โอเมกาเวิร์ส,ชาย-ชาย,ดราม่า,รัก,onepiece ,lawlu,one-piece,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
𝒸𝒽𝒶𝓅𝓉𝑒𝓇 𝒻𝑜𝓊𝓇
เสียงของเข็มนาฬิกาได้ดังตามจังหวะของมัน มังกี้ ดี ลูฟี่ ที่พึ่งตื่นจากนิทราก็ค่อยๆขยับดวงคู่งามหวานอย่างช้าๆ พลางมองนาฬิกาหัวเตียงอย่างงัวเงียด้วยสายตาปรือ
10.12น.
เมื่อเจ้าตัวตาสว่าง ก็มองรอบๆสถานการณ์ที่เขาอยู่ และกรอกตาไปมาอย่างงุนงง ตอนนี้ตัวเองอยู่ในห้องนอนที่ไม่รู้จัก แถมตอนนี้เจ้าตัวก็นอนเปลือยเปล่า แถมมีรอยจุดแดงตามตัวเล็กๆ มีแค่ผ้าห่มสีขาวหนาที่คลุมทั้งตัวเท่านั้น
"รอยแดงนี่อะไร ยุงกัดเหรอ?"
ไม่พูดเปล่าก็เอามือไปลูบตามรอยแดงๆที่ปรากฏตามร่างกาย มีทั้งขาและเอวไปจนถึงหน้าอก แต่สิ่งที่สะดุดตาคือ รอยช้ำแดงที่ข้อมือ ลูฟี่ก็ลองบีบตรงส่วนนั้นเขาก็รู้สึกเจ็บมาก
ตอนนี้เจ้าตัวพยายามนึกเรื่องเมื่อคืนที่เขาจำได้ครั้งสุดท้าย คือตัวเองไปขอเข็มขัดกับคนที่ชื่อ โทราโอะ และยาระงับฮีทหายไปจากกระเป๋ากางเกงของเขา
"หลังจากนั้น เป็นไงต่อ?"
พอถามตัวเองก็กอดอกแน่นพลางนึกให้ได้มากที่สุด จนเจ้าตัวหน้าแดงทันตาเห็น คงเพราะใช้ความคิดมากเกินไปก็จะเป็นงี้ทุกที
"ช่างมันเถอะ ไปหาทุกคนก่อนดีกว่า"
ลูฟี่พยายามลุกออกจากให้กึ่งนั่งกึ่งนอน แต่ก็ต้องสะดุดด้วยความเจ็บปวดที่ช่วงขาและเอวเป็นอย่างมาก
"เจ็บชะมัด ทำไมมัน--"
ยังไม่ทันจะพูดจบ ลูฟี่ก็เห็นเสื้อผ้าตัวเอกระจัดกระจายตามพื้น รวมไปถึงหมวกฟางที่อยู่ไกลจากที่ตัวเองนอนมาก ลูฟี่พยายามขยับตัวลงจากที่นอนพร้อมกับเอาผ้าห่มมาคลุมตัว พอเท้าถึงพื้นแค่ยังไม่ทันลุกขึ้นก็ล้มจากเตียงอย่างไม่เป็นท่า
"อูยย..เจ็บเป็นบ้า"
ลูฟี่เอามือมาลูบในส่วนที่ระบมอย่างเบามือ ใบหน้าหวานแอบน้ำตาเล็ดเบาๆ ตอนนี้อยากจะรู้เหลือเกินว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกันแน่เสียจริง
ตอนนี้เขาคงไม่ต้องการสนใจอะไรมาก เขาก็หยิบกางเกงที่วางอยู่บนพื้นพลางหาของที่ต้องการอยู่ใสกระเป๋ากางเกง ก็คือโทรศัพท์มือถือ ซึ่งตอนนี้แบตหมดอีกต่างหาก
