โอเมกาเวิร์ส,ชาย-ชาย,ดราม่า,รัก,onepiece ,lawlu,one-piece,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
𝒸𝒽𝒶𝓅𝓉𝑒𝓇 𝓉𝒽𝓇𝑒𝑒
ทางด้านเพื่อนๆของลูฟี่ พวกนามิ อุซปปและโรบิน ต่างนั่งเล่นสนุกคุยเพลินๆกันอยู่ แต่อุซปปกลับนึกได้ว่า เพื่อนรักของเขา ลูฟี่ยังไม่มาเลย
"นี่ ลูฟี่ทำไมช้าจัง"
อุซปปเอ่ยขึ้นมา สองสาวที่กำลังคุยกันก็หันมามองอุซปปที่ทำหน้าเป็นห่วงชัดเจน
"ทำไมเหรอ?" โรบินถามพลางเอามือเท้าคาง
"ก็แค่ไปขอเข็มขัดเจ้าคนที่มีรอยสักไม่ใช่เหรอ? ทำไมไปนานกันจัง น่าจะแปปเดียวเองนะ"
อุซปปอธิบายเหตุผลของตัวเอง ให้นามิกับโรบินฟัง แต่สองสาวก็หัวเราะคิกออกมา ทำให้คนอย่างอุซปปถึงกับเอียงคองงกันไปตามกัน
"มันน่าขำตรงไหน?"
"นายไม่รู้จริงๆเหรออุซปป ว่าขอเข็มขัดคืออะไรน่ะ" นามิขยิกตาถามใส่อุซปป
"ก็ไม่รู้ไง ทำไมมันมีอะไรเหรอ?"
อุซปปจ้องตาสองสาวเพื่อนสนิทด้วยความอยากรู้อยากเห็น
"ขอเข็มขัด คือ ขอมีอะไรด้วยกันไง"
โรบินพูดด้วยรอยยิ้มทั้งใบหน้า และนามิก็ทำหน้าไม่ต่างจากโรบิน แต่คนอย่างอุซปปที่พึ่งรู้ความหมายก็ตาเหลือกตกใจ เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่ามันมีความหมายแบบนี้ จนอุซปปเริ่มกังวลแล้วสิว่าลูฟี่จะรู้มั้ย
"เฮ้ยๆ จริงดิแล้วลูฟี่จะรู้มั้ยนั่น?!"
อุซปปถามด้วยสีหน้ากังวล เพราะลูฟี่เป็นคนที่ไม่ทันคนและใสซื่อมากด้วย ใครพูดอะไรก็เชื่อหมด เรียกได้ว่าหลอกง่ายเลยล่ะ แต่นามิกับโรบินกลับยิ้มชื่นบานไม่ห่วงลูฟี่อย่างไรอย่างนั้น
"ไม่ต้องห่วงหรอก ยังไงลูฟี่ต้องรู้สักวัน" นามิตอบ
อุซปปเหงื่อตกไปตามกัน จนยิ้มและหัวเราะแห้งๆไป
"นี่นามิฉันเข้าใจนะ แต่..พวกเราพาฟี่มาเที่ยวแบบดริงค์นะ แถม...เราก็ไม่ได้บอกเรื่องนี้กับพวกพี่ๆบราค่อนของลูฟี่ด้วยว่าจะมาเที่ยวอะไรแบบนี้ ถ้ารู้เข้ามีแต่ตายกับตายนะพวกเรา"
“พวกเราก็อย่าบอกพี่ๆสิ ยังไงลูฟี่ไม่กล้าบอกหรอก ถ้าเราพูดแทรก”
นามิยกนิ้วโป้งซ้ายที่แสดงออกถึงความมั่นใจให้ อุซปปเอามือก่ายหน้าผากด้วยความเหนื่อยใจ ชะตาขาดอยู่ร่ำไรจริงๆ พอนามิคอนเฟิร์มแบบนี้ยิ่งชัดเจนไปใหญ่
"ถ้าลูฟี่ลองแล้ว ไม่แน่นะอาจจะมี 'แฟน' วันนี้ก็ได้"
โรบินยิ้มหน้าชื่นบานพร้อมเน้นคำว่า 'แฟน' อย่างชัดถ้อยชัดคำ
“เอาเถอะ อยากทำอะไรก็เชิญแต่ฉันขอบายนะ ไปนอนก่อนล่ะ”
อุซปปประกาศกร้าวและลุกออกจากที่นั่งไป โดยปล่อยให้นามิกับโรบินมองไล่หลัง เอาตรงๆอุซปปไม่ค่อยอยากให้ความร่วมมือกับนามิตรงนี้ด้วยแหละ
'พาเพื่อนมาเสียตัว คิดอะไรของพวกหล่อนล่ะนั่น'
ปวดหัวเลยทีเดียวกับเรื่องบ้าๆนี่ สงสัยนามิกับโรบินยังไม่เคยเห็นพลังหวงน้องของพวกพี่เอสกับซาโบ้แน่ๆ ถึงได้กล้าทำอะไรที่ไม่ห่วงชีวิตแบบนี้ แค่มีคนผลักน้องมันหกล้มน้ำตาเล็ดนิดเดียว ต่อยและอัดเละอย่างกับไปฆ่าน้องมัน ลืมไปนามิกับโรบินพึ่งมาสนิทตอนที่เข้า ม.ปลาย ใหม่ๆนี่น่า ส่วนอุซปปกับโซโลและซันจิสนิทกันตั้งแต่ลูฟี่ย้ายมาที่เมืองเรดไลน์ได้ตอนลูฟี่อายุ 10 ขวบ ไม่แปลกที่จะไม่เห็นความโหดของพี่ชายสุดหวงอย่างเอสและซาโบ้
