“ในห้องพักราคาถูกที่ใครๆ ก็เมิน…เธอพบกระจกเก่าใบหนึ่งที่ไม่เคยสะท้อนเพียงเงา แต่สะท้อนความตาย ความลับ และอดีตที่ไม่มีวันหลุดพ้น”
ลึกลับ,ระทึกขวัญ,แฟนตาซี,แฟนตาซี,สยองขวัญ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“ในห้องพักราคาถูกที่ใครๆ ก็เมิน…เธอพบกระจกเก่าใบหนึ่งที่ไม่เคยสะท้อนเพียงเงา แต่สะท้อนความตาย ความลับ และอดีตที่ไม่มีวันหลุดพ้น”
ผู้แต่ง
Aranya726
เรื่องย่อ
เมื่อ ลีน่า นักศึกษาหญิงปีสุดท้าย ย้ายเข้าหอพักเก่าที่เคยถูกปิดตายไปนานหลายปี เพราะค่าเช่าราคาถูกจนเหลือเชื่อ เธอจึงไม่ลังเล…แต่กลับพบว่าในห้องพักของเธอมีกระจกบานหนึ่งตั้งอยู่ตรงมุมห้องกระจกที่ไม่มีใครกล้าแตะ และไม่เคยสะท้อนเธอเพียงคนเดียว
คืนแล้วคืนเล่า เธอได้ยินเสียงกระซิบ แว่วหัวเราะจากที่ว่างเปล่า เงาดำเริ่มเคลื่อนไหวในมุมสายตา และเพื่อนร่วมหอเริ่มหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย
ลีน่าต้องสืบหาความจริงว่า ใคร คือเงาในกระจก และ ทำไม ห้องพักนี้จึงไม่มีใครกล้าอยู่มานานถึง 27 ปี พร้อมทั้งเปิดโปงปริศนาเกี่ยวกับ “อีฟ” เด็กสาวที่เคยอยู่ห้องนี้…และไม่เคยจากไปจริงๆ
แต่ยิ่งเธอเข้าใกล้ความจริงมากเท่าไหร่…สิ่งที่สะท้อนในกระจกกลับยิ่ง “อยากเป็นเธอ” มากขึ้นทุกที
“มันไม่มีทางเป็นไปได้…”
ลีน่าพึมพำกับตัวเองขณะกดรีโมตเปิดไฟห้องทุกดวง หัวใจยังเต้นแรงอยู่ในอก ไม่แน่ใจว่าตัวเองกำลังจินตนาการเก่งเกินไป หรือห้องนี้มันแปลกจริงๆ
เธอกลับไปที่กระจกอีกครั้งกลั้นหายใจ แล้วมองเข้าไป
…เงาในกระจกกลับมาเป็นปกติ เป็นเงาของเธอ
ไม่มีหญิงสาวผมยาว ไม่มีรอยยิ้มเย็นชา ไม่มีมือแตะด้านใน
เธอถอนหายใจ พลางส่ายหน้า อาจเป็นเพราะเหนื่อยจากการย้ายของทั้งวัน อาหารเย็นที่ยังไม่ได้กิน หรืออารมณ์ของคนที่เพิ่งเปลี่ยนที่อยู่ใหม่จนประสาทเล่นงาน
ติ๊ก…ต๊อก…ติ๊ก…ต๊อก…
นาฬิกาบนผนังเดินช้าราวกับตั้งใจให้ได้ยิน มันกลายเป็นเสียงเดียวที่ก้องอยู่ในห้องที่เงียบเกินไป
เธอล้มตัวลงบนเตียง หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเลื่อนดูข่าวอะไรสักอย่างให้ใจสงบ จนกระทั่ง…แสงไฟในห้องกะพริบแปลกๆ
แปะ… แปะ…
ไฟฟ้าเหมือนจะดับแต่ก็ยังไม่ดับ เสียงเบาๆ คล้ายหยดน้ำดังแทรกขึ้นมาในความเงียบ ลีน่าขมวดคิ้ว หันซ้ายขวา ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปที่อ่างล้างหน้ามุมห้อง ก๊อกน้ำแห้ง ไม่มีหยดน้ำสักหยด
แต่เสียงนั้นยังไม่หยุด…
เธอหันกลับมา และพบว่า…
กระจกนั้นมีรอยนิ้วลากเป็นทางยาว เหมือนใครเอานิ้วเปื้อนน้ำลากจากบนลงล่าง ทั้งที่เธอเพิ่งเช็ดมันไปเมื่อครู่
“อย่าเล่นนะ ใครก็ได้…”
เสียงกระซิบแผ่วๆ ดังขึ้นกะทันหัน มันเบาจนแทบไม่รู้ว่ามาจากตรงไหน หรือเป็นเพียงเสียงในหัว
“…ช่วยฉันที…”
ลีน่าชะงัก หยุดนิ่งไปชั่วขณะ หูเธอเหมือนหลอกตัวเองว่าได้ยิน เสียงนั้นไม่ใช่เสียงของเธอ ไม่ใช่เสียงของใครที่เธอรู้จัก มันเบา เหนื่อยหอบ และเต็มไปด้วยความเศร้า
ติ๊ก… ต๊อก… ติ๊ก… ต๊อก…
เวลาตีสองพอดี
เธอกลืนก้อนแข็งในลำคอลง พยายามคิดว่าอาจเป็นคนในหอข้างห้องเปิดเสียงอะไรไว้ดังๆ แต่ไม่…เสียงนั้นอยู่ในห้อง อยู่ใกล้เกินไป อยู่หลังเธอ…
เธอหันขวับไปมองกระจกอีกครั้ง
ภาพสะท้อนในนั้นยังคงมีเธอ
แต่ตรงมุมกระจก…มีเงาดำเลือนรางยืนอยู่ด้านหลังเธอ ห่างไปเพียงไม่กี่ก้าว เงานั้นไร้หน้า แต่กำลังเอียงหัวช้าๆ อย่างจดจ้อง
เธอหันกลับทันที
ไม่มีใคร
ห้องยังว่างเปล่า
แต่ขนลุกซู่ไปทั้งตัว
เธอเดินถอยหลังไปจนถึงเตียง ดึงผ้าห่มมาคลุมตัวทั้งที่ยังเปิดไฟทั้งห้อง ความรู้สึกเหมือนถูกมองยังคงอยู่ หนักแน่น เย็นยะเยือก
ก่อนที่เธอจะหลับตาลง ภาพเงาในกระจกก็แวบเข้ามาในหัวอีกครั้ง และเสียงสุดท้ายที่เธอได้ยินก่อนจะหลับไปด้วยความอ่อนล้า…
“อีกไม่นานเธอจะเห็นฉันชัดกว่านี้…”