"ลืมไป เมื่อคืนเหลือแค่ 40เปอร์เซ็นต์เองนี่น่า แถมเปิดเน็ตค้างไว้ด้วยสิ"
ลูฟี่ก็พยายามลุกขึ้นให้บาลานซ์กันตัวตรงและเดินช้าๆเพื่อลดอาการเจ็บปวด เขาก็มุ่งตรงไปยังห้องมุมซ้ายที่คาดว่าเป็นห้องน้ำแน่นอน
"ทำไมช่วงขามันเจ็บจังเลยแฮะ"
ลูฟี่อวดครวญพลางนึกเรื่องที่เกิด แต่ต่อให้นึกอย่างไรก็นึกไม่ออกอยู่ดี
ทันใดนั้นลูฟี่ได้เสียงน้ำไหลจากห้องน้ำ เขารู้ทันทีเลยว่าต้องมีคนอยู่ หรือว่าเป็นอุซปปที่นอนคู่กับเขาในห้องนี้
"แต่งเป็นผีผ้าห่มแกล้งอุซปปดีกว่า ชิชิชิ"
มือบางดึงผ้าห่มลงมาแล้วเอามาคลุมทั้งตัว ร่างบางก็ได้ลุกขึ้นและ ก้าวเข้าไปถึงห้องน้ำอย่างช้าๆเพราะช่วงล่างมันระบมจนแทบไม่มีแรงจะให้เดินเร็วเลยสักนิด มือบางก็ได้ดันประตูห้องน้ำ ก็ได้พบเจอกับชายหนุ่มที่มีรอยสักตามตัวทั้งหลังใหญ่ ซึ่งตอนนี้เขากำลังหันหลังแต่งตัวสวมกางเกงยีนส์อยู่ ลูฟี่มองตาโตใส่พลางเอียงคอให้เล็กน้อย ทำไมคนอื่นมาอยู่ห้องเขาได้ล่ะ แล้วเพื่อนสนิทของเขาอย่างอูซปปไปไหนล่ะ
"นี่นาย มาทำอะไรห้องของคนอื่นน่ะ"
ลูฟี่เปิดถามก่อนเลย
"พูดกับเจ้าของห้องแบบนี้เลยเหรอ เจ้าโอเมก้า"
เสียงทุ้มดังขึ้นมาจากคนที่แต่งตัวใส่กางเกงพึ่งเสร็จเมื่อสักครู่ เขาก็หันมามองลูฟี่ด้วยสายตาที่ไม่พอใจสุดๆ ใช่ลูฟี่จำได้ดีชายคนนี้คือ คนที่เขาไปขอเข็มขัดเมื่อคืนนี้ แต่ในใจกลับตกใจเป็นอย่างมากที่เรียกแทนตัวเขาด้วยคำว่า โอเมก้า แถมทำไมเขามาอยู่ในห้องนี้ได้ล่ะ
"อะไรของนาย นี่มันห้องที่ฉันจองไว้กับอูซปปนะ"
ใบหน้าหวานทำหน้าขึงขังใส่ แม้ในใจแทบกลัวไปหล่นตาตุ่มด้วยซ้ำ แต่ลูฟี่ก็กลืนน้ำลายลงคอเพื่อไม่ให้ตัวเองลนลานออกไป
"และโอเมก้าอะไรนั่น ฉันว่าโทราโอะเข้าใจผิดแล้ว!"
ถึงจะพยายามคุมเสียงให้หนักแน่น แต่เขาหลบตาไม่กล้าจ้องลอว์ที่ยืนมองเฉยๆ ทั้งๆที่คนตัวสูงแทบจะยังไม่พูดอะไรด้วยซ้ำ แต่การหลบตาแบบนั้นกลับเรียกรอยยิ้มให้กับลอว์เป็นอย่างมาก นัยน์ตาคมก็ได้จ้องมองคนตัวเล็กที่เอาผ้าห่มมาคลุมโปงทั้งตัวแบบนั้น ยิ่งเหมือนเด็กเลยก็ว่าได้
แต่งตัวได้น่ารักชะมัด..
"เข้าใจผิด?"
