไป ขณะที่ฝนยังคงตกหนัก ความรู้สึกหนาวเย็นในใจของเธอยิ่งรุนแรงขึ้น เธอรู้ว่าเธอกำลังถูกดึงเข้าสู่เกมที่เธอไม่เข้าใจ และวินคือศูนย์กลางของมัน
วันพุธ, คลับเลอซาน
คืนวันพุธ คลับเลอซานเต็มไปด้วยแสงสีและเสียงดนตรี วินยืนอยู่ที่บาร์ชั้นบน มองลงไปที่ฝูงชนด้วยสายตาที่ว่างเปล่า เขารู้สึกถึงความเหนื่อยล้าที่ไม่ใช่แค่ร่างกาย แต่เป็นจิตใจ เขาคิดถึงอลิซ รอยยิ้มของเธอ สายตาที่เต็มไปด้วยความท้าทาย และความรู้สึกที่เธอปลุกขึ้นในตัวเขา
เจเดินมาพร้อมแก้วค็อกเทลในมือ "มึงได้ยินเรื่องงานการกุศลหรือยัง" เขาถาม "ดูเหมือนจะมีคนอยากให้มันล้มเหลว"
วินหันมามองเขา "ใคร" เขาถาม เสียงของเขาเต็มไปด้วยความสงสัย
เจยักไหล่ "กูยังไม่แน่ใจ แต่กูได้ยินว่ามีคนปล่อยข่าวลือเกี่ยวกับมึง เรื่องเก่า ๆ... เรื่องอุบัติเหตุ"
คำว่า "อุบัติเหตุ" ทำให้วินรู้สึกเหมือนถูกต่อยเข้าที่ท้อง เขากำแก้วในมือแน่น "มิรา" เขากระซิบ ชื่อนั้นหลุดออกจากปากของเขาโดยไม่รู้ตัว
ในขณะเดียวกัน อลิซนั่งอยู่ในรถของตัวเองหน้าคลับ เธอตัดสินใจมาหาวินเพื่อถามเขาตรง ๆ เกี่ยวกับมิราและคำพูดของเจ เธอรู้ว่าเธอกำลังเสี่ยง เสี่ยงที่จะได้ยินสิ่งที่อาจจะทำร้ายเธอ แต่ความอยากรู้และความรู้สึกที่เธอปฏิเสธไม่ได้ทำให้เธอต้องเผชิญหน้ากับมัน
เมื่อเธอเดินเข้าไปในคลับ เธอเห็นวินยืนอยู่ที่บาร์ สายตาของเขาดูเหมือนกำลังจมอยู่ในความมืด เธอกำลังจะเดินไปหาเขา แต่แล้วเธอก็หยุดชะงักเมื่อเห็นมิราเดินเข้าไปหาวิน เธอยิ้มให้เขา รอยยิ้มที่ทั้งยั่วยวนและอันตราย
หัวใจของอลิซบีบแน่น เธอหันหลังแล้วเดินออกจากคลับ โดยไม่รู้ว่าวินมองเห็นเธอในวินาทีสุดท้าย และความเจ็บปวดในสายตาของเขาที่รู้ว่าเธอเห็นทุกอย่าง