“ในห้องพักราคาถูกที่ใครๆ ก็เมิน…เธอพบกระจกเก่าใบหนึ่งที่ไม่เคยสะท้อนเพียงเงา แต่สะท้อนความตาย ความลับ และอดีตที่ไม่มีวันหลุดพ้น”
ลึกลับ,ระทึกขวัญ,แฟนตาซี,แฟนตาซี,สยองขวัญ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“ในห้องพักราคาถูกที่ใครๆ ก็เมิน…เธอพบกระจกเก่าใบหนึ่งที่ไม่เคยสะท้อนเพียงเงา แต่สะท้อนความตาย ความลับ และอดีตที่ไม่มีวันหลุดพ้น”
ผู้แต่ง
Aranya726
เรื่องย่อ
เมื่อ ลีน่า นักศึกษาหญิงปีสุดท้าย ย้ายเข้าหอพักเก่าที่เคยถูกปิดตายไปนานหลายปี เพราะค่าเช่าราคาถูกจนเหลือเชื่อ เธอจึงไม่ลังเล…แต่กลับพบว่าในห้องพักของเธอมีกระจกบานหนึ่งตั้งอยู่ตรงมุมห้องกระจกที่ไม่มีใครกล้าแตะ และไม่เคยสะท้อนเธอเพียงคนเดียว
คืนแล้วคืนเล่า เธอได้ยินเสียงกระซิบ แว่วหัวเราะจากที่ว่างเปล่า เงาดำเริ่มเคลื่อนไหวในมุมสายตา และเพื่อนร่วมหอเริ่มหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย
ลีน่าต้องสืบหาความจริงว่า ใคร คือเงาในกระจก และ ทำไม ห้องพักนี้จึงไม่มีใครกล้าอยู่มานานถึง 27 ปี พร้อมทั้งเปิดโปงปริศนาเกี่ยวกับ “อีฟ” เด็กสาวที่เคยอยู่ห้องนี้…และไม่เคยจากไปจริงๆ
แต่ยิ่งเธอเข้าใกล้ความจริงมากเท่าไหร่…สิ่งที่สะท้อนในกระจกกลับยิ่ง “อยากเป็นเธอ” มากขึ้นทุกที
ลีน่ายืนอยู่หน้ากระจกอย่างไร้เสียง เธอมอง “ตัวเอง” ที่อยู่ในนั้นมันเหมือนตัวเธอทุกอย่าง ผิว ผม เสื้อผ้า แม้แต่รอยช้ำเล็กๆ ที่แขนก็เหมือนกันหมด
แต่นั่นไม่ใช่เธอ
เพราะมัน ไม่มีเงา
มันยิ้ม
และในแววตาคู่นั้นไม่มีอะไรเลย…ไม่มีชีวิต ไม่มีความกลัว ไม่มี ความทรงจำ
พี่เจยืนอยู่ข้างหลัง หายใจช้าๆ แล้วพูดเบาๆ เหมือนกำลังบอกคำสาป
“มันเลียนแบบทุกอย่างได้ เว้นแต่สิ่งเดียว…”
“หัวใจของเธอเอง”
ลีน่าหันมามองเขา “ฉันต้องทำยังไง?”