ร่างสูงเดินเข้ามาใกล้ลูฟี่อย่างช้าๆแต่เน้นหนักระหว่างเดิน ส่วนคนที่คลุมตัวด้วยผ้าห่มก็ถอยหลังทันที แถมใบหน้าหวานก็นิ้วหน้าเล็กน้อย เพราะช่วงขากับยังเจ็บปวดอยู่ เวลาถอยหลังอย่างไม่ระวังแรงเดินนั้นมันเจ็บจนลูฟี่เกือบเข่าอ่อน แต่ก็มีแผ่นหลังบางก็ได้แตะกำแพงพอดี
ลอว์ที่ไล่ต้อนลูฟี่ไปยังกำแพงก็เอามือหนาที่มีรอยสักประดับตามนิ้วและหลังมือได้ยกคางบางของลูฟี่ขึ้นมา แววตาหวานกลมโตก็ได้กรอกตาไปที่อื่น เพราะไม่อยากสบตากับลอว์
"จำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้เหรอ? คุณหมวกฟาง"
ไม่ถามเปล่าและยังยกนิ้วโป้งของตัวเอง เข้าไปสัมผัสริมฝีปากบางและลูบไล้ปากบางอย่างหมั่นเขี้ยว คนที่ถูกเล่นสนุกก็สะบัดหน้าหนีใส่อีกฝ่าย
"พูดเรื่องอะไรน่ะ!? เมื่อคืนอะไร?"
ใบหน้าหวานขมวดคิ้วใส่อีกฝ่าย แสดงออกถึงความไม่รู้เรื่องชัดเจน ลอว์กะแล้วว่าลูฟี่ฮีทจะจำเรื่องราวไม่ได้ เดาไม่พลาดเลย พอคิดได้กลับนึกสนุกเรื่องที่จะแกล้งต่อจากนี้จริงๆ
"ให้ช่วยนึกมั้ยละ?"
ลอว์เอาหน้าใกล้ชิดจนทั้งสองคนได้สัมผัสลมหายใจกันและกัน แขนหนาซ้ายก็สอดแขนเข้มไปโอบเอวบางและดึงร่างบางมาแนบตัว ไม่วายยังเอามืออีกข้างที่ว่างก็ถกผ้าห่มที่คลุมหัวลง จนเผยให้เห็นไหล่ขาวๆ ที่มีรอยจ่ำแดงตามคอและไหปลาร้า
'ไม่ใส่เสื้อผ้าเลยสินะ'
นัยน์ตาคมที่จับจ้องผลงานตัวเองนั้น ก็พอใจจริงๆเวลาเห็นมัน
'ต่ออีกสองสามยก แล้วค่อยปล่อยกลับบ้านแล้วกัน'
แต่เจ้าตัวก็รีบสลัดมันออกทันควันทันที
'เป็นบ้าอะไรฟะ ทราฟัลก้า ลอว์ คนตรงหน้าคือโอเมก้านะ'
ลอว์กัดฟันไม่ยอมรับในใจ ปฏิเสธไม่ได้จริงๆว่าลูฟี่มันน่ารักมาก แถมตัวเล็กน่าฟัด บอบบางเหมือนแค่แตะนิดเดียวก็แทบทลายได้เลยจริงๆ จนเขาเผลอกอดแรงทำให้ลูฟี่ร้องออกมา
"เจ็บนะ โทราโอะ"
ไม่ทันขาดคำก็ร้องออกมาจนได้ ลอว์ไม่มีท่าทีสนใจอีกฝ่ายจะเจ็บแบบไหน เขาก็ไม่ใช่พวกเบามืออยู่แล้ว แถมยังเอากำปั้นน้อยๆมาทุบไหล่หนาของเขา มันคงได้ผลเนอะ
..จำไว้นะหลานรัก พวกโอเมก้ามันน่ารังเกียจ..
