โอเมกาเวิร์ส,ชาย-ชาย,ดราม่า,รัก,onepiece ,lawlu,one-piece,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
𝒸𝒽𝒶𝓅𝓉𝑒𝓇 𝓉𝓌𝑜
ซาบอนดี้ ผับที่หรูที่พึ่งเปิดใช้บริการในคืนนี้ทั้งผับนี้มี 12ชั้น เป็นสถานบันเทิงกลางคืนที่ใครๆหลายๆคนต่างเฝ้ารอ ด้วยความสวยหรูและเอกลักษณ์ของผับนี้ต่างเรียกลูกค้าที่มีหลายระดับเข้ามาด้วยกัน และที่แห่งนี้ก็กำหนดไม่กำหนดอายุคนเข้าผับ เพราะที่นี่นอกจากจะเป็นผับแล้ว ยังเป็นโรงแรมหรูและห้างไปในตัวเช่นกัน และหากใครเงินถึงได้เข้าใช้บริการระดับ VIP ที่จัดเตรียมไว้อย่างดีที่ชั้น10-12 รวมถึงห้องนอนที่พร้อมจะพักผิงให้ แน่นอนพวกลูฟี่ก็มีเงินถึงที่จะไปใช้บริการระดับ VIP ในชั้นที่12
ชั้นที่12 ที่มีดนตรีแสนบันเทิงและบีสหนักๆที่สนุกสนาน พวกลูฟี่ที่พึ่งมาถึงก็รู้สึกสนุกไปกับจังหวะเพลงที่เปิดอย่างมันส์ มีนักเต้นพวกบีบอยมาโชว์กลางเวทีและนักเต้นสาวโพลแตนส์ที่กำลังรูดเสาล้อมรอบชั้นที่12นี้ กันอย่างพร้อมเพรียง และผู้คนมากหน้าหลายตาที่กำลังเต้นกันอย่างสนุกสนาน
"ส..สุดยอด"
ลูฟี่เอ่ยชมอย่างตาประกาย ที่นี่มันสุดยอดมาก ทั้งแสงหลากสีของสปอร์ตไลท์ในชั้นนี้ มันสวยสุดเหวี่ยงไปเลย
"ไม่เคยมาเลยเหรอ ลูฟี่" โรบินถาม
"ช..ใช่ พี่ของฉันน่ะนะ ไม่ค่อยให้ไปไหนนะ ชิชิชิ"
"พี่ชายของลูฟี่เนี่ย หวงจริงเลยนะ" โรบินยิ้มให้
"หวงตรงไหน!"
ลูฟี่ยกแขนบางทั้งสองข้างไว้ทาบหน้าผาก พร้อมกับขมวดคิ้วแอบเคืองคนเป็นพี่เล็กน้อยในใจ หวงบ้าหวงบออะไร ไม่เชื่อหรอกขอแย้ง
"นี่ นามิที่นั่งที่เราจองอยู่ตรงไหนเหรอ"
อุซปปถามนามิเสียงดังเพื่อให้นามิได้ยิน เพราะเพลงที่เปิดมันเสียงดังมาก ส่วนนามิที่กำลังเดินนำทุกคนอยู่ก็ชี้ไปยังที่นั่งที่จองไว้
"นั่นไง ที่นั่งเรา"
เมื่อมาถึงที่นั่งที่จองไว้ ลูฟี่กับอุซปปกระโดดลงที่นั่งอย่างซุกซนและชอบใจ โรบินและนามิที่เห็นเพื่อนหนุ่มทั้งสองที่ตื่นเต้นราวกับพึ่งเคยมาในที่แบบนี้ สองสาวก็นั่งตามแต่ละฝั่ง
"ขอสั่งอาหารเซ็ท1 เปลี่ยนของมึนเมาเป็นพวกชานมกับน้ำผลไม้ปั่นค่ะ"
นามิบอกพนักงานสาวที่รอการสั่งอาหารเมื่อครู่นี้ ซึ่งพนักงานสาวตอบรับและเดินจากไป
"นี่ๆมาเต้นรอกันเถอะ เพลงสนุกแบบนี้ไม่เต้นเสียดายแย่"