"ถ้าเกิดพวกพี่ของลูฟี่รู้ พวกฉันจะโดนแบบไหนเนี่ย"
อุซปปกอดอกบ่น พลางนึกเหตุการณ์ที่ไม่อยากให้เกิดในภายหน้า เขาก็หยุดเดินมาที่ประตูใหญ่สีดำ ที่มีป้ายห้อยหรูเคลือบทองคำและอักษรสีสะท้อนแสงที่สลักคำว่า Room Zone เจ้าตัวก็หยิบคีย์การ์ดออกมาให้ระบบสแกนเข้าไป พอทุกอย่างผ่านอุซปปก็เข้าไปทันที โดยประตูได้ปิดเองอัตโนมัติ
เมื่ออุซปปจะเดินไปยังห้องนอน 1298 ที่เขาได้จองนอนคู่กับลูฟี่ไว้ ทว่าเท้าของเขาก็ได้หยุดเดินเมื่อเห็นคู่รักที่กำลังจูบกันอย่างไม่อายฟ้าดินแถมนัวเนียมากๆเสียอีก แทบจะเปิดห้องกันได้เลยทีเดียว
อุซปปถึงกับเขินไปตามกัน เขาไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้เห็นภาพนี้ เจ้าตัวรีบเดินไปยังห้องของตัวเอง เพราะเขินและอายยังไงก็ไม่รู้ แต่..มาเมคเลิฟกันทางเดินแบบนี้ ความอยากรู้อยากเห็นของอุซปปก็เกิดมีขึ้นมา
'ไหนขอแอบดูหน่อยสิ ว่าใครมาจูบกันทางเดิน'
อุซปปคิดในใจและค่อยๆหันไป และทุกอย่างมันชัดเจนมาก คนที่ถูกจูบอยู่เป็นคนที่เขารู้จักอย่างดี นั่นก็คือ ลูฟี่ เพื่อนสนิทของเขา แถมคนที่กระทำคือคนที่ลูฟี่ไปขอเข็มขัดอีกต่างหาก อุซปปหน้าเหวอมาก สตั้นเลยก็ว่าได้ คำพูดของโรบินก็ลอยมาในหัวทันที
...ถ้าลูฟี่ลองแล้ว ไม่แน่นะอาจจะมี..แฟน..วันนี้ก็ได้...
ไม่น่าเชื่อว่าโรบินพูดจะเป็นจริง อุซปปก็รีบเดินออกจากตรงนั้นทันที เพราะขัดไปไม่รู้จะได้อะไร และอีกอย่างจากท่าทางตอบรับของเพื่อนเขาแล้วก็...
'ดูชอบเสียด้วยนะ'
อุซปปรู้สึกว่าโลกนี้ต้องเรียนรู้อะไรอีกเยอะ แต่ถ้าลูฟี่มีแฟน ตัวเขาก็ปลอดภัยจากการถูกพี่ชายทั้งสองจัดการ ความดีใจและโล่งอกนี้ มันดีจนอุซปปกระโดดโลดเต้นและเดินกลับไปที่ห้องนอนที่เขาจองไว้
'ขอบใจนะ ลูฟี่ ขอให้วันนี้แกมีแฟนน้าาา'
.
ลูฟี่ที่ถูกดันกำแพงอยู่ ตัวลอว์ก็ได้ยกขาบางทั้งสองข้างขึ้นมาให้เกาะเอวของเขา ชายหนุ่มผิวแทนก็พรมจูบทั่วใบหน้าและไล่ลงไปยังซอกคอขาว มือหนาข้างขวาก็ได้ล้วงเสื้อก็เข้าไปในส่วนหลังของคนตัวเล็กที่ยินยอมให้สัมผัสอย่างโหยหาของ ทราฟัลก้า ลอว์คนนี้ เขาก็ได้ลูบไล้อย่างไม่เกรงใจจนคนถูกสัมผัสถึงกับดิ้นและสั่นไหวไปกับแรงที่ไม่เคยถูกสัมผัส
'อา..บอบบางและนุ่มนวลอะไรขนาดนี้...คุณหมวกฟาง'
ลอว์ถึงกับเอ่ยชื่นชมกับเรือนร่างของลูฟี่ นี่ขนาดยังไม่ถึงไหน เขายังอยากทำมากกว่านี้ อยากให้คนตรงหน้าไม่มีแรงลุกเลยก็ว่าได้ ให้มันได้อย่างนี้สิ
'อยากได้มากกว่านี้จัง'
สัญชาตญาณในความรู้สึกเบื้องลึกของตัณหากำลังปะทุออกมา เขาไม่อยากให้มันปล่อยไปเลย ร่างกายของทราฟัลก้า ลอว์ กำลังเรียกหาหนุ่มน้อยคนนี้
ร่างกายที่มันไวกว่าความคิด ลอว์ก็ได้กอดลูฟี่และอุ้มร่างบางแนบอก ลูฟี่กลัวตกก็กอดคอลอว์อย่างแนบแน่นพลางปล่อยลมหายใจแรงมากระทบหูของคนร่างสูงอย่างเป็นระยะๆ ทำให้ลอว์กัดหูลูฟี่เพื่อข่มและสั่งเป็นนัยๆว่า หยุด ซึ่งคนที่ถูกกัดหูก็สั่นไหวมากกว่าเดิม จนคนตัวเล็กเอาหน้าไปพิงไหล่หนาของเขาแทน
"ท..โทราโอะ..จะพาไปไหนเหรอ?"