คำที่ก้องของคุณลุงของลอว์ ที่เข้ามาในโสตประสาทของทราฟัลก้า ลอว์ มันดังเหมือนเป็นที่เตือนสติให้เขารับรู้ว่า ไม่ควรจะทำอะไรไปมากกว่านี้กับลูฟี่
จากที่กอดแน่นก็เปลี่ยนปล่อยกอดให้ร่างบางลงให้เป็นอิสระ และลอว์ก็เดินไปหยิบเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายตามพื้น เขาก็โยนให้ลูฟี่ที่ยืนมองเขาจากข้างหลัง
"ใส่เสื้อผ้าและก็ออกไปซะ"
คำสั่งที่เด็ดขาดและไร้ความอ่อนโยนของลอว์ ลูฟี่แทบตามไม่ทันจนเอียงคอใส่อีกฝ่าย
"อะไรของนาย? ทำไมฉันต้องออกไปด้วย นี่มันห้องฉัน!"
ลูฟี่แย้งขึ้นมาทันที อะไรของชายคนนี้ นี่มันห้องนอนของเขาที่จองไว้กับอูซปป ไหงจะมาไล่แบบนี้ล่ะ คนที่ควรไล่ควรเป็นคำพูดของเขามากกว่า แต่ลอว์กลัลหัวเราะในลำคอเชิงตลกกับคำเถียงของลูฟี่
"ห้องของนาย? จะบอกอะไรให้นะ นี่น่ะห้องของฉัน" ลอว์เว้นระยะพูดและมองอีกฝ่ายด้วยสายตาที่ไม่ผูกมิตรกับลูฟี่ "และเรื่องเมื่อคืนฉันถือว่า เป็นเหตุการณ์ที่ไม่ได้ตั้งใจ"
"ไม่ได้ตั้งใจ? หมายความว่ายังไง?!"
ไร้คำตอบจากคนตรงหน้าของลูฟี่ แถมยังไม่มีท่าทีจะตอบด้วย ก็แหงล่ะใครจะไปตอบว่าตัวเองได้กับโอเมก้าที่แสนเกลียด แถมมันยังหยุดไม่ได้อีก จนล่วงเลยมาถึงตีสองแล้วค่อยนอนกัน แน่นอนว่าเขาไม่ได้นอนที่นอนด้วยซ้ำ ไปนอนที่โซฟาอีกต่างหาก เพราะกลัวจะห้ามตัวเองไม่อยู่นี่แหละ
ลูฟี่ที่ถูกเมินคำถามก็ไม่พอใจ มีหรือว่าเขาจะยอมแพ้
"แล้วที่ฉันเจ็บช่วงขา เป็นฝีมือของโทราโอะเหรอ?"
ลูฟี่ได้ถามออกไปแน่นอน เขาไม่ได้คาดหวังคำตอบอีกฝ่ายอยู่แล้ว ความเจ็บปวดตรงนั้น คนตรงหน้าไม่มีทางทำแน่ๆ คิดว่านะ
"ใช่ ฉันเป็นคนทำมันเอง"
คำตอบที่ดังออกมาจากทราฟัลก้า ลอว์ ทั้งเย็นชาและไม่แยแสต่อความรู้สึกของคนตัวเล็กตรงหน้า ทำให้ลูฟี่พูดไม่ออก และในหัวขาวโพลนหมด ร่างกายที่เจ็บระบมแบบนี้แสดงว่าคนทำทั้งหมดคือเขา
"ล้อเล่นสินะ...."