นามิชวนพวกเพื่อนทั้งหมดของเธอมาเต้นด้วยกัน ทุกคนต่างตอบรับด้วยความยินดี ทุกคนในกลุ่มนี้ต่างเต้นตามเพลงบีสหนักและจังหวะสนุกสนานอย่างมีความสุข ลูฟี่ที่พึ่งมาที่แบบนี้ครั้งแรกรู้สึกตื่นตาตื่นใจและไม่เคยมามันช่างแปลกใหม่สำหรับลูฟี่ นี่น่ะเหรอออกมาโลกภายนอก รู้สึกดีกว่าอยู่ในบ้านเสียอีก ลูฟี่ที่พึ่งเคยเต้นครั้งแรกก็เต้นแบบงูๆปลาๆตามจังหวะที่ตัวเองพอได้
ในงานข้างโต๊ะถัดจากที่นั่งของพวกลูฟี่ มีคนหนึ่งที่เหลือบมองหนุ่มน้อยที่ห้อยหมวกฟางไว้ข้างหลังด้วยความสนใจ โคบี้ หนุ่มวัยรุ่น เจ้าของเรือนผมสีชมพูที่คาดผมขึ้น และใส่เสื้อคอโปโลสีขาวล้วน กางเกงยีนส์ขาลอยสีดำ ได้มองหนุ่มน้อยผมสีดำที่ใส่หมวกฟางและใบหน้าน่ารักจิ้มลิ้มและรอยยิ้มที่แสนหวานคนนี้ มันน่าเอ็นดูจนอยากจะเข้าไปทำความรู้จัก เกิดมาพึ่งเคยเห็นเด็กผู้ชายอะไรหน้าตาน่ารักจริงๆ
"นี่คนที่ใส่หมวกฟางคนนั้นน่ะ"
เสียงชายหนุ่มที่นั่งข้างๆโต๊ะได้เรียกคนที่ใส่หมวกฟาง และคนที่ถูกเรียกฉายาก็หันไปตามเสียงและทำตาโตงงใส่ ก็เจอชายหนุ่มผมสีชมพูที่คาดว่าอายุน่าจะไม่ต่างจากเขามาก แถมนั่งผิงโซฟาคนเดียวด้วย
"นายเรียกฉันเหรอ"
"ใช่แล้ว ผมชื่อโคบี้นะแล้วคุณล่ะชื่ออะไร"
โคบี้ถามยิ้มๆและยกไวน์ที่อยู่ในมือมาจิบพลางมองไม่วางตา
"ฉันลูฟี่นะ ชิชิชิ"
ลูฟี่ทักทายกลับด้วยรอยยิ้มและก็เต้นกับเพื่อนต่อ โคบี้ที่มองก็ยกยิ้มมุมปาก เขาก็ลุกขึ้นยืนจากที่นั่งเดินไปหาลูฟี่ที่เต้นกับเพื่อนๆ
"ผมขอร่วมวงเต้นกับคุณได้มั้ย?"
โคบี้ถามและดื่มไวน์ในแก้วหมดพอดี เขาก็วางแก้วที่โต๊ะของลูฟี่
"อ๋อ ได้อยู่แล้---"
"ไม่ได้!"
ลูฟี่ยังพูดไม่ทันจบ นามิก็แทรกทันควันกลางบนสนทนาพร้อมกับยืนท่าสะเอวใส่ โคบี้ก็หันไปด้วยใบหน้าที่นิ่งเฉย โดยในใจนั้นแอบเคืองมาก
'ให้ตายสิ มีคนขัดแต่ช่างเถอะ'
โคบี้ยิ้มแย้มใส่ตามมารยาทที่มีและยกไหล่ให้นามิ เขาก็เดินจากไปอย่างไม่สนใจอะไร
"อ..อ้าวไม่มาเต้นด้วยกั---โอ๊ย!"
ยังไม่ทันที่ลูฟี่จะเรียกโคบี้ กำปั้นของนามิก็มาเขกหัวใส่เพื่อนหนุ่มใส่ซื่อของเธอเต็มแรง
"เจ็บนะ นามิ"
ลูฟี่น้ำตาเล็ด หมัดของนามิมันเบาซะที่ไหน
"เจ้าบ้า! ใครเข้าให้เต้นกับคนแปลกหน้ากันล่ะ ทีหลังอย่าทำอีกนะ!"