ไร้ซึ่งคำตอบจากลอว์ และเขาก็ยังคงเดินต่อไป
"จะพา..กลับบ้าน?"
ลูฟี่ถามลอว์แม้ใบหน้ายังคงพิงไหล่หนาของเขา ลอว์ถอนหายใจเบาๆออกมา ดูยังไงจะพากลับบ้าน คิดอะไรแบบเด็กๆจริงๆ หรือเพราะกำลังฮีทอยู่เลยถามอะไรแปลกๆ จากมุมมองของลอว์แล้ว ลูฟี่เป็นพวกโอเมก้าที่ฮีทแล้วไม่ค่อยจะมีสติสินะ แถมมันยังสร้างความน่ารำคาญตรงส่วนล่างของเขามากเสียด้วย
'อา...หงุดหงิดจริงๆ เจ้าโอเมก้าคนนี้นี่'
ลอว์ข่มอารมณ์ตัวเองไว้ และรีบก้าวไปยังห้องของตัวเองให้เร็วที่สุด แน่นอนว่าการกระทำของคู่นี้ จะเรียกสายตาจากผู้คนสัญจรไปมาเล็กน้อยในแถบนี้ แต่คนอย่างเขาไม่สนใจหรอก
ปลายเท้าได้ก้าวมาถึงห้องนอนที่อยู่มุมสุดของชั้น12 นี้ ลอว์ได้เปิดประตูห้องด้วยระบบคีย์การ์ด เมื่อเปิดได้แล้ว เขาก็ได้เข้าไปในห้องและไม่ลืมที่จะปิดประตูห้อง หลังจากนั้นขายาวของทราฟัลก้า ลอว์ ก็ได้ตรงไปยังที่นอนใหญ่สีขาว เขาก็โน้มตัวลงและปล่อยลูฟี่ที่ถูกอุ้มอยู่ลงที่นอนใหญ่อย่างเบามือ สภาพของลูฟี่เหมือนคนที่ดื่มเหล้ามาหลายขวดเลยก็ว่าได้ ทั้งหน้าแดงและหายใจแรงเป็นระยะ แถมกลิ่นหอมหวานของลูฟี่ที่ปล่อยออกมาเย้ายวนกิเลสตัณหาของลอว์อย่างไม่ให้พัก
"ยั่วเก่งจริงๆนะ"
รอยยิัมของลอว์ได้ผุดขึ้นมา เขาก็โน้มใบหน้าตัวเองและนำริมฝีปากของเจ้าตัวไปสัมผัสของคนใต้ร่างอย่างหมั่นเขี้ยว ทั้งบดขยี้และลิ้นของลอว์ก็ได้ไปเก็บเกี่ยวความหวานและไร้เดียงสาในโพรงปากของลูฟี่อย่างโหยหา แม้ลูฟี่จะพยายามเรียกลมหายใจด้วยการหลีกเลี่ยงใบหน้าหวานออกจากการลุกล้ำนี้ แต่มีหรือคนอย่างลอว์จะปล่อยให้มันผ่านไป เขาก็เอามือจับปลายคางของลูฟี่มาให้ตรงและจูบมันลงไปอีกครั้ง ซึ่งลอว์ก็ยังคงกระทำเช่นเดิม และมือหนาที่ว่างอยู่ก็ถกเสื้อลูฟี่ขึ้นพร้อมกับลูบไล้ร่างกายบางนี้ไปด้วย จนลอว์ได้ละจูบออกจากลูฟี่ แววตาของเขาก็ได้สำรวจเรือนร่างบอบบางและผิวขาวที่ไร้รอยตำหนิ
"ไม่เคยผ่านใครมาเลยสินะ"
ลอว์ถามลูฟี่ด้วยรอยยิ้มเอ็นดู แม้คนใต้ร่างจะไม่ตอบเพราะตอนนี้เจ้าตัวเบลอไปด้วยแรงฮีทของตัวเองหมดแล้ว ลอว์ไม่รอช้าเขาได้ถอดเสื้อตัวเองออก เผยให้เห็นหุ่นหนาที่มีกล้ามเนื้อแน่น ทั้งแขนและหน้าท้องที่บ่งบอกถึงวินัยในการออกกำลังกายเป็นอย่างดี บนร่างกายก่ำย่ำของลอว์ก็มีรอยสักประดับกลางอกและต้นแขน ตัวเขาไม่ลืมที่จะถอดเข็มขัดออกจากกางเกงเช่นกัน
"อยากจะบ้าตาย เด็กคนนี้มีเสน่ห์เสียเหลือเกิน หรือเพราะเป็นโอเมก้ากัน"
ลอว์ถามตัวเอง เขารู้สึกย้อนแย้งตัวเองจริงๆ อาจเป็นเพราะฤทธิ์ของโอเมก้าก็ได้
"โทราโอะ.."