“ต้องย้อนกลับไปในความทรงจำ ไปหาสิ่งที่เป็น ‘เงาแท้จริง’ ของตัวเธอ”
เขายื่นเทียนไขแท่งหนึ่งกับกระจกโบราณเล็กๆ ให้เธอ “ถือไว้ตอนทำพิธี อย่าปล่อยมือเด็ดขาด”
จากนั้นเขาพาเธอไปยังห้องใต้ดินของหอหญิง ที่ซึ่งในอดีตเคยใช้เป็นห้องทำกิจกรรมรับน้อง แต่ถูกปิดตายหลังจากอีฟหายไป
“ที่นี่…เป็นที่ที่อีฟเริ่มเห็นเงาในกระจกครั้งแรก” พี่เจพูดเสียงแผ่ว
เขาจุดเทียนวางล้อมเป็นวงกลมตรงกลางห้อง ลีน่านั่งลงใจเต้นระรัว
กระจกบานเล็กวางอยู่ตรงหน้าเธอ ขณะไฟเทียนส่องสะท้อนให้เห็นใบหน้าตัวเองที่ซีดขาว
“เมื่อเธอมองเข้าไป…ให้ถามตัวเองว่า ‘เงาของฉันคืออะไร?’ แล้วปล่อยให้มันพาเธอกลับไป”
ลีน่าสูดหายใจลึก
เธอหลับตาและเมื่อเธอลืมตาขึ้นอีกครั้ง เธอไม่ได้อยู่ในห้องใต้ดินอีกแล้ว
รอบตัวคือความมืดที่นุ่มนวล แต่หนักอึ้ง
มีแค่แสงสลัวจากปลายเทียนในมือเธอ
และกระจกตรงหน้า…ซึ่งตอนนี้กลายเป็น “ประตู” ที่เปิดออกสู่มิติที่แปลกประหลาด
เธอเดินเข้าไป รู้สึกว่าตัวเองกำลัง “ตก” ลงไปในความทรงจำของตัวเอง
[เสียงหนึ่งดังขึ้นในหัว — เป็นเสียงเด็กผู้หญิง]
“ทำไมแม่ไม่หันมามองฉันเลย?”
ภาพเปลี่ยน ลีน่าในวัยเด็กนั่งอยู่หน้าห้องนอนของแม่
ข้างในมีเสียงร้องไห้เบาๆ เสียงขวดแตก เสียงขอร้องเบาๆ ว่า “อย่าทิ้งฉัน…”
เธอจำได้…แม่ของเธอจมอยู่กับความเศร้าและบ้าคลั่งหลังพ่อเสีย
ไม่เคยหันมามอง ไม่เคยกอด ไม่เคยแม้แต่จะเรียกชื่อเธอ
เธออยู่กับเงาของตัวเองมาตลอด เงาที่เงียบ เงาที่เจ็บ เงาที่ไม่มีใครมองเห็น
“เงาของฉัน…คือความเงียบงัน” เธอพูดออกมาช้าๆ
มิติรอบตัวสั่นไหว
เงาดำบางอย่างพุ่งออกมาจากกระจก สะท้อนใบหน้าเธอ แต่ไม่ใช่เธอในตอนนี้
มันคือเด็กหญิงคนนั้น เด็กที่เคยแอบร้องไห้ใต้เตียง เด็กที่เคยพยายามทำตัวดีเพื่อให้แม่หันมาสนใจ
เงานั้นถามเสียงเรียบเย็น
“ถ้าเธอไม่อยากถูกลืม…ทำไมถึงลืมฉัน?”
ลีน่าน้ำตาไหล เธอรู้แล้วว่าเงาในกระจกไม่ใช่สิ่งปีศาจอย่างเดียว มันคือความเจ็บที่เธอ “ซ่อน” ไว้จนกลายเป็นรูปลักษณ์
เธอค่อยๆ เดินเข้าไปกอดเงาของตัวเอง
“ฉันขอโทษ…”
“ฉันลืมไปว่าเงาไม่ใช่สิ่งที่ต้องกลัว มันคือสิ่งที่รอให้ฉันยอมรับ”
ทันใดนั้น มิติกระจกก็สั่นไหว แสงวาบขึ้นอย่างรุนแรง
เสียงกรีดร้องดังจากด้านใน เป็นเสียงของ “ลีน่าที่ไม่มีเงา”
เธอกลับมาที่ห้องใต้ดิน
เทียนทุกเล่มดับลงทันทีเมื่อเธอลืมตา
พี่เจมองเธอด้วยสีหน้าแปลกใจ
“เธอกลับมาได้…”
ลีน่าพยักหน้า
“แต่เงา…มันยังไม่จบ มันแค่ถอยไป เพราะฉันเริ่มรู้จักตัวเองแล้ว”
พี่เจยิ้มเจื่อน “แล้วเธอพร้อมจะไปถึง ‘ที่ที่มันเริ่มต้นจริงๆ’ รึยัง?”
“ที่ไหน?”
เขามองเธอนิ่ง
“ห้องกระจกที่ไม่มีใครเข้าได้…ชั้นใต้ดินลับของอาคารเรียนเก่า”
“ที่ที่ ‘กระจกบานแรก’ เคยถูกตั้งไว้”