"ขอโทษครับ" ลูฟี่หง่อยทันทีเมื่อนามิขึ้นเสียงใส่
"เอาน่าๆ มาเต้นต่อเถอะ เหมือนดีเจที่นี่จะเปิดเพลงมันส์กว่าเดิมล่ะ"
อุซปปบอกนามิและลูฟี่อย่างสนุกสนานเพื่อไม่ให้บรรยากาศมันแย่ลง นามิที่ได้ยินก็ค่อยอารมณ์ดีหน่อยว่าจะเอ็ดลูฟี่ยาว แต่ช่างมันเถอะ
"ก็ได้ มาเต้นต่อ!!"
เมื่อผ่านไปได้สักพักทุกคนที่เริ่มเบื่อกับการเต้นก็หันมากินข้าวที่สั่งไว้ พอกินเสร็จอุซปปก็ชวนทุกคนมาเล่นเกมส์ที่บูธปาเป้า และทุกคนต่างตอบรับที่จะเล่นด้วย กลุ่มลูฟี่ได้จ่ายเงินค่าเล่นเกมส์ปาเป้ารอบคนละ3 ตา และคนแพ้ต้องมีบทลงโทษโดยการไป 'ขอเข็มขัด' และไป 'หอมแก้ม' คนในงานนี้ด้วย ซึ่งคนเสนอบทลงโทษนี้คือ โรบิน และทุกคนในกลุ่มต่างเล่นเต็มทีแต่คนแพ้ก็จะเป็นใครไปไม่ได้ นั่นก็คือ ลูฟี่
"นายแพ้แล้วนะ ลูฟี่"
อุซปปยืนเท้าสะเอวอย่างภาคภูมิใจ หลังจากที่เกมปาเป้านี้ได้จบลง โดยมีคนแพ้ก็คือลูฟี่ ที่ไม่พอใจกับความพ่ายแพ้นี้
"ขออีกรอบ!!!!!"
ลูฟี่โพร่งขึ้นมาและยกแขนประท้วงไม่ยอมรับความพ่ายแพ้
"ไม่ได้ลูฟี่แพ้ก็คือแพ้"
อุซปปเถียงทันควัน ชายหนุ่มหน้าใสก็ขมวดคิ้วไม่พอใจชัด แต่ก็ต้องยอมเพราะเขาแพ้จริงๆ แถมแพ้หมดรูปด้วย
"อ้าวล่ะ ลูฟี่นายต้องรับบทลงโทษนะ"
โรบินเอ่ยออกมาอย่างอ่อนโยน ทำให้อุซปปกับนามิต่างพยักหน้าให้ ซึ่งลูฟี่โมโหจนแก้มป่องน่ารักออกมา
"แต่ลูฟี่ แพ้-ก็-คือ-แพ้ นะ"
นามิเสริมด้วยรอยยิ้มหวาน ลูฟี่มองหน้าและทำปากจู๋ไม่พอใจสุดๆ ไม่เข้าใจเลยทำไมคนอย่างลูฟี่ถึงกระจอกแบบนี้ล่ะเนี่ย
"ก็ได้ แล้วไปขอเข็มขัดกับหอมแก้มใครล่ะ?"