ลูฟี่เอ่ยขึ้นมา มันทั้งเบาและหอบหายใจไปด้วย ใบหน้าที่แดงฉ่าถึงหูและแววตาหวานที่จ้องคนตัวใหญ่ตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่เริ่มหวาดกลัว แม้ภาพมันจะเบลอๆก็ตาม แต่ทุกอย่างมันชัดเจนจนเขารู้สึกได้
"ก..กลัว..อย่า...เข้ามานะ"
ใช่..เขากำลังจะเสียตัวให้กับชายหนุ่มที่เขาไปขอเข็มขัดด้วย แต่ตอนนี้ร่างกายมันกำลังเรียกหาลอว์ แม้ปากบอกว่าอย่าก็ตามที
ลอว์ที่เห็นสภาพคนใต้ร่างก็ไม่พูดอะไร เขาก็ได้เอาเข็มขัดมามัดมือของลูฟี่ทั้งสองข้างและแขวนข้อมือบางนั้นไว้กับหัวเตียงที่มีเส้าประดับอยู่ ลอว์ค่อยๆถอดกางเกงของลูฟี่ออกและทิ้งลงไปข้างๆเตียง พร้อมกับถอดหมวกฟางที่ห้อยคอโยนออกไปไกลจากข้างเตียง
ตอนนี้ลูฟี่เหลือแค่เสื้อผ้าไม่กี่อย่างแล้ว แถมเจ้าตัวเหลือแค่กางเกงในสีแดงรัดรูปที่ปิดส่วนลับเท่านั้น ทำให้เห็นรูปร่างที่แลดูน่าทะนุถนอมเสียเหลือเกิน มือหนาที่มีรอยสักก็ได้ลูบไล้ข้อเท้าบางและไล่ขึ้นไปเรื่อยๆอย่างช้าๆแต่รุนแรงทุกสัมผัส จนไล่มาถึงส่วนลับของเด็กหนุ่มโอเมก้าคนนี้
"ทำงานดีเหมือนกันนี่น่า น้องของนาย"
ลอว์พูดหยอกใส่ลูฟี่ และก็ได้สัมผัสของสิ่งนั้นของคนตัวเล็กอย่างหมั่นเขี้ยว
"อย่า...จับมัน..นะ!"
ลูฟี่สะดุ้งด้วยใบหน้าที่แดงฉ่ามากกว่าเดิม เพราะส่วนหนึ่งของร่างกายตัวเองกำลังถูกคนตรงหน้าเล่นสนุก จนเขาเริ่มมีอารมณ์มากกว่าเดิม ร่างกายจากที่ต้องการอยู่แล้วกลับต้องการมากกว่าเดิม แน่นอนว่าลอว์รู้ตรงนี้ดี เขาเลยยิ้มมุมปากพอใจ
"ไม่ต้องกลัวไปหรอก ฉันไม่ปล่อยให้นายกลัวแน่นอน"
ไม่รอให้อารมณ์มันขาดช่วง ทราฟัลก้า ลอว์ ก็จับขาบางทั้งสองแยกออกจากกันให้กว้าง เขาก็ดันร่างกายตัวเองเข้าไปประชิดคนตัวเล็กอย่างรวดเร็ว ทำให้ลูฟี่ตั้งรับไม่ทัน จนใบหน้าหวานแสดงออกถึงความตกใจอย่างเห็นได้ชัด กระต่ายตื่นตูมเสียจริง
"เดี๋ยวก็จบ คุณหมวกฟาง ไม่สิ..โอเมก้าน้อย"
ลอว์ส่งยิ้มหวานให้คนใต้ร่าง เขาก็ถอดกางเกงในของลูฟี่ออกอย่างรวดเร็ว และไม่ลืมที่โยนมันทิ้งลงข้างๆเตียงเช่นเดียวกัน ตอนนี้ร่างกายลูฟี่ทุกส่วนไม่เหลืออะไร ยกเว้นเสื้อฮูทมีเหลืองแขนยาวที่ถกขึ้นจนเห็นลำตัวเท่านั้น ไม่ว่าจะมองกี่ทีเขาก็ชอบเสียเหลือเกิน
"ใจเย็นๆตัวเล็ก อย่าเกร็ง"
ลอว์โน้มตัวลงไปกระซิบข้างหูและกัดหูเล็กๆอย่างขบขันเอ็นดู มือหนาที่ประดับด้วยรอยสักก็ลูบไล้ร่างกายที่อยู่ใต้อาณัติจากหน้าอกที่มียอดดอกไม้สีชมพูที่กำลังเต็งตึงทั้งสอง มือหนาก็สัมผัสตรงยอดมันอย่างสนุกมือ ทั้งดึงและคลึงมัน
"โท..ราโอะ.."
