“ในห้องพักราคาถูกที่ใครๆ ก็เมิน…เธอพบกระจกเก่าใบหนึ่งที่ไม่เคยสะท้อนเพียงเงา แต่สะท้อนความตาย ความลับ และอดีตที่ไม่มีวันหลุดพ้น”
ลึกลับ,ระทึกขวัญ,แฟนตาซี,แฟนตาซี,สยองขวัญ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ลีน่าจ้องภาพในกระจก ดวงตาของ “เธอ” ในอีกฝั่งกลับจ้องมาด้วยแววเยาะเย้ย เย็นชา ราวกับรู้ดีว่ากำลังชนะเสียงของมันสะท้อนออกมาจากกระจกโดยไม่มีการขยับปาก
“รู้ไหมลีน่า ว่าความกลัวที่แท้จริง…ไม่ใช่ผี ไม่ใช่เงา”
“แต่คือการที่ไม่มีใครเชื่อว่า เธอเป็นเธอจริงๆ
ต่างหาก”
จู่ๆ เงาในกระจกก็ยกมือขึ้น ปลายนิ้วแตะผิวกระจกเบาๆ
และทันใดนั้น…ลีน่าก็รู้สึก “เย็นวาบ” ที่นิ้วตัวเอง…เหมือนมีบางอย่างสัมผัสสวนกลับมา
เธอก้าวถอยหลังทันที
พี่เจคว้าตัวเธอไว้ ดึงออกห่างจากกระจก
“อย่าให้มันแตะเธอเด็ดขาด!” เขาตะโกน เสียงสั่นด้วยความตกใจ
“ถ้ามันแตะตัวเธอได้…มันจะเริ่ม เขียนตัวตนของมันลงบนร่างเธอ”
[หลังจากนั้นในหอพัก]
ลีน่ากลับมาที่ห้องของตัวเอง สมุดบันทึกเก่าและกล่องของอีฟยังคงวางอยู่ที่เดิม
แต่สิ่งหนึ่งที่เปลี่ยนไปคือ ภาพสะท้อนในกระจกห้องนอนของเธอ…ไม่ตรงกับการเคลื่อนไหว
เธอลองยกมือขวา แต่ในกระจก เธอยกมือซ้าย
ลองหันไปทางประตู ภาพสะท้อนกลับหันไปทางหน้าต่าง
เหมือนเงาในกระจกกำลัง “แกล้ง” หรือกำลัง “ทดลอง” บางอย่าง
เธอเริ่มจดบันทึกทุกสิ่งที่เกิดขึ้น พร้อมตั้งสมมติฐานว่า…
เงาในกระจกไม่ได้ต้องการฆ่า…แต่มันต้องการ “สวมร่าง” แล้วใช้ชีวิตแทนเธออย่างแนบเนียน
เธอจึงเริ่มค้นหาหลักฐานที่สามารถ “ยืนยันตัวตน” ของตัวเอง
สิ่งที่ไม่สามารถก็อปปี้ได้…ความทรงจำ? ความรู้สึก? หรือบาดแผลภายในใจ?