ลูฟี่กอดอกถามด้วยด้วยใบหน้าขมวดคิ้วที่บ่งบอกถึงความไม่พอใจ โรบินที่เห็นก็หัวเราะเล็กๆในลำคอ พลางมองหาผู้โชคดีและโชคร้ายในเกมนี้ แล้วเธอก็เหลือบไปเห็นชายหนุ่มผิวแทนรูปร่างสูงโปร่งที่ใส่หมวกขนสัตว์สีขาว เขาใส่เสื้อยืดแขนยาวพับแขนสีดำลำตัวสีเหลือง กางเกงยีนส์สีน้ำเงิน และมีรอยสักให้เห็นตามแขนและหลังมือ ซึ่งตัวเขากำลังนั่งดริงค์กับกลุ่มเพื่อน2คน ที่มีผู้หญิงหนึ่งคนและคนที่ใส่หมวกที่สลักชื่อเพนกวิน รอยยิ้มของใบหน้าสวยได้ยกยิ้มและมองไปยังชายหนุ่มหน้าใสที่ใส่หมวกฟางที่ทำหน้าบูดบึ้งอยู่
"ไปขอเข็มขัดผู้ชายที่มีรอยสักและกำลังนั่งดริงค์อยู่ตรงนั้นสิ ลูฟี่"
โรบินชี้เป้าหมายให้ลูฟี่เห็น ซึ่งคนที่จะถูกทำโทษก็มองคนนั้น คนที่ใส่หมวกขนสัตว์สีขาวและรอยสักตามแขน ในหัวลูฟี่ก็ร้องอ๋อ คนนั้นเองเหรอ
"สู้เขานะ ลูฟี่"
นามิมาจับไหล่ลูฟี่เพื่อส่งกำลังใจ ชายหนุ่มหน้าใสก็พยักหน้าให้
"โอเค ไปก่อนนะ คราวหน้าฉันไม่แพ้แน่!"
ลูฟี่ลั่นเอาไว้ แม้ในอนาคตจะไม่รู้หรอกว่าจะชนะหรือเปล่า ตอนนี้ชายหนุ่มร่างบางในชุดฮูทสีเหลืองแขนยาวลำตัวขาวได้เดินผ่านฝูงชนที่กำลังเต้นอย่างเมามันส์ตามสเต็ปเพลงบีสหนักๆพวกอีดีเอ็ม แน่นอนว่าเป้าหมายอีกไม่ไกล พอไปถึงปลายโซฟาที่ชายหนุ่มที่เป็นเป้าหมายนั่งอยู่ ลูฟี่ก็เห็นพวกเขากำลังสนุกและคุยเพลินๆ แต่ว่าต้องขอขัดจัวหวะนะ
"นี่..นาย..คนที่มีรอยสักน่ะ"
ลูฟี่เอ่ยขึ้นมา ทำให้วงสนทนาหยุดไปและเจ้าของรอยสักก็ได้หันมาตามต้นเสียงซึ่งเจ้าตัวก็กำลังสงสัยอยู่ว่าใครเรียก และเสียงที่ว่านั้นก็เป็นเด็กผู้ชาย พอได้เห็นเจ้าของเสียง ชายหนุ่มก็แอบตกใจเล็กน้อยเพราะว่าคนนี้เป็นผู้ชายหน้าตาที่จัดได้ว่า 'น่ารักน่าเอ็นดู' มีรอยแผลเป็นใต้ตาซ้าย รูปร่างตัวเล็กบอบบางและผอมมาก รวมไปถึงผิวที่ขาวเนียนละเอียด แม้จะใส่เสื้อฮูทแขนยาวสีขาวสลับเหลืองที่ตัวใหญ่ก็ตาม แต่ก็ไม่อาจปิดบังความบางที่ขาเรียลเล็กของคนตัวเล็กคนนี้ได้ แถมใส่ขาสั้นมาอีกถึงจะเลยเข่าไปแค่ห้าเซ็น พูดตรงๆเจอครั้งแรกก็ถูกใจเขาคนนี้เหลือเกิน จนยกยิ้มให้
"คือ..อ่า...แหะๆ"
ลูฟี่หัวเราะแห้งๆ ไม่รู้จะไปต่อยังไง ในหัวนั้นตื้อไปหมด เพราะคนตรงหน้าที่ว่าหน้าตาดีจนหัวใจลูฟี่แอบเต้นแรงจนมือบางขึ้นมากุมอก เขามีนัยน์ตาที่มีสีหินอ่อนแววตาคมสวยแม้มีขอบตาดำใต้ตาที่เข้มกว่าผิวสีแทนของชายคนนี้ ใบหน้าก็มีหนวดประดับเล็กๆที่ขอบแก้มและใต้คาง รวมไปถึงรอยสักที่โผล่ให้เห็นตามหลังมือและแขนกับนิ้วที่มีอักษร Dead ทีละตัวอักษรตามนิ้ว ลูฟี่ได้แต่คิดว่า บทลงโทษจะสาหัสกว่าที่คาดไว้
