บุปผาในม่านหมอก - ตอนที่7: ดอกไม้ที่ไม่เคยลืมบาน โดย Aranya726 @Plotteller

เมื่อม่านหมอกหนาปกคลุมหุบเขาหลินซาน, บุปผาแห่งสวรรค์ที่บานเพียงหนึ่งครั้งในรอบร้อยปี กลับกลายเป็นกุญแจสำคัญในการเปลี่ยนแปลงโชคชะตาของทั้งอาณาจักร เซี่ยเหมยหลาน, หญิงสาวจากตระกูลช่างสมุนไพร, ได้พบกับชายหนุ่มปริศนาในหมอกหนา, ม่ออวิ๋น ผู้สูญเสียความทรงจำและรู้เพียงว่าเขากำลังถูกตามล่า ด้วยสายตาที่เศร้าหมองและการปรากฏตัวที่ไม่อาจหลีกหนีจากการตามหา เขาคือผู้มีชาติกำเนิดสูงส่งที่ถูกหักหลังจนต้องหลบหนีมายังหุบเขานี้ ท่ามกลางการตามล่าของผู้มีอำนาจและการเปิดเผยความลับที่ซ่อนอยู่ในอดีต, รักและความลับ จะเป็นแรงขับเคลื่อนที่จะพาพวกเขาก้าวข้ามอุปสรรคและเผชิญหน้ากับชะตากรรมที่ไม่อาจหลีกหนีได้

บุปผาในม่านหมอก - ตอนที่7: ดอกไม้ที่ไม่เคยลืมบาน โดย Aranya726 @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

แฟนตาซี,ลึกลับ,ย้อนยุค,จีน,ดราม่า,โรแมนติก,ย้อนยุค,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย

หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง

แท็คที่เกี่ยวข้อง

รายละเอียด

ผู้แต่ง

Aranya726

เรื่องย่อ

ในหุบเขาหลินซานซึ่งปกคลุมด้วยม่านหมอกตลอดปี มีตำนานเล่าว่ามี "บุปผาแห่งสวรรค์" บานเพียงหนึ่งครั้งในรอบร้อยปี ผู้ใดได้ครอบครอง จะสามารถขอพรได้หนึ่งข้อ

เซี่ยเหมยหลาน หญิงสาวจากตระกูลช่างทำสมุนไพรผู้แร้นแค้น ได้บังเอิญพบกับชายหนุ่มปริศนาในม่านหมอก เขาไม่รู้ชื่อของตนเอง ไม่รู้ที่มา รู้เพียงว่าถูกลอบสังหารและตื่นขึ้นในหุบเขาแห่งนี้

เธอจึงตั้งชื่อให้เขาว่า "ม่ออวิ๋น" (หมอกไม่รู้ทิศ)

ในขณะที่เหมยหลานพยายามรักษาเขาให้หายดีและค้นหาตัวตนแท้จริงของม่ออวิ๋น ทั้งคู่เริ่มผูกพันกันอย่างลึกซึ้ง แต่แล้วโชคชะตาก็นำพาให้เหมยหลานถูกตามล่า โดยขุนนางใหญ่องค์หนึ่งที่ต้องการครอบครอง "บุปผาแห่งสวรรค์"

ความลับค่อยๆ เปิดเผยว่า ม่ออวิ๋นคือรัชทายาทที่หายสาบสูญของแคว้นฉู่ ผู้ถูกหักหลังและทำให้สูญเสียความทรงจำ และ "บุปผาในม่านหมอก" ก็คือกุญแจแห่งการเปลี่ยนแปลงราชบัลลังก์

สารบัญ

เนื้อหา

ตอนที่7: ดอกไม้ที่ไม่เคยลืมบาน

หลังจากการปะทะจบลง บุรุษในชุดดำหายลับไปในม่านหมอก ทิ้งไว้เพียงรอยเลือดเบาบางบนพื้นหญ้า และบาดแผลในใจของทั้งสองที่เริ่มเปิดออกอีกครั้ง

ภายในกระท่อม แสงตะเกียงส่องไหวอ่อนเหมือนแสงจันทร์ต้องสายน้ำ

เหมยหลานใช้ผ้าสะอาดซับเลือดจากแผลบนไหล่ ของม่ออวิ๋นอย่างเบามือ นางไม่พูดอะไร เพียงมองเขาด้วยแววตาที่ซ่อนความปวดร้าว

“เจ็บหรือไม่?” นางถามเสียงแผ่ว

ม่ออวิ๋นมองนางเนิ่นนาน ก่อนจะกล่าวเบาๆ

“เจ็บ...แต่ไม่ใช่เพราะแผลดาบ”

นางชะงัก ดวงตาสั่นไหว

“ในฝันของข้า...ข้าจำได้ว่ามีหญิงสาวผู้หนึ่ง คอยยิ้มให้ข้าเสมอ นางปลูกดอกไม้ไว้เต็มสวน นางพูดกับข้าว่า...แม้โลกจะโหดร้าย แต่บุปผายังเลือกจะบาน”

เหมยหลานก้มหน้า

“…ข้าก็เคยพูดเช่นนั้น”

เขาเลื่อนมือลูบผิวหยาบของป้ายหยก

“ข้าคิดว่านางในฝัน คือเจ้า”

บรรยากาศพลันเงียบสงัด ราวกับทั้งหุบเขาหยุดหายใจ

“หากข้า...เคยเป็นคนที่ทำลายชีวิตใคร แม้แต่เจ้า ข้าก็อยากรู้ความจริงด้วยมือของข้าเอง” เสียงของเขาแน่วแน่

เหมยหลานเงยหน้าขึ้น

“เช่นนั้น...เจ้าต้องเดินทางลงเขา และกลับไปที่ ‘จวนม่อ’”

“จวนม่อ…” ม่ออวิ๋นพึมพำ ราวกับชื่อสถานที่นั้นปลุกบางสิ่งในหัวใจให้สั่นสะเทือน

เหมยหลานพยักหน้า

“นั่นคือที่ซึ่งความจริงทั้งหมดเริ่มต้นและจบลง”

นอกกระท่อม ดอกเหมยดอกหนึ่งบานในความมืดเงียบ

ไม่มีแสงแดด ไม่มีเสียงเพลง มีเพียงความทรงจำที่รอการปลดปล่อย...