เมื่อยันต์ต้องห้ามตื่นขึ้น เลือดเท่านั้นที่จะหยุดมันได้ หรือจะถูกกลืนหายไปตลอดกาล
ลึกลับ,สืบสวนสอบสวน,แฟนตาซี,ระทึกขวัญ,ดราม่า,ไสยศาสตร์,แฟนตาซี,สืบสวนสอบสวน,ลึกลับ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
คืนที่หนีรอดจากวัดร้าง ธามนอนไม่หลับเลยแม้แต่วินาทีเดียว เขานั่งเหม่อมองยันต์เลือดรูปแบบใหม่ที่ปรากฏเองกลางอากาศในวันนั้น ภาพแสงสีแดงเข้มที่ระเบิดทำลายทุกอย่างยังติดตาไม่หาย
เลือดของเขา…ทำได้ขนาดนั้นจริงๆ น่ะเหรอ?
เช้าวันใหม่ ท้องฟ้าเต็มไปด้วยหมอกหนา ขณะที่ลินขับรถพาธามออกนอกเมืองอีกครั้ง คราวนี้มุ่งหน้าไปยังบ้านไม้เก่าๆ กลางป่าที่แทบจะไม่ปรากฏอยู่ในแผนที่
“เราจะไปไหน?” ธามถามอย่างระแวง
“ที่หนึ่ง…” ลินตอบสั้นๆ “ที่ที่นายจะได้รู้ว่าเจ้าของสายเลือดอย่างนาย…มีต้นกำเนิดจากอะไร”
รถจอดหน้าบ้านไม้สองชั้นสภาพทรุดโทรม แต่อยู่ในทำเลที่เหมือนถูกซ่อนจากโลกภายนอก ลินพาธามเดินขึ้นบันไดไม้เสียงเอี๊ยดอ๊าด ก่อนเคาะประตูสามครั้งอย่างมีจังหวะ
ไม่นาน ประตูไม้ก็เปิดออก เผยให้เห็นชายชราร่างผอมสูง ผิวแห้งกร้าน ดวงตาลึกโหล แต่แววตาเป็นประกายดุดัน
“มาช้าไปนิดนะ…เลือดแท้คนสุดท้าย”
ชายชราคือ ‘ตาผิน’ หนึ่งในผู้รักษาความลับรุ่นเก่า ผู้เคยมีหน้าที่เฝ้าประตูระหว่างโลกมนุษย์กับโลกปีศาจ
ภายในบ้านหลังเล็กนั้นเต็มไปด้วยหนังสือเก่าๆ ยันต์เก่าๆ และตู้ไม้สลักลวดลายพิสดาร
ตาผินพาธามไปนั่งข้างเตาไฟ แล้วเริ่มเล่าเรื่องราว…
“เมื่อหลายร้อยปีก่อน มีชนเผ่าหนึ่งที่รู้จักศิลปะยันต์เลือด ศาสตร์ต้องห้ามที่ใช้เลือดเป็นพลังงานหลัก
เลือดนั้น ไม่ใช่แค่เลือดธรรมดา แต่เป็นเลือดจากผู้ที่ถือกำเนิดพร้อมดวงวิญญาณของเทพและอสูรผสมกัน”
ธามฟังนิ่ง
“ในแต่ละยุค จะมี ‘ผู้สืบทอด’ เกิดขึ้นมาเพียงคนเดียว
ผู้สืบทอดนั้นสามารถปลุก หรือผนึก สิ่งที่ถูกสร้างจากยันต์เลือดได้…ทั้งปีศาจทั้งเทพที่ตกสวรรค์”
“แล้วพวกผู้ปลุก…” ธามถามเสียงแผ่ว
“พวกมันคือผู้ที่บูชาพลังมืด ต้องการปลดปล่อยทุกสิ่งออกมาเพื่อยึดครองโลก”
ตาผินโน้มตัวมาข้างหน้า
“และตอนนี้ นายคือคนสุดท้าย
สายเลือดนาย…คือกุญแจเปิดหรือล้างทุกสิ่งที่หลับ ใหลอยู่ใน ‘หุบเขาเลือด’”
ทันใดนั้น
เสียงหมาหอนโหยหวนก็ดังขึ้นจากนอกบ้าน ตามมาด้วยเสียงฝีเท้าหนักๆ หลายคู่ใกล้เข้ามาอย่างรวดเร็ว
ตาผินขมวดคิ้ว
“เร็วเกินไป…พวกมันตามกลิ่นมาได้ยังไง?!”