"มาหาฉันเหรอ"
บทสนทนาที่ชายหนุ่มผิวแทนใส่หมวกขนสัตว์สีขาวเป็นคนเริ่มด้วยรอยยิ้มมุมปาก และหยิบแก้วในที่โต๊ะขึ้นมาจิบเบาๆที่ปาก สายตาก็จับจ้องไปที่ลูฟี่อย่างไม่วางตา
"ฉันชื่อลูฟี่นะ นายล่ะ"
ลูฟี่แนะนำตัวก่อนและส่งยิ้มกว้างให้ตามฉบับเจ้าตัว เพื่อสร้างบรรยากาศ แม้เสียงเพลงบีสหนักๆจังหวะสนุกๆในผับจะดังแทบหูจะแตกก็ตาม
"ทราฟัลก้า ลอว์"
ลอว์ได้แนะนำตัวเองเช่นกัน พลางยกยิ้มบางให้ร่างบางตรงหน้า
"ทรา..ทร..เรียกยากจังขอเรียก โทราโอะ ได้มั้ย"
คนที่ถูกเปลี่ยนชื่ออย่างไม่ได้ตั้งใจถึงกับไปไม่เป็น ถึงกับถอนหายใจออกมา สำหรับลอว์แล้วการเจอกันครั้งแรกก็ตั้งชื่อให้กันแล้ว คิดไม่ถึงจริงๆว่าเด็กสมัยนี้ทันจะใจกล้าขนาดนี้
"ก็..ไม่ได้ว่าอะไรหรอก"
ลอว์ตอบอย่างเรียบๆ ซึ่งลูฟี่ได้ยินก็ยิ้มร่าเริงสดใสออกมาให้กับลอว์
"ชิชิชิ นายเป็นคนดีจัง ขอบใจนะ"
ลูฟี่หัวเราะให้ลอว์ คนที่ถูกขอบใจก็ทำหน้านิ่งใส่ ให้ตายสิรู้เลยว่าคนตัวเล็กคนนี้เป็นคนไม่ระวังตัวจริงๆ คิดแล้วก็แอบถอนหายใจ ใครปล่อยให้เด็กนี่มาอยู่แถวนี้ล่ะเนี่ย แถมชื่อ 'โทราโอะ' อะไรนั่นก็แอบสร้างเสียงหัวเราะให้กับเพื่อนสองคนที่นั่งดริงค์ด้วย แต่ทุกอย่างก็หยุดไปด้วยสายตาอำมหิตของลอว์
"มาหาฉันมีเรื่องอะไรเหรอ?"
ลอว์ลุกขึ้นยืนเต็มส่วนสูงและถามเสียงนิ่งหลังจากส่งสายตาอำมหิตให้เพื่อนของตน ลูฟี่ที่ได้ยินลอว์ถามก็เอามือขวามาเกาแก้มที่แดงเบาๆ พลางมองกางเกงยีนส์ที่เขาใส่ ก็ได้เห็นเข็มขัดสีดำที่คาดอยู่
"คือฉันอยากได้เข็มขัดของทาราโอะน่ะ"
ลูฟี่ยิ้มกว้างและเอามือชี้ไปที่เข็มขัดสีดำของลอว์ คนที่ถูกชี้ที่เข็มขัดรู้สึกแปลกใจ ดูจากหน้าก็รู้แล้วว่า เขาไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าการขอเข็มขัดมันมีความหมายอย่างไร ลอว์กระตุกยิ้มพอใจ ในเมื่อลูฟี่อยากได้ก็ไม่ขัดศรัทธา ชายหนุ่มร่างสูงก็เดินออกจากที่นั่งและไปหาคนร่างบางตรงหน้า เขาก็โน้มใบหน้าเข้ามาใกล้และพิจารณาใบหน้าหวานที่แก้มมีพวงสีแดงจางๆและรูปร่างที่ไม่ว่าดูยังไงก็บอบบางซะจริง แถมปากนี่..น่ากัดชะมัด
"ตามมาสิ เจ้าหมวกฟาง"
ลอว์ก็เดินนำเด็กชายตัวเล็กที่มีหมวกฟางห้อยหลังเป็นเอกลักษณ์ และลูฟี่ก็เอียงคองงไปตามกัน แต่ก็เดินตามไปอย่างไม่ขัดข้อง
"เพนกวิน อิคาคุ ฝากดูแลชั้นนี้ด้วย"
ลอว์สั่งเพื่อนสองคนไล่หลัง โดยอิคาคุคือผู้หญิงและเพนกวินคือหนุ่มใส่หมวกที่สลักชื่อเพนกวินพยักหน้ารับทราบให้
"นี่ๆ ฉันจะได้เข็มขัดเมื่อไหร่เหรอ?"
