“ในห้องพักราคาถูกที่ใครๆ ก็เมิน…เธอพบกระจกเก่าใบหนึ่งที่ไม่เคยสะท้อนเพียงเงา แต่สะท้อนความตาย ความลับ และอดีตที่ไม่มีวันหลุดพ้น”
ลึกลับ,ระทึกขวัญ,แฟนตาซี,แฟนตาซี,สยองขวัญ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เช้าวันถัดมา…ท้องฟ้าเหนือมหาวิทยาลัยหม่นมัวผิดปกติเมฆสีเทาขุ่นคล้ายหมอกควันปกคลุมตึกเรียน จนแสงแดดแทบส่องไม่ถึงพื้น
ลีน่ารู้สึกเหมือนอากาศรอบตัวเธอ “หนืด” ขึ้น หนืดเหมือนของเหลวที่มองไม่เห็นแต่เคลื่อนผ่านร่างเธอไปช้าๆ
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
เป็น มินตรา เพื่อนสนิทของเธอเองที่โทรมาอย่างเร่งด่วน
“ลีน่า…เราฝันประหลาดมาก…เมื่อคืนเราฝันว่ากำลังมองเธอในกระจก แล้วตัวในนั้นยิ้มตอบ ทั้งที่เธอในฝันไม่ได้ขยับเลย…”
เธอไม่ตอบในทันที
เพราะสิ่งที่น่ากลัวไม่ใช่แค่ความฝันของมินตรา แต่คือ…เสียงของมินตราในโทรศัพท์ไม่มีเสียงลมหายใจ
[หอพักหญิง เวลา 13:24 น.]
ลีน่าเดินมาถึงหน้าห้องของมินตรา
เสียงเพลงจากลำโพงลอยออกมาแผ่วเบา…แต่เมื่อเคาะประตูกลับไม่มีใครตอบ
เธอเอื้อมเปิดประตูที่แง้มอยู่เล็กน้อย
ภายในห้องเต็มไปด้วยกระดาษโน้ตแปะไว้ทั่วกำแพง
“ฉันไม่ใช่ฉัน”
“เงากำลังมา”
“ในกระจก…มีคนอื่น”
ลีน่าเดินไปยังหน้ากระจกในห้อง
เธอเห็นมินตรานั่งอยู่บนเตียง ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง ดวงตาเบิกกว้าง และกำลังกอดหมอนข้างแน่น
“มิน…” เธอเรียกเบาๆ
หญิงสาวบนเตียงหันมาช้าๆ พร้อมรอยยิ้มเล็กๆ
แต่ในกระจกกลับไม่มีภาพของเธอสะท้อนกลับ
“เมื่อคืน…ฉันเห็นเธออยู่ในกระจก แต่ไม่ใช่เธอ เธอไม่มีเงาเลย…แล้วฉันก็เห็น ‘ตัวฉัน’ เดินออกมาแทนที่เธอ…”
“มันเป็นฝันใช่ไหมลีน่า? ใช่ไหม?”
ลีน่าค่อยๆ ถอยหลัง เสียงในใจเธอดังก้อง
เงาของมินตราไม่อยู่ในกระจก…ซึ่งหมายความว่า
“เงากลืนมินตราไปแล้ว…”
คืนนั้น…ลีน่ากลับมายังห้องของตัวเองพร้อมกับเทียนพิธีและเกลือบริสุทธิ์ที่พี่เจให้ไว้
เธอทำวงแหวนพิธีไว้รอบกระจก วางเทียนเป็นรูปห้าแฉก แล้วเขียนชื่อ “มินตรา” ไว้กลางกระดาษขาว
เสียงกระจกเริ่มส่งเสียงครืดคราดราวกับมีเล็บข่วนจากด้านใน
เธอเอ่ยเบาๆ ด้วยเสียงสั่น
“ถ้าหากเธอยังอยู่…มินตรา…ให้สัญญาณมาหน่อย…ได้ไหม”
ครู่หนึ่ง…เงาในกระจกก็ค่อยๆ ปรากฏ
แต่ไม่ใช่ลีน่า ไม่ใช่มินตรา…เป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่เธอไม่เคยเห็น
เด็กคนนั้นร้องไห้ น้ำตาไหลเป็นสายสีดำ
แล้วชี้นิ้วไปยังสมุดของอีฟที่อยู่บนโต๊ะ
[สมุดของอีฟ - หน้าใหม่ที่ไม่เคยเปิดถึง]
ลีน่าเปิดสมุดไปจนถึงหน้าสุดท้ายที่ถูกผนึกไว้ด้วยแผ่นกระดาษขาดรุ่งริ่ง
ตัวหนังสือเปื้อนหมึกเขียนไว้ว่า:
“พวกมันเริ่มออกจากกระจกแล้ว…ถ้าใครเจอกระจกที่ไม่สะท้อนอะไรเลย อย่ามองมันตรงๆ”
“มันจะใช้ความรู้สึกผิด ความทรงจำ และความรักของเรา…เพื่อทำให้เรายอม ‘สละตัวตน’ ให้มันโดยสมัครใจ”
ลีน่าสะดุ้ง ใช่…มินตราเคย “รู้สึกผิด” ที่ทำให้เพื่อนอีกคนลาออกเพราะเหตุการณ์ในอดีต
เงาใช้ความรู้สึกนั้น ล่อให้เธอยอมรับ ‘ตัวปลอม’ โดยไม่รู้ตัว
อีกหนึ่งคำใบ้จากสมุดของอีฟ:
“รอยร้าวในกระจกจะบอกว่าใครยังปลอดภัย…ใครถูกแทนที่แล้ว”
“ถ้าเธอมองกระจกของใครแล้วไม่มีรอยร้าวเลย…เธอควรหนีให้ไกลที่สุด”
คืนสุดท้ายของตอนนี้ - ลีน่ากลับมาที่กระจกในห้องตัวเองอีกครั้ง
รอยร้าวข้างซ้ายที่เคยมีอยู่…หายไปแล้ว
ลีน่ากรีดร้อง
เงาในกระจกยิ้มกว้าง ดวงตาเปล่งแสงสีแดงริบหรี่
“ลีน่า…เธอลืมอะไรไปรึเปล่า?”
“ฉันอยู่ตรงนี้มาตั้งแต่ต้น…”
กระจกแตกเป็นเสี่ยง ลีน่าหันหลังวิ่งออกจากห้อง
แต่เงาของเธอไม่ขยับตามอีกแล้ว
มันยืนอยู่ในห้อง ขยับยิ้มช้าๆ
