บุปผาในม่านหมอก - ตอนที่10: ใต้แสงจันทร์...ในคืนที่ลืมเลือน โดย Aranya726 @Plotteller

เมื่อม่านหมอกหนาปกคลุมหุบเขาหลินซาน, บุปผาแห่งสวรรค์ที่บานเพียงหนึ่งครั้งในรอบร้อยปี กลับกลายเป็นกุญแจสำคัญในการเปลี่ยนแปลงโชคชะตาของทั้งอาณาจักร เซี่ยเหมยหลาน, หญิงสาวจากตระกูลช่างสมุนไพร, ได้พบกับชายหนุ่มปริศนาในหมอกหนา, ม่ออวิ๋น ผู้สูญเสียความทรงจำและรู้เพียงว่าเขากำลังถูกตามล่า ด้วยสายตาที่เศร้าหมองและการปรากฏตัวที่ไม่อาจหลีกหนีจากการตามหา เขาคือผู้มีชาติกำเนิดสูงส่งที่ถูกหักหลังจนต้องหลบหนีมายังหุบเขานี้ ท่ามกลางการตามล่าของผู้มีอำนาจและการเปิดเผยความลับที่ซ่อนอยู่ในอดีต, รักและความลับ จะเป็นแรงขับเคลื่อนที่จะพาพวกเขาก้าวข้ามอุปสรรคและเผชิญหน้ากับชะตากรรมที่ไม่อาจหลีกหนีได้

บุปผาในม่านหมอก - ตอนที่10: ใต้แสงจันทร์...ในคืนที่ลืมเลือน โดย Aranya726 @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

แฟนตาซี,ลึกลับ,ย้อนยุค,จีน,ดราม่า,โรแมนติก,ย้อนยุค,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย

หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง

แท็คที่เกี่ยวข้อง

รายละเอียด

ผู้แต่ง

Aranya726

เรื่องย่อ

ในหุบเขาหลินซานซึ่งปกคลุมด้วยม่านหมอกตลอดปี มีตำนานเล่าว่ามี "บุปผาแห่งสวรรค์" บานเพียงหนึ่งครั้งในรอบร้อยปี ผู้ใดได้ครอบครอง จะสามารถขอพรได้หนึ่งข้อ

เซี่ยเหมยหลาน หญิงสาวจากตระกูลช่างทำสมุนไพรผู้แร้นแค้น ได้บังเอิญพบกับชายหนุ่มปริศนาในม่านหมอก เขาไม่รู้ชื่อของตนเอง ไม่รู้ที่มา รู้เพียงว่าถูกลอบสังหารและตื่นขึ้นในหุบเขาแห่งนี้

เธอจึงตั้งชื่อให้เขาว่า "ม่ออวิ๋น" (หมอกไม่รู้ทิศ)

ในขณะที่เหมยหลานพยายามรักษาเขาให้หายดีและค้นหาตัวตนแท้จริงของม่ออวิ๋น ทั้งคู่เริ่มผูกพันกันอย่างลึกซึ้ง แต่แล้วโชคชะตาก็นำพาให้เหมยหลานถูกตามล่า โดยขุนนางใหญ่องค์หนึ่งที่ต้องการครอบครอง "บุปผาแห่งสวรรค์"

ความลับค่อยๆ เปิดเผยว่า ม่ออวิ๋นคือรัชทายาทที่หายสาบสูญของแคว้นฉู่ ผู้ถูกหักหลังและทำให้สูญเสียความทรงจำ และ "บุปผาในม่านหมอก" ก็คือกุญแจแห่งการเปลี่ยนแปลงราชบัลลังก์

สารบัญ

เนื้อหา

ตอนที่10: ใต้แสงจันทร์...ในคืนที่ลืมเลือน

กลางคืนในหุบเขาอีกฟากหนึ่ง ท้องฟ้าเปิดกว้าง แสงจันทร์ส่องลงบนผืนน้ำที่สงบนิ่ง แต่ในใจของม่ออวิ๋นกลับวุ่นวายไม่แพ้พายุ

เขานั่งอยู่ลำพังริมลำธาร มือหนึ่งถือป้ายหยก อีกมือกำกล่องไม้ของเหมยหลานแน่น

“ใครกันแน่...ที่พูดความจริง”

คำพูดของม่อหลิงยังดังอยู่ในหัว

เหมยหลานเป็นผู้เดียวที่รอดจากการล้างสำนัก

ความทรงจำของเขาถูกลบด้วยเจตนา

เสียงฝีเท้าเบาๆ ดังขึ้น

เมื่อหันไป…เซี่ยเหมยหลานยืนอยู่ในเงาจันทร์ ใบหน้าเรียบเฉย แต่แววตาสั่นไหว

“เจ้าตามข้ามาทำไม?” เขาถาม เสียงต่ำ

“เพราะเจ้ากำลังจะหลงทางอีกครั้ง” นางตอบ “ม่อหลิงไม่ใช่คนที่เจ้าจำได้”

ม่ออวิ๋นลุกขึ้นยืน จ้องนางตรง ๆ “เจ้าปิดบังอะไรข้า?”

ความเงียบปกคลุมทั้งสองครู่หนึ่ง

ก่อนเหมยหลานจะก้าวเข้ามา เอื้อมมือวางบนหน้าอกเขา

“คืนที่เจ้าล้างสำนักอู่หลัน...ข้าคือคนที่พยายามหยุดเจ้า แต่ข้าทำไม่ได้”

เสียงนางสั่น “เพราะเจ้าคือม่ออวิ๋นในตอนนั้น คือเงาสังหารที่ไร้หัวใจ”

ม่ออวิ๋นเบิกตากว้าง “ข้า…ฆ่าคนในสำนักนั้นจริงหรือ?”

“ใช่” นางพยักหน้า “แต่เมื่อเจ้าบาดเจ็บสาหัส ข้ากลับเลือกที่จะช่วยชีวิตเจ้า และลบความทรงจำ เพื่อให้เจ้าเริ่มต้นใหม่…ในฐานะมนุษย์ ไม่ใช่ปีศาจ”

ม่ออวิ๋นนิ่งงัน น้ำเสียงต่ำพร่า “เจ้าทำให้ข้ากลายเป็นคนอื่น…เพื่อให้ข้ารอด?”

“เพื่อให้เจ้ารอดจากตัวเอง” เหมยหลานพูดทั้งน้ำตา

สายลมพัดผ่านเบาๆ

ดอกเหมยดอกหนึ่งร่วงลงกลางระหว่างคนทั้งสอง

ในแววตาของม่ออวิ๋น ไม่มีความโกรธ...แต่กลับมีเพียงคำถามที่ไร้เสียง

“ข้ายังคู่ควรกับการให้อภัยหรือไม่?”