ลูฟี่ถามยิ้มกว้างในขณะที่เดินต้อยๆตามหลังอย่างไม่ห่าง แต่ลอว์ก็ไม่ตอบอะไรจนลูฟี่ถึงกับยิ้มแห้ง เขาคิดได้เลยว่า คนตรงหน้าถ้าจะมีมนุษย์สัมพันธ์แย่พอตัวกับคนแปลกหน้า
ทั้งสองหนุ่มก็ได้เดินออกมาที่ประตูใหญ่สีดำ ที่มีป้ายห้อยหรูเคลือบทองคำและอักษรสีสะท้อนแสงที่สลักคำว่า Room Zone เจ้าของมือหน้าที่มีรอยสักตัวอักษรตามนิ้วและหลังมือได้หยิบคีย์การ์ดจากกระเป๋ากางเกงมาสแกนและเปิดเข้าไป ซึ่งข้างในเป็นทางเดินยาวและมีประตูเรียงกันเป็นทอดๆ คิดว่าคงเป็นห้องพักหรูในชั้นที่12 ตามเซอร์วิสที่นามิบอก
"ตามมา"
ลอว์เรียกลูฟี่ในขณะที่ยืนงงอยู่ว่า ทำไมต้องเข้ามาในห้องนี้ แต่ไม่ได้คิดจะถามอะไร อาจจะเอาเข็มขัดตัวอื่นมาให้ก็ได้ ลูฟี่คิด พอสองคนได้เข้าไปลูฟี่ได้แต่มองไล่หลังคนตรงหน้าพลางนึกชมในใจเรื่องสรีระของลอว์
'หลังกว้างจัง เหมือนเอสกับซาโบ้เลย'
ลูฟี่นึกถึงตัวเองที่ชอบอ้อนไปกอดหลังของพวกพี่ๆเขา ยิ่งตอนป่วยฟี่ชอบอ้อนมากเป็นพิเศษ ทว่าฟี่ก็ต้องลดระดับการเดินลง เพราะร่างกายเริ่มสั่นเทาแปลกๆ หัวใจเริ่มเต้นรัว ใบหน้าเริ่มแดงฉ่า รู้เลยว่าตัวเองเริ่มที่จะ 'ฮีท'
'แย่ล่ะสิ ต้องรีบกินยา!'
ลูฟี่ลนลานในใจ และเอามือบางไปหยิบซองยาในกระเป๋ากางเกง แต่พอล้วงเข้าไปนั้นกลับไม่มียาระงับฮีทที่เอสให้มา สีหน้าลูฟี่ได้ถอดสีชัดเจน เหงือเล็กๆบนหน้าผากที่ไหลลงช้าๆ
"ม..ไม่จริง.."
ลูฟี่เอ่ยอย่างแผ่วเบา และค้นหายาอีกรอบแต่ก็ 'ไม่มี' แน่นอนว่าท่าทีของลูฟี่ทำให้ลอว์ที่เดินนำไปไกลได้ระยะหนึ่งก็เดินกลับมาหาคนตัวเล็กที่มีท่าทีแปลกๆ
"เป็นอะไรเหรอ คุณหมวกฟาง?"