[วันต่อมา — ในห้องสมุดเก่าของคณะ]
ลีน่าขออนุญาตเข้าไปค้นแฟ้มบันทึกการรักษาของนักศึกษาที่เคยประสบเหตุการณ์ประหลาด
ในแฟ้มเก่าฉบับหนึ่ง เธอเจอบันทึกของ เด็กผู้หญิงที่ชื่อ “ณิชา” ที่เคยพยายามฆ่าตัวตายเมื่อ 8 ปีก่อน
ในบันทึกเขียนว่า…
“เธอร้องไห้และพูดแต่คำว่า ‘ในกระจกไม่ใช่ฉัน’ ตลอดเวลาที่อยู่ในโรงพยาบาล”
“ก่อนจะหายไปจากหอพักอย่างลึกลับ และไม่มีใครในมหาวิทยาลัยจำได้ว่าเคยมีคนชื่อนี้เรียนอยู่”
ชื่อของณิชา…ไม่มีอยู่ในฐานข้อมูลทะเบียนนักศึกษาอีกต่อไป
แม้แต่รุ่นพี่ที่น่าจะรู้จักก็ไม่เคยได้ยิน
เงากำลังลบตัวตนของคนที่ “พ่ายแพ้” ออกไปจากโลกความจริง…
[คืนนั้น ลีน่ากลับมาที่ห้องตัวเองอีกครั้ง]
เธอเห็นรอยขูดบนกระจกโต๊ะเครื่องแป้ง…เป็นข้อความสั้นๆ สลักด้วยปลายเล็บ
“อย่าไว้ใจเงาที่ร้องไห้”
จู่ๆ ไฟในห้องก็ดับ
กระจกทั้งห้องเริ่ม “ส่องแสง” สลัวๆ เหมือนมีแหล่งกำเนิดแสงจากอีกฝั่งหนึ่ง
และในกระจก ลีน่าเห็นเงาของตัวเอง…ยืนร้องไห้ ตัวสั่น น้ำตาอาบหน้า
เงานั้นกระซิบเบาๆ ด้วยเสียงที่สั่นเครือ
“ช่วยฉันด้วย…ฉันติดอยู่ในนี้…”
“เธอเชื่อไหม” เสียงพี่เจดังขึ้นจากประตูห้องที่เปิดออก “ว่าในบางครั้ง…มันใช้ ‘ความสงสาร’ เป็นกับดัก”
ลีน่าชะงักไป
“งั้น…ตัวในกระจกที่ร้องไห้อยู่นั่น ก็อาจไม่ใช่ฉันจริงๆ?”
“เงารู้ทุกอย่างที่เธอรู้ มันจึงใช้ความทรงจำที่เจ็บปวดที่สุดของเธอ…เพื่อลวงให้เธอ ‘เปิดประตู’”
“แล้วถ้าเปิดล่ะ?” ลีน่าถาม
“มันจะ ‘สลับที่’ กับเธอทันที และเธอจะไม่มีวันกลับออกมาอีก”
[คืนแห่งการทดสอบ]
ลีน่าตัดสินใจทดสอบ “ตัวตน” ด้วยการเปิดไดอารี่สมัยมัธยมของเธอ
เงาในกระจกเริ่มเขียนตาม…แต่มันเขียนผิดเพียงนิดเดียว
เธอรู้ทันทีว่า
“มันรู้ทุกอย่าง ยกเว้น…สิ่งที่เรารู้โดยไม่ต้องนึกถึง”
เช่น รอยแผลที่ข้อมือจากครั้งที่เธอเคยล้มบนสนามบาสตอน ม.3 สิ่งที่ไม่เคยพูด ไม่เคยเขียน ไม่เคยจำเป็นต้องนึกถึง เพราะมันคือเธอ
ตอนจบของค่ำคืนนั้น ลีน่ามองเงาในกระจกอย่างแน่วแน่เธอพูดกับมันว่า “แกอาจจะรู้จักฉันดี…แต่แกไม่ใช่ฉัน”
เงาในกระจกยิ้มเย็น ก่อนที่รอยร้าวจะเริ่มกระจายไปทั่วมันพยายาม “ทะลุออกมา” อีกครั้ง
แต่ลีน่าจุดเทียนที่พี่เจให้ไว้ วางเป็นรูปตราป้องกันที่เรียนมาจากสมุดของอีฟ
เปลวเทียนสว่างวาบ เผาเงานั้นให้กรีดร้องสุดเสียงก่อนมันจะหายไปเหลือไว้เพียงผิวกระจกที่สั่นไหวเบาๆ…
พี่เจพยักหน้า “เธอทำได้…แต่นี่แค่เกมเริ่มต้น”
“ยังมีเงาอีกมาก…และบานกระจกอีกหลายบานในมหาวิทยาลัยนี้ ที่ยังไม่ถูกเปิดเผย”
