“ในห้องพักราคาถูกที่ใครๆ ก็เมิน…เธอพบกระจกเก่าใบหนึ่งที่ไม่เคยสะท้อนเพียงเงา แต่สะท้อนความตาย ความลับ และอดีตที่ไม่มีวันหลุดพ้น”
ลึกลับ,ระทึกขวัญ,แฟนตาซี,แฟนตาซี,สยองขวัญ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
คืนต่อมา ลีน่าและพี่เจยืนอยู่หน้าตึกเรียนเก่าที่ถูกปิดตายมานานหลายปี ประตูไม้ผุพังที่ปิดด้วยโซ่สนิมหนาและป้ายห้ามเข้า กลับดูน่ากลัวน้อยกว่าความรู้สึกที่กดทับในอก
ลีน่าไม่รู้ว่าความกลัวที่แท้จริงคืออะไรแล้ว
สิ่งที่เธอเผชิญมากำลังบอกว่า “เงาในกระจก” ไม่ได้เป็นแค่ภาพสะท้อน แต่มัน “มีชีวิต”
พี่เจไขลูกกุญแจโบราณออกมาจากกระเป๋าเสื้อใน เสียงโซ่ขยับดัง แกร๊ง
กลิ่นฝุ่นเก่าและความเย็นยะเยือกแทรกเข้ามาเมื่อประตูเปิดออก
“เธอแน่ใจนะว่าจะเข้าไป?” เขาถามเสียงนิ่ง
ลีน่าพยักหน้า “ฉันต้องรู้…ว่า ‘มัน’ มาจากไหน”
ภายในอาคารเรียนเก่า
ทางเดินยาวมืดทึบ เสียงรองเท้ากระทบพื้นซีเมนต์เก่าๆ ดังก้อง
ผนังมีรอยมือ รอยขูด ราวกับมีคนพยายามปีนออกมาจากด้านใน
พวกเขามาหยุดที่หน้าห้องหนึ่ง บานประตูเหล็กหนา มีตราสัญลักษณ์ประหลาดคล้ายดวงตาที่ถูกปิดด้วยเส้นด้าย
พี่เจหยิบกุญแจอีกดอกหนึ่ง เขยิบใกล้ประตูแล้วกระซิบเบาๆ
“คำเตือนสุดท้าย…ถ้าเข้าไปแล้ว เธออาจไม่ได้กลับมาในแบบเดิม”
ลีน่าจับลูกบิดแน่น สูดหายใจ และเปิดเข้าไป
ห้องกระจกต้องห้าม
แสงสลัวจากหลอดไฟเก่าที่กระพริบเป็นระยะเผยให้เห็น กระจกบานมหึมา ที่ตั้งเด่นอยู่กลางห้อง
ไม่ใช่กระจกธรรมดา กรอบของมันสลักด้วยอักษรโบราณที่ดูบิดเบี้ยวเหมือนกำลังเคลื่อนไหว
และผิวกระจก…ดำสนิท ราวกับเป็นทะเลหมึกที่ดูดกลืนทุกสิ่ง
“นี่แหละ…บานแรก” พี่เจพูดเสียงเบา “ว่ากันว่าอาจารย์สอนศิลป์รุ่นแรกของที่นี่เป็นคนสร้างมันขึ้นจากเศษกระจกที่ได้จาก ‘วัดร้าง’ แห่งหนึ่งในต่างจังหวัด”
“เขาหมกมุ่นกับแนวคิด ‘การสะท้อนจิตใต้สำนึก’ และบอกว่าทุกคนมี ‘อีกตัวตนหนึ่ง’ ที่ไม่เคยยอมรับ”
ลีน่าเดินเข้าไปใกล้ มองภาพสะท้อนของตัวเองที่เริ่มปรากฏช้าๆ
คราวนี้…ไม่ใช่เธอที่มองกลับมา
แต่เป็นหญิงสาวผมยาว สวมชุดขาวเก่าๆ มีเลือดเปื้อนแขนเสื้อ และเธอกำลังร้องไห้
“อีฟ…” ลีน่าพึมพำ
หญิงสาวในกระจกหันมาช้าๆ ริมฝีปากเธอขยับ — แต่ไม่มีเสียง
ก่อนภาพในกระจกจะเริ่ม “ย้อนเวลา” ให้ลีน่าเห็นบางอย่าง…
ย้อนกลับไปเมื่อหลายปีก่อน
อีฟ นั่งอยู่ในห้องกระจกต้องห้าม สายตาว่างเปล่าเหมือนคนถูกกลืนกิน
เธอเขียนบางอย่างลงในสมุดบันทึกสมุดที่ลีน่าเคยเจอ
มีเสียงของผู้หญิงอีกคนดังอยู่ด้านนอก
“หยุดเถอะอีฟ! อย่าเล่นกับกระจกนั้น!”
หญิงคนนั้น คืออาจารย์สาวที่เป็นข่าวว่า “ลาออกกะทันหัน” ก่อนหายตัวไป…
ในกระจก เงาเริ่มยิ้มให้กับอีฟ ยิ้มที่ไม่ควรอยู่บนใบหน้าของเธอเอง
แล้วจู่ๆ…ภาพทุกอย่างก็ดับลง
“ไม่ใช่แค่อีฟ…” พี่เจพูดเบาๆ “ก่อนหน้านั้นก็เคยมีคนหายไป…หลายคน”
“แต่ไม่มีใครจำได้ เพราะทุกครั้งที่ ‘เงาในกระจก’ แทนที่ใครได้สำเร็จ คนที่ถูกแทนจะถูกลบออกจากความทรงจำของทุกคน”
ลีน่าเบิกตากว้าง “หมายความว่า…บางคนอาจจะหายไปแล้ว แต่ไม่มีใครรู้?”
เขาพยักหน้า “หรือกระทั่ง…บางคนที่อยู่รอบตัวเรา อาจไม่ใช่ตัวจริงตั้งแต่แรก”
ทันใดนั้น เสียงกระจก แตกร้าว ดังขึ้น
ลีน่าหันกลับไปดูภาพสะท้อนอีกครั้ง มันเปลี่ยนไปแล้ว
คราวนี้เธอเห็น “ตัวเอง” ถูกล่ามโซ่ไว้ในมิติสีดำสนิท
รอบข้างเต็มไปด้วยเสียงกระซิบ เสียงหัวเราะ เสียงกรีดร้องที่ฟังเหมือนหลุดมาจากนรก
มีเงาร่างหนึ่งเดินเข้ามาช้าๆ
เงานั้นมีหน้าเหมือนลีน่า แต่ผิวซีด ไร้แววตา และมีรอยยิ้มที่ไม่มีวันลบออก
มันเอียงหัวแล้วพูดว่า…
“ทีนี้…ใครกันแน่ที่อยู่ข้างนอก?”
ลีน่าก้าวถอยหลัง
เงาในกระจกไม่ได้แค่สะท้อนเธออีกต่อไป แต่มันเริ่ม ผลัก ความจริงกลับออกมา
และเธอก็เริ่มไม่แน่ใจ…
ตัวเธอที่ยืนอยู่ตอนนี้…คือเธอจริงๆ หรือเปล่า?