จากนั้นลอว์ก็โน้มตัวลงไปจูบที่ช่วงกลางหน้าท้องของลูฟี่อย่างหื่นกระหาย จนร่างบางตกใจกับการจู่โจมครั้งนี้ ให้ตายสิร่างกายของลูฟี่มันตอบสนองกับการเข้าหาของลอว์อย่างเชื่อฟัง และผ่อนคลายร่างกายตามลำดับเท่าที่จะทำได้
ลอว์ก็ได้เลื่อนใบหน้าลงไปที่ต่ำกว่านั้นและเขาก็ใช้ปากและลิ้นเก็บเกี่ยวอารมณ์ส่วนสำคัญของลูฟี่ไม่ให้พลาดแม้แต่นิดเดียว จนคนถูกทำก็ร้องเสียงหลงไม่เป็นจังหวะทำให้ดิ้นเล็กน้อย ลูฟี่อยากจะเอามือที่ถูกเข็มขัดมัดนี้ออกเสียเหลือเกิน อยากจะผลักคนที่กระทำออกไป แต่ลอว์ก็หยุดเอาไว้ด้วยการล็อคกอดขาบางทัังสองข้างของลูฟี่ โดยให้ขาบางมาวางบนไหล่กว้างของเขาเอง
'รู้...สึกดี..จัง'
ลูฟี่เคลิบเคลิ้มในใจกับการถูกกระทำนี้ มันมีหลากหลายความรู้สึกมาก ทั้งเสียวสันหลังวาบและหวิวๆในช่วงท้องน้อย จนบรรยายออกมาไม่ถูก และตอนนี้ลอว์ก็ทำมันจนลูฟี่อยากจะปล่อยมันออกมา ลิ้นของลอว์มันตวัดทุกอนูในส่วนนั้น ลูฟี่รู้เลยว่าตัวเองต้องกลั้นไม่อยู่แน่ๆ
"หยุด..นะ..มันจะออกมา.."
ลูฟี่บอกเสียงสั่นครือกับลอว์ เขากลับตาแน่นไม่อยากนึกภาพที่จะเกิดขึ้น แต่กลับมันทำให้ลอว์หัวเราะในลำคอเอ็นดูออกมา แน่นอนว่าเขาไม่หยุด ไม่ว่าจะขอร้องหรืออ้อนวอนมากแค่ไหนก็ตาม
'แค่ใช้ปากยังดิ้นได้ขนาดนี้ น่ารักจริงๆนะ คุณหมวกฟาง'
ลูฟี่ไม่สามารถกลั้นได้อีกต่อไป เขาได้ปล่อยมันออกมาอย่างเต็มที่ โดนที่ไม่สนใจลอว์เลยว่ามันจะเลอะที่หน้าเขามั้ย ทุกอย่างที่ลูฟี่ปล่อยมามันอยู่ในปากของลอว์และเจ้าตัวก็กลืนมันลงไป ชายร่างสูงที่ร่างกายประดับรอยสักได้ละใบหน้าตัวเองออกจากช่องขาบางของลูฟี่พร้อมกับมองคนตัวเล็กที่นอนอย่างหมดสภาพและไร้เรี่ยวแรงจะขยับต่อ และใบหน้าหวานนั้นก็แดงฉ่าแถมหอบหายใจถี่ด้วย โดยที่เขาไม่ลืมเช็ดปากที่เลอะของตัวเองออกด้วยนิ้วโป้ง
"อะไรกัน นายเสร็จเร็วไปหน่อยนะ"
ลอว์ถามลูฟี่ด้วยสีหน้าเอ็นดู ถึงลูฟี่จะเสร็จเร็วไปแล้วก็ตาม เขาก็ได้เลื่อนมือหนาไปหยิบถุงยางในกางเกงขวามือ สิ่งที่เขาเอาออกมาคือถุงยางซองสีแดง ชายหนุ่มร่างสูงก็ยกตัวขึ้นเล็กน้อยเพื่อที่จะถอดกางออกพร้อมกับแกะถุงยางซองสีแดงมันออกมา และใส่ในส่วนนั้นของเขาอย่างบรรจง ที่ตอนนี้มันลุกแทบตั้งพร้อมที่จะปล่อยได้ทุกเมื่อ
ลอว์จัดระเบียบร่างกายของลูฟี่ ให้อยู่ในท่านอนหงายที่พร้อมจะรับแรงกระแทกของลอว์ที่กำลังจะมาถึง เมื่อเรียบร้อยแล้ว ทราฟัลก้า ลอว์ ก็ได้ลงมืออย่างไม่รอช้า
แรงขยับที่ไม่เบาแรงของลอว์ได้ส่งมายังลูฟี่อย่างไม่ลดละ แทบอยากจะบ้าตายเสียจริง ลูฟี่ไม่อยากจะเชื่อตัวเองเลยว่า เขาถูกของบางอย่างได้เข้ามาในร่างกายมันใหญ่จนลูฟี่แทบเสียวท้องไปตามกัน
"อ๊าา!!! โท...อะ.."
