“ในห้องพักราคาถูกที่ใครๆ ก็เมิน…เธอพบกระจกเก่าใบหนึ่งที่ไม่เคยสะท้อนเพียงเงา แต่สะท้อนความตาย ความลับ และอดีตที่ไม่มีวันหลุดพ้น”
ลึกลับ,ระทึกขวัญ,แฟนตาซี,แฟนตาซี,สยองขวัญ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เสียงกระจกแตกยังคงก้องในหู
ลีน่าวิ่งหนีออกจากห้องในสภาพ “ร่างกายยังอยู่” แต่ไม่มีเงาตามหลังอีกต่อไป
เธอหอบหายใจแรง รู้สึกเย็นวาบที่สันหลัง ราวกับอากาศรอบตัวไร้ตัวตนของเธอเสียแล้ว
เงาของเธอ…ไม่ได้ตามมา
เพราะมัน “ยังอยู่ในห้อง”
เพราะมัน…ได้กลายเป็นเธอไปแล้ว
[01:47 น. - ห้องของพี่เจ]
ลีน่าเคาะประตูเสียงดัง
พี่เจเปิดออกอย่างงุนงงก่อนจะชะงัก
“…ลีน่า?”
เขามองเธออยู่ครู่หนึ่งแล้วหรี่ตา
“…เงาเธอไปไหน?”
“มันอยู่ในห้อง…” ลีน่าพูดทั้งน้ำตา “มันสลับกับฉันแล้ว…มันยืนอยู่ตรงนั้น ยิ้มเหมือนฉัน…แต่ไม่ใช่ฉัน”
“มันเกิดขึ้นแล้วจริงๆ” พี่เจพูดเสียงเครียด
เขาดึงสมุดเล่มหนาจากลิ้นชักโต๊ะ เป็นบันทึกพิธีกรรมของชมรมลับที่เคยมีนักศึกษาใช้เล่น “เกมกระจก”
“มีเพียงวิธีเดียวที่จะได้ร่างคืน…” เขาพูดต่อ
“ต้องย้อนกลับไปยัง กระจกต้นทาง ที่เชื่อมโลกของเงากระจกบานแรกของมหาวิทยาลัย”
ลีน่าสะดุด
“บานแรก…อยู่ที่ไหน?”
[เช้าวันถัดมา – ใต้ถุนตึกคณะศิลปกรรม]
พี่เจพาลีน่ามายังห้องเก็บของร้างที่ปิดตายด้วยผนังปูน แต่บางส่วนแตกร้าว
เขาทุบกำแพงพังเข้าไป เผยให้เห็น “ห้องเรียนศิลปะเก่า” ที่ถูกปิดไปนานเกือบ 20 ปี
ที่ผนังด้านในสุด มี กระจกบานหนึ่ง สูงกว่าสองเมตร ฝังติดผนังอย่างถาวร
ผิวกระจกขุ่นมัว…คล้ายผิวน้ำเสีย
แต่มันสะท้อน “เงาอื่นๆ” มากกว่าลีน่า
ผู้คนที่เธอไม่รู้จัก…หน้าแปลกๆ ผิดรูปร่าง
บางคนไม่มีลูกตา บางคนยิ้มกว้างจนปากฉีกถึงใบหู
[พิธีเริ่มขึ้น]
ลีน่าต้องวางเทียนห้าเล่มบนพื้นรูปดาวห้าแฉก จุดไฟ และสวดชื่อของตัวเองตามด้วยคำสาบานเดิมที่เคยพูดต่อหน้ากระจกบานแรกที่หอพัก
“ฉันคือ ลีน่า ฉันคือคนที่อยู่ตรงนี้”
“สิ่งที่สะท้อนคือความจริง ไม่ใช่เงา”
ทันใดนั้น ผิวกระจกสั่นสะเทือน
แล้ว เงาของลีน่า ก็โผล่ออกมา เหมือนทะลุผ่านม่านน้ำที่เยือกแข็ง
แต่มันไม่สู้ ไม่หลบ มันยิ้มให้เธอ…และพูดว่า
“ทำไมต้องกลับมาในเมื่อที่นี่…ไม่มีใครเจ็บ ไม่มีใครกลัว และไม่มีใคร…ทรยศเธออีก”
[ย้อนอดีต - ใจกลางเงา]
ภาพความทรงจำของลีน่าปรากฏรอบตัวเธอ
ตอนที่เธอถูกเพื่อนแอบนินทา ถูกครูตำหนิไม่เป็นธรรม ถูกครอบครัวเพิกเฉย
เสียงในหัวของเงาดังก้อง
“เราเกิดจากรอยร้าวพวกนี้ไงลีน่า เราเป็น ‘เธอ’ ที่อยากหนีจากความเจ็บปวดพวกนั้น”
“แต่เธอเลือกกลับมาเจ็บอีกเหรอ? กลับไปเป็นตัวตนที่ใครก็ไม่เห็นค่า?”
ลีน่าน้ำตาไหล แต่เธอส่ายหน้า
“ใช่…มันเจ็บ”
“แต่นั่นแหละ ฉันถึงเป็นฉัน”
“และเพราะฉันยัง ‘รู้สึก’…ฉันจึงไม่ใช่เงา”
แสงจากเทียนเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีเงินจ้า
ร่างของเงาลีน่าสั่นไหว ก่อนจะกรีดร้องสุดเสียง
“อย่าเอาฉันคืนเลย…ฉันไม่มีที่ไปแล้ว!!”
แต่ลีน่าไม่หลบสายตา เธอยื่นมือออกไปตรงกลางกระจก
“ถ้าเธอคือฉันจริงๆ…เธอจะรู้ว่าอะไรคือการให้อภัยตัวเอง”
เงาเงียบ
ก่อนจะค่อยๆ ยื่นมือมาจับมือเธอ
และ…สลายหายไปในแสง
เมื่อเธอตื่นขึ้นอีกครั้ง
ลีน่ากลับมานั่งอยู่ในห้องของตัวเอง
แต่ในมือมี “รอยไหม้รูปห้าแฉก” จากเทียนพิธีติดอยู่ที่ฝ่ามือ
พี่เจส่งสมุดให้เธออีกเล่ม เป็นบันทึกของคนก่อนหน้าที่เคยชนะเงาได้
หน้าสุดท้ายมีคำเตือนหนึ่งประโยค…
“พวกมันจะกลับมา…เสมอ”
