“ในห้องพักราคาถูกที่ใครๆ ก็เมิน…เธอพบกระจกเก่าใบหนึ่งที่ไม่เคยสะท้อนเพียงเงา แต่สะท้อนความตาย ความลับ และอดีตที่ไม่มีวันหลุดพ้น”
ลึกลับ,ระทึกขวัญ,แฟนตาซี,แฟนตาซี,สยองขวัญ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
หลังจากเหตุการณ์เมื่อคืน ลีน่าตื่นขึ้นมาในสภาพสะลึมสะลือบนพื้นห้อง ความทรงจำยังหลอกหลอน ใบหน้าของ “เธอในกระจก” ที่แสยะยิ้มไม่ต่างจากฝันร้ายที่เกาะแน่น
เธอมองไปยังบานกระจกที่ร้าวเป็นใยแมงมุม
แสงอาทิตย์สาดเข้ามา มันดู “ปกติ” อย่างไม่น่าเชื่อ…
แต่นั่นแหละที่น่ากลัวยิ่งกว่า
สิ่งที่เธอเห็นเมื่อคืนไม่ใช่ภาพหลอน ไม่ใช่จินตนาการ
เธอรู้…ว่ามันจริง
ลีน่าหยิบบันทึกปริศนาที่พบในกล่องเหล็กขึ้นมาอ่านต่อมีหลายหน้าที่เขียนด้วยลายมือบ้าคลั่ง บางบรรทัดถูกขีดทับ บางหน้าเปื้อนคราบสีน้ำตาลเข้มคล้ายเลือด
จนกระทั่งเธอเจอข้อความนี้…
“กฎของกระจกต้องห้าม”
1. ห้ามมองกระจกในที่มืด เธอจะเห็นเงาที่ไม่ใช่ของเธอเอง
2. ห้ามตอบกลับเงาในกระจก ไม่ว่าเธอจะได้ยินอะไรก็ตาม
3. ห้ามเชื่อสิ่งที่เห็นในนั้น เพราะมันสะท้อนสิ่งที่ “เธออยากให้เห็น” ไม่ใช่ความจริง
4. ห้ามย้ายกระจกออกจากห้องเดิม มันจะตามกลับมาพร้อมสิ่งที่ “ตื่นแล้ว”
5. ห้ามให้มันจำหน้าคุณได้
หากคุณฝ่าฝืนกฎข้อใด มันจะเริ่ม ‘เลียนแบบ’ คุณ จนไม่มีใครแยกออกว่าคุณเป็นใคร…
ลีน่ารู้ทันทีว่าเธอได้ฝ่าฝืนเกือบทุกข้อโดยไม่รู้ตัว
เมื่อคืนเธอตอบกลับไปว่า “ใครอยู่ในนั้น”
เธอเชื่อว่าอีฟอยู่ในกระจก
เธอมองเข้าไปในห้องมืดโดยไม่มีแสงใดๆ
และที่แย่ที่สุด…มันจำหน้าเธอได้แล้ว
เสียงเคาะดังขึ้นกะทันหัน
ลีน่ากระโดดลุกขึ้น หัวใจแทบหล่น
ก๊อก ก๊อก
เธอเดินไปเปิดประตูช้าๆเป็น “พี่เจ” รุ่นพี่ปีสี่ที่คณะ เธอจำเขาได้ เขาเคยอยู่ในกิจกรรมรับน้องเมื่อนานมาแล้ว
“ลีน่า? มีคนบอกว่าช่วงนี้เธอดูไม่ค่อยดี…ฉันเลยเอาอาหารมาให้” เขายกถุงข้าวกล่องพลาสติกขึ้น พร้อมรอยยิ้มบาง
เธอพยายามยิ้มตอบ “ขอบคุณค่ะ…”
ก่อนจะลังเลแล้วถามออกไปว่า “พี่…เคยได้ยินเรื่องอีฟไหมคะ?”
พี่เจชะงักนิดหน่อย ก่อนยิ้มจางๆ “จำได้…เด็กผู้หญิงที่หายไปในหอหญิงเมื่อหลายปีก่อน”
ลีน่ามองตาเขา “พี่รู้มากกว่านั้นใช่ไหมคะ?”
พี่เจถอนหายใจแล้วพยักหน้าเบาๆ “ฉันอยู่ที่นี่ตอนที่มันเกิดขึ้น…และฉันเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่เห็นเธอเป็นคนสุดท้าย ก่อนเธอหายไปใน ‘กระจก’ นั่น”
คำพูดนั้นทำให้เลือดในร่างลีน่าเย็นวาบ
“งั้นพี่รู้เรื่องกฎของกระจกใช่ไหมคะ?”
“รู้…แต่ไม่ครบทุกข้อ ตอนนั้นไม่มีใครบันทึกไว้ มีแค่คำเตือนปากต่อปาก”
เขาหยิบสมุดเล่มบางออกจากกระเป๋า มันเก่าและขาดรุ่งริ่งเหมือนผ่านมือหลายคนมาแล้ว
เขาเปิดไปยังหน้าสุดท้าย ที่มีข้อความด้วยหมึกสีแดงจางๆ
“ผู้ที่ถูกสะท้อน…จะค่อยๆ สูญเสียเงาไป”
“หากวันใดที่คุณยืนหน้ากระจกโดยไม่มีเงา…แปลว่าเธอได้ออกมาแทนที่แล้ว”
ลีน่าหน้าเสียทันที เธอวิ่งเข้าไปในห้องตรงกระจก
ยืนอยู่ตรงหน้ามัน และเธอก็แทบเป็นลม
ไม่มีเงาของเธอปรากฏในนั้นเลย
ไม่ใช่แค่ไม่มีเงา แต่ในกระจกนั้น…ไม่มีอะไรเลย
มันกลายเป็นกระจกดำสนิท
ก่อนที่สิ่งหนึ่งจะเคลื่อนไหวจากในนั้น
เธอเห็น “ตัวเธอเอง” ค่อยๆ ปรากฏตัวในกระจก
เหมือนเธออีกคนที่ใส่ชุดเดียวกัน ผมเหมือนกัน ทุกอย่างเหมือนกัน…
…ยกเว้นสายตา ที่ว่างเปล่าและไร้ชีวิต
และปากที่กระตุกยิ้มแสยะช้าๆ
ลีน่าหันขวับมามองพี่เจ “ฉันจะหยุดมันได้ยังไง?”
เขานิ่งไปนาน ก่อนพูดเสียงเบา
“มีวิธีเดียว…เธอต้อง ‘ส่องเงาเธอเอง’ ให้มันเห็นความจริงที่มันเลียนแบบไม่ได้”
“ความเจ็บปวด ความกลัว ความทรงจำ สิ่งที่มันไม่มีทางเข้าใจ”
“ถ้าเธอกล้าเผชิญมัน…เธออาจยังรอด”