ลูฟี่เรียกขานคนตรงหน้าด้วยเสียงหลงมากกว่าเดิม ใบหน้าของลอว์ที่จ้องมองใบหน้าหวานที่เคลิบเคลิ้มไปกับแรงตัณหาของเขาก็ยิ้มมุมปากด้วยความชอบใจ
"สุดยอดไปเลย เหมาของฉันได้ทั้งลำเลยนะ"
ลอว์ชมลูฟี่ แรงกระทำที่เข้ามาอย่างไม่พัก ลูฟี่รู้สึกว่ามันเจ็บมาก เจ็บจนเจ้าตัวน้ำตาเล็ดแทบจะร้องไห้เลยก็ว่าได้ คนตรงหน้าไม่อ่อนโยนเลยแม้แต่นิดเดียว หัวใจของลูฟี่มันเต้นรัวมาก ทั้งสั่นทั้งกลัว จนเขาหลับตาแน่นมากและมือที่ถูกมัดก็ก่ำแน่นไม่ต่างกัน
"ช..ช้าหน่อย..อะ!"
ลอว์ที่มองสีหน้าของคนตรงหน้าก็ดูออกว่าคนน่ารักเจ็บ แต่ทำไงได้ล่ะ เขากำลังคึกอยู่ด้วยซ้ำ มาขออ้อนวอนไปก็เท่านั้นแหละ
"ทำไมต้องช้า?"
"มัน...ไม่" ลูฟี่พยายามเรียกสติและคำพูดที่เอ่ยออกมา
"ไม่อะไร?" ลอว์ถามด้วยรอยยิ้ม
"เหมือนเมื่อกี้ ที่...มันดี..อะ..ช้า..อุป"
ลอว์ได้จูบลูฟี่ที่พยายามจะพูดให้จบ แต่มันก็ถูกหยุดไว้ด้วยปากของเขา คนตัวสูงได้ใช้ลิ้นของเขาเข้าไปในโพรงปากของลูฟี่และเล่นสนุกข้างในมันอย่างเอ็นดู พอเสร็จแล้วก็ไม่วายที่จะลืมดูดปากลูฟี่สองสามครั้ง
"เสียใจด้วยนะ แต่ 'เรา' ต้องไปต่อ"
ลอว์เน้นคำว่า 'เรา' เพราะตอนนี้ลูฟี่กับเขากำลังเรียกหากัน แม้คนตัวเล็กอยากจะให้มันนุ่มนวลก็ตาม แต่คงทำให้ไม่ได้ เพราะเขาไม่ชอบทำเบาๆเท่าไหร่เวลาไฟมันติด
ลอว์ได้ดันร่างกายส่วนร่างของตัวเองเข้าไปหาคนร่างบางด้วยแรงที่มากกว่าเดิม ลูฟี่ที่รับแรงนั้นก็รู้สึกเจ็บและเสียวไปถึงท้องน้อยมาก หัวใจก็สั่นไม่เป็นจังหวะ แต่ว่าพอไปเรื่อยๆมันกลับให้ความรู้สึกที่แปลกไปกว่าเดิม มันเริ่มดี ค่อยๆดีขึ้น จนลูฟี่เรื่มชอบการถูกลุกล้ำนี้อย่างไม่ทราบสาเหตุ ขาบางของเขาได้กอดเอวของลอว์แน่น อารมณ์ตอนนี้มันเตลิดไปหมด ทราฟัลก้า ลอว์ก็ได้ปลดปล่อยอารมณ์ใคร่แรกของตัวเองออกไปเข้าไปในร่างกายของลูฟี่ จนคนรับถึงกับสตั้นทันที ชายร่างสูงก็ดึงของตัวเองออกมาจากร่างบาง เขาก็ดึงถุงยางออกแล้วโยนทิ้งลงไปที่ถังขยะใกล้ๆ และมองสภาพของลูฟี่ ที่ร่างกายเปรอะเปื้อนด้วยเหงื่อไม่ต่างจากเขา
"เก่งมาก คุณหมวกฟาง"
ลอว์เอ่ยชมออกมาพลางมองนาฬิกาดิจิตอลที่หัวเตียงขวามือที่ตอนนี้ เที่ยงคืนสามสิบนาทีแล้ว ส่วนลูฟี่ที่แทบหอบหายใจแรงๆ เรียกอากาศเข้ามาในปอด ใบหน้าหวานก็แสดงออกถึงความเจ็บปวดและเคลิ้มหลงใหลในเวลาเดียวกันด้วยรอยยิ้มและน้ำตาเล็กๆที่ขอบตา
"พอ..ก่อนเถอะ..นะ"
ลูฟี่อ้อนวอนเพราะช่วงล่างของเขามันเจ็บปวดจริงๆ ถ้าทำต่อลูฟี่รู้เลยว่าเดินไม่ได้แน่
"พอเหรอ? แต่ของนายยังตั้งไม่ต่างจากฉันเลยนะ คุณหมวกฟาง"
ลอว์ยักคิ้วถามพร้อมกับเอามือมาหยอกเล่นในส่วนนั้นของลูฟี่ ทั้งลูบไล้และคลึงทั้งหมดในส่วนนั้น
"อะ...อย่ายุ่งนะ!"