ลูฟี่ถามและแววตาเริ่มกังวลออกมา ซึ่งเขาไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมร่างกายของเขากลับสั่นออกมา แขนบางทั้งสองกอดตัวเองอย่างปลอบประโลมเพื่อไม่ให้ร่างกายนี้เกิดอาการแปลกๆ อย่างไม่มีเหตุผล
"เพราะนายเป็นโอเมก้าและนายฮีท จนฉันกับนายได้กันเมื่อคืนนี้"
คำตอบเรียบๆของทราฟัลก้า ลอว์ ทำเอาลูฟี่ถึงกับตาโตด้วยความตกใจ หัวใจของเขาเต้นรัวไปด้วยความหวาดหวั่นไปหมด ขาบางทั้งสองก็ล้มตัวลงไปอย่างไม่มีแรง ความกลัวในใจของลูฟี่ที่มีต่อจากนี้เริ่มคิดถึงภาพอนาคตที่ไม่อยากคาดถึงออกมา แววตาคู่สวยได้แต่มองพื้นพรม ความทรงจำในหัวก็ดันเข้ามาให้เขานึกออกบางส่วน โดยเฉพาะคำพูดครั้งสุดท้ายก่อนที่ทุกอย่างจะจบ
"ฉันชอบ"
ลูฟี่เอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบาแทบไม่มีใครได้ยิน เว้นแต่ตัวเอง สถานการณ์ตอนนี้เขาไปไม่เป็น ไม่เคยเจอแบบนี้ด้วยซ้ำ ใช่ว่าจะดูไม่ออกเลยว่าแบบนี้
..นี่ฉันถูกคนที่พึ่งเจอกัน ข่มขืนเหรอ?...
อยากจะร้องไห้จริงๆ อยากจะกลั้นมันไว้มากเสียเหลือเกิน
..เอส ซาโบ้ ช่วยด้วย..
ในใจเรียกร้องหาคนเป็นพี่ทั้งสองอย่างสุดเสียง แต่ต่อให้ตะโกนดังๆออกไป ไม่มีใครได้ยินหรอก เพราะพวกเขาไม่ได้อยู่ที่นี่
..อา...ไม่ไหวแล้ว ร้องไห้จนได้..
"ดูเหมือนจะจำได้แล้วสินะ"
เสียงของลอว์ดังขึ้นมา ราวกับรู้ทันทีว่า คนตัวเล็กเหมือนจะจำได้หมด เพราะเสียงสะอื้นดังซะขนาดนั้น แต่ลูฟี่เลือกที่จะก้มหน้ามองพื้นไม่คิดเงยหน้า ลอว์ก็ได้เดินมาใกล้ๆลูฟี่ที่นั่งลงกับพื้น ร่างสูงก็นั่งย่องๆให้ความสูงพอดีที่จะคุยได้ ก็จะเอามือหนายืนมาจับให้เงยหน้า เพราะอยากเห็นหน้าหวานๆที่กำลังร้องไห้ แต่ลูฟี่ก็ถอยหลังและหลบมือที่เข้ามาอย่างรวดเร็ว
ใบหน้าสวยที่กำลังหวาดกลัว ตัวสั่นเทา แววตาที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา มือบางที่เอาผ้มห่มคลุมทั้งตัวไปจนถึงหัวให้มิดชิดกว่าเดิม
"อย่า..อย่าเข้ามานะ"
ลูฟี่ตอบด้วยเสียงสั่น เพราะในสายตาของลอว์ที่มองมานั้นต่างไปจากเดิมแล้ว ทั้งไร้ความรู้สึกเห็นใจหรือเป็นมิตร มีแต่รอยยิัมมุมปากที่ดูแล้ว ไม่ว่ายังไงก็ดูชอบใจเสียมากกว่า ถ้าลอว์มาแตะต้องเขา สิ่งหนึ่งที่จะเกิดขึ้นมาคือ
..เด็กในท้อง..
"อัลฟ่า!!! โทราโอะเป็นอัลฟ่าใช่มั้ย?" ลูฟี่ถามลุกลน
ลอว์มองภาพตรงหน้า ที่คนตัวเล็กหวาดกลัวเขาอย่างชัดเจน และยังสั่นยังเป็นลูกแมวอีก ในสายตาของเขาที่มองนั้น มันช่างน่ารักเสียเหลือเกิน ยิ่งขาบางสวยๆที่ผ้ายังคลุมไม่หมดทั้งตัวนั้น มันสวยจนน่ามองและอยากจะเข้าไปสัมผัสอีกครั้ง
"ตอบสิ ฮึก..โทราโอะ!"