ลินรีบคว้าอาวุธในกระเป๋า ยันต์ป้องกันหลายแผ่นถูกขว้างไปยังประตูหน้าต่าง ขณะที่ตาผินเริ่มสวดคาถาเปิดทางหนี
“ทางนี้!” เขาชี้ไปยังพื้นไม้ใต้เตาผิง
ทันใดนั้น พื้นไม้เลื่อนเปิดออก เผยให้เห็นบันไดไม้แคบๆ มืดๆ นำลงสู่ใต้ดิน
“ลงไป! เร็วเข้า!”
เสียงประตูถูกกระแทกแรงๆ จากด้านนอก ตามด้วยเสียงแตกของไม้แผ่นใหญ่
ก่อนที่ศัตรูจะบุกเข้ามา ธามและลินก็พุ่งตัวลงไปในอุโมงค์ใต้ดิน ตาผินปิดทางเข้าทันควัน
อุโมงค์ยาวและเย็นเฉียบ แสงไฟจากโคมมือเดียวส่องสว่างเพียงเล็กน้อย
พวกเขาวิ่งไปตามทางมืด ลมหายใจหอบถี่ ฝีเท้าเบียดเสียดกันในความมืด
“ข้างหน้าคือประตูส่งตัว!” ตาผินตะโกน
“ส่งตัว?”
“ไปยังเขตศักดิ์สิทธิ์ เขตสุดท้ายที่พวกมันเข้าไปไม่ได้…หากเราผ่านได้!”
ปลายอุโมงค์ มีประตูหินขนาดใหญ่สลักยันต์โบราณ ตัวอักษรบางส่วนเรืองแสงแดงเรื่อราวกับตอบรับเลือดในกายของธาม
“เปิดประตูด้วยเลือดเจ้า!” ตาผินเร่ง
ธามลังเล ก่อนกัดปลายนิ้วตัวเอง หยดเลือดลงบนกลางประตู
ทันใดนั้น…
ครืน!
เสียงประตูหินขยับอย่างหนักหน่วง กลิ่นอายโบราณและพลังบางอย่างไหลทะลักออกมา
และก่อนที่ศัตรูจะตามมาทัน พวกเขาก็รีบเบียดตัวผ่านประตูเข้าไปอีกฟาก
เมื่อประตูปิดลง
ธาม ลิน และตาผิน ยืนอยู่กลางลานกว้างที่ถูกโอบล้อมด้วยกำแพงหินสูงตระหง่าน ท้องฟ้าที่นี่เหมือนไม่ใช่กลางวันหรือกลางคืน แต่เป็นสีเทาสลัวตลอดเวลา
“นี่คือเขตศักดิ์สิทธิ์…” ตาผินหอบหายใจเหนื่อย “ที่ที่นาย…ต้องเริ่มฝึกพลังให้ควบคุมยันต์เลือดได้อย่างแท้จริง”
ธามเงยหน้ามองกำแพงหินสูง…
รู้ดีว่าจากนี้ไป ไม่มีทางถอยอีกแล้ว
ในเลือดของเขามีพลังมหาศาลที่ทั้งโลกต้องการ ไม่ใช่เพื่อปกป้องตัวเองอีกต่อไป…แต่เพื่อหยุดหายนะที่กำลังจะตื่นขึ้น