ลูฟี่หน้าแดงถึงหู เขาก็หลับตาแน่นพูดและหลบหน้าหนีไปทางอื่น น่าอายเสียเหลือเกิน อยากหยุดอารมณ์บ้านี้มาก แม้ปากจะบอกว่า อย่ายุ่งก็ตาม แถมในหัวยังเบลอๆอีก ให้ตายสิถ้ากลับบ้านไปในสภาพนี้ เอสกับซาโบ้ได้ต่อว่าเขาแน่ๆ แค่คิดก็ร้องไห้ออกมาเลย
"เจ็บถึงกับร้องไห้เลยเหรอ? เด็กจริงๆเลยนะ คุณหมวกฟาง"'
"ม..ไม่ใช่" ลูฟี่จ้องหน้าไม่กลัว ถึงเรื่องนั้นจะมีส่วนเยอะมากก็เถอะ
"หืม? แล้วอะไรล่ะ"
ลอว์ได้เอาใบหน้าของตัวเองเข้าไปใกล้ๆของลูฟี่ เขาก็จับกอดและหอมแก้มดังหนึ่งฟอดเอ็นดู ยิ่งทำแบบนี้ภาพในหัวของลูฟี่ที่นึกภาพเอสกับซาโบ้ที่โมโหใส่เจ้าตัวนั้น ยิ่งทำให้ลูฟี่ร้องไห้โฮดังออกมา
"พี่ฉันต้องว่า..ฮึก..ฉันแน่ๆ ฮรืออออออ แง"
นี่น่ะเหรอที่ร้องไห้ออกมา ลอว์รู้สึกว่าตัวเองถูกหยามมาก ร้องไห้ไม่ใช่เพราะเขาทำแรง แต่เป็นเพราะกลัวพี่เขาหรอกรึ!? แต่ถึงอย่างไรไม่ว่าจะด้วยเหตุผลไหน คนใต้ร่างมันน่ารักจริงๆ ยิ่งทำหน้าร้องไห้ออกมาแบบนั้น มันยิ่งกระตุ้นอารมณ์เขามากกว่าเดิม ไม่รอช้าลอว์โน้มใบหน้าลงมาสัมผัสที่ซอกขาวของลูฟี่ เขาก็บรรเลงริมฝีปากอย่างดูดดื่มที่คอขาวๆลงไป จนเกิดรอยจ่ำแดงเล็กๆประดับคอ
"พอ..หยุด..อา...ไม่นะ!"
ลูฟี่เสียงสั่นมากกว่าครั้งไหน อารมณ์ของลูฟี่มันยังเตลิดอยู่ และคนอย่างทราฟัลก้า ลอว์ก็ไปทำให้มันเตลิดยิ่งกว่าเดิม
'เจ้าเด็กนี่ ทำไมมันน่ารักขนาดนี้!'
พอคิดได้ลอว์พรมจูบอันแสนหวานลงไปทั่วใบหน้าทั่วคอ ไล่ลงมายังส่วนหน้าอก และลอว์ก็โล้มเลียยอดดอกสีชมพูที่ตั้งอย่างหมั่นเขี้ยว ในที่สุดลอว์ก็ได้ปล่อยการเล่นสนุกบนยอดดอกสีชมพูของคนใต้ร่าง เขาก็แก้สายเข็มขัดที่มัดข้อมือบางของลูฟี่ออกด้วยมือเดียวของลอว์
ตอนนี้ลูฟี่รู้สึกเป็นอิสระมากที่ข้อมือ แม้มันจะมีรอยแดงๆที่เป็นร่องรอยการถูกมัดก็ตาม ลอว์ก็ได้จัดร่างกายของคนใต้ร่างให้นอนพลิกคว่ำอย่างรวดเร็ว พร้อมกับถอดเสื้อตัวสุดท้ายของลูฟี่ออกเช่นกัน และจับส่วนสะโพกของลูฟี่ให้แอ่นขึ้นด้วยมือขวาผ่านกลางขาของคนตัวเล็ก มือหนาก็หยิบซองถุงยางที่เหลือในกระเป๋าออกมาซักสองสามซอง เพียงพอต่อที่จะให้ฤทธิ์โอเมก้าของลูฟี่หมดแน่นอน
"ถุงยางหมดเมื่อไหร่ ค่อยนอนนะ คุณหมวกฟาง"
ลอว์ก็ฉีกซองถุงยางออกมาและสวมใส่ในส่วนนั้นของตัวเองเข้าไป นาทีนี้ลอว์ก็จับเอวบางของลูฟี่และดันร่างกายตัวเองเข้าไปอย่างไม่สนใจว่าคนตัวเล็กจะร้องอวดครวญเจ็บปวดยังไง มือบางได้กำผ้าปูแน่น น้ำตาได้คลอเบ้าตาคู่สวย แถมที่เอวที่ถูกจับอยู่ก็เจ็บไม่ต่างกัน เพราะถูกมือหนาจับบีบแน่นมาก
"คุณหมวกฟาง"
ลอว์เอ่ยขึ้นมา และเอาหน้าเข้าไปใกล้หูที่แดงฉ่า
"ชอบรึเปล่า"
ลอว์ถามใกล้หูของลูฟี่ และคนถูกถามก็ส่ายหน้าเบาๆให้ โดยที่ใบหน้าได้ซุกกับที่นอนอยู่ ลอว์หัวเราะในลำคอ อย่างกับลูกแมวที่หนีความผิดเสียจริง มันน่ารักจนลอว์ห้ามแรงกระทำส่วนล่างของตัวเองไม่ได้ มันรุนแรงจนลูฟี่ร้องครางออกมา
"ฉันถามอีกครั้ง ชอบรึเปล่า"
ลูฟี่ส่ายหน้าอีกครั้งแถมสะอื้นใส่อีกต่างหาก ชอบให้บังคับจริงๆเลยนะ หัวดื้อแบบนี้ลอว์ชอบมากที่จะทำให้อยู่ใต้อาณัติและเชื่อฟัง
"พูดสิว่า ชอบ!"
