บุปผาในม่านหมอก - ตอนที่18: เงาผู้ควบคุมแสง โดย Aranya726 @Plotteller

เมื่อม่านหมอกหนาปกคลุมหุบเขาหลินซาน, บุปผาแห่งสวรรค์ที่บานเพียงหนึ่งครั้งในรอบร้อยปี กลับกลายเป็นกุญแจสำคัญในการเปลี่ยนแปลงโชคชะตาของทั้งอาณาจักร เซี่ยเหมยหลาน, หญิงสาวจากตระกูลช่างสมุนไพร, ได้พบกับชายหนุ่มปริศนาในหมอกหนา, ม่ออวิ๋น ผู้สูญเสียความทรงจำและรู้เพียงว่าเขากำลังถูกตามล่า ด้วยสายตาที่เศร้าหมองและการปรากฏตัวที่ไม่อาจหลีกหนีจากการตามหา เขาคือผู้มีชาติกำเนิดสูงส่งที่ถูกหักหลังจนต้องหลบหนีมายังหุบเขานี้ ท่ามกลางการตามล่าของผู้มีอำนาจและการเปิดเผยความลับที่ซ่อนอยู่ในอดีต, รักและความลับ จะเป็นแรงขับเคลื่อนที่จะพาพวกเขาก้าวข้ามอุปสรรคและเผชิญหน้ากับชะตากรรมที่ไม่อาจหลีกหนีได้

บุปผาในม่านหมอก - ตอนที่18: เงาผู้ควบคุมแสง โดย Aranya726 @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

แฟนตาซี,ลึกลับ,ย้อนยุค,จีน,ดราม่า,โรแมนติก,ย้อนยุค,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย

หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง

แท็คที่เกี่ยวข้อง

รายละเอียด

ผู้แต่ง

Aranya726

เรื่องย่อ

ในหุบเขาหลินซานซึ่งปกคลุมด้วยม่านหมอกตลอดปี มีตำนานเล่าว่ามี "บุปผาแห่งสวรรค์" บานเพียงหนึ่งครั้งในรอบร้อยปี ผู้ใดได้ครอบครอง จะสามารถขอพรได้หนึ่งข้อ

เซี่ยเหมยหลาน หญิงสาวจากตระกูลช่างทำสมุนไพรผู้แร้นแค้น ได้บังเอิญพบกับชายหนุ่มปริศนาในม่านหมอก เขาไม่รู้ชื่อของตนเอง ไม่รู้ที่มา รู้เพียงว่าถูกลอบสังหารและตื่นขึ้นในหุบเขาแห่งนี้

เธอจึงตั้งชื่อให้เขาว่า "ม่ออวิ๋น" (หมอกไม่รู้ทิศ)

ในขณะที่เหมยหลานพยายามรักษาเขาให้หายดีและค้นหาตัวตนแท้จริงของม่ออวิ๋น ทั้งคู่เริ่มผูกพันกันอย่างลึกซึ้ง แต่แล้วโชคชะตาก็นำพาให้เหมยหลานถูกตามล่า โดยขุนนางใหญ่องค์หนึ่งที่ต้องการครอบครอง "บุปผาแห่งสวรรค์"

ความลับค่อยๆ เปิดเผยว่า ม่ออวิ๋นคือรัชทายาทที่หายสาบสูญของแคว้นฉู่ ผู้ถูกหักหลังและทำให้สูญเสียความทรงจำ และ "บุปผาในม่านหมอก" ก็คือกุญแจแห่งการเปลี่ยนแปลงราชบัลลังก์

สารบัญ

เนื้อหา

ตอนที่18: เงาผู้ควบคุมแสง

ม่ออวิ๋นประคองซินไป่ไว้เบื้องหลัง

เผชิญหน้าไป๋เหอะผู้เป็นเจ้าแห่งสำนักเงาพิรุณ

แต่สิ่งที่อยู่ในดวงตาของเขา ไม่ใช่ความกลัว…

แต่คือคำถาม ที่เขาต้องการคำตอบมาตลอดชีวิต

“เหตุใดต้องเป็นข้า…เหตุใดเจ้าจึงปล่อยให้ข้า ‘จำ’ ทุกอย่างอีกครั้ง?”

ไป๋เหอยิ้มราวรู้คำถามนี้จะมา

เขากระโดดลงจากยอดหอคอย เท้าสัมผัสพื้นเบาๆ ดั่งไร้แรงโน้มถ่วง

“เพราะข้าต้องการ ‘เจ้า’ ที่แท้จริง

ผู้เดียวที่สามารถทำลายสำนักนี้…โดยไม่แตะต้องแม้แต่กำแพง”

ม่ออวิ๋นนิ่งไป “เจ้า...สร้างข้ามา เพื่อให้ข้าทำลายสิ่งที่เจ้าเองเป็นคนสร้าง?”

ไป๋เหอยื่นมือออกไปเบื้องหน้า

“เพราะเงาพิรุณ…ถึงจุดที่ต้องตาย แต่หากข้าทำลายมันเองมันจะไร้ค่า

แต่หาก ‘เจ้าผู้รอด’ เป็นคนทำลายมันจะกลายเป็นตำนาน”

ซินไป่ตะโกน “เจ้าใช้ชีวิตคนเป็นหมื่น…เพื่อเขียนนิยายของเจ้าเองหรือ?!”

ไป๋เหอหัวเราะ

“ทุกจักรพรรดิ ทุกเจ้าแคว้น ก็ล้วนทำแบบเดียวกัน เจ้าเพียงเห็นมันชัดขึ้นเท่านั้น”

ม่ออวิ๋นหลับตา ช้าๆ

“…เช่นนั้นข้าจะทำลายมัน”

เขาเปิดตาขึ้นอีกครั้ง ดาบไม้ไผ่ในมือสั่นไหวด้วยแรงจิต

“แต่ข้าจะไม่ทำตามแผนของเจ้าข้าจะไม่เป็น ‘บทสุดท้าย’ ที่เจ้าวางไว้

ข้าจะเขียนตอนจบของข้าเอง…ด้วยเลือดของข้า ไม่ใช่ของใคร!”

ไป๋เหอหัวเราะก่อนเสียงจะแปรเปลี่ยนเป็นคำร่าย

ยันต์สีดำแตกออกจากพื้นแรงสะท้านแผ่ไปทั้งสำนัก

“หากเจ้าจะต่อต้านข้า…เจ้าต้องมีพลังมากกว่านี้”

ม่ออวิ๋นพูดเสียงเย็น

“หากความทรงจำของข้าคืออาวุธ…เจ้าจะได้รู้ว่า ข้าไม่ใช่แค่เงา

แต่ข้าคือแสงที่เคยถูกกลืน และกำลังจะลุกไหม้”