ลอว์ถามนิ่งๆ และคนที่ถูกถามก็ยิ้มแห้งๆใส่ ซึ่งสีหน้าดูไม่ดีอย่างชัดเจน และใบหน้าหวานของคนตรงหน้าลอว์ก็แดงฉ่า แถมตอนนี้เจ้าตัวกำลังจะร้องไห้ด้วย ก็นะใครจะบอกกันล่ะ ว่าตัวเองกำลังฮีทน่ะ และการทำแบบนี้ทำให้ลอว์ถึงกับงงจนขมวดคิ้วใส่เล็กน้อย
"นี่ ร้องไห้ทำไม---"
ยังไม่ทันจะพูดให้จบ ลอว์ก็หยุดนิ่งทันที เพราะเขาได้กลิ่นหวานและหอมรัญจวนจากคนตัวเล็กตรงหน้า แถมกลิ่นที่ว่านั่นมันก็หอมเสียจนหมอเริ่มหลงใหลไปกับมัน ลอว์กระตุกยิ้มให้ รู้แล้วล่ะว่ากลิ่นหอมนี้คืออะไร มือหนาได้จับข้อมือบางและกระชากเข้าไปที่กำแพง
"นายเป็นโอเมก้างั้นเหรอ?"
ลอว์ถามชายหนุ่มตัวเล็กที่ถูกตัวเขาจับข้อมือแน่นที่ตอนนี้พยายามดิ้นสุดกำลัง ลูฟี่ที่ถูกรู้ตัวก็ตกใจถอดหน้าสีออกมา เขาเม้มปากแน่นและส่งสายตาเหมือนขอร้องให้คนร่างสูง ว่าอย่าบอกใครนะ อย่างไรอย่างนั้น อย่างกะลูกแมวไม่มีผิด
"หึ..กำลังจะฮีทเหรอ?"
ลอว์ถามอีกครั้ง แต่ลูฟี่ก็กรอกตามองไปที่อื่นเพื่อไม่ให้รู้ คิดว่าคนอย่างทราฟัลก้า ลอว์ จะไม่รู้กับการแก้ตัวแค่หันหน้าหนีใส่เหรอ ช่างซื่อบื้อจริงๆ ถึงอย่างไรไม่ว่าลูฟี่จะแก้ตัวแบบไหนก็ไม่ได้ทำให้ลอว์อยากฟังหรอก เพราะคนตัวเล็กตรงหน้าเป็น โอเมก้า ที่เขาเกลียดที่สุด แถมกลิ่นฟีโรโมนที่หอมแบบนี้ มันยิ่งทำให้คนเป็น 'อัลฟ่า' มาตั้งแต่เกิดอย่างลอว์ ไม่ชอบใจและหงุดหงิดที่สุด
"น่ารังเกียจจริงๆ"
เสียงลอว์เหี้ยมขึ้นมา ทำเอาลูฟี่ที่เริ่มจะไม่มีสติก็หันหน้ามามองลอว์อย่างตื่นตระหนก แววตาที่มองมาอย่างรังเกียจและเหยียดหยามตัวเขาอย่างเห็นได้ชัด ความรู้สึกนี้เป็นลูฟี่สิ่งที่กลัวที่สุด จนใบหน้าหวานถอดสีมากกว่าเดิม
"มาทำอะไรที่ผับของฉันเหรอ คุณหมวกฟาง" ลอว์ยิ้มเหยียดใส่ "ไม่สิ โอเมก้าน้อย"
คำพูดที่เย้ยยันของลอว์ที่มอบให้ลูฟี่ ตอนนี้แทบอยากจะหนีไปจากที่นี่ให้พ้นๆ แต่ถ้าไปเขาอาจจะเจอที่เลวร้ายมากกว่านี้ก็ได้ ลูฟี่เม้มปากแน่นมากน้ำตาได้ไหลออกมาจากแววตาคู่สวยและร่างกายที่สั่นกระตุกกลัวของลูฟี่ ทำให้ลอว์ที่มองอยู่ก็เริ่มมีอารมณ์ขึ้นมา ยิ่งลูฟี่อ่อนไหวมากเท่าไหร่มันก็ยิ่งทำให้แผ่สารเรียกหาอัลฟ่ามากเท่านั้น
"ฉัน..ฮึก..ก็..." ลูฟี่พยายามรวบรวมสติและฝืนพูดด้วยเสียงสั่นพร้อมกับสะอื้น "ไม่ได้...อยากเกิด..เป็น...ฮึก..แบบนี้สักหน่อย"
To be continued