ลอว์สั่งเสียงเหี้ยมใส่ใกล้หูของลูฟี่ แถมส่วนร่างรุนแรงมากกว่าเดิม ลูฟี่ที่ตอนนี้แทบสั่นไปทั้งร่างกายโดยเฉพาะช่วงท้องน้อยที่มันหนักสุด ถ้าเขาบอกว่าชอบ
..เขาจะอ่อนโยนสินะ..?
เมื่อลูฟี่ได้คำตอบก็เม้มปากแน่น รู้สึกแปลกๆที่จะบอกว่าชอบเรื่องแบบนี้ออกไปตรงๆ
"ฉันชอบ..."
ลูฟี่เอ่ยออกมาแม้ใบหน้ายังคงซุกที่นอนอยู่ ลอว์ที่ได้ยินก็ยิ้มพอใจ เขาก็ปล่อยอารมณ์ตัวเอง ใส่คนตัวเล็กออกไป ร่างบางที่รับความใคร่มานั้นก็สั่นไปหมด สารภาพจากใจว่า ลูฟี่ชอบจังหวะนี้ที่สุด เขาบอกไม่ถูกว่ามันคืออะไร แต่ว่ามันดีเสียจนไม่สามารถปฏิเสธได้
ลอว์ชอบใจเหลือเกิน แค่พูดว่าชอบแค่นี้ มันช่างน่ารักน่าเอ็นดูเสียเหลือเกิน ลอว์ก็ได้ปล่อยอารมณ์ตัวเองออกไปและกอดร่างบางที่แอ่นสะโพกอยู่อย่างแน่บแน่น จับใบหน้าบางที่ซุกอยู่ที่นอนขึ้นมาและบรรเลงจูบลงไปอย่างดูดดื่ม
ตอนนี้ลูฟี่รู้สึกสั่นไปทั้งกาย ในหัวแทบขาวโพลนเลยก็ว่าได้ หลังจากโดนลอว์ปล่อยความรู้สึกตัวเองเข้ามาในตัวของลูฟี่ เขาก็เหนื่อยมาก แทบไม่มีแรงจนในที่สุดลูฟี่ก็ได้หลับลงไปด้วยความเหนื่อนล้า และลอว์ก็ละจูบออกพลางปล่อยกอดคนตัวเล็กให้หลับลงไปยังที่นอนพร้อมกับดึงส่วนล่างของตัวเองออกจากลูฟี่
ลอว์ก็เปลี่ยนท่านอนของลูฟี่จากนอนคว่ำเป็นนอนตะแคงข้างซ้ายมือ เขาก็มองคนตัวเล็กที่มีคราบน้ำตาเล็กเลอะอยู่บนใบหน้า ลอว์ก็เอามือมาปาดนั้นออกอย่างนุ่มนวล เขาก็โน้มใบหน้าไปหอมแก้มดังฟอดอย่างเอ็นดู
ลอว์ก็ลุกออกจากเตียงตรงไปยังห้องอาบน้ำอย่างไม่เมื่อเข้าไปได้ เขาก็ถอดถุงยางที่คาไว้ทิ้งลงถังขยะที่วางอยู่ตรงอ่างล้างมือ ไม่รอช้าเจ้าตัวก็อาบน้ำด้วยฝักบัว ทุกครั้งที่อาบน้ำนั้น ในหัวของลอว์จะมีแต่ภาพของลูฟี่ทุกอิริยาบถต่างๆนาๆ มันช่างน่ารักเสียจนหยุดยิ้มไม่ได้ และเขาก็นึกคำพูดของฟี่ออก
'พี่ฉันต้องว่า..ฮึก..ฉันแน่ๆ ฮรืออออออ แง'
ดูท่าทางจะรักกันมากเสียด้วยถึงกับเอ่ยออกมาแบบนั้น
"พี่ชายเหรอ? ท่าทางจะอบอุ่นดีนะ"
ลอว์เอ่ยพลางหัวเราะในลำคอ
"ขอบใจนะที่ปล่อยลูกแมวออกมาให้เล่นกับฉันในคืนนี้"
พูดเสร็จลอว์ก็อาบต่อไป โดยให้เวลามันผ่านไปตามของมัน
-To Be Continued-