เสียงหวานถามด้วยเสียงร้องสะอื้น
"ใช่ ฉันเป็นอัลฟ่า"
ชายร่างสูงตอบด้วยเสียงที่ดังและชัดถ้อยชัดคำและมองลูฟี่ด้วยแววตาที่แน่นิ่งแต่รอยยิ้มที่บ่งบอกถึงความชอบใจ ลูฟี่ถึงกับนิ่งกว่าเดิม ความทรงจำเมื่อคืนวานทั้งหมด ฉากร่วมรักที่ถาโถมเข้ามาไม่หยุดในห้ว ทุกอย่างและคำพูดของเขากับลอว์ ลูฟี่กอดตัวเองแน่นกว่าเดิม พยายามปลอบใจตัวเองว่าแค่เรื่องที่ไม่ได้ตั้งใจ ตามที่ลอว์บอกเขาไว้
ยิ่งลูฟี่แสดงท่าทีแบบนี้ให้ลอว์เห็น มันทำให้เขาแทบห้ามตัวเองไม่อยู่ สารภาพเลยว่าลูฟี่น่ารักมาก เหมือนเด็กน้อยไร้เดียงสา และเหมือนคนที่พึ่งถูกใครสักคนปั่นหัวจนร้องไห้ ไม่น่าเชื่อเลยว่า เด็กน่ารักขนาดนี้จะมีคนมาปล่อยให้ถึงมือเขา
ทันทีทันใดมือหนาก็คว้าขาบางของลูฟี่และดึงมันเข้ามาให้ใกล้ตัว ทำให้คนที่ถูกดึงถึงกับตั้งตัวไม่ทันและไหลไปตามแรงที่คว้ามา จากที่นั่งกับพื้นอยู่แล้วกลายเป็นว่านอนล้มลงไปกับพื้นพรม ลอว์ก็เอาตัวคล่อมร่างบางไว้ด้วยการเอามือขวาจับไหล่บางของลูฟี่ ส่วนอีกข้างล็อคแขนบางทั้งสองด้วยมือเดียว
"ตอนแรกกะจะปล่อยไปนะ"
ใบหน้าคมได้เข้ามาหอมแก้มนุ่มๆของลูฟี่ดังฟอดที่เจ้าตัวถึงกับแน่นิ่งไปด้วยความตกใจ แถมใบหน้าหวานก็แดงฉ่าไปถึงหู นัยน์ตาหวานเบิกโพลงค้างและมีน้ำตาเล็กๆประดับตาคู่สวย ปากเม้มแน่นที่เต็มไปด้วยความกลัวที่พูดไม่ออก และผ้าคลุมห่มที่คลุมตัวก็เผยส่วนโค้งเว้าเล็กๆของลูฟี่ เอวบางและขาเรียวสวยข้างขวาที่ผ้าห่มตอนนี้ปิดไม่มิดแล้ว แค่พลิกผ้าทีเดียวก็เห็นทั้งหมดได้เลยตอนนี้
"แต่ว่าแกมันโคตรน่ารักจริงๆ"
สิ้นเสียงสุดท้ายของทราฟัลก้า ลอว์ ฉากรักได้เริ่มขึ้นอีกครั้ง โดยคนกระทำไม่สนใจเสียงร้องหรืออ้อนวอนจากคนใต้ร่างแม้แต่นิดเดียว ทั้งรุนแรงและไม่เคยที่จะอ่อนโยนต่อร่างกายที่ผอมบางของลูฟี่เลยแม้แต่น้อย เหมือนดั่งซาตานที่สนุกกับการละเลงรักด้วยแรงตัณหาเพียงผู้เดียว ในครานี้ลูฟี่ไม่ต่างอะไรกับดอกไม้แสนงาม ที่กำลังจะถูกมันย่ำยีอีกครั้งด้วยมือของเขา ทราฟัลก้า ลอว์
To